Posts Tagged ‘ψυχολογία μητέρας’
– Μαμά να σου πω ένα αποκριάτικο τραγούδι?
– Για πες αγάπη μου
– Βάζει ο Ντούτσε την στολή του και την σκούφια την ψηλή του μ´ ολα τα φτεραααά (δις)…
– Ο Ντούτσε ρε αγάπη μου δεν είναι αποκριάτικο πως σου ´ρθε?
– Αφού βάζει την στολή του ρε μαμά και την σκούφια την ψηλή του!!
Όπως και να το δεις, ένα δίκαιο το ‘χει το παιδί. Διότι στολή, σκούφια και μποά, δικτάτορα δεν το λες… μάλλον σε drag queen πάει το μυαλό αλλά το παιδί τώρα γιατί να το μπερδέψω πριν την ώρα του;
Το αστείο είναι ότι παίρνει και ύφος στην έναρξη, δεν ξέρω που το ‘χει δει, αλλά κάνει έναν παρατεταμένο ήχο με χοντρή φωνή (τύπου) σαν εισαγωγή κάπως έτσι:
Εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε –και μετά μπαίνει ρυθμικά- βάζει ο Ντούτσε τη στολή του κλπ κλπ
Τώρα με συγχωρείς, στολή με ψηλή σκούφια και όοοοολα τα φτερά;…..φταίω εγώ…; Ότι τι;; ‘’Πάμε πόλεμο;’’. Πώς να μην το τρολάρω τώρα αυτό εγώ; Τον αφήνω και το λέει εννοείται. Και πολύ καλά κάνει το παιδί. Έχει χιούμορ.
Είμαι απ’ αυτούς που μισούν τις Αποκριές. Τις θεωρώ εντελώς περιττή γιορτή. Παρ’ όλο που λόγω καταγωγής των γονιών μου έχω ζήσει κάποια πολύ ωραία έθιμα, όχι Πάτρα και Ξάνθη που πάει το μυαλό σου, πλιζ, δεν τις αντέχω. Απ’ όλη αυτή την ιστορία του τριωδίου εγώ το μόνο που αγαπώ είναι ο χαρταετός. Συγκεκριμένα δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να πετάμε χαρταετό μόνο την Κ. Δευτέρα.
Στο θέμα μας. Το παιδί εκτός από το σπίτι που τραγουδάει ΟΛΗ ΜΕΡΑ, τραγουδάει και στο δρόμο καμιά φορά. Το αγαπημένο του άσμα τελευταία είναι το Let her go (Passenger) το οποίο έχει μάθει απ’ έξω (!) με δική του προφορά φυσικά και ο Ντούτσε, ένεκα καρναβαλιού. Το Let her go ‘’το τραγουδάει εκείνο το παιδί που το λένε Βασίλη’’ (ευχαριστώ φίλη μου Μαρίνα που είπες στο παιδί μου ότι τον τραγουδιστή τον λένε κι αυτόν Βασίλη και τώρα μας πρήζει…) ενώ ’’το Ντούτσε το λέει εκείνη η κυρία, η γιαγιούλα, η Βέμπο που πέθανε’’ (στην ίδια πρόταση όλο αυτό).
Καμιά φορά, αφού τα πει αυτά τα δύο 76 φορές και βαρεθεί, συνθέτει δικά του τραγούδια με δικά του λόγια, χωρίς νόημα και ομοιοκαταληξία γιατί λέει ότι ‘’μαμά έχω πολλά τραγούδια μέσα στο κεφάλι μου και πρέπει να τα πω’’.
Σήμερα το πρωί στον παιδικό σταθμό μπήκε τραγουδώντας, εννοείται, κάτι δικό του. Μας ανακοίνωσε λοιπόν η διευθύντρια ότι ο Billy the kid τραγουδάει όλη την ώρα ΔΥΝΑΤΑ και δεν σταματάει ούτε την ώρα του φαγητού. Αυτός όμως ενδιάμεσα προλαβαίνει και τρώει –δεν έχω ιδέα πως το κάνει αλλά το φαγητό ΔΕΝ το χάνουμε- ενώ τα υπόλοιπα παιδάκια τον κοιτάνε να δίνει παράσταση και δεν τρώνε. Εννοείται ότι εμείς οι περήφανοι γονείς γελάσαμε και τον αγκαλιάσαμε όλο χαρά αλλά μετά σκέφτηκα ότι η διευθύντρια δε γέλασε… Για την ακρίβεια ούτε που χαμογέλασε… Θα μείνω για πάντα με την απορία αν μας την είπε ή όχι που τα άλλα παιδάκια δεν τρώνε την ώρα του φαγητού.
Άρα με βάση τα παραπάνω, μάλλον πρέπει να πάω το παιδί να κάνει μουσική.
Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις που είχαμε πάρει για το παιδί, πριν το παιδί. Θυμάμαι κάτι ομηρικούς καβγάδες ενώ ήμουν δεν ήμουν στον 6ο σχετικά με τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Ναι, ναι είναι αυτή η βλακεία που σου βγαίνει στη διαπασών πριν το διάδοχο, πριν καταλάβεις ακόμα πώς να αλλάζεις πάνα και διαλέγεις σχολεία και αθλήματα. Εμείς είχαμε το φοβερό δίλημμα: κολύμβηση vs καράτε ή κουνγκ φου ή ταεκ βο ντο ή κικ μπόξινγκ (ή μάι ας σιχτίρ..)
Τι ‘’είσαι ψωνάρα’’, τι ‘’εμένα ο γιος μου δεν θα έχει τρίγωνη πλάτη και λεπτή μέση σα μπαλαρίνα’’ άκουσα δε λέγεται. Αφού άκουσα το λογύδριο είχα μόνο ένα ακλόνητο επιχείρημα, το εξής: ‘’Ωραία κατάλαβα. Δε θες κολυμβητήριο. Θα σου πω λοιπόν 4 λέξεις και θα σ΄αφήσω ν’ αποφασίσεις μόνος σου. 4 απλές λεξούλες:
Μάικλ Φελπς……(παύση για να το κάνεις εικόνα)………..Τσάκι Τσαν…….
Δεν πήρα απάντηση αλλά το κολυμβητήριο δε νίκησε έτσι κι αλλιώς. Διότι το παιδί είναι από αυτά που ενθουσιάζονται με κάτι και ξαφνικά μια μέρα πριν αρχίσουν τσιρίζει και χτυπιέται ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΩ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩ.
Πι.Ες.1 Απορώ ειλικρινά από πού το ‘χει πάρει αυτό… εγώ δε βαριόμουν τόσο γρήγορα, το πάθαινα στον ένα χρόνο περίπου..
Πι.Ες.2 ένα χρόνο ενόργανη..
Πι.Ες.3 ένα χρόνο μπαλέτο… αλλά έχω δικαιολογία στραμπούληξα το λαιμό μου σε κάτι επιδείξεις και μετά είχα τραύμα, που να συνεχίζεις…
Πι.Ες.4 ένα χρόνο μπάσκετ! Α, καλά, θεϊκό! Γυναικεία ομάδα ΧΑΝΘ. Παραιτήθηκε ο προπονητής μόνο αυτό σου λέω.
Πι.Ες.5 4 χρόνια κολυμβητήριο! Έχω σπάσει ρεκόρ εδώ. Επίσης έχω φάει ψόφο κρύο με ξύπνημα 5 το πρωί για προπόνηση και μετά 5η δημοτικού άστα δράμα. Καλά έκανα και σταμάτησα
Πι.Ες.6 Μία ώρα τένις. Καταρχάς είμαι εντελώς άστοχη (άλλο το μπάσκετ, μην αρχίζεις). Δεν έχω το παραμικρό ταλέντο. Επιπλέον η μαμά μου μόλις ενημερώθηκε για την ασχετοσύνη μου και για το κόστος του νέου σπορ αποφάσισε ότι ‘’ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΤΡΕΛΛΑΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΣΕΖΟΝ ΝΕΟ ΣΠΟΡ! ΣΠΙΤΙ ΤΩΡΑ!’’
21.11.13 google it
Posted on: November 21, 2013
- In: mama's log
- 8 Comments
Αν γκουγκλάρεις την φράση: ‘’πώς να μεγαλώσεις ένα παιδί’’, πριν προλάβεις να την ολοκληρώσεις, στο σημείο πριν τις λέξεις ‘’ένα παιδί’’ εμφανίζεται το εξής καταπληκτικό:
Το οποίο για τον κοινωνιολόγο του μέλλοντος δίνει μία ξεκάθαρη εικόνα των προτεραιοτήτων μας ως γενιά (και της ορθογραφίας μας ως έθνος…).
Αν είσαι ελάχιστα εμπλεκόμενος στα σόσιαλ μίντια ή απλά αν δεν κάθεσαι ήσυχος και ψάχνεσαι με διάφορα (πιθανώς γιατί ακόμη δεν ξέρεις τι θες να κάνεις σ’ αυτή τη ζωή) δεν θα σου πάρει πολύ χρόνο να καταλάβεις πως πολύς, πάρα πολύς κόσμος έχει αντικαταστήσει τον φίλο, τον επιστήμονα, τον γιατρό, τον ψυχολόγο, τους γονείς του, τα αδέλφια του με το google. Γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο στην ηρεμία του σαλονιού σου ή στην ησυχία του γραφείου σου ή στο δρόμο με το κινητό σου να ρωτήσεις ότι σου κατέβει και να μην σε κατακρίνει κανείς. Αυτό εμπεριέχει τον κίνδυνο να ρωτήσεις πχ πώς να μεγαλώσεις το παιδί σου και να πάρεις απάντηση για το πώς να μεγαλώσεις φούντα. Οπότε το να έχεις μία στοιχειώδη σχέση με την πραγματικότητα προαπαιτείται.
Τις περισσότερες φορές βέβαια, οι γονείς φέρνουμε στον κόσμο τα παιδιά μας και οι γνώσεις που έχουμε για το μεγάλωμά τους δεν είναι περισσότερες από αυτές που έχουμε για το μεγάλωμα της φούντας. Το κόβω εδώ γιατί θα βγουν οι πουριτανοί να μου πουν ότι παρομοιάζω τα παιδιά με τη φούντα και θα ‘χουμε άλλα…
Ασφαλώς και δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Όμως έτυχε πρόσφατα να βρεθώ σε συζητήσεις με γονείς που πραγματικά πιστεύουν πως ότι χρειάζεται να ξέρουν σήμερα σχετικό με την ανατροφή του παιδιού τους θα το βρουν on line. Δεν θα σου κρυφτώ, αγαπώ την ψηφιακή εποχή, αγαπώ αυτή την τεράστια ανοιχτή βιβλιοθήκη. Αλλά θα ήθελα να υπάρχουν ορατοί νόμοι χρήσης. Ας πούμε ότι ένα απλό κρυολόγημα του παιδιού μπορεί να σε στείλει εύκολα να διαβάζεις αναλύσεις και pdf που προορίζονται για τελειόφοιτους ιατρικής και μόνο.
Αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο πάρτυ που γίνεται σε ότι αφορά σε θέματα ψυχολογίας και ανατροφής. Κάπως έφερε η τύχη τα πράγματα έτσι και βρέθηκα να συναναστρέφομαι έναν παιδοψυχολόγο. Αν έχεις φίλο παιδοψυχολόγο ή κοινωνικό λειτουργό ή αναπτυξιολόγο ή οποιαδήποτε τέτοια ειδικότητα είσαι τυχερός άνθρωπος. Να το εκμεταλλευτείς. Θα σε βοηθήσει να μην γκουγκλάρεις άδικα. Γενικά είναι ωραίο να νιώθεις ότι δεν χρειάζεσαι καθοδήγηση και να βασίζεσαι στο αλάνθαστο ένστικτό σου και όχι στο google. Όμως πως θα ποτίσεις το δεντράκι σου αν δεν ξέρεις τον τρόπο; Μία σοφή κουβέντα που μου είπε και μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι η εξής: πρέπει να βλέπουμε τα παιδιά μας σαν βέλη. Η δουλειά μας σαν γονείς είναι να πετάξουμε αυτά τα βέλη μακριά. Να βρούμε τον τρόπο να φτάσουν στον προορισμό τους. Δεν ωφελεί κανέναν αν κρατά τα βέλη του αγκαλιά. Τρομακτική παρομοίωση. Αφενός γιατί έπιασα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει εσωτερικά ‘’το παιδάκι μου σιγά μην το πετάξω εγώ μακριά, εγώ το θέλω αγκαλίτσα γούτσου γούτσου’’ ή ‘’ναι σιγά που είναι βέλη τα παιδιά που ξέρεις εσύ επειδή διάβασες και 5 βιβλία κομπογιαννίτη..’’. Αφετέρου δε γιατί δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Όχι ότι το παιδί μου, μου ανήκει και πρέπει να κάνει ότι θέλω εγώ αλλά γιατί αυτομάτως ο ρόλος σου βαραίνει εντυπωσιακά πολύ ενώ μέχρι χθες έκανες πλακίτσα με το κόψιμο της πάνας.
Ήθελα πάρα πολύ να απαντήσω στον παιδοψυχολόγο ότι εγώ τοξότης είμαι δυστυχώς μόνο στο ζώδιο και όποτε προσπάθησα κάποιο άθλημα με συγκεκριμένο στόχο (μπάσκετ, τέννις) απέτυχα οικτρά και μάλιστα σπάνια έως καθόλου πετυχαίνω το τσαλακωμένο χαρτί στο καλαθάκι των αχρήστων στο γραφείο. Επειδή δεν γεννήθηκα άνδρας στην εποχή του Ρομπέν των δασών, την έχω βγάλει καθαρή μέχρι τώρα αλλά αυτό με το παιδί-βέλος με τσάκισε.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά μη νομίζεις ότι έχω κανένα φοβερό συμπέρασμα και ηθικό δίδαγμα να σου πασάρω. Εγώ απλώς ήθελα να μοιραστώ αυτή την πληροφορία και να σου πω, μια και πλησιάζουν Χριστούγεννα, ότι το δικό μου βέλος ζητάει επίμονα από τον Άγιο Βασίλη να του φέρει δώρο…κλειδιά. Όταν επιχειρείς να τον ρωτήσεις το αυτονόητο ‘’τι κλειδιά’’ παίρνεις την αποστομωτική απάντηση ‘’αυτά που ανοίγουν πόρτες’’ …!!!…%$#@$…!!! Έχω καταλάβει ότι προφανώς το εννοεί αυτό που λέει γιατί δοκίμασα να τον ρωτήσω μέρες μετά και η απάντηση ήταν: ‘’ε, δεν είπαμε μαμά; θέλω ΚΛΕΙΔΙΑ’’. Έχει γίνει δε οικογενειακό αστείο κι έτσι όποτε κάποιος συγγενής ή φίλος ρωτήσει τι δώρο θέλει το παιδί, του πούμε κλειδιά και απορήσει ‘’τι κλειδιά;’’ τον κοιτάμε με λίγο boring ύφος και του λέμε ‘’που ανοίγουν τις πόρτες φυσικά! Άκου τι κλειδιά! Τι ερώτηση..’’
Αναλύοντας λίγο παραπάνω την επιθυμία του καταλήγω στα εξής:
Ή το παιδί μου έχει μπει στην προεφηβεία πρόωρα και θέλει να μπαινοβγαίνει στο σπίτι όποτε γουστάρει, πράγμα που μου φαίνεται τρομακτικό.
Ή το παιδί είναι φιλόσοφος και το αίτημά του είναι μεταφορικό, συμβολικό, τύπου ‘’κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες της ζωής’’, πράγμα που μου φαίνεται ακόμη πιο τρομακτικό…
Πι.Ες. Το γκούγκλαρα φυσικά και μου βγήκαν κάτι εταιρίες με θωρακισμένες πόρτες, 2-3 άρθρα με τα 3 κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες του πανεπιστημίου κι ένα άρθρο που έλεγε ότι το κλειδί έχει βαριά συμβολική κληρονομιά, από το πιο μακρινό παρελθόν. Είναι σύμβολο που ανοίγει και κλείνει τις δυνάμεις, αναπαριστά την γνώση, την μύηση και το μυστήριο, την περιέργεια και την κατάκτηση, την ιδιοκτησία. Το έκλεισα αμέσως..
Πι.Ες.2 (άσχετο) Στην Κίνα ο νόμος απαγορεύει στα ζευγάρια που ζουν στα αστικά κέντρα να κάνουν δεύτερο παιδί. Αν κάνουν τότε του στερούν βασικά δικαιώματα όπως παιδεία, περίθαλψη κλπ. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοιος νόμος. Είμαστε πολιτισμένο δυτικό κράτος. Δεν τολμούν ωστόσο τα περισσότερα ζευγάρια που ζουν στα αστικά κέντρα να κάνουν δεύτερο παιδί. Με το μνημόνιο έχουμε μετατραπεί στους ιδανικούς κινέζους πολίτες, η χαρά του Μάο…
Πι.Ες.3 (σχετικότατο) Μη γκουγκλάρεις ότι σκεφτείς, θα γίνεις νευρωτική και μίζερη. Είπαμε βέλος-πετάω-μακριά! Φόκους φόκους!
Πι.Ες.4 (σχετικό με παλιό ποστ) Η παιδοψυχολόγος είπε ότι δεν πρέπει να μιλάμε αγγλικά μεταξύ μας μπροστά στο παιδί γιατί ‘’σκεφτείτε πως νιώθει εκείνη την ώρα το παιδί΄΄……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………crazy bitch…..!@#$:@#$!!
23.10.13 Q & A
Posted on: October 23, 2013
Βάζω αυτόν τον τίτλο για να σκεφτείς ότι θα διαβάσεις πολύ σοβαρά θέματα και θα ξεχάσεις πως εξαφανίστηκα τόσον καιρό και δε θα με βρίσεις. Ντρέπομαι ναι. Να το ξεπεράσουμε τώρα να συνεχίσουμε γιατί έχουμε θέματα; ευχαριστώ.
Ανακαλύπτω στην πορεία της μητρότητας ότι χρειάζονται πολλά παραπάνω για να γίνεις γονιός εκτός από καρότσι, κούνια, πάνες και λεφτά. Δεν εννοώ την αγάπη, άμα δεν έχεις αγάπη δεν κάνεις παιδί είναι απλό, άσε που δεν θα σου ‘λεγα ποτέ τέτοια κλαφτερά, τόσο facebook τι το ‘χεις; εδώ σκάσανε οι drama queens και στο twitter κι έχουμε links με τραγουδάκια και ατακούλες ‘’καλημέρα αγάπες μου’’ ετσέτερα ετσέτερα. Τέλος πάντων, μακρηγορώ και σε μπερδεύω. Χρειάζεσαι και πολύ πιο συγκεκριμένα πράγματα όπως γνώσεις. Γενικές και ειδικές. Για παράδειγμα πρέπει να ξέρεις από τι αποτελείται η οδοντόκρεμα και να το εξηγείς με τέτοιον τρόπο ώστε να μην επιδέχεται περαιτέρω ερωτήματα όπως:
– μαμά τι έχει μέσα η οδοντόβουτσα;
– η οδοντόκρεμα εννοείς;
– ναι η οδοντόκρεμα
– ε, κοίτα είναι μια κρέμα που έχει μέσα διάφορα υλικά για να καθαρίζουν τα δόντια μας
– γιατί;
– για να καθαρίζουν τα δόντια μας
– ναι, τι είναι αυτά;
Αυτό μπορεί να συνεχιστεί για μέρες. Ενώ αν πεις φθόριο, γλυκερίνη, σόδα, άλατα ψευδαργύρου, triclosan και αρωματικά –προσοχή, το αρωματικά στο τέλος, πάντα στο τέλος- η συνέχεια θα είναι μάλλον η εξής:
– αρωματικά;;; τι αρωματικά; μωρομάντηλα; χαχαχαχα
– α γελάς με τα αρωματικά; τώρα θα δεις …
Ακολουθεί γαργάλημα και αίσιο τέλος της συζήτησης χωρίς πρόβλημα.
Η οδοντόκρεμα είναι το λιγότερο που πρέπει να γνωρίζεις. Περίμενε να δεις τι συμβαίνει όταν αρχίζει να σε ρωτάει πιο σοβαρά πράγματα. Το ‘χω αναφέρει αρκετές φορές στο facebook οπότε δεν πειράζει και να σου το ξαναπώ. Έχω την τύχη να μένω κοντά στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Εσύ μπορεί να θυμάσαι μόνο τη μέρα που έκλεισε αιφνιδιαστικά. Ίσως ακόμα να θυμάσαι τις διαδηλώσεις και κάποιες συναυλίες. Εμείς οι τυχεροί όμως τη θυμόμαστε κάθε βράδυ. Για να είμαι ακριβής πλέον όχι κάθε βράδυ αλλά το φεστιβάλ συνεχίστηκε μέχρι και τον Σεπτέμβριο. Δυνατά. Πάρα πολύ δυνατά. Έχουν φροντίσει ώστε παρόλο που δεν είμαστε δίπλα της να την ακούμε σα να είναι μέσα στο σαλόνι μας. Επομένως το παιδί δε γίνεται να μην το προσέξει. Και φυσικά δε γίνεται να μη ρωτήσει. Αποφάσισα να είμαι λακωνική και να ελπίζω ότι δεν θα ασχοληθεί.
– μαμά γιατί φωνάζουν αυτοί οι άνθρωποι;
– είναι από την ΕΡΤ αγάπη μου
(πρόσεξες ότι δεν διευκρινίζω τι είναι η ΕΡΤ και πάω να το περάσω μουλωχτά ότι εννοείται πως αυτό το πράγμα το ΕΡΤ έχει ανθρώπους που φωνάζουν)
– στην ΕΤ που δουλεύει η μαμά του Αριστείδη;
(αντιλαμβάνομαι ότι το παιδί θυμάται που δουλεύει η μαμά του φίλου του και μάλλον δεν θα τη βγάλω καθαρή)
-ναι εκεί στην ΕΡΤ
– και γιατί τραγουδάνε;
– ε, γιατί βρε αγοράκι μου θέλουν να κάνουν μια διαμαρτυρία
– είναι στεναχωρημένοι ε;
(το χοντραίνει)
– ναι είναι λίγο
– γιατί όμως;
– γιατί έχασαν τη δουλειά τους
– γιατί την έχασαν, ποιος τους την πήρε;
(πες εσύ…!)
– ε, κοίταξε αγάπη μου..ε.. το κράτος…
– ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;; και γιατί γιατί γιατί;; (έξαλλος…!!!$#@%$ !!!)
– δεν είναι τόσο απλό το θέμα βρε αγάπη μου
– μαμά εγώ θα πάω και θα το διώξω το κράτος, θα του δώσω μια να φύγει και να φύγουν όλα τα κράτη!
(Τι έγινε ρε παιδιά; είπαμε να είμαστε λίγο πιο εναλλακτικοί, να αμφισβητούμε ναι δε λέω, λίγο αγανακτισμένοι –με χάρη όμως-, όχι κατευθείαν Τσε! )
– κάτσε βρε αγάπη μου πως θα διώξεις τα κράτη; τι είναι τα κράτη μπάλες να τους δώσεις μια;
– καλά άμα δε φύγει αφού δεν είναι μπάλα θα φύγω εγώ!
Και έτσι, μέσα σε ένα σύντομο διάλογο, με απλά λόγια, το παιδί μαθαίνει, να κατανοεί έννοιες όπως ‘’αναρχία’’ και ‘’μεταναστευτικό’’.
Άλλο θέμα:
Παίρνει αγκαλιά το ελεφαντάκι του τον Σωτήρη (έτσι τον λέμε, αν σε λένε Σωτήρη δεν είναι προσωπικό) και λέει:
– αυτό είναι το μωράκι μου μαμά, τον γέννησα, τον είχα στην κοιλίτσα μου
– Δε γίνεται αγάπη μου να γεννήσεις εσύ! Τι είναι αυτά που λες;
– γιατί δε γίνεται;
– Γιατί δε γεννάνε τα μικρά αγοράκια
– Γιατί δε γεννάνε;
– Γιατί μόνο οι μαμάδες γεννάνε και έχουν μωρό στην κοιλίτσα τους!
– …….παύση – σκέψη
– Κι εσύ τότε γιατί δεν έχεις;;;;;
…………………@#$%@#$%@#$β ………………….
Άλλο θέμα:
– Δε θέλω γάλα μαμά
– Καλά μην πίνεις. Αλλά να ξέρεις θα μείνεις κοντός. (Τι να κάνω αυτό μου ‘ρθε που λέγανε οι γιαγιάδες. Βλακεία μπορεί, αλλά να ξέρεις ότι η ετοιμολογία είναι πολύ σημαντικό άσετ αν είσαι μαμά. Αν καταλάβει ο εχθρός ότι καθυστερείς να απαντήσεις την έβαψες)
2 μέρες μετά ίδια ώρα
– Μαμά για να ξέρεις: εγώ σήμερα λέω να μείνω κοντός.
…………………@#$%@#$%@#$β ………………….
(Εκτός από την ετοιμολογία που πρέπει να έχεις, καλό είναι να αποφεύγεις και την μπουρδολογία. Σκέψου το…)
Δε φταις εσύ αγοράκι μου, εγώ φταίω που δεν απαντάω με την απάντηση που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, χωρίς κανένα πρόβλημα. Τη μαγική απάντηση που κολλάει σε κάθε ερώτηση. Δεν είναι εύκολο, θέλει πρόβες, θέληση και ισχυρό χαρακτήρα.
– Μαμά να φάω γλυφιτζούρι;
– Όχι!
– Γιατί;
– Γιατί ‘’Ε Τ Σ Ι’’!
…….
– Μαμά γιατί δεν πάμε για ποδήλατο;
– Γιατί είναι 11 το βράδυ!
– έλα ρε μαμά γιατί δεν πάμε γιατί γιατί γιατί γιατί γιατί γιατίιιιιιιιιιιιιιιιιιι αααααααααααααα
– Γιατί ‘’ Ε Τ Σ Ι ‘’ !!!!
………
Προσοχή: δεν πιάνει πάντα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο στους παιδικούς σταθμούς τους έχουν μάθει την εξωφρενική κουβέντα: ‘’το ΕΤΣΙ δεν είναι απάντηση!’’ Άρα τα νήπια απαιτούν μια διαφορετική απάντηση που θα τα ικανοποιήσει. Αν δεν έχεις, την έβαψες. Εναλλακτικά μπορείς να χρησιμοποιήσεις το: ‘’επειδή το λέω εγώ!’’. Δεν το μαθαίνουν στα σχολεία και θα τους πάρει λίγο καιρό μέχρι να βρουν μια απάντηση. Ως τότε, θα ‘χουμε βρει κάτι άλλο, υπομονή.
Από την άλλη, πως νόμιζες ότι θα τη βγάλεις καθαρή με το ‘’έτσι’’; Το παιδί σου ανοίγει το tablet, βρίσκει το youtube, βάζει και βλέπει καρτούν και όλα αυτά ενώ οι μόνες λέξεις που ξέρει στα αγγλικά είναι οι excellent, goodmorning, high five και no. Πως σου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα του φτάνει το ‘’έτσι’’;
Θα μου πεις, δεν είναι και κανένα σούπερ σκιλ να ανοίγεις το tablet ενώ δεν ξέρεις αγγλικά. Εδώ υπάρχουν στρατιές ολόκληρες επαγγελματιών, διευθυντών, πολιτικών που κάνουν καριέρες χρόνων και οι λέξεις που ξέρουν στα αγγλικά είναι ακριβώς αυτές που ξέρει και το παιδί μου. Περιορίσου στα καλά ελληνικά προς το παρόν αφού κι αυτό, όπως μαθαίνω, θα θέλει σε λίγο ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι.
Πι.Ες.1 (άσχετο) το instagram είναι το νέο facebook. Πως είχαν οι γονείς μας μικροί το λεύκωμα, και ξαφνικά ερχόταν ένα καινούριο παιδάκι που είχε λεύκωμα γυαλιστερό απ’ έξω με αυτοκόλλητα και λουκετάκι να κλείνει; Αυτό. Σάινι χάπι πίπολ παντού… #instamom…#imarton !
Πι.Ες.2 Εσύ που δεν έχεις κάνει παιδί και λες ότι κουράζεσαι στη δουλειά με κουράζεις. Κυρίως γιατί μου θυμίζεις εμένα πριν κάνω παιδί. Θα κάνω το χρέος μου λοιπόν και θα σου πω ότι όταν εσύ κουράζεσαι ξαπλώνεις και ξεκουράζεσαι. Όταν κουράζεται η μάνα η δικιά σου κούραση κρύβεται σε κάποια σκοτεινή σπηλιά από ντροπή. Αφιερωμένο στην κουμπάρα μου που έχει μια μικρούλα 23 ημερών και αρχίζει να καταλαβαίνει ακριβώς αυτό. Τα καλά νέα είναι ότι αυτό το συνηθίζεις κάποια στιγμή. Α, και φυσικά ότι πολλαπλασιάστηκες με επιτυχία!
Πι.Ες.3 Μου φαίνεται συναρπαστικό που κάνω ολόκληρες συζητήσεις με το παιδί μου. Μάλλον δεν το εκφράζω σωστά. Εννοώ ότι μου φαίνεται συναρπαστική η ταχύτητα με την οποία περνάς από το ‘’μι τάρζαν, γιου τζέιν’’ στο ‘’μαμά πολύ ωραία επιλογή να βάλεις αυτό το κάδρο εδώ’’. Μου δίνει μία άλλη προοπτική…γελάω..
Πι.Ες. 4 Τόσα λάικ στα σόσιαλ μίντια που τα βρήκες πια; Γίνεται να σου αρέσουν όλα; μα ΟΛΑ; Λάικ λάικ λάικ! Αφού δεν υπάρχει το ‘’δε μ’ αρέσει’’ μη λες τίποτα. Η σιωπή είναι χρυσός. Κι έχουν ανέβει εξαιρετικά τα μέταλλα τώρα να ξέρεις…
Πι.Ες. 5 Δεν ξέρω πως κατάφερε ο Μπενίνι να κάνει ολόκληρο πόλεμο να φαίνεται παιχνίδι για το παιδί του. Εγώ πάντως πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά να μη μπορεί να κάνει μια κακή μέρα στη δουλειά να φαίνεται παιχνίδι. Πως είπες; ντροπή μου; Έγινε! Να δεις εγώ πόσες συμβουλές ξέρω να δίνω… Εσύ θα ‘σαι απ’ αυτούς που μπαίνουν στο σπίτι και ”τα κλείνουν όλα απ’ έξω”. Μπράβο βρε! γατόνι!
- In: Babakita | mama's log
- 19 Comments
Πρόλογος (δικός μου)
Τι έγινε ρε παιδί;; έτσι κάνει ο κόσμος;; είπαμε έχεις δουλειές ok, αλλά δεν κάνουν έτσι. Γράφουν και κάτι, μια γραμμή έστω… Όπως κατάλαβες σου την πέφτω γιατί λένε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αυτό το ξέρουν πάρα πολύ καλά και τα τρίχρονα έχω να παρατηρήσω. Σου ήρθα σήμερα για καλό μήνα μ’ ένα άρθρο που δεν είναι δικό μου (και καθυστερημένη και χωρίς πρωτότυπο κείμενο, αν ήμουν εκδότης θα με είχα διώξει) αλλά είναι πολύ ωραίο και επίκαιρο για δικούς μου λόγους. Μάλλον θα σε κάνει να συγκινηθείς αλλά κι αυτά μες στη ζωή είναι. Από την στιγμή που το διάβασα δε μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο αστείο, δε μπορούσα να γράψω λέξη και στο τέλος είπα να το ανεβάσω να τελειώνω να προχωρήσω κι εγώ μπροστά στη ζωή μου. Υπόσχομαι να μη μείνει πολύ στη home page και σύντομα να αντικατασταθεί από άλλο ένα δικό μου αριστούργημα. Ευχαριστώ το Μάνο Μίχαλο και το oneman για το κείμενο. Το παραθέτω αυτούσιο:
Δυτικό αεροδρόμιο, Ελληνικό, αρχές δεκαετίας του ’90: δίπλα στον ιμάντα που φέρνει τις βαλίτσες από τα αεροπλάνα, ένας ξανθός πιτσιρικάς στέκεται μόνος του και κοιτάζει δεξιά και αριστερά. Έχει αφήσει τη μητέρα του, έχει πείσει τον αστυνομικό να περάσει με την αφοπλιστική ατάκα “θέλω να δω τον μπαμπά μου” και περιμένει μια ακόμη επιστροφή από ένα ταξίδι, ένα τουρνουά, ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, δεν έχει καμία σημασία. Αυτά ήταν για τις εφημερίδες. Ο μικρός σπανίως έδινε σημασία στο πού πήγαινε ο μπαμπάς του. Τον ένοιαζε μόνο, πότε θα γυρίσει, μέχρι να φύγει ξανά.
Για να του πει τι έκανε στο σχολείο, να του καταθέσει τα παράπονα του ότι “η μαμά με έβαλε τιμωρία”, να τον πάρει με το μέρος του στις διαφορές που είχε με τον μεγάλο αδελφό του. Κι όταν τον βλέπει, να βγαίνει από την αίθουσα αφίξεων; Τρέξιμο κατά πάνω του και μετά κολλημένο το χέρι μέχρι το σπίτι. Ποιες βαλίτσες και ποια δώρα. Ούτε να τα φτύσει αυτά (εντάξει, για τις πρώτες ώρες, μετά ωραίες ήταν οι κασέτες του GameBoy). Ο μπαμπάς είχε γυρίσει.
Fast Forward >>> 3 Ιανουαρίου 2010, 21:30, Γλυφάδα: Ο “αγώνας” έχει τελειώσει, έστω και με καθυστέρηση ετών, σε κόντρα των ιατρικών προβλέψεων και εκτιμήσεων, το “θηρίο” έχει νικηθεί και το τέρας της αρρώστιας έχει νικήσει. Ο ξανθός πιτσιρικάς έχει μεγαλώσει (και ούτε καν ξανθός δεν είναι πια), στα 27 του και κάτι, δεν μπορεί ούτε να μιλήσει στον πατέρα του, αφού δεν τον ακούει, το να του κρατήσει το χέρι δεν έχει μεγάλη σημασία, αφού δεν μπορούν να πάνε βόλτες. Το να του πει όσα δεν πρόλαβε, δεν γίνεται, αφού δεν είναι επί της (φαιάς και μη) ουσίας εδώ. Λίγα λεπτά αργότερα, ο μπαμπάς έχει φύγει. Ο “μικρός” συνειδητοποιεί, ότι δεν θα γυρίσει άλλη φορά…
Η απώλεια του πατέρα είναι εντελώς μοναδική για τον καθένα, ξεχωριστή, διαφορετική. Για άλλους είναι πιο γρήγορη, πιο νωρίς από όσο έπρεπε, για λίγους, όπως ο Σταύρος ή ο Αλέξανδρος, πιο νωρίς ακόμη και από αυτό που νόμιζαν ότι έπρεπε. Άλλοι τον χάνουν στα γεράματα, αλλά κλαίνε περισσότερο και από παιδιά που ίσως δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τι έχασαν. Κάποιοι τον χάνουν, χωρίς να τον θυμούνται, γιατί όταν εκείνος έφευγε, αυτοί ακόμη μπουσουλούσαν. Και ο καθένας έχει μια ιστορία να πει, μια ιστορία να γράψει, ένα κείμενο σαν αυτό. Και ο Ηλίας Ε. ή ο Μάνος Χ. που έγιναν λίγο αργότερα από μένα μέλη, ο Αντώνης ή ο Λευτέρης που έκαναν την αρχή από την παρέα και εγώ έλεγα από μέσα μου “για να μπορούν αυτοί, όταν έρθει η ώρα, κάτι θα κάνω κι εγώ”, ο Ηλίας που είναι φρέσκος και δεν ξέρει τα κόλπα για να διαχειριστεί την κατάσταση και νομίζει ότι ο κόσμος και η ζωή τελείωσε.
Τρία χρόνια και έξι μήνες μετά, μπορώ να πω, τουλάχιστον για την περίπτωση μου, ότι καμία ζωή δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει εντελώς.
Σταματάς να είσαι το παιδί του μπαμπά, σταματάς να έχεις την ασφάλεια όταν κάτι πάει στραβά (από ένα τρακάρισμα μέχρι το ότι θα ξυπνήσει πρωί, για να πάει αυτός το αμάξι για service λες και είσαι ο πρίγκιπας του Μονακό και πρέπει να το βρεις, έτοιμο με καινούρια μπουζί όταν ξυπνήσεις για τη δουλειά), σταματάς να πετάς τις ευθύνες αλλού και κοιτάς να τις μαζέψεις πάνω σου, σταματάς να είσαι μικρός και μεγαλώνεις. Αν με ρωτήσεις, δηλαδή, τι άλλαξε από τις 3 Ιανουαρίου 2010 μέχρι τώρα στη ζωή μου, αυτό θα σου πω: μεγάλωσα. Μυαλό δεν πολυέβαλα, αλλά αυτό είναι διαφορετική κουβέντα, μην την κάνουμε τώρα.
Και προς Θεού, μην παρεξηγηθούμε, δεν λέω ότι όλα είναι ωραία. Η στενοχώρια είναι εδώ, κανονικά στη θέση της. Με την απουσία πίνεις μέχρι και ποτό, πιάνεις κουβέντα. Κλάμα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Νεύρα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Αναμνήσεις που δεν καλείς εσύ, χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Απλώς, με τον καιρό μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι. Δεν μπορείς να είσαι σε πένθος, επ’ αόριστον, στο φινάλε, αν ήταν εδώ, θα ήταν το πρώτο που θα (σου) έλεγε: “έλα ρε βλάκα, πώς κάνεις έτσι; Και τι έγινε;”. Ε κάτσε ρε Τάκη, τι εννοείς και τι έγινε; Κάτσε να βρω λίγο τα πατήματα μου. Αυτά τα “πατήματα” είναι τα όσα τρέχουν και εσύ καλείσαι να προλάβεις. Δουλειές, γυναίκες, φίλοι, η υπόλοιπη οικογένεια αν είσαι τυχερός και έχεις αποθέματα. Να έχεις για παράδειγμα τη μητέρα σου, που αντέχει τα πάντα εκτός από το να χάσει το παιδί της, να έχεις τον αδερφό σου, που συνέχεια ο πατέρας σου έλεγε “ο αδερφός σου είναι πιο σημαντικός από τους γονείς σου, γιατί αυτόν θα έχεις μετά”.
Δεν ξέρω, πάντως, για τον δικό σου πατέρα, αυτόν που έχεις ακόμη ή αυτόν που έχεις χάσει κι εσύ, αλλά ο δικός μου ήταν πολύ ωραίος τύπος.
Δεν το λέω εγώ, από τους φίλους του το έχω ακούσει και αν θυμάμαι καλά (γιατί δεν θυμάμαι και πολλά), την ημέρα της κηδείας ήταν γύρω στα 1000 άτομα πάνω στο Πανόραμα Βούλας και τώρα που πέρασε ο καιρός, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως είχε εκλεγεί πρωθυπουργός σε καμία από τις χώρες που ταξίδευε και δεν το πήραμε ποτέ χαμπάρι. Θα μου πεις, επειδή ήρθαν πολλοί, σημαίνει ότι ήταν ωραίος τύπος; Δεν ξέρω, αλλά δεν θα ήθελα στη δική μου να είναι τρεις κι ο κούκος, γιατί μάλλον κάτι δεν θα έχω κάνει καλά. Σε άδειο γήπεδο παίζουν οι ομάδες που δεν έχουν κερδίσει τον κόσμο τους, αυτό έχω μάθει στη δουλειά και στα γήπεδα, οπότε προχωράω με αυτό.
Με αυτό και με μερικά πράγματα που έβλεπα και κόπιαρα καθώς περνούσαν τα χρόνια με εκείνον εδώ. Γιατί, την επομένη της “ήττας” πρέπει να ξαναμπείς στο γήπεδο, να συνεχίσεις την προπόνηση και τα όπλα που έχεις, είναι αυτά που σου άφησε ο “προπονητής” σου (στην περίπτωση μου, ο πατέρας μου ήταν και προπονητής, οπότε μια χαρά μου έκατσε). Οπότε παίρνεις ό,τι μπορείς ή ότι καταφέρεις να υποστηρίξεις και συνεχίζεις. Αν ήταν δίκαιος και δεν ήταν λαμόγιο, είναι μια καλή βάση για να ξεκινήσεις. Αν είχε φίλους και είχε προλάβει να σου μάθει την αξία τους στη ζωή ενός άντρα, προσπαθείς να έχεις κι εσύ. Αν ήταν καλός με τη γυναίκα του, ποιος ο λόγος να γίνεις εσύ μαλάκας; Αν τα παιδιά του λένε ότι ήταν ο καλύτερος, τι πιο ωραίο μπορείς να “διεκδικήσεις” εσύ από τα δικά σου;
Το θέμα είναι, να καταλάβεις ότι η ζωή συνεχίζεται. Το λέω σε σένα, γιατί από κάπου πρέπει να το ακούσω κι εγώ.
Γιατί, μη νομίζεις, στα τρία χρόνια που έχουν περάσει, η δική μου πρόοδος είναι πολύ μικρή. Και στη διαχείριση της απουσίας και στη διαχείριση της συνέχειας. Να, τώρα που γράφω, δεξιά μου είναι μια φωτογραφία του, όπου καπνίζει ένα ναργιλέ και λογικά –δεν φαίνεται- κάτι τρώει (ήταν πρωταθλητής σε αυτό). Και κάθε φορά που την κοιτάζω, πιστεύω ότι αύριο ή σε μια ώρα θα πάω σπίτι να τον δω, να με δει, να τα πούμε. Καμία σχέση. Το σενάριο αυτό δεν θα το γυρίσει κανείς σκηνοθέτης, άπατο θα πάει. Το γιατί μην το ψάχνεις, το έχουν κάνει άλλοι, πριν από σένα και από μένα και απάντηση δεν πήραν. Οπότε, άσε τα “γιατί;” και ασχολήσου με ερωτήσεις που μπορείς να δώσεις εξήγηση.
Ακόμη καλύτερα ασχολήσου με αυτά που έχεις και όχι αυτόν που έχασες, γιατί το μεγαλύτερο μάθημα που παίρνεις όταν χάνεις τον πατέρα σου, είναι ότι τα δεδομένα είναι απλά μια λέξη που χρησιμοποιείται στα μαθηματικά, όχι στη ζωή σου. Είναι, άλλωστε, κλασική περίπτωση βλάβης λόγω του πένθους, το να σταματάς μετά να δίνεις τη σημασία που πρέπει, στα πρόσωπα που σου έχουν μείνει και συνεχίζεις να κυνηγάς φαντάσματα (#diplis) με καθολική αποτυχία. Αν είσαι τυχερός και στα 20, 30, 50 χρόνια που τον είχες, έκανες αυτά που έπρεπε και ήταν εκείνος που ήθελες, μπορείς να πανηγυρίσεις, γιατί υπάρχουν άλλοι που είτε δεν είχαν τον πατέρα που ονειρεύονταν, είτε δεν ήταν οι γιοι που είχαν υποχρέωση να είναι.
Και όπως λέει ο φίλος μου ο Αντώνης, έχει μεγάλη σημασία, λίγο πριν “φύγει”, να πάρεις κάτι, μια επιβεβαίωση ότι δεν ήσουν κακό παιδί, γιατί αν θυμάσαι το “να είσαι καλό παιδί” που μας λένε όταν είμαστε μικροί, δεν έχει ημερομηνία λήξης και κυρίως στο λένε για να το εφαρμόσεις σε βάθος χρόνου, όχι στα 10 και τα 12 που στην τελική τι κακό μπορείς να κάνεις, πέρα από το να σπάσεις μια λάμπα παραπάνω, επειδή παίζεις μπάσκετ μέσα στο δωμάτιο; Εγώ, νιώθω ότι την πήρα και ίσως για αυτό, τρία χρόνια, να είμαι περισσότερο ήρεμος από όσο περίμενα κι εγώ ο ίδιος. Ναι, οκ, είχα και το υπέρ-ατού ότι είναι πολύ καλύτερα να χάνεις τον πατέρα σου από το να τον βλέπεις να τρώει ξύλο από μια ασθένεια που δεν κοιτάζει ονόματα και διευθύνσεις. Αλλά, κάποιες πληροφορίες που πήρα από τη μητέρα μου (ο Τάκης ήταν ίδιος με μένα, όχι λάθος εγώ είμαι ίδιος με τον Τάκη – δηλαδή δεν εξέφραζε εύκολα συναισθήματα) είναι αυτά που με έκαναν να συνεχίσω όρθιος από εκεί που με άφησε.
Και πλέον με την απόλυτη πίστη ότι καλύτερο πατέρα δεν θα μπορούσα να είχα και με ένα καθαρό όνομα (παρότι το έκανε σε χώρους που εύκολα βρωμίζουν τα ονόματα) και τίποτα περισσότερο σαν κληρονομιά, ετοιμάζομαι πλέον για την επόμενη πίστα.
Εκείνο το βράδυ που έφυγε, καμιά ώρα μετά το σφύριγμα της λήξης, είπα στον εαυτό μου και τη μητέρα μου ότι θέλω να γίνω καλύτερος μπαμπάς από εκείνον.
Αυτό θα είναι το ευχαριστώ μου προς εκείνον. Και αν όλα πάνε καλά, από την επόμενη εβδομάδα, θα πιάσω δουλειά. Και όσο και αν με πονάει που σε κανένα αεροδρόμιο δεν θα γυρίσει ο παλιός, ο νέος Τάκης (Πάνο θα τον φωνάζουμε βέβαια) Μίχαλος θα με κάνει πάλι να κοιτάζω δεξιά και αριστερά, για να δω από πού και πώς θα βγει…
Πι.Ες. O Billy the kid δεν πρόλαβε να γνωρίσει το μπαμπά μου. Όταν ο ένας έφευγε, ο άλλος ερχόταν. Ανακάλυψα τα τελευταία 4 χρόνια ότι ο Θεός το κάνει συχνά αυτό. Δεν έδωσα στο παιδί το όνομα του μπαμπά μου. Ήταν δική μου επιλογή και δεν το μετάνιωσα. Πάντοτε έλεγα πως είναι πιο δίκαιο ο παππούς που ζει να ακούει το όνομά του από τα εγγόνια του. Ευτυχώς με τον αδερφό μου περιμέναμε παιδί ταυτόχρονα (2 στα 2 ρε μπαμπά τζακ ποτ…) και θα έδινε εκείνος το όνομά του. Μου λείπει λίγο να ακούω που και που μες στο σπίτι, να φωνάζει κάποιος ”Θωμάαα”. Μ’ αρέσει που ο μικρός έχει αντιληφθεί πως η μαμά μου νιώθει μόνη παρόλο που ζούμε σε άλλες πόλεις και μου δηλώνει τσατισμένος: “μαμά εγώ θα πάω στον ουρανό, θα μπω μέσα θα πάρω τον παππού Θωμά και θα τον πάω στη γιαγιά Κοκό να μην είναι μόνη!” Τι να πεις;
Πι.Ες.2 Λέει και κάτι άλλα πιο spooky από μικρός τύπου “μαμά εγώ τον παππού Θωμά τον ξέρω. -ναι; -ναι τον έχω δει το Πάσχα που ήμουνα μικρός, ήρθε και μου είπε καλή Ανάσταση και να είμαι καλά”….I see dead people……με μουσική x-files….Μακάρι βρε αγόρι μου, και το ‘χα βάρος που δεν συναντηθήκατε..!!
Πι.Ες.3 Άσε που είχε δει μια φωτογραφία μόνο του γάμου μου με τον παππού του αλλά τον αναγνώριζε σε όσες άλλες έβλεπε από κει και πέρα ακόμη κι αυτές που είναι 40 χρόνια πριν….ψιλοανατριχιάζω…ν’ ανησυχήσω;;
Πι.Ες.4 Και τώρα που το λες, προχθές ήμασταν στο αυτοκίνητο με μια καλή μου φίλη και παραλίγο νονά Νο2. Τη ρωτάει λοιπόν ο μικρός ”Μαρίνα ο μπαμπάς σου που είναι;” Την προλαβαίνω εγώ να μην απαντήσει επειδή ξέρω ότι έχει πεθάνει κι αυτός και λέω: στον ουρανό είναι αγάπη μου με τον παππού Θωμά. ”Εγώ τον ξέρω!” λέει ο Billy. ”Που τον ξέρεις βρε” ρωτάει η Μαρίνα. ”Τον ξέρει παιδί μου σου λέω, πες κι εσύ εντάξει, μη φέρνεις αντίρρηση μιλάμε για χάρισμα” ..!
Πι.Ες.5 Σταματάω εδώ γιατί σε βλέπω να μου στέλνεις μηνύματα τύπου: η γιαγιά μου μας άφησε σε βαθιά γεράματα και δεν είπε που έβαλε τη διαθήκη, μπορεί να κάνει κάτι ο μικρός..;;
- In: mama's log
- 5 Comments
Τώρα εσύ περιμένεις όλο αγωνία την συνέχεια με τις μαμάδες και τις μανουλίτσες ε;
Εμ, δε μου φταίει κανείς, εγώ φταίω που τάζω… Άντε να σου πω να δω τι θα καταλάβεις:
Θα ξεκινήσω μ’ ένα σχόλιο της Νάντιας από το προηγούμενο ποστ πολύ εύστοχο που της είπα εξάλλου ότι δεν της απαντώ γιατί σκοπεύω να το συμπεριλάβω αυτούσιο το σχόλιο σ’ αυτό το ποστ. Αυτό δεν σημαίνει, προς Θεού, ότι δεν θεωρώ εύστοχα όλα τα σχόλια. Ευστοχότατα και μάλιστα ψάχνω τον τρόπο να κάνω ένα blog που θα έχει μόνο σχόλια και όχι ποστ! Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό αλλά τα περισσότερα σχόλια που διαβάζω κι εγώ σε άλλα μπλογκς είναι πιο ενδιαφέροντα από το ίδιο το ποστ. Λέει λοιπόν η Νάντια:
“Άλλη δεν έκανε παιδί, μόνο η Μαριώ το Γιάννη” …ή για να συμφωνήσω με το ποστ…τον Ιωάννη – Μάξιμο!!!!!!!!!! Καλά τα λες. Προς υπεράσπιση βέβαια των “μανουλίτσων”: η σημαντικότητα που δίνουμε σε κάτι τέτοια γεγονότα ή πιο εξελληνισμένα σε κάτι τέτοια events έχει να κάνει με την επίφαση ότι όσο πιο πολύ θα κάνω…τόσο πιο πολύ θα δείξω ότι αγαπάω! Αλίμονο! Δυτικός πολιτισμός λέγεται. Βέβαια (δυστυχώς) κάποιες φορές δεν δίνουμε την ίδια σημασία στο τέκνον όταν θα μας φέρει τη ζωγραφιά του και θα θέλει να μας την εξηγήσει με γλαφυρά λόγια και ζωηρές περιγραφές, την ώρα που εμείς θα ασχολούμαστε με κάτι άλλο ή δεν θα δώσουμε την ίδια σημασία και προσοχή (στην λεπτομέρεια) όταν η ατάκα του σπλάχνου θα είναι: “Μαμά έχω ένα σοβαρό πρόβλημα!!!!” και θα ζητά την αμέριστη προσοχή μας (ναι οκ, το πρόβλημα μπορεί να είναι ότι η τάδε στο σχολείο φορούσε ίδιο μπλουζάκι άλλο χρώμα και πώς θα ξαναεμφανιστεί με το ίδιο outfit, ωιμέ, ωιμέ!) αλλά εμείς θα το προσπεράσουμε στα γρήγορα γιατί είχαμε μια πολύ δύσκολη μέρα! Όπως με τους γάμους, έτσι και με τις βαπτίσεις δυστυχώς (το λέω και θα το ξαναλέω) εξαντλούμε την ενέργειά μας στο φαίνεσθαι και ξεχνάμε ότι στην πορεία θα μας χρειαστεί τούτη η ενέργεια στο είναι. Είπα πολλά και έχω ακόμα περισσότερα, αλλά σταματώ εδώ. Γιατί αν μη τί άλλο την καταλαβαίνω και την συμπονώ τη μανουλίτσα. Ίσως και κείνη να είχε ανάγκη μία κορώνα…στη δική της βάφτιση, να νιώσει η πριγκίπισσα κάποιων γονέων και να μην το ένιωσε ποτέ. Και έτσι τώρα να επιδιώκει να το ζήσει μέσα από το σπλάχνο. Έστω και έτσι.
Εσύ γέλασες με το προηγούμενο ποστ. Κι εγώ όταν το ‘γραφα αυτό σκεφτόμουν. Αλλά έφαγα και πολύ κράξιμο, live όμως, αγαπητή να το ξέρεις. Γιατί λέει είμαι λίγο απότομη καμιά φορά, και ποια είμαι εγώ να κράζω έτσι, και τι φταίει η άλλη που θέλει να κάνει τσίρκο τη βάφτιση ετσέτερα ετσέτερα… Τι να κάνεις; Θα επιβιώσω νομίζω. Ε;; ..ναι ναι..
Πάντως το θέμα μου δεν ήταν να μην κάνεις βάφτιση υπερθέαμα. Το θέμα μου είναι πιο πολύ αυτό που περιγράφει η Νάντια πιο πάνω και χαίρομαι που ούτως ή άλλως το πιάσατε όλες. Η αλήθεια είναι ότι ένα μπλογκ με στόχο το χιούμορ –και την επιστημονική έρευνα και ενημέρωση βεβαίως βεβαίως- δε μπορεί να μην αναφερθεί στα παιδικά πάρτυ παντός είδους. Ε, και τα βαφτίσια έτσι όπως γίνονται είναι βούτυρο στο ψωμί μου.
Επομένως, ξεκόλα λίγο αγαπητή μου που ξύνισες με την βάφτιση. Κρέμασε όσα μπαλόνια θέλεις. Τύπωσε τη φατσούλα του παιδιού σου επάνω κι άφησέ τα να αιωρούνται στο ταβάνι (ιδεάρααααα 😉 ) Άλλο είναι το θέμα μας.
Ποιο είναι; ότι μας λείπει τόσο πολύ το περασμένο lifestyle προ παιδιού που κάθε τι που έχει να κάνει με το παιδί μας, το βλέπουμε ως ευκαιρία για γιορτή; Αναλωνόμαστε ευχαρίστως σε αναζήτηση της καλύτερης κορδέλας και του φθηνότερου κουφέτου, τα βρίσκουμε, τα βάζουμε κι όταν έρθει η ώρα στο facebook να το συζητήσουμε, στέλνουμε φωτογραφίες κι από κάτω σχολιάζουμε:
Εγώ δεν είχα κανένα στολισμό μόνο 2 γλάστρες με ελιές έξω από την εκκλησία, κορδέλες στο δέντρο απ’ έξω και φαναράκια, απλά πράγματα…
Όσο πιο πολλά κάνω, τόσο πιο πολύ ‘’θα δείξω’’ ότι αγαπάω, λέει η Νάντια. Οι λέξεις κλειδιά εδώ είναι το ‘’θα δείξω’’. Πέρασα μια βόλτα από πολύ γνωστές σελίδες στο fb όπου μαζεύονται όλες οι μανουλίτσες κατά καιρούς και συζητάνε για πολύ ενδιαφέροντα πράγματα όπως είναι ο δημόσιος θηλασμός, οι πιπίλες από σιλικόνη, το attachment parenting (στο πολύ ιντελεκτουέλ όμως), η ΑΠΕΡΑΝΤΗ αγάπη στα ζουζουνάκια τους και άλλα τέτοια σημαντικά που πραγματικά αλλάζουν τον κόσμο. Έψαξα αρκετά, όσο μου επιτρέπει ο λίγος χρόνος μου, μέσα σε εκατοντάδες ποστ να βρω μια ουσία. Μπορεί και να υπάρχει. Απλώς δεν πρόλαβα να τη βρω. Όταν είχε ακουστεί αυτή η ιστορία με τον δημόσιο θηλασμό είχα γελάσει πάρα πολύ ιδίως όταν μαζεύτηκαν ένα σωρό μάνες να θηλάσουν δημόσια κάπου, δεν θυμάμαι καν που πήγαν και γιατί. Μη με παρεξηγείς (ή παρεξήγησέ με αν θέλεις), δεν κοροϊδεύω τον θηλασμό παρ’ όλο που δεν τον ευχαριστήθηκα καθόλου. Κι εγώ θήλαζα δημόσια αλλά, σοβαρά τώρα, είναι θέμα το που θα θηλάσω; Γιατί δεν πάνε όλες μαζί να θηλάσουν έξω από τη Βουλή; έξω από το υπουργείο παιδείας; Να πιάσει και τόπο. Η δύναμη είναι στα χέρια τους, δεν είναι; Τα ζουζουνάκια στα καρότσια είναι το μεγαλύτερό μας επίτευγμα, δεν είναι; Αλλά η εφευρετικότητά μας περιορίζεται στο καλύτερο παιδικό πάρτυ.
Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω μάι ντίαρ, όχι. Αν και είχα επιχειρήσει να βρω τρόπο για συγκέντρωση μαμάδων με παιδιά την εποχή των Αγανακτισμένων. Δυστυχώς αυτή η ανωμαλία της διπλής προσωπικότητας δε με άφησε να μεγαλουργήσω σε αυτόν τον τομέα και ο εαυτός μου με την ταμπέλα του ήσυχου στελέχους με έκλεισε τελικά στο σπίτι και κλείδωσε την πόρτα.
Η Νάντια πιάνει την ουσία, εξαντλούμε την ενέργειά μας στο φαίνεσθαι και δεν δίνουμε την ίδια σημασία στο τέκνον όταν θα μας φέρει τη ζωγραφιά του και θα θέλει να μας την εξηγήσει με γλαφυρά λόγια και ζωηρές περιγραφές, την ώρα που εμείς θα ασχολούμαστε με κάτι άλλο ή δεν θα δώσουμε την ίδια σημασία και προσοχή. Από τότε, έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να μην απαντάει όπως θα έπρεπε στο παιδί κι έχω ακούσει πολλές φορές το ‘’μαμά’’ μέχρι να γυρίσω να κοιτάξω τι θέλει να μου πει επειδή εκείνη την ώρα έκανα κάτι άλλο.
Μ’ αυτή την σοβαρή διαπίστωση και παραδοχή θα σε αφήσω και λυπάμαι που σου αλλάζω την άποψη γιατί ξέρω πως πίστευες μέχρι τώρα ότι είμαι η ΤΕΛΕΙΑ ΜΗΤΕΡΑ. Το ομολογώ. Το ζουζουνάκι μου, μου σπάει τα νεύρα μερικές φορές. Επίσης μια φορά που οδηγούσα πέταξα την τσίχλα απ’ το παράθυρο. Συγγνώμη….
Πι.Ες.1 Άμα ξαναπιάσω εγώ σοβαρό θέμα να με χ€$εις…
Πι.Ες.2 Έκανες ένα παιδί, μπράβο, έκανες και δεύτερο, τέλεια. Και πιστεύεις αυτομάτως ότι ξέρεις πως πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά; Μπράβο! Πες το μας κι εμάς ρε μεγάλε που παιδευόμαστε με το τρίχρονο…
Πι.Ες.3 Δε μας φτάνει που ξυπνάμε εμείς στραβά κι έχουμε τις μέρες μας, ξυπνάει στραβά και ο σπόρος. Και μας διαλύει στη γκρίνια
Πι.Ες. 4 Όταν ήμουν νιάτο κι έβγαινα έξω και ξενυχτούσα νευρίαζα πάρα πολύ το πρωί γιατί η μαμά μου είχε ένα κουσούρι. Ερχόταν αθόρυβα στο δωμάτιο στις 7.30 το πρωί που μόλις με είχε πάρει ο ύπνος, καθόταν στην άκρη του κρεββατιού κι άρχιζε να μου μιλάει δυνατά σα να είχαμε συζήτηση πριν λίγο: ‘’Αυτό που λες το φόρεμα, της το πήγα πίσω, βέβαια, γιατί της είχα πει ότι θα είναι μεγάλο και δεν ταιριάζει στην περίπτωση αλλά αυτή τίποτα! Εσύ τι λες;..κλπ κλπ’’ Κάθε φορά μα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ απορούσα γιατί το έκανε αυτό ενώ ήμουν σα μισοπεθαμένη. Το συζητήσαμε πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Εξάλλου το κάνει ακόμη, με παίρνει 12 το βράδυ σα να είναι 11 το πρωί ‘’έλα παιδί μου τι κάνετε;;’’ Τώρα δε με ενοχλεί. Γιατί τώρα έχω τον Βασίλη. Ο οποίος έρχεται το ίδιο αθόρυβα στις 7.30 το πρωί, ανεβαίνει στο κρεββάτι, κολάει τη μούρη του στη δική μου και με δυνατή φωνή λέει: ‘’αυτά δεν είναι τα δικά μου ακουσικά, τα δικά μου ακουσικά είναι μπλε, τα πήγαμε με το αυτοκίνητο και τα αφήσαμε στο σχολείο, θυμάσαι;;; ΜΑΜΑ…;;;; ΜΙΛΑ ΜΟΥ!!’’
5 χαμένες αρετές
Posted on: January 31, 2013
Κατά το 7 θανάσιμα αμαρτήματα όπως καταλαβαίνεις. Βέβαια εγώ βρήκα 5 χαμένες αρετές. Βλέπεις όλες τις υπόλοιπες εξακολουθώ να τις διατηρώ (#fail). Πρόκειται για τον καταλληλότερο τρόπο να εγκαινιάσω τα ποστ του 2013. Έψαχνα έψαχνα, καλύτερο δεν βρήκα. Ιδού:
Υπομονή
Έχεις καθαρίσει ποτέ γαρίδα με μαχαιροπήρουνο; Όχι; Κρίμα. Εγώ ναι. Πολλάκις. Και το απόλαυσα όλες τις φορές. Όχι δεν είμαι σπασικλάκι και σε πληροφορώ δεν είχα καμία απολύτως διαταραχή. Για την ακρίβεια το καθάρισμα με μαχαιροπήρουνο μου έπαιρνε λιγότερο χρόνο από το καθάρισμα με το χέρι και επιπλέον δεν λερωνόμουν ποτέ την στιγμή που όλο το τραπέζι γύρω μου είχε ροζ λεκέδες. Η μητρότητα τα άλλαξε όλα αυτά. Όχι απλά δεν καθαρίζω καν τη γαρίδα αλλά την τρώω όπως είναι και εύχομαι να είναι φρέσκια για να μη μου σταθεί το κέλυφος στον οισοφάγο. Τι μεσολάβησε; τι μου συνέβη; Billy the kid οφ κορς….
Διότι πόσες φορές ν’ ακούσει κανείς το ‘’Σεχούντεννα-Πωτούγεννα-πώτη-γιοτή-του-χόνου’’ συνεχόμενα από αρχές Δεκεμβρίου χωρίς να λυγίσει; Ε; Σε ρωτάω πόσες; Εδώ ακόμα πεταγόμαστε τη νύχτα επειδή ξυπνάμε από το ‘’μελισσοβότανο-που-λούζονται-οι-κυλάδες’’ σε dolby surround από το παιδικό….! Που να μαραθεί και να πλαντάξει το μελισσοβότανο. Το αντιλαμβάνεσαι; Περιμένω με αγωνία την επόμενη γιορτή να μας ξεκολλήσει το κάλαντο γιατί δεν την βγάζω. Τρομάξαμε να μας φύγει το ‘’βάζει-ο-Ντούτσε-τη-στολή-του-βε-το-φουκαλά’’, τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα μας πέρασε γρήγορα εν αντιθέσει με το μωραΐτικο που συνεχίζει να φιγουράρει στην πρώτη θέση των charts για 8η συνεχή εβδομάδα. Μετά μου λες εσύ υπομονή..
Καλή μνήμη
Και καλά κρασιά μπορώ να σου πω. Θυμάμαι κάτι εποχές όχι πολύ παλιά που θυμόμουν όλα τα ονόματα των ηθοποιών που ενσάρκωναν τα Bond girls, την ηλικία τους, που αλλού έπαιξαν μετά και αν στα Όσκαρ φορούσαν Marchesa ή Dior. Με το μαγικό ραβδάκι της μητρότητας καμιά φορά δυσκολεύομαι να θυμηθώ τον ίδιο τον James Bond – Daniel Craig. Είναι που είναι ξανθός και δε μ’αρέσει, ήρθε και το παιδί, αποτελειώθηκα. Και καλά θα μου πεις, μπορείς να επιβιώσεις και χωρίς τις παραπάνω πληροφορίες. Να το δεχτώ. Αν και είναι εντελώς έξω από την ιδιοσυγκρασία μου να θυμίζω εκείνη την διαφήμιση: ‘’είδα μια ωραία ταινία προχθές, που έπαιζε μωρέ εκείνη η ξανθιά η ψηλή μ’ εκείνον τον Γάλλο…’’ το έχω αποδεχτεί. Το μυαλό μετά την μητρότητα μοιάζει με σκληρό που θέλει format. Σιγά σιγά επανέρχεσαι αλλά ποτέ στα ίδια επίπεδα. Το καλό είναι ότι κάποια μέρα θα ξαναθυμηθείς πως το όνομα του χαρακτήρα που ενσάρκωνε ο Κέβιν Σπέισι στους Συνήθεις Υπόπτους ήταν Κάιζερ Σόζε. Το κακό είναι ότι την ίδια μέρα θα ξεχάσεις να πάρεις γάλα.
Πειθώ
Μη με βλέπεις έτσι. Εγώ κάποτε σε πουλούσα και σε αγόραζα χωρίς να το καταλάβεις. Μόνο αυτό; Το σκεφτόμουν και το έκανες! Δεν προλάβαινα καν να το πω. Professor X των X-Men ένα πράμα. Θα έβγαινε έξω όλη η παρέα επειδή εγώ το σκέφτηκα και επειδή εγώ το κανόνισα. Απεργούσαν οι λιμενεργάτες και είχα να παραλάβω εισιτήριο από τον Πειραιά; Για ‘μένα έκαναν εξαίρεση. Είχες ν’ αγοράσεις ρούχο για γάμο-βάφτιση-πάρτυ-αρραβώνα-prom;;; Εγώ το διάλεγα! Τώρα που το ξανασκέφτομαι μόνο τον άνδρα μου μου πήρε λίγο περισσότερο καιρό να τον πείσω…
Είχα την λανθασμένη εντύπωση πως αυτό είναι ένα έμφυτο ταλέντο και πως να πάει κανείς ενάντια στη φύση του; Λάθος. Μεγάλο λάθος. Χρόνια σπαταλήθηκαν άδικα σε σεμινάρια και τεχνικές πωλήσεων. Δεν έχουν την παραμικρή επίδραση στον καρπό του έρωτά μου:
– Μπιλάκο πιο μακριά από την τηλεόραση, θα χαλάσουν τα ματάκια σου
– Όχι
– Αγάπη μου πήγαινε λίγο πιο μακριά, θα σε πονέσουν τα ματάκια, κρίμα
– Όοοοοχιιιιιιιιι ..!!!!!
– (αγριάδα) Βασίλη πας πίσω ΤΩΡΑ γιατί αλλιώς η τηλεόραση κλείνει
– ….Τσαφ! (πατάει το κουμπί και την κλείνει) ΝΑ ΠΑΣ ΕΣΥ ΠΙΟ ΠΙΣΩ !!!!!
– (βαθιά ανάσα θυμάμαι ξαφνικά ότι σ’ αυτή την συζήτηση είμαι εγώ ο ενήλικας) Αγάπη μου εσύ βλέπεις τηλεόραση εγώ γιατί να πάω πιο πίσω;
– NA ΠΑΣ ΕΣΥ ΝΑ ΠΑΣ ΕΣΥ ΝΑ ΠΑΣ ΕΣΥ (τσιριχτά)
– (καλόπιασμα) Βρε γλυκούλη τι μου λες τώρα χαζομάρες; Αν θέλεις να δεις τηλεόραση πρέπει να πας πιο πίσω
– …Τσαφ! (ανοίγει την τηλεόραση και κολλάει μούρη)
– (φιλότιμο) Ε, τώρα έτσι κάνουν τα καλά παιδάκια; Αφού εσύ είσαι καλό παιδάκι γιατί κάνεις χαζά;
– ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΧΑΖΑ ΕΣΥ ΚΑΝΕΙΣ ΧΑΖΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
– (απελπισία) Βασίλη αν πας πιο πίσω θα σου δώσω καραμέλα χρωματιστή
– (λάμψη στο βλέμμα) ΠΟΛΛΕΕΕΕΕΣ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩ!
– (παθέτικ) θα σου δώσω 2
– Εντάξει! (πάει πιο πίσω επιτέλους)
Quiz: Ποιος κέρδισε;
Κριτική ικανότητα
Βρε παιδί μου εντάξει, δεν θέλω να σου τα λέω και όλα μαύρα. Θα μου πεις, τι δηλαδή κάνουμε ένα παιδί και χάνεται ο κόσμος; όχι βρε κουτό αλίμονο. Απλώς αναφέρω κάποια γεγονότα που μπορεί να σου συμβούν βάση του νόμου των πιθανοτήτων. Για παράδειγμα υπάρχει πιθανότητα να θελήσεις κάποια στιγμή να βάλεις τα αυγά στο ψυγείο κι επειδή με το ένα χέρι προσπαθείς να κρατήσεις το παιδί μακριά από την ανοιχτή πόρτα, δεν υπολογίζεις σωστά και τα αυγά πέφτουν κάτω. Και τα 6. Αυτό. Ή μπορεί να βάλεις το γάλα να ζεσταθεί και να σκεφτείς ότι ο χρόνος σου φτάνει για κλείσεις το θερμοσίφωνο αλλά στο δρόμο πατάς τον James το τρενάκι οπότε καθυστερείς και το γάλα χύνεται. Απλό. Δε μπορείς πια να υπολογίζεις σωστά. Καλό είναι να μη σε πάρει η μπάλα και να ξοδεύεις περίπου ένα τέταρτο για ν’ αποφασίσεις αν με την σάλτσα σου θέλεις πένες ή σπαγγέτι.
Ψυχραιμία
Απλό και σύντομο: Πριν κάνω παιδί όταν έπαιρνα τηλέφωνο στο σπίτι και δεν απαντούσε κανείς υπέθετα ότι μάλλον ο καλός μου δεν γύρισε ακόμα ή είναι στο μπάνιο και δεν το ακούει. Ξαναέπαιρνα σε μία ώρα αν το θυμόμουν ή περίμενα να δει την κλήση και να με πάρει. Από τότε που έμεινα έγκυος όταν παίρνω τηλέφωνο σε κινητό ή σταθερό και δεν απαντάει κανείς κάνω τα εξής:
α. Ξαναπαίρνω σε 1 λεπτό
β. Ξαναπαίρνω σε 2 λεπτά και το αφήνω να χτυπήσει μέχρι να σκάσει
γ. Στέλνω μήνυμα: ΠΟΥ ΕΙΣTE; TI ΕΓΙΝΕ;;;
δ. Στέλνω 2ο μήνυμα 2 λεπτά μετά το πρώτο: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ ΣΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΛΥ ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ…
ε. Υποθέτω ότι έχουν μπει ληστές στο σπίτι και τους έχουν απαγάγει
στ. Υποθέτω ότι χτύπησε το παιδί και το τρέχει στο Παίδων
ζ. Δείχνω τουλάχιστον την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ψυχραιμία να μην καλέσω την αστυνομία
Πως το βλέπεις γιατρέ μου..;;
Πι.Ες. Είδες όμως πως σου το ‘φερα; Αριστοτεχνικά. Σα να μη συμβαίνει τίποτα. Σα να μην έλειψα 2 μήνες περίπου! Τι να κάνω έπεσα σε δημιουργικό λήθαργο. Σου φαίνεται απίστευτο το ξέρω αλλά τι να κάνεις; δύσκολη η ζωή
Πι.Ες. 2 Ως γνωστό όταν είσαι έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια λες. Αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τραγουδάει κάποιος μόνο έξω απ’ τον χορό ενώ μέσα δεν του ‘ρχεται ούτε κουπλέ, να σου πω σχετικά ότι συμβουλές τύπου ‘’smile, breath & go slowly’’ στην ανατροφή του παιδιού είναι το ίδιο χρηστικές όσο ένα βάζο μαρμελάδα όταν πηγαίνεις για αναρρίχηση.
Πι.Ες. 3 Εσύ τι νέα; Μου ‘λειψες
Πι.Ες. 4 (Άσχετο) Γιατί γεννιόμαστε με κρεατάκια αφού μας λένε στα 2,5 να τα βγάλουμε;;
Ο φίλος μου ο Χρήστος για παράδειγμα, είναι φτιαγμένος για να είναι μπαμπάς. Ήταν φτιαγμένος για να γίνει μπαμπάς πολύ πριν γίνει. Όταν δηλαδή εγώ ακόμα είχα μία αμυδρή υποψία ότι μπορεί να κάνω παιδί μια μέρα, ο Χρήστος είχε αλλάξει πάνα στο μυαλό του πάρα πολλές φορές. Μην το παρεξηγείς, το παιδί δεν είναι φαινόμενο, νορμάλ άνθρωπος είναι που όμως είναι φτιαγμένος για γονιός. Όλα τα έκανε με μία τρομερή ηρεμία.
– τι γίνεται σήμερα καλά είσαι;
– καλά μωρέ να δεν κοιμήθηκα πολύ ο μικρός είχε συνάχι
Σε έκανε να πιστεύεις ότι στο θέμα ‘’παιδί’’ όοοοολα είναι πολύ απλά. Όταν σου λέει ο άλλος ‘’καλά μωρέ απλώς δεν κοιμήθηκα πολύ’’ και κατά τα άλλα η μέρα του κυλάει φυσιολογικά, σκέφτεσαι ότι το παιδί είναι τελικά ‘’η μελωδία της ευτυχίας’’ σε σχέση με τα 12ωρα που χτυπάς στο γραφείο. Ούτε που σου πάει το μυαλό ότι τελικά το παιδί μοιάζει περισσότερο με ‘’Ράμπο το πρώτο αίμα’’. Έλα μη μου λες ότι δείχνω την ηλικία μου μ’ αυτές τις ταινίες, δηλαδή θα ένιωθες καλύτερα αν σου ‘λεγα το Notting Hill και το Fast 5;; Τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι τα συστατικά της μαμάς. Ποια είναι, ποια πρέπει να είναι, τα ‘χω, δεν τα ‘χω, πρέπει να τα ‘χω;;;; Χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα, που συνήθως μου γεννιούνται σε κάτι κουλές στιγμές πχ στο μετρό που βλέπω ένα παιδάκι να τσιρίζει και η μαμά το κοιτάει με καλοσύνη ή ενώ οδηγώ που σκέφτομαι ότι πρέπει να πάω σούπερ μάρκετ άρα θα γυρίσω στις 9 στο σπίτι και ο μικρός θα κοιμηθεί στις 10, δηλαδή έχω μία ώρα να τον δω…άραγε φτάνει για να μ’ αγαπήσει και σήμερα…;;;
Με το παιδί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κάθε μέρα ξεκινάς απ’ την αρχή. Σαν τη μέρα της μαρμότας. Μέσα στην ίδια μέρα με λατρεύει και με μισεί με την ίδια ένταση εναλλάξ. Προς το τέλος του Σαββατοκύριακου και αφού το έχουμε περάσει ολόκληρο μαζί, η καμπύλη της αγάπης του παύει να μοιάζει με καρδιογράφημα και αποκτά μία ομαλότητα. Από Δευτέρα πάλι το χάνουμε και τούμπαλιν.. Τώρα σε θέλω μανούλα μου, σ’ αγαπώ πολύ, είσαι νόστιμη, μμμ ντελίσιους, ντελισιάκι και μετά από 2 λεπτά: ΦΥΓΕΕΕΕ ΕΣΥΥΥΥΥΥΥΥΥ ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ, ΔΕ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΝΑ ΚΛΑΙΣ ΝΑ ΚΛΑΙΣ ΝΑ ΚΛΑΙΣ!!!!
Τέτοια εναλλαγή συναισθημάτων ούτε η Carrie Bradshaw δεν είχε βιώσει ποτέ. Μιλάμε για ψυχοπάθεια. Χρόνια ολόκληρα ταλαιπωρούμαστε με το γκομενικό για να γεννήσουμε στο τέλος αγόρια και να καταλάβουμε ότι αυτό το συγκεκριμένο skill είναι όντως βιολογικό. Είναι κρικάκι στο dna τους. Και πιάνει. Διότι όσο με διώχνει, τόσο κολλάω. Είναι ο ορισμός της καψούρας. Ορίστε! Κάποιος έπρεπε να το πει.
Αυτά τα σκωτσέζικα ντους ο φίλος μου ο Χρήστος δε μου τα περιέγραψε. Ούτε η κουμπάρα μου η Τούλα, ούτε η φίλη μου η Νίκη ούτε οι συνάδελφοι που έκαναν παιδιά πριν από ‘μένα. Έτσι όταν έφτανα στο γραφείο, μονίμως καθυστερημένη και αγχωμένη, με το μάτι κρεμασμένο στο λαιμό, αχτένιστη, μ’ έναν καφέ στο χέρι και τους έβλεπα έξω να καπνίζουν, καθόμουν απλά δίπλα τους, τους κοιτούσα με απόγνωση και τους έλεγα: ‘’Δε μου τα ‘πατε αυτά ρε παιδιά, δε μου τα ‘πατε! Δεν είναι σωστό…αυτά τα λένε πρώτα πρώτα…’’. Θα έχεις καταλάβει προφανώς μέχρι τώρα ότι οι μπαμπάδες φίλοι σου είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί όταν είσαι μαμά. Οι μπαμπάδες φίλοι θα κουνήσουν το κεφάλι παρηγορητικά σε τέτοιες καταστάσεις. Θα συμφωνήσουν μαζί σου σε κάθε υπερβολή και θα σε στηρίξουν με μια απλή κουβέντα επειδή σε καταλαβαίνουν, τις περισσότερες φορές πιο πολύ απ’ όσο καταλαβαίνουν τη δική τους γυναίκα-μαμά. Σε αντίθεση με τις μαμάδες φίλες σου που είναι υπερφίαλες, παντογνώστριες και η παρηγοριά τους καταλήγει στο να ακούς τελικά το δικό τους πρόβλημα. Το ξέρω αυτό πολύ καλά γιατί κι εγώ αυτό κάνω (ναι δεν είμαι το καλοσυνάτο, τέλειο πλάσμα που νόμιζες, συγγνώμη..). Άρα αν έχεις φίλους μπαμπάδες είναι ένα προσόν.
Ο Χρήστος δε μου περιέγραψε τα παραπάνω για δύο λόγους πιστεύω.
Πρώτον γιατί απλούστατα έχει τα σωστά συστατικά για να είναι μπαμπάς. Μην περιμένεις να σου πω ποια είναι γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι το παιδί όποτε μιλάει για το γιο του έχει την πράα φάτσα του Δαλάι Λάμα ενώ εγώ δεν έχω…πως να το πω τώρα…. δεν έχω και τόσο ‘’αγγελικές’’ αντιδράσεις κάθε φορά.
Δεύτερον γιατί παίζει στο παρασκήνιο της ζωής του, να τραβάει όοοοοολο το λούκι η Νατάσσα –η γυναίκα του- και ο Χρηστάκος απλά να απολαμβάνει το καϊμάκι….μπααααα….δεν παίζει αυτό και το ξέρω. (Απλώς έπρεπε να γράψω 2 λόγους που ο ένας να είναι προφανώς άστοχος ώστε να τονιστεί επαρκώς ο σωστός.)
Anyway, λέγαμε λοιπόν για τα συστατικά του γονιού. Ναι υπάρχουν μαμάδες, τις βλέπεις στο δρόμο, στα πάρκα, στους παιδότοπους και λες αυτή ρε παιδί μου, φαίνεται, είναι φτιαγμένη να είναι μαμά. Έχει το ύφος, είναι οργανωμένη, το παιδί την ακούει, αν της ζητήσει νερό-χυμό-μπισκότο-μουσακά-σούσι έχει πάντα στην τσάντα της και κυρίως είναι χαλαρή. Εγώ ΠΑΝΤΑ θα ξεχάσω κάτι. Πάνα, μωρομάντηλο, δεύτερο παντελονάκι, κάτι θα ξεχάσω. Προχθές ξέχασα το νερό του. Έλεος δηλαδή, το νερό του;;; Τι μάνα ξεχνάει το νερό του παιδιού; Εγώ! Για να μη σου πω πόσο συχνά ξεχνάω να πάω σεντονάκι στον παιδικό σταθμό…να μη σου πω…ότι σχεδόν ΚΑΘΕ Δευτέρα το παιδί κοιμάται χωρίς σεντονάκι γιατί το πάω από Τρίτη…να μη σου πω…γιατί το θυμάμαι και γίνομαι έξαλλη. Πες μου σε παρακαλώ πως είναι δυνατόν να ξεχνάω το ίδιο πράγμα, κάθε φορά; Πως γίνεται να το σημειώνω, να βάζω alert στο τηλέφωνο, να κρεμάω τη σακούλα με το σεντονάκι πάνω στην εξώπορτα ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΝΑΩ;;;; Μιλάμε για κανονική παράνοια. Πάντως νορμάλ δεν το λες.
Επίσης, βαριέμαι να παίζω με τις πλαστελίνες συνέχεια. Κυρίως βαριέμαι που πρέπει να τις συμμαζέψω μετά αλλά και το ίδιο το παιχνίδι, το λέω, το βαριέμαι. Ενώ ο μικρός το λατρεύει. Ο Χρήστος λέει ότι με το που θα μπει στο σπίτι από τη δουλειά ασχολείται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με το παιδί. Κι εγώ το ίδιο κάνω. Απλώς έχω την υποψία ότι εκείνος το απολαμβάνει διαρκώς ενώ εγώ όχι.
Τι είπες;
Είμαι εγώ ενοχική; Σου ανοίγω εγώ την καρδιά μου, σου λέω τα θέματά μου, κι εσύ με λες ενοχική;
Το προσπερνώ γιατί μεταξύ μας μπορεί και να είμαι. Λίγο.
Όχι δεν σου τα λέω όλα αυτά για να μου πεις ότι είναι ιδέα μου και ότι είμαι μια χαρά μανούλα κλπ κλπ. Δεν είμαι και τόσο drama queen! Εξάλλου το ΄χω πει, δεν είμαι σούπερ μαμά, απλώς έμαθα ν’αλλάζω πάνα πάρα πολύ γρήγορα. Περιέργως, φαίνεται στην πορεία, ότι τελικά δεν φτάνει μόνο αυτό…
Ας δούμε λοιπόν τα βασικά που χρειάζεται να έχεις:
– Υπομονή
– Αγάπη
– Δύναμη
– Αντοχή
– Καλή μνήμη
– Υπομονή
– Κοιλιακούς
– Δικέφαλους
– Τρικέφαλους
– ραχιαίους
– Υπομονή
– Ψυχραιμία
– Ηρεμία
– Αποφασιστικότητα
– Αστείρευτο κέφι και χαρά
– Υπομονή είπα..;
Εντάξει, τώρα που τα βλέπω συγκεντρωμένα, δεν είμαι και τόσο τραγική, τα βασικά τα ‘χω…
Μπορεί να μην έχω ψυχραιμία και πολλή αντοχή αλλά έχω κοιλιακούς….πολλούς….(#fail)
Πόσο βοηθάει τελικά η οργάνωση, κάνεις μια λίστα και όλα ξεκαθαρίζουν….
Εσύ; Τι νέα;
Πι.Ες.1 (άσχετο) Αν δεν είδες το skyfall να πας αμέσως. Όχι για τους κοιλιακούς του Ντάνιελ (μη γίνεσαι λυσσάρα), αλλά για τον θεό Μπαρδέμ (γίνε λυσσάρα)
Πι.Ες.2 (άσχετο επίσης) Το ‘χω ήδη γράψει στο twitter αλλά δε μπορώ να μη στο πω: έμαθα ότι η γυναίκα που μου κρατάει το παιδί, έχει γυναίκα που της κρατάει τα παιδιά…που μάλλον θα έχει γυναίκα για της κρατάει τα δικά της ετσέτερα ετσέτερα…Πολύ εύστοχα ο φίλος μου ο Γιάννης @call_memoonman το χαρακτήρισε ‘’inception’’. Αρμενίζουμε στραβά; Όχι καλέ…μην το ξαναπείς…
Πι.Ες.3 (ψιλοσχετικό) Με την πάνα τι θα γίνει ρε παιδιά; Μόνο με κατούρημα ξεμπερδέψαμε, το χοντρό, το βιολί του…
Πι.Ες.4 (σχετικό γενικά) Εσύ με τα δίδυμα κι εσύ με τα τρίδυμα μη νομίζεις πως δεν ξέρω ότι με διαβάζεις και γελάς γιατί σου φαίνεται αστείο να έχω μόνο ένα παιδί και να μην τη βγάζω ώρες ώρες…
Πι.Ες.5 (φιλικό) miss kiski μου να σου ζήσει ο μπέμπαρος αγάπη μου! Σε περιμένουν μεγάλες στιγμές! Άντε να μας τα πεις και για τη γέννα…περιμένει κόσμος!
mama’s log 19.10.12 Kill Bill
Posted on: October 19, 2012
Δεν έχω τρόπο να σου το πω πιο απλά αλλά τελευταία στα όνειρά μου με καταδιώκουν οι ταινίες δράσης. Οι αγαπημένες μου σκηνές είναι αυτές όπου ο πρωταγωνιστής αφού έχει φάει τουλούμια ξύλο και τον έχουν πατήσει φορτηγά ξαφνικά πετάγεται, πιάνει ένα χαλικάκι, το πετάει στον αντίπαλο και τον πετυχαίνει σ’ εκείνο το μικροσκοπικό νευράκι που τον κάνει να πέφτει κάτω και να παρακαλάει για οίκτο.
Γενικά το παιδί μου είναι καλό παιδί. Δεν το λες και άγιο αλλά δεν το λες και τύρρανο. Αυτές λοιπόν οι συμπεριφορές τύπου Τζέφρυ Λάνιστερ (δες λίγο game of thrones!!) μου φαινόταν πάντα λίγο τραβηγμένες και κινηματογραφικές.
Πρώτη φορά που έδειξε τέτοια συμπεριφορά ήταν το καλοκαίρι στο πλοίο προς την Ηρακλειά όπου μη φανταστείς, περνούσε φανταστικά αφού έτρεχε πάνω κάτω, πήγαινε σε όποιον επιβάτη ήθελε και του μιλούσε και κανείς δε μπορούσε να αντισταθεί στην γλυκουλιά του. Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο, κάποια στιγμή προφανώς του αρνήθηκα κάτι πχ να πηδήξει από το πλοίο ή να αδειάσει το νερό κάτω στη μοκέτα και το παιδί ξάπλωσε κάτω κι άρχισε να τσιρίζει σα δαιμονισμένο χωρίς να είχε προηγηθεί κανένας καβγάς. Φαινόταν τόσο πολύ ότι έπαιζε θέατρο για τραβήξει την προσοχή που δε μπορούσες να μη γελάσεις. Ήταν δε, τόσο αστείο για μένα το θέαμα, επειδή μέχρι στιγμής μόνο σε ταινίες τα είχα δει, που πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα όπου πάλευα στο μυαλό μου με τα παρακάτω:
α. Να μη γελάσω δυνατά
β. Να κάνω πως δεν είναι δικό μου και να κρυφτώ στην θέση μου
Τελικώς, ασυναίσθητα σηκώθηκα όρθια, κοιταχτήκαμε με το μπαμπά του απορώντας και αφού ο Βασίλης τελείωσε το μονόπρακτο μου βγήκε ένα μισοαστείο-μισοάγριο: ‘’παιδί μου, βλαμμένο είσαι;;;’’ μετά το οποίο οι μισές μαμάδες γύρω γύρω με κοίταζαν δολοφονικά λες και είμαι η Μήδεια και οι άλλες μισές σήκωναν δαχτυλάκια στο σήμα της νίκης και θα ‘θελαν πολύ να φωνάξουν ‘’πέστα πέστα’’ !!!
Από τότε το έργο αυτό δεν το ξαναείδαμε και κατάλαβα πολύ καλά το σχέδιό του να τραβήξει την προσοχή ΟΛΩΝ στο πλοίο.
Τις προάλλες όμως το παραδέχομαι. Έφαγα ήττα. Όχι μόνο μία φορά. Όλη την ημέρα. Τουλάχιστον, το κομμάτι εκείνο της ημέρας που βλέπω το παιδί. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να αντιδράσω διαφορετικά αλλά αν με τραβούσε κάμερα όλη τη μέρα και το έπαιζα μετά fast forward θα έβλεπα ένα πιτσιρίκι να κλαίει γοερά και να γελάει ανά ένα δευτερόλεπτο κι εμένα να τρέχω πάνω κάτω στο σπίτι τραβώντας τα μαλλιά μου. Οι διάλογοι ήταν πάνω κάτω οι εξής:
– Θέλω καλαμέλα
– Δεν έχει καραμέλες αγάπη μου τελείωσαν
– (τσιρίδα-κλάμα) Αααααααααα θέλω καλαμέλα αφού έχει!!!
– Δεν έχει αγάπη μου σου είπα τελείωσαν
– Θέλω γιαουτάκι
– Μα έφαγες πριν λίγο
– ΘΕΛΩΩΩ ΓΙΑΟΥΤΑΑΑΑΑΑΑΑΚΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
– Εντάξει ΕΝΤΑΞΕΙ! ΟΡΙΣΤΕ ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΑΚΙ ΣΟΥ!
– Πλαααααατς……….. !!!!!……(γέλια)
– ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ, ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ!
Αυτό συνεχίστηκε όλη την ώρα. Βέβαια πρέπει να σου πω ότι μόλις τον έβαλα τιμωρία, πέρασα μισό λεπτό μετά έξω από το δωμάτιό του και τον άκουσα που τραγουδούσε με χαρά το φανταστικό: η α-ρα-χνού-λα πή-γε ψη-λά να πει νελόοοοοο!! Μα ήτε η βο-χού-λα χαλάει τον καιλόοοοοο… Σημάδι φανερό ότι το παιδί παραδειγματίστηκε με την τιμωρία μου και τώρα ήταν έτοιμος για περαιτέρω εκπαίδευση συμπεριφοράς.
Έζησα μία φρίκη, τα όπλα μου ένα ένα έπεφταν άχρηστα το πάτωμα. Μέχρι και την ώρα που κοιμήθηκε η γκρίνια ήταν απίστευτη. ‘’το μπαμπάκα μου θέλω, το μπαμπάαακααααα, φύγε εσύ θα σε πετάξω στα σκουπίδια΄΄. Αυτό το τελευταίο το άκουσα περίπου 50 φορές. Δεν ξέρω πως το σκέφτηκε αλλά τώρα το ακούω και με τσιτώνει σε δευτερόλεπτα. Η υποτιθέμενη ‘’τιμωρία’’ δούλεψε τις 2 πρώτες φορές. Από κει και πέρα την έχει ευκολάκι και πολλές φορές πετάει κάτι κάτω, κοιτιόμαστε και μου λέει μόνος του τσατισμένος με σοβαρό ύφος ‘’πάω τιμωλία’’. Πάει στο δωμάτιό του, κλείνει την πόρτα με δύναμη και μου φωνάζει ‘’ΜΗΝ ΕΘΕΙΣ ΕΣΥ!’’. Τύπου ‘’σε έχω γραμμένη κι εσένα και την τιμωρία σου’’. Λες και όρεξη σε είχαμε να έρθουμε μαζί σου στην τιμωρία! Επομένως στην φάση που τραγουδούσε κι όλας, ε όχι, αυτό πάει πολύ! Φωνάζω το μπαμπά του:
– τον ακούς;;; τραγουδάει!
– Γέλια
– Τι γελάς παιδί μου, τραγουδάει!
– Ε, ναι είναι αστείο
– Αστείο είναι που έχει συγκεκριμένο σχέδιο εξόντωσης;
– Ποιανού;
– Του αντιπάλου! Δικό μου!
– Δεν πας καλά
– Εγώ; ξέρεις ποιος άλλος είχε συγκεκριμένο σχέδιο εξόντωσης;
– Ποιος;
– Μεταξύ άλλων και ο Στάλιν!!!
Όλη την περασμένη εβδομάδα η απογευματινή του συμπεριφορά πήγε σετάκι με τα πρωινά κλάματα ‘’μαμάκα δε θα πάω σχολείο’’. Και δώσ’ του κλάμα μόλις φτάναμε λες κι είναι η πρώτη εβδομάδα. Μας ενημέρωσαν από τον παιδικό σταθμό πως αυτό το πισωγύρισμα υπάρχει και είναι φυσιολογικό.
Εντωμεταξύ προχθές είχαμε τετ-α-τετ συνάντηση με την δασκάλα του –μοντέλο η οποία ξεκίνησε την συζήτηση λέγοντάς μας ότι έχει μόνο καλά πράγματα να μας πει για τον Βασίλη και συμπλήρωσε λέγοντας ‘’ε, δε φαντάζομαι να έχετε προβλήματα κι εσείς μ’ αυτό το παιδί’’…!! Κοίταξα για ένα λεπτό το μπαμπά του τον Σπάιντερμαν και συμφωνήσαμε κατευθείαν.
Tips για την τιμωρία που βάζεις τα δίχρονα:
Μην χρησιμοποιείς τη λέξη τιμωρία όσο μπορείς. Καλύτερα να του λες ότι αυτό που έκανε θα έχει ‘’συνέπειες’’.
Μη του μιλάς αφ’υψηλού. Καλό είναι να γονατίζεις για να κατέβεις στο επίπεδό του, έτσι καταλαβαίνει καλύτερα.
Όσο πιο πολύ γκρινιάζει και λέει ότι δεν σε αγαπάει, εσύ πρέπει να του λες ότι εσύ το αγαπάς.
Σημαντική πληροφορία: Εάν περιμένεις περίοδο ή είσαι στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης σου, τα παραπάνω δεν ωφελούν καθόλου….Θα χάσεις από το δίχρονο γι’ αυτό καλύτερα να μην το παλέψεις καν.
Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη.
Σουν Τζου Η τέχνη του πολέμου
Η αλήθεια είναι ότι το επόμενο Σαββατοκύριακο ο Billy the kid έγινε ξανά αγγελούδι στα καλά καθούμενα. Δε με πέταξε στα σκουπίδια ούτε πέταξε πράγματα κάτω.
Δεν ξέρω αν τα παραπάνω αποτελούν συστατικά των terrible two’s ή είναι απλά ο πρόδρομος των dreadful three’s. Εγώ όμως τυχαίνει να κοντεύω τα wonderful 40’s και μέχρι να περάσω τη δική μου κρίση μέσης ηλικίας θα φτάσουμε στην εφηβεία του Billy και πάει λέγοντας…
Πι.Ες. Και στο soundtrack συνεχίζει να παίζει η οικονομική κρίση…
Πι.Ες.2 Να πεις στις φίλες σου που δεν έχουν παντρευτεί και δεν έχουν κάνει παιδιά ακόμη ότι είναι δύσκολη η καλογερική. Αλλά πιο δύσκολη είναι η παντρευτική με παιδιά. Αν δεν έχουν διάθεση για δύσκολα καλύτερα να το ξανασκεφτούν. Αλλά τι σου λέω εσένα;…λες και δεν τα ξέρεις…
Πι.Ες.3 Το παιδί είναι εντελώς καλά. Βλέπει 10 στα 10. Η θεραπεία συνεχίζεται και του την σπάει ιδιαίτερα αυτό διότι δεν είναι ευχάριστο, αλλά το θέμα είναι ότι τη γλιτώσαμε!
Λοιπόν πολύ ωραίες αυτές οι συναντήσεις γονέων στα σχολεία. Να σου πω την αλήθεια όταν είδα την ειδοποίηση στο βιβλιαράκι που συμπληρώνουν τι κάνει κάθε μέρα, για την επερχόμενη συνάντηση γονέων, το κοίταξα σα να μην απευθύνεται σ’ εμένα και το έβαλα στην άκρη. Εξάλλου είχα χρόνο να ασχοληθώ με το θέμα, δηλαδή να συνειδητοποιήσω για άλλη μια φορά ότι ναι έχω παιδί κι εγώ, το παιδί μεγαλώνει, πάει σε παιδικό σταθμό και φυσικό είναι οι δασκάλες κάποια στιγμή να θέλουν να μας μιλήσουν.
Μετά την συνειδητοποίηση έρχεται το γέλιο: πλάκα μου κάνεις τώρα; τι να πούμε δηλαδή για τα δίχρονα;;;
Τι να πούμε; Θα σου πω εγώ.
Καταρχάς οι συναντήσεις αυτές είναι ψυχοθεραπείες για τους γονείς. Πηγαίνουν εκεί και είναι ευκαιρία να πει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του.
Έμαθα κι εγώ κάτι, μη νομίζεις. Θα σου πω μήπως ταυτιστείς:
Ο Billy πάει στον παιδικό από την αρχή του μήνα περίπου. Αν εξαιρέσουμε τις 3 μέρες που έλειψε λόγω της ιστορίας με το ματάκι του (πάει καλά, θα σου πω), το ωράριό του είναι 9μιση περίπου με 16.30. Το πρωί ξεκινάμε με τα γνωστά ‘’δε θέλω να πάω – όχι θα πας – δε θα πάω κολείο – έλα βρε αγόρι μου πως δε θα πας – δε θα πάω – και που θα πας – πουθενά’’ κλπ κλπ μέχρι που φτάνουμε στο σχολείο, ευτυχώς είναι κοντά γιατί δεν έχω κι άλλες ηλίθιες αιτίες να του προτείνω για να πάει. Επειδή προφανώς περνάει καλά, δεν έχει το κουράγιο να το παίξει πολύ κλάμα. Έτσι απλά κρεμάει χειλάκι κάτω και μιλάει τρεμάμενα.
Μέχρι εκεί είναι και η μόνη ενημέρωση που έχουμε από το παιδί για τον σταθμό. Μετά μούγγα. Η σφίγγα. Γυρίζουμε απ’ τη δουλειά, κι έχουμε την εξής συζήτηση:
– τι έγινε αγάπη μου πως πέρασες στο σχολείο σήμερα;
– Μαμάκα, εγώ πήλα μια καλαμέλα και την έδωσα στο Μίκυ
Σκέφτομαι, δεν πειράζει δεν θα άκουσε καλά
– Ναι, αλλά στο σχολείο πως πέρασες, τι κάνατε; Παίξατε;
– Μαμάκα έλα να σου ντίξω το τλενάκι έλα να σου ντίξω τι κάνει
Σκέφτομαι, το παιδί δεν καταλαβαίνει τι του λέω, Θε μου τι έχει το παιδί μου και δεν καταλαβαίνει…!!!
– Βρε αγόρι μου, να δούμε το τραινάκι αλλά στο σχολείο τι έγινε σήμερα;;;;
Κάπου εδώ πιστεύω πως θα γυρίσει και θα μου πει ‘’ε, αι σιχτίρ με το σχολείο ρε μάνα’’ !!!
Και όπως αποδείχτηκε με την ‘’ομάδα ψυχανάλυσης γονέων’’ μάλλον το παιδί αυτό θέλει να πει στην πραγματικότητα αλλά δεν το κάνει γιατί το παιδί μου εμένα μεγαλώνει με αρχές και δεν βρίζει τη μανούλα. Συγκεκριμένα, η παιδοψυχολόγος μας είπε πως αυτό είναι μία φυσιολογική αντίδραση γιατί το παιδί, όταν το ρωτάς πως πέρασε θα πρέπει να ξαναζήσει νοερά όλη την ημέρα που πήγε στο σχολείο χωρίς εσένα και αυτό δεν του είναι ευχάριστο αλλά κυρίως το βαριέται τρομερά.
Αυτό ήταν μία μεγάλη αποκάλυψη για ‘μένα. Βαριέται; τι πάει να πει βαριέται; Άμα βαριέται από τώρα τι κάνουμε, το χάσαμε!
Εσείς, συνεχίζει η παιδοψυχολόγος, δοκιμάσατε ποτέ να του πείτε πως περάσατε στην δουλειά σας σήμερα;
Δοκίμασα, απαντώ. Του είπα κάτι μπούρδες του τύπου: να σήμερα αγοράκι μου εγώ πήγα στη δουλειά και δεν πέρασα πολύ ωραία γιατί κόλλησε το σύστημα και μετά δεν είχαμε ούτε mail, ήρθαν από το IT αλλά μας είπαν ότι δεν φταίει ο δικός μας server, έχει πρόβλημα ο ΟΤΕ οπότε θα πρέπει να περιμένουμε κι έτσι δε μπορέσαμε να τελειώσουμε με τα μερίδια, άσε που χάσαμε οι μισοί και το pivot γιατί δεν το είχαμε σώσει.
………
Παύση από την παιδοψυχολόγο. Όπως καταλαβαίνετε, της λέω για σπάσω τον πάγο, το παιδί με ρώτησε: ‘’στη μάνα σου το’πες;’’ και γελάω…………………..μόνο εγώ…………………….οπότε σκάω……………………..
Καταλαβαίνω ότι το θέμα είναι να λέμε στο παιδί πράγματα που να έχουν σχέση με τα ενδιαφέροντά του. Καταλαβαίνω επίσης πόσο απίστευτα βαρετή αλλά κυρίως ακατανόητη δουλειά κάνω για ένα δίχρονο. Το ίδιο απίστευτα βαρετή και ακατανόητη είναι και για έναν 80άχρονο αφού η μαμά μου δεν καταλαβαίνει τι κάνω. Για χρόνια προσπαθούσα να εξηγήσω περιφραστικά τι σημαίνει client service σε ΜΜΕ στους γονείς μου και τους φίλους τους. Τώρα θα πρέπει να προσπαθώ να το εξηγήσω και στο παιδί μου. Φαντάστηκα τον Billy στο δημοτικό να πρέπει να ζωγραφίσει τη μαμά του στη δουλειά της. Πως θα το κάνει; Να ήμουνα δασκάλα, θα με έβαζε σε έναν πίνακα, γιατρός θα μου έβαζε ακουστικά, τώρα τι; Και δε βοηθάει και η δουλειά του μπαμπά που είναι marketing manager. Το δυσκολεύει περισσότερο θα έλεγα.
Ενώ αν ήμουν κασκαντέρ! Αυτό ναι! Αυτό μάλιστα! Κάθε μέρα θα είχαμε την εξής συζήτηση:
– Σήμερα αγοράκι μου κουράστηκα πολύ. ΄Επρεπε να κρεμαστώ από κάτι σχοινιά και να κατέβω μια πολυκατοικία με το κεφάλι κάτω. Μέχρι εδώ καλά, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να κοπούν τα σχοινιά και να πέσω σ’ ένα δίχτυ λίγο πιο πάνω απ’ το έδαφος!
– Μετά μαμάκα μετά;;;;
– Μετά έπρεπε να φιλήσω τον Ryan Gosling αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο επικίνδυνο κι έτσι βάλανε τη Mila Kunis στην θέση μου
– Άσχημη είναι αυτή μαμάκα
– Άσχημη αγόρι μου πολύ άσχημη, και ατάλαντη, τι να κάνεις..
Το παιδί θα πήγαινε ευτυχισμένο στον παιδικό σταθμό και θα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των συμμαθητών του αφού όλες οι άλλες μαμάδες θα ήταν δικηγόροι, γιατροί, λογιστές και άλλα τέτοια βαρετά.
Κι επειδή δεν είμαι κασκαντέρ, πρέπει να σκεφτώ κάτι άλλο να σωθώ. Έτσι όταν σήμερα τον έντυνα καθιστό πάνω στην συρταριέρα του συνοδεία γκρίνιας κάτι έπρεπε να κάνω για να σταματήσει. Σε δευτερόλεπτα περνούν απ’ το μυαλό μου όλες οι παραπάνω σκέψεις περί κασκαντέρ. Λέω κάτι χαζά τραγουδάκια, αλλά δεν πιάνουν, η γκρίνια εκεί. Οπότε μου ‘ρχεται το εξής:
– Μπιλάκο, ξέρεις τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς;;;;;;
To παιδί σταματάει ακαριαία τη γκρίνια και με κοιτάει με απορία…
– O ΜΠΑΜΠΑΣ ΕΙΝΑΙ SPIDERMAN !!!!
Με ορθάνοιχτα μάτια και στόμα ο μικρός αναζητά με το βλέμμα του το μπαμπά του προφανώς για να επιβεβαιώσει αυτή την φανταστική πληροφορία που λίγο αντιλαμβάνεται αλλά του φαίνεται τρομερά εντυπωσιακή και ψιθυρίζει:
– Ο μπαμπάκας είναι πάντιαμ !!!!
Στην πόρτα της κρεββατοκάμαρας ο μπαμπάς προσπαθεί να φορέσει τη μπλούζα του όταν τον πιάνει το ραντάρ του Billy που περιμένει τουλάχιστον μία μάσκα από κόκκινο-μπλε λύκρα αν όχι ολόσωμη φόρμα. Με κοιτάει με απορία τύπου: ‘’τι να κάνω τώρα, τι σαχλαμάρα σκέφτηκες να πεις’’ κι εγώ αντίστοιχα τον κοιτάω με ύφος: ‘’εγώ είπα κάτι, έσωσα την κατάσταση ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΓΙΑ 2 ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ Ο SPIDERMAN’’!!! 😉
Πι.Ες. Σας ευχαριστώ πολύ όλες για την συμπαράσταση. Είναι πολύ συγκινητικό να την λαμβάνεις και από ανθρώπους που δεν γνωρίζεις προσωπικά. Ο μικρός πάει πολύ καλά. Η ενημέρωση αυτή την στιγμή είναι πως θα αποκατασταθεί πλήρως γιατί προλάβαμε ευτυχώς τα χειρότερα. Να ‘μαστε καλά, να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας.
2 χρόνια πριν τέτοια εποχή ήμουν ανάμεσα σε στίβες από πάνες, μωρομάντηλα, φυσιολογικούς ορούς, ρυζάλευρα (τι αηδία είναι αυτή Θεέ μου) και περιέφερα τα παραπανίσια κιλά μου από το παιδικό στην κρεββατοκάμαρα και από το Φάληρο στο Χαλάνδρι μέσα σ’ ένα μόνιμο άγχος. Το τελευταίο πράγμα που μπορούσε να με αγγίξει ήταν όταν μου έλεγαν ‘’βρε θα περάσει αυτή η φάση και θα πάει το παιδί σχολείο κι ούτε που θα το καταλάβεις! ‘’. Όπως καταλαβαίνεις είτε μου έλεγες αυτό, είτε μου διάβαζες το Κυνηγός και Θήραμα, είχα την ίδια ακριβώς αδιαφορία.
Κάθε πράγμα στον καιρό του. Κι ο καιρός του ήρθε.
Πρέπει να σου πω ότι παρά το γεγονός ότι έβγαλα το μεγαλύτερο μέρος των σχολικών μου χρόνων ως μέγας φύτουλας, δε μου άρεσε καθόλου το σχολείο. Ειλικρινά με είχε κουράσει υπερβολικά η προσπάθεια να τους πείσω όλους αυτούς ότι είμαι τρομερά έξυπνη ώστε να με αφήσουν ήσυχη, που δε μου έμενε και πολύ κουράγιο για ουσιαστικό διάβασμα. Ευτυχώς είχα την αδελφή μου απουσιολόγο-σημαιοφόρο και τα συναφή και εν τέλει με αφήνανε στην ησυχία μου διότι πόσες πια διάνοιες να βγάλει μια οικογένεια; Όμως ο Billy the kid δεν έχει αδελφή-θαύμα. Έχει εμένα και το μπαμπά του. Και πρέπει εγώ να του λέω πράγματα όπως: ‘’τι ωραίο που είναι το σχολείο ε; αχ τι ωραία που θα περνάς εκεί! Τι όμορφες δασκάλες! Τι πολλά παιχνίδια!’’ Κι όλα αυτά πρέπει να τα λέω πειστικά.
Δε λέω, το ‘χω στο παραμύθιασμα. Τι διάολο; στην διαφήμιση δουλεύω. Αλλά αυτό πάει πολύ. Έχει στιγμές που κι εγώ απορώ με τη βλακεία των προτάσεων που συντάσσω για να πάει το παιδί στον παιδικό σταθμό και να του αρέσει.
Αν νομίζεις ότι είναι δύσκολο να είσαι το καινούριο παιδάκι στο σχολείο, για δοκίμασε να είσαι η καινούρια μαμά…
Ο δικός μας παιδικός σταθμός έχει το εξής σύστημα: την πρώτη εβδομάδα τα πρωτάκια πηγαίνουν μόνο 10 με 12.30 το πρωί συνοδεία των γονιών οι οποίοι παραμένουν εκεί μαζί με τα παιδιά όλη αυτή την ώρα. Σταδιακά μέρα μέρα, αυξάνονται οι ώρες που μένει το παιδάκι εκεί και η απουσία των γονιών.
Μέρα πρώτη:
- ο μικρός το βλέπει σαν παιδική χαρά με πολλά παιχνίδια και αδιαφορεί για τα ηλίθια σχόλιά μου τύπου ‘’πόσο ωραία είναι εδώ ε;’’
- Γνωρίζω την δασκάλα του και απορώ γιατί δεν έγινε μοντέλα, άντε ηθοποιός με αυτά τα προσόντα. Σκέφτομαι: ‘’ωραία, έχουμε τη Βίκυ που τον κρατάει στο σπίτι με αναλογίες Πετρουλάκη, τώρα έχουμε τη Δάφνη που πετάχτηκε απ’ το βίντεο-κλιπ του Τζάστιν Μπίμπερ. Καλά που έχει κι εμένα το παιδί για να ισορροπεί λίγο τα πρότυπα του γυναικείου φύλλου. Όχι τίποτα μη νομίσει ότι είναι όλες έτσι’’.
Μέρα δεύτερη:
- μπαινοβγαίνω στον παιδικό λέγοντας ηλίθιες δικαιολογίες στον μικρό όπως ‘’πάω να πάρω την τσάντα μου’’ και ‘’το αυτοκίνητο είναι μόνο του έξω και τώρα θα κλαίει’’, με σκοπό να κάνω το τεστ για να δω πως θα αντιδράσει μένοντας μόνος του. Περνάω μία φανταστική ώρα στην οποία παραφυλάω από καγκελόπορτα σε καγκελόπορτα, προσέχοντας μη με δει για να τον παρακολουθώ ή κρύβομαι ηλιθιωδώς πίσω από κάτι κλαράκια που δεν κρύβουν ούτε τη μισή μου τσάντα.
- Ο μικρός έχει καταλάβει το παιχνίδι, σκάει στο κλάμα με το που με χάνει κι εγώ καπνίζω, φυσάω, ξεφυσάω, σκάω απ’ τη ζέστη, με τσιμπάνε κουνούπια μεσημεριάτικο και ενδιάμεσα πρήζω τις δασκάλες και τη διευθύντρια ‘’τι θα γίνει ρε παιδιά, δεν κάνουμε δουλειά έτσι, δεν κάνουμε πρόοδο, με μισεί κι εμένα και το σχολείο’’
- Γυρίζουμε σπίτι το απόγευμα και μαζί μ’ εμάς γυρίζει ξανά η πάνα για να μείνει. Πάνω που είχαμε κάνει τεράστια πρόοδο στις διακοπές, ο μικρός απλώς αρνείται να κάνει οτιδήποτε στο γιογιό. Συγκεκριμένα ξαπλώνει στο κρεββάτι ανάσκελα, σηκώνει τα πόδια ψηλά και φωνάζει ‘’μαμάκα να μου βάλεις την πανούλα μου καπαλαλώ (=παρακαλώ)’’.
Μέρα τρίτη:
- δεν ξέρω πια τι να βάλω γιατί άμα βάλω μακρύ θα σκάσω, άμα βάλω κοντό με τσιμπάνε κουνούπια, άμα βάλω άσπρο θα γίνει χάλια, άμα βάλω μαύρο επίσης. Γενικά ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Αλλά ντύνομαι και πάω με τα γνωστά: ‘’αχ τι ωραία που θα περάσουμε με τη δασκάλα μας τη Δάφνη!!’’
- φτάνουμε σχολείο οικογενειακώς. Πρέπει να σου πω ότι κάθε μέρα πάμε οικογενειακώς κουστωδία απλά μετά από λίγο ο μπαμπάς πάει δουλειά και η μαμά αργεί να πάει στη δουλειά. Έχω πια καταλάβει πως παίζεται το παιχνιδάκι και δε μ’ αρέσει καθόλου γιατί χάνω. Κι ο μικρός έχει καταλάβει και το πάει μια χαρά γιατί κερδίζει.
- Μετά από ένα τέταρτο μουρμούρας: ‘’δεν γίνεται τίποτα έτσι….δεν ξέρω αν θα κάτσει μόνος του…μπλα μπλα μπλα….θ’ αργήσω πάλι στο γραφείο και ο διευθυντής μου έχει ραντεβού…..κι αν με ψάξουν εγώ που θα είμαι; Στο δρόμο; και τι θα πω; …μπλα μπλα’’ ο άνδρας μου προσφέρεται να καθίσει αυτός κι εγώ να πάω στην ευχή του Θεού μπας και ηρεμήσω. Όντως φεύγω μετά από 47 ‘’ΣΙΓΟΥΡΑ;;;;’’.
- Ξεπαρκάρω, κάνω ένα γύρο το τετράγωνο και ξαναγυρνάω. Παίρνω τηλέφωνο τον άνδρα μου:
έλα τι έγινε;;;;
Τι να γίνει;;;;
Όλα καλά; έκλαψε;;;;
Γιατί να κλάψει αφού είμαι εγώ εδώ.
Ε, γι’ αυτό δεν κλαίει! Επειδή είσαι εσύ εκεί!!!
Δεν κατάλαβα θέλεις να κλάψει;;;
ΌΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!
Τότε φύγε!
- Βγαίνω Κηφισίας και το τσουνάμι της τύψης με πλακώνει. Παίρνω τηλέφωνο συνάδελφο-μάνα-παρηγορήτρα:
Κι εγώ έφυγα Μαρία μου και τον άφησα το καταλαβαίνεις;
Έλα βρε κορίτσι μου μην κάνεις έτσι είναι φυσιολογικό.
Ναι αλλά τον άφησα για να πάω στο γραφείο, αντί να κάτσω εκεί όπως οι άλλες μάνες
Δεν πειράζει έχει το μπαμπά του.
Ναι αλλά δεν έχει τη μαμά του!!! Μπουααααα αααα κλαψ κλαψ….
- Ξαναπαίρνω τηλέφωνο τον άνδρα μου:
Έλα τι γίνεται;
Καλά, είχαμε ένα θεματάκι.
ΤΙ ΘΕΜΑΤΑΑΑΑΑΚΙΙΙΙΙΙ;;;;;
Τίποτα μωρέ να αυτό το παιδάκι ο Ορέστης τον δάγκωσε
ΤΟΝ ΔΑΓΚΩΣΕEEE;;;;; τι εννοείς τον δάγκωσε; Πολύ;;;; ΠΟΙΟΣ ΟΡΕΣΤΗΣ;;; Γιατί τον δάγκωσε γιατί γιατί;;;;
Που να ξέρω ρε αγάπη μου γιατί τον δάγκωσε, είναι αυτή ερώτηση;
Θεέ μου τι να κάνω τώρα;
ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!
- ….Κατάλαβες Μαρία μου; Tον δάγκωσε! Χωρίς λόγο! Κι εγώ τον άφησα και πάω στη δουλειά! Μπουααααα αααα κλαψ κλαψ….!!!
- Το βράδυ γυρίζω σπίτι κουλ και ανακαλύπτω στην πλάτη του Billy τα δόντια του Ορέστη εις διπλούν. Κοιμάμαι σχεδιάζοντας πως θα τον κάνω να ξεχάσει το δάγκωμα.
Μέρα τέταρτη:
- Είμαι αποφασισμένη. Σήμερα θα τον αφήσω μόνο του. Το ανακοινώνω στη διευθύντρια η οποία συμφωνεί και της λέω ότι θα γυρίσω σε 2 ώρες να τον πάρω. Στον αποχωρισμό δεν το πολυκαταλαβαίνει αλλά μόλις περνάω την καγκελόπορτα ακούω το κλάμα.
- Ξεπαρκάρω, κάνω το γύρο του τετραγώνου, ξαναπαρκάρω.
- Πιάνω καγκελάκι και στήνω αυτί….κάποιο κλαίει αλλά δεν είναι το δικό μου…
- Μέσα σε 2 ώρες έχω πάρει 5 τηλέφωνα και ευτυχώς όλα είναι καλά. Το πείραμα πέτυχε
- Το βράδυ στο σπίτι μας βγάζει τον αδόξαστο: ‘’θέλω καλαμέλα’’….τη φτύνει, ‘’θέλω νελάκι’’ και μόλις του το πας το πετάει κάτω, ‘’δεν σε αγαπώ καθόλου εσένα να φύγεις’’ και άλλα τέτοια ωραία μέχρι να κουραστούμε όλοι και να κοιμηθεί
Μέρα Πέμπτη:
- Μένει 4 ώρες μόνος του και τον παίρνει η Βίκυ. Όλα καλά
- Μιλάω με τη Βίκυ 3 φορές στο τηλέφωνο και επί ένα 10λεπτο μου εξηγεί πως ο μικρός της λέει πως δε με αγαπάει καθόλου
- Στο σπίτι συνεχίζει να το παίζει κωλόπαιδο μέχρι τις 10 το βράδυ που προφανώς του περνάει κι αρχίζει τις αγκαλιές και τα ‘’μη πας μαμάκα στη δουλειά, μη πας να βλεις την τσάντα σου, μη πας στο αφοκίνητο’’ και τον πλακώνω στα φιλιά
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε η πρώτη εβδομάδα στο σχολείο. Και τώρα πια μένει μόνος του και τον γυρίζει σπίτι το σχολικό όπου τον περιμένει η καλή μας Βίκυ αφού εμείς οι οικονομικοί μετανάστες δουλεύουμε σκληρά για να αμειβόμαστε με ψίχουλα και να γυρίζουμε σπίτι στις 20.00 καλώς εχόντων των πραγμάτων.
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε καιρό να τα πούμε και μ΄ έπιασε ένας οίστρος. Από την άλλη να μη σου πω και τις λεπτομέρειες;
Πι.Ες.1 Η καημένη η μαμά του Ορέστη ζήτησε 10 φορές συγγνώμη
Πι.Ες.2 Ο Ορέστης μετά τον Billy the kid δάγκωσε κι ένα άλλο παιδάκι και χαστούκισε ένα κοριτσάκι που κοκκίνησε το μάγουλό του για ώρα.
Πι.Ες.3 Εντάξει σκάω για τον Ορέστη…
γονείς με κολικούς 