Posts Tagged ‘billy the kid’
Πίκσουρ δις:
Είναι μια Τετάρτη Αυγούστου. Κουφονήσι. 8 παρά τέταρτο το πρωί. Τα 3 μπλε γυαλότουβλα πάνω από το χτιστό κρεβάτι αφήνουν ελάχιστο φως να μπει και οι κουρτίνες κουνιούνται ελαφρά από τη μπαλκονόπορτα φέρνοντας μέσα τη δροσιά της θάλασσας. Είναι αυτό που ξυπνοκοιμάσαι λίγο ίσα ίσα για να καταλάβεις ότι όντως είσαι σ’ ένα παραδεισένιο μέρος, δεν χρειάζεται να πεταχτείς να ντυθείς και έξω όλα είναι τέλεια. Πάνω που το αντιλαμβάνομαι, μισοκοιμισμένη, κάτι αρχίζει να κουνιέται στο κρεβάτι. Όπως είπα και πριν είναι όλα τόσο τέλεια που δεν θα μου φαινόταν περίεργο αυτό που κουνιέται να είναι τελικά ο Johnny Depp. Ας μη χαλάσω την φαντασίωση, σκέφτομαι. Εξάλλου σε λίγο θα μάθω. Γιατί αυτό που κουνιέται πλησιάζει. Αρχίζει να ανεβαίνει αργά πίσω από την πλάτη μου (#wtf? δεν είναι αυτό που φαντάστηκα..) και πριν το καταλάβω 2 μπούκλες (ούτε ο Johnny είναι..) μου γαργαλάνε το μέτωπο και μια φωνή ψιθυριστή μου λέει: ‘’μαμά, ο ήλιος τι τρώει…;;;’’
Ε, μα τι νόμιζες ντίαρ; ότι σε άφησα τόσους μήνες γιατί το γύρισα στο σοφτ πορνό; Δεν θα ‘ταν κι άσχημη ιδέα εδώ που τα λέμε, έχουν γεμίσει τα σόσιαλ από ανέραστους γονείς, αν και θα ‘ταν λίγο περίεργη κληρονομιά για τον Billy the kid…
Μπα, τα ίδια θα λέμε πάλι, δεν αλλάζουμε θέμα προς το παρόν. Εξάλλου το θέμα όλων των μπλογκ που ασχολούνται με την μητροπατρότητα (πόσο θα ‘θελα να υπήρχε μία λέξη για όλο αυτό) είναι ουσιαστικά ότι η ζωή σου αλλάζει 100% όταν κάνεις παιδί. Απλά ο καθένας το βλέπει διαφορετικά και το παρουσιάζει με τον τρόπο του. Τα καλά νέα είναι ότι το ‘’θέμα’’ μας αποκτά μια χιουμοριστική χροιά από μόνο του μόλις περάσει τα 2 περίπου. Θα ‘λεγα και σουρεάλ, ναι, ναι..Καμιά φορά τα επίπεδα σουρεάλ είναι τέτοια που θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με μια πιθανή συζήτηση μεταξύ Γούντι Άλεν και Ταραντίνο. Διότι το παραπάνω περιστατικό είναι καλοκαιρινό.Το περιβάλλον γύρω του είναι σούπερ. Ναι ok, πρέπει να βρεις γρήγορα τι σκατά τρώει ο ήλιος στις 8 παρά τέταρτο το πρωί στο Κουφονήσι και μάλιστα αποστομωτικά ώστε να μην το συζητάς μέχρι να ξεθωριάσουν όλα τα Κουφονήσια γύρω σου. Αλλά τουλάχιστον εκεί θα τον ξεγελάσεις με μια βουτιά. Σου ‘χω πολύ καλύτερα: Της πόλης. Ακόμα καλύτερα: του μπάνιου. Αυτό με την πόρτα του μπάνιου by the way, είναι εξοργιστικό και κανείς δεν ασχολείται σοβαρά (τι διάολο μόνο σ’ εμένα τη σπάει;). Φαίνεται πως είναι γραμμένο με κάποιον τρόπο στο dna τους ότι η πόρτα του μπάνιου ΑΝΟΙΓΕΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΣ.
Και πάμε ρυθμικά:
One, two, Billy’s comin for you
Three, four, shut the door…
– Μαμά
…. (κάνω ντουζ εγώ τώρα)
– ΜΑΜΑΑΑ
– Ναι αγάπη μου, κάνω μπάνιο τι έγινε; (λάθος ερώτηση, μεγάλο λάθος. Διότι δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να φέρει πίσω..)
– Μαμά, (πολύ σοβαρός) ένα πόνυ, μεγάαααλο, που ήταν μονόκερως… (παύση για να δει αν ακούω)…ΜΑΜΑ
– (ανοίγω κουρτίνα μπάνιου) Ακούω!!
– τι είπα; (τσεκ..)
– Το πόνυ το μεγάλο ο μονόκερως…λέγε..
– (ξανά) Ένα πόνυ μεγάλο που ήταν μονόκερως, πήγε την αδερφή του στο φεγγάρι και την άφησε εκεί για πάντα. (με στόμφο και γουρλωμένα μάτια όπως εξάλλου απαιτεί μια τέτοια είδηση)
– (Να μη σου περιγράψω το ύφος μου.. Ελπίζω σιωπηλά ότι δεν θα είναι συζήτηση αλλά μια απλή, πολύ σημαντική βεβαίως, δήλωση του παιδιού μου σχετικά με το πόνυ το μονόκερω τον αστροναύτη, που το λες και αδελφοκτόνο αν το καλοσκεφτείς..)
– Μαμά, αυτό τώρα είναι καλό;
– (Αυτό εννοούσα! Είδες που σου τα ΄λεγα; Τώρα εγώ πρέπει να σκεφτώ αν είναι καλό που το πόνυ το μεγάλο με το κέρατο πήγε την αδερφή του στο φεγγάρι και την άφησε εκεί για πάντα. Από πού να το πιάσω; Εντωμεταξύ περνάει ο χρόνος μου, πρέπει να δώσω μια απάντηση γρήγορα και κυρίως να τον αιφνιδιάσω γιατί αν το πάω χαλαρά θα με σκίσει, σίγουρα θα ‘χει την επόμενη ερώτηση έτοιμη….τι να πω;…τι να πω…; Θα το πάω θετικά δεν θα τον τρομάξω) E, καλό μου φαίνεται αγάπη μου, γιατί όχι, μια χαρά είναι στο φεγγάρι τα βλέπεις και όλα από ψηλά.
– Τι καλό ρε μαμά; αφού εκεί έχει μόνο νύχτα
– (Είδες άμα πας να κάνεις το καλό; Δε με βλέπω να τη βγάζω καθαρή..) Ναι δεν έχεις άδικο. Γιατί την πήγε εκεί όμως βρε αγόρι μου;
– Δεν ξέρω μαμά. ΕΣΕΝΑ ΡΩΤΑΩ! Κι εσύ είπες πως είναι καλό. Άμα είναι καλό να πάμε κι εμείς στο φεγγάρι! Γιατί δεν πάμε;
– (θα το πάω ορθολογιστικά) Δεν πάμε στο φεγγάρι γιατί δεν είμαστε αστροναύτες και γιατί δεν έχουμε διαστημόπλοιο. Επίσης, πράγμα εξίσου σημαντικό, μερικοί από μας ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να πάμε στο φεγγάρι!
– (ύφος απορίας με παύση) Και τότε μαμά το πόνυ ΠΩΣ ΠΗΓΕΕΕΕ; Ε; εξίσου; (λέξη που μάλλον του άρεσε αλλά δεν ξέρει τι σημαίνει και αποφάσισε να τη βάλει για έμφαση στο τέλος)
– (Κίνηση απελπισίας, σύνηθες το φαινόμενο σε άπειρους γονείς. Προέρχεται συνήθως από τον εκνευρισμό που δημιουργείται όταν δεν έχουμε τι να απαντήσουμε στα τετράχρονα) Το πόνυ πήγε επειδή είναι πόνυ μονόκερως. Αυτά μπορούν να πάνε χωρίς διαστημόπλοιο. Εμείς όχι.
Καταλαβαίνεις ότι αυτή η εμπεριστατωμένη άποψη ότι το πόνυ-μονόκερως μπορεί να πάει στο φεγγάρι χωρίς διαστημόπλοιο ενώ οι άνθρωποι όχι, είναι τουλάχιστον βλακώδης. Αλλά γιατί να μην το πιστέψει να τελειώνουμε; Εδώ πιστεύει ότι η 7χρονη Ντόρα γυρίζει τις ζούγκλες με μια παπουτσωμένη μαϊμού και σώζει μωρά τζάγκουαρ. Δηλαδή γιατί ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ;;
Δεν ξέρω δεν ξέρω. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας σ’αυτές τις ηλικίες. Μπαίνω στον πειρασμό καμιά φορά κι εγώ να ενισχύσω το φανταστικό περισσότερο. Αλλά μετά αναγκάζομαι να κάνω την ξινή και πάλι και να τον προσγειώσω διότι χάρη στο μπαμπά του το παιδί θα πιστεύει έτσι κι αλλιώς για πολύ καιρό ότι το καραβάκι που σε πάει στο κάτω Κουφονήσι είναι πειρατικό, ότι στα βράχια ζουν τεράστιοι καλοί δράκοι, ότι οι καρχαρίες είναι φίλοι μας και ότι στην αποθήκη μας στο υπόγειο ζει ένα τεράστιο κουνούπι, ο Μάνθος (λυπάμαι πολύ τον πρώτο άνθρωπο Μάνθο που θα γνωρίσει) που τσιμπάει όταν δεν είμαστε καλοί.|
Πι.Ες.1 Τώρα που το ξαναβλέπω ο τίτλος του ποστ είναι εντελώς άσχετος με το περιεχόμενό του. Έχει μια μικρή σχέση με την πρώτη παράγραφο αλλά μέχρι εκεί.
Πι.Ες.2 Το yeah baby ωστόσο μου βγήκε λίγο αυθόρμητα αφού επιτέλους μου ‘ρθε έμπνευση κι έγραψα κάτι!
Πι.Ες.3 Is that a pen in your pocket βρε or r u happy to see me? 😉
– Μαμά να σου πω ένα αποκριάτικο τραγούδι?
– Για πες αγάπη μου
– Βάζει ο Ντούτσε την στολή του και την σκούφια την ψηλή του μ´ ολα τα φτεραααά (δις)…
– Ο Ντούτσε ρε αγάπη μου δεν είναι αποκριάτικο πως σου ´ρθε?
– Αφού βάζει την στολή του ρε μαμά και την σκούφια την ψηλή του!!
Όπως και να το δεις, ένα δίκαιο το ‘χει το παιδί. Διότι στολή, σκούφια και μποά, δικτάτορα δεν το λες… μάλλον σε drag queen πάει το μυαλό αλλά το παιδί τώρα γιατί να το μπερδέψω πριν την ώρα του;
Το αστείο είναι ότι παίρνει και ύφος στην έναρξη, δεν ξέρω που το ‘χει δει, αλλά κάνει έναν παρατεταμένο ήχο με χοντρή φωνή (τύπου) σαν εισαγωγή κάπως έτσι:
Εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε –και μετά μπαίνει ρυθμικά- βάζει ο Ντούτσε τη στολή του κλπ κλπ
Τώρα με συγχωρείς, στολή με ψηλή σκούφια και όοοοολα τα φτερά;…..φταίω εγώ…; Ότι τι;; ‘’Πάμε πόλεμο;’’. Πώς να μην το τρολάρω τώρα αυτό εγώ; Τον αφήνω και το λέει εννοείται. Και πολύ καλά κάνει το παιδί. Έχει χιούμορ.
Είμαι απ’ αυτούς που μισούν τις Αποκριές. Τις θεωρώ εντελώς περιττή γιορτή. Παρ’ όλο που λόγω καταγωγής των γονιών μου έχω ζήσει κάποια πολύ ωραία έθιμα, όχι Πάτρα και Ξάνθη που πάει το μυαλό σου, πλιζ, δεν τις αντέχω. Απ’ όλη αυτή την ιστορία του τριωδίου εγώ το μόνο που αγαπώ είναι ο χαρταετός. Συγκεκριμένα δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να πετάμε χαρταετό μόνο την Κ. Δευτέρα.
Στο θέμα μας. Το παιδί εκτός από το σπίτι που τραγουδάει ΟΛΗ ΜΕΡΑ, τραγουδάει και στο δρόμο καμιά φορά. Το αγαπημένο του άσμα τελευταία είναι το Let her go (Passenger) το οποίο έχει μάθει απ’ έξω (!) με δική του προφορά φυσικά και ο Ντούτσε, ένεκα καρναβαλιού. Το Let her go ‘’το τραγουδάει εκείνο το παιδί που το λένε Βασίλη’’ (ευχαριστώ φίλη μου Μαρίνα που είπες στο παιδί μου ότι τον τραγουδιστή τον λένε κι αυτόν Βασίλη και τώρα μας πρήζει…) ενώ ’’το Ντούτσε το λέει εκείνη η κυρία, η γιαγιούλα, η Βέμπο που πέθανε’’ (στην ίδια πρόταση όλο αυτό).
Καμιά φορά, αφού τα πει αυτά τα δύο 76 φορές και βαρεθεί, συνθέτει δικά του τραγούδια με δικά του λόγια, χωρίς νόημα και ομοιοκαταληξία γιατί λέει ότι ‘’μαμά έχω πολλά τραγούδια μέσα στο κεφάλι μου και πρέπει να τα πω’’.
Σήμερα το πρωί στον παιδικό σταθμό μπήκε τραγουδώντας, εννοείται, κάτι δικό του. Μας ανακοίνωσε λοιπόν η διευθύντρια ότι ο Billy the kid τραγουδάει όλη την ώρα ΔΥΝΑΤΑ και δεν σταματάει ούτε την ώρα του φαγητού. Αυτός όμως ενδιάμεσα προλαβαίνει και τρώει –δεν έχω ιδέα πως το κάνει αλλά το φαγητό ΔΕΝ το χάνουμε- ενώ τα υπόλοιπα παιδάκια τον κοιτάνε να δίνει παράσταση και δεν τρώνε. Εννοείται ότι εμείς οι περήφανοι γονείς γελάσαμε και τον αγκαλιάσαμε όλο χαρά αλλά μετά σκέφτηκα ότι η διευθύντρια δε γέλασε… Για την ακρίβεια ούτε που χαμογέλασε… Θα μείνω για πάντα με την απορία αν μας την είπε ή όχι που τα άλλα παιδάκια δεν τρώνε την ώρα του φαγητού.
Άρα με βάση τα παραπάνω, μάλλον πρέπει να πάω το παιδί να κάνει μουσική.
Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις που είχαμε πάρει για το παιδί, πριν το παιδί. Θυμάμαι κάτι ομηρικούς καβγάδες ενώ ήμουν δεν ήμουν στον 6ο σχετικά με τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Ναι, ναι είναι αυτή η βλακεία που σου βγαίνει στη διαπασών πριν το διάδοχο, πριν καταλάβεις ακόμα πώς να αλλάζεις πάνα και διαλέγεις σχολεία και αθλήματα. Εμείς είχαμε το φοβερό δίλημμα: κολύμβηση vs καράτε ή κουνγκ φου ή ταεκ βο ντο ή κικ μπόξινγκ (ή μάι ας σιχτίρ..)
Τι ‘’είσαι ψωνάρα’’, τι ‘’εμένα ο γιος μου δεν θα έχει τρίγωνη πλάτη και λεπτή μέση σα μπαλαρίνα’’ άκουσα δε λέγεται. Αφού άκουσα το λογύδριο είχα μόνο ένα ακλόνητο επιχείρημα, το εξής: ‘’Ωραία κατάλαβα. Δε θες κολυμβητήριο. Θα σου πω λοιπόν 4 λέξεις και θα σ΄αφήσω ν’ αποφασίσεις μόνος σου. 4 απλές λεξούλες:
Μάικλ Φελπς……(παύση για να το κάνεις εικόνα)………..Τσάκι Τσαν…….
Δεν πήρα απάντηση αλλά το κολυμβητήριο δε νίκησε έτσι κι αλλιώς. Διότι το παιδί είναι από αυτά που ενθουσιάζονται με κάτι και ξαφνικά μια μέρα πριν αρχίσουν τσιρίζει και χτυπιέται ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΩ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩ.
Πι.Ες.1 Απορώ ειλικρινά από πού το ‘χει πάρει αυτό… εγώ δε βαριόμουν τόσο γρήγορα, το πάθαινα στον ένα χρόνο περίπου..
Πι.Ες.2 ένα χρόνο ενόργανη..
Πι.Ες.3 ένα χρόνο μπαλέτο… αλλά έχω δικαιολογία στραμπούληξα το λαιμό μου σε κάτι επιδείξεις και μετά είχα τραύμα, που να συνεχίζεις…
Πι.Ες.4 ένα χρόνο μπάσκετ! Α, καλά, θεϊκό! Γυναικεία ομάδα ΧΑΝΘ. Παραιτήθηκε ο προπονητής μόνο αυτό σου λέω.
Πι.Ες.5 4 χρόνια κολυμβητήριο! Έχω σπάσει ρεκόρ εδώ. Επίσης έχω φάει ψόφο κρύο με ξύπνημα 5 το πρωί για προπόνηση και μετά 5η δημοτικού άστα δράμα. Καλά έκανα και σταμάτησα
Πι.Ες.6 Μία ώρα τένις. Καταρχάς είμαι εντελώς άστοχη (άλλο το μπάσκετ, μην αρχίζεις). Δεν έχω το παραμικρό ταλέντο. Επιπλέον η μαμά μου μόλις ενημερώθηκε για την ασχετοσύνη μου και για το κόστος του νέου σπορ αποφάσισε ότι ‘’ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΤΡΕΛΛΑΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΣΕΖΟΝ ΝΕΟ ΣΠΟΡ! ΣΠΙΤΙ ΤΩΡΑ!’’
23.10.13 Q & A
Posted on: October 23, 2013
Βάζω αυτόν τον τίτλο για να σκεφτείς ότι θα διαβάσεις πολύ σοβαρά θέματα και θα ξεχάσεις πως εξαφανίστηκα τόσον καιρό και δε θα με βρίσεις. Ντρέπομαι ναι. Να το ξεπεράσουμε τώρα να συνεχίσουμε γιατί έχουμε θέματα; ευχαριστώ.
Ανακαλύπτω στην πορεία της μητρότητας ότι χρειάζονται πολλά παραπάνω για να γίνεις γονιός εκτός από καρότσι, κούνια, πάνες και λεφτά. Δεν εννοώ την αγάπη, άμα δεν έχεις αγάπη δεν κάνεις παιδί είναι απλό, άσε που δεν θα σου ‘λεγα ποτέ τέτοια κλαφτερά, τόσο facebook τι το ‘χεις; εδώ σκάσανε οι drama queens και στο twitter κι έχουμε links με τραγουδάκια και ατακούλες ‘’καλημέρα αγάπες μου’’ ετσέτερα ετσέτερα. Τέλος πάντων, μακρηγορώ και σε μπερδεύω. Χρειάζεσαι και πολύ πιο συγκεκριμένα πράγματα όπως γνώσεις. Γενικές και ειδικές. Για παράδειγμα πρέπει να ξέρεις από τι αποτελείται η οδοντόκρεμα και να το εξηγείς με τέτοιον τρόπο ώστε να μην επιδέχεται περαιτέρω ερωτήματα όπως:
– μαμά τι έχει μέσα η οδοντόβουτσα;
– η οδοντόκρεμα εννοείς;
– ναι η οδοντόκρεμα
– ε, κοίτα είναι μια κρέμα που έχει μέσα διάφορα υλικά για να καθαρίζουν τα δόντια μας
– γιατί;
– για να καθαρίζουν τα δόντια μας
– ναι, τι είναι αυτά;
Αυτό μπορεί να συνεχιστεί για μέρες. Ενώ αν πεις φθόριο, γλυκερίνη, σόδα, άλατα ψευδαργύρου, triclosan και αρωματικά –προσοχή, το αρωματικά στο τέλος, πάντα στο τέλος- η συνέχεια θα είναι μάλλον η εξής:
– αρωματικά;;; τι αρωματικά; μωρομάντηλα; χαχαχαχα
– α γελάς με τα αρωματικά; τώρα θα δεις …
Ακολουθεί γαργάλημα και αίσιο τέλος της συζήτησης χωρίς πρόβλημα.
Η οδοντόκρεμα είναι το λιγότερο που πρέπει να γνωρίζεις. Περίμενε να δεις τι συμβαίνει όταν αρχίζει να σε ρωτάει πιο σοβαρά πράγματα. Το ‘χω αναφέρει αρκετές φορές στο facebook οπότε δεν πειράζει και να σου το ξαναπώ. Έχω την τύχη να μένω κοντά στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Εσύ μπορεί να θυμάσαι μόνο τη μέρα που έκλεισε αιφνιδιαστικά. Ίσως ακόμα να θυμάσαι τις διαδηλώσεις και κάποιες συναυλίες. Εμείς οι τυχεροί όμως τη θυμόμαστε κάθε βράδυ. Για να είμαι ακριβής πλέον όχι κάθε βράδυ αλλά το φεστιβάλ συνεχίστηκε μέχρι και τον Σεπτέμβριο. Δυνατά. Πάρα πολύ δυνατά. Έχουν φροντίσει ώστε παρόλο που δεν είμαστε δίπλα της να την ακούμε σα να είναι μέσα στο σαλόνι μας. Επομένως το παιδί δε γίνεται να μην το προσέξει. Και φυσικά δε γίνεται να μη ρωτήσει. Αποφάσισα να είμαι λακωνική και να ελπίζω ότι δεν θα ασχοληθεί.
– μαμά γιατί φωνάζουν αυτοί οι άνθρωποι;
– είναι από την ΕΡΤ αγάπη μου
(πρόσεξες ότι δεν διευκρινίζω τι είναι η ΕΡΤ και πάω να το περάσω μουλωχτά ότι εννοείται πως αυτό το πράγμα το ΕΡΤ έχει ανθρώπους που φωνάζουν)
– στην ΕΤ που δουλεύει η μαμά του Αριστείδη;
(αντιλαμβάνομαι ότι το παιδί θυμάται που δουλεύει η μαμά του φίλου του και μάλλον δεν θα τη βγάλω καθαρή)
-ναι εκεί στην ΕΡΤ
– και γιατί τραγουδάνε;
– ε, γιατί βρε αγοράκι μου θέλουν να κάνουν μια διαμαρτυρία
– είναι στεναχωρημένοι ε;
(το χοντραίνει)
– ναι είναι λίγο
– γιατί όμως;
– γιατί έχασαν τη δουλειά τους
– γιατί την έχασαν, ποιος τους την πήρε;
(πες εσύ…!)
– ε, κοίταξε αγάπη μου..ε.. το κράτος…
– ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;; και γιατί γιατί γιατί;; (έξαλλος…!!!$#@%$ !!!)
– δεν είναι τόσο απλό το θέμα βρε αγάπη μου
– μαμά εγώ θα πάω και θα το διώξω το κράτος, θα του δώσω μια να φύγει και να φύγουν όλα τα κράτη!
(Τι έγινε ρε παιδιά; είπαμε να είμαστε λίγο πιο εναλλακτικοί, να αμφισβητούμε ναι δε λέω, λίγο αγανακτισμένοι –με χάρη όμως-, όχι κατευθείαν Τσε! )
– κάτσε βρε αγάπη μου πως θα διώξεις τα κράτη; τι είναι τα κράτη μπάλες να τους δώσεις μια;
– καλά άμα δε φύγει αφού δεν είναι μπάλα θα φύγω εγώ!
Και έτσι, μέσα σε ένα σύντομο διάλογο, με απλά λόγια, το παιδί μαθαίνει, να κατανοεί έννοιες όπως ‘’αναρχία’’ και ‘’μεταναστευτικό’’.
Άλλο θέμα:
Παίρνει αγκαλιά το ελεφαντάκι του τον Σωτήρη (έτσι τον λέμε, αν σε λένε Σωτήρη δεν είναι προσωπικό) και λέει:
– αυτό είναι το μωράκι μου μαμά, τον γέννησα, τον είχα στην κοιλίτσα μου
– Δε γίνεται αγάπη μου να γεννήσεις εσύ! Τι είναι αυτά που λες;
– γιατί δε γίνεται;
– Γιατί δε γεννάνε τα μικρά αγοράκια
– Γιατί δε γεννάνε;
– Γιατί μόνο οι μαμάδες γεννάνε και έχουν μωρό στην κοιλίτσα τους!
– …….παύση – σκέψη
– Κι εσύ τότε γιατί δεν έχεις;;;;;
…………………@#$%@#$%@#$β ………………….
Άλλο θέμα:
– Δε θέλω γάλα μαμά
– Καλά μην πίνεις. Αλλά να ξέρεις θα μείνεις κοντός. (Τι να κάνω αυτό μου ‘ρθε που λέγανε οι γιαγιάδες. Βλακεία μπορεί, αλλά να ξέρεις ότι η ετοιμολογία είναι πολύ σημαντικό άσετ αν είσαι μαμά. Αν καταλάβει ο εχθρός ότι καθυστερείς να απαντήσεις την έβαψες)
2 μέρες μετά ίδια ώρα
– Μαμά για να ξέρεις: εγώ σήμερα λέω να μείνω κοντός.
…………………@#$%@#$%@#$β ………………….
(Εκτός από την ετοιμολογία που πρέπει να έχεις, καλό είναι να αποφεύγεις και την μπουρδολογία. Σκέψου το…)
Δε φταις εσύ αγοράκι μου, εγώ φταίω που δεν απαντάω με την απάντηση που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, χωρίς κανένα πρόβλημα. Τη μαγική απάντηση που κολλάει σε κάθε ερώτηση. Δεν είναι εύκολο, θέλει πρόβες, θέληση και ισχυρό χαρακτήρα.
– Μαμά να φάω γλυφιτζούρι;
– Όχι!
– Γιατί;
– Γιατί ‘’Ε Τ Σ Ι’’!
…….
– Μαμά γιατί δεν πάμε για ποδήλατο;
– Γιατί είναι 11 το βράδυ!
– έλα ρε μαμά γιατί δεν πάμε γιατί γιατί γιατί γιατί γιατί γιατίιιιιιιιιιιιιιιιιιι αααααααααααααα
– Γιατί ‘’ Ε Τ Σ Ι ‘’ !!!!
………
Προσοχή: δεν πιάνει πάντα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο στους παιδικούς σταθμούς τους έχουν μάθει την εξωφρενική κουβέντα: ‘’το ΕΤΣΙ δεν είναι απάντηση!’’ Άρα τα νήπια απαιτούν μια διαφορετική απάντηση που θα τα ικανοποιήσει. Αν δεν έχεις, την έβαψες. Εναλλακτικά μπορείς να χρησιμοποιήσεις το: ‘’επειδή το λέω εγώ!’’. Δεν το μαθαίνουν στα σχολεία και θα τους πάρει λίγο καιρό μέχρι να βρουν μια απάντηση. Ως τότε, θα ‘χουμε βρει κάτι άλλο, υπομονή.
Από την άλλη, πως νόμιζες ότι θα τη βγάλεις καθαρή με το ‘’έτσι’’; Το παιδί σου ανοίγει το tablet, βρίσκει το youtube, βάζει και βλέπει καρτούν και όλα αυτά ενώ οι μόνες λέξεις που ξέρει στα αγγλικά είναι οι excellent, goodmorning, high five και no. Πως σου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα του φτάνει το ‘’έτσι’’;
Θα μου πεις, δεν είναι και κανένα σούπερ σκιλ να ανοίγεις το tablet ενώ δεν ξέρεις αγγλικά. Εδώ υπάρχουν στρατιές ολόκληρες επαγγελματιών, διευθυντών, πολιτικών που κάνουν καριέρες χρόνων και οι λέξεις που ξέρουν στα αγγλικά είναι ακριβώς αυτές που ξέρει και το παιδί μου. Περιορίσου στα καλά ελληνικά προς το παρόν αφού κι αυτό, όπως μαθαίνω, θα θέλει σε λίγο ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι.
Πι.Ες.1 (άσχετο) το instagram είναι το νέο facebook. Πως είχαν οι γονείς μας μικροί το λεύκωμα, και ξαφνικά ερχόταν ένα καινούριο παιδάκι που είχε λεύκωμα γυαλιστερό απ’ έξω με αυτοκόλλητα και λουκετάκι να κλείνει; Αυτό. Σάινι χάπι πίπολ παντού… #instamom…#imarton !
Πι.Ες.2 Εσύ που δεν έχεις κάνει παιδί και λες ότι κουράζεσαι στη δουλειά με κουράζεις. Κυρίως γιατί μου θυμίζεις εμένα πριν κάνω παιδί. Θα κάνω το χρέος μου λοιπόν και θα σου πω ότι όταν εσύ κουράζεσαι ξαπλώνεις και ξεκουράζεσαι. Όταν κουράζεται η μάνα η δικιά σου κούραση κρύβεται σε κάποια σκοτεινή σπηλιά από ντροπή. Αφιερωμένο στην κουμπάρα μου που έχει μια μικρούλα 23 ημερών και αρχίζει να καταλαβαίνει ακριβώς αυτό. Τα καλά νέα είναι ότι αυτό το συνηθίζεις κάποια στιγμή. Α, και φυσικά ότι πολλαπλασιάστηκες με επιτυχία!
Πι.Ες.3 Μου φαίνεται συναρπαστικό που κάνω ολόκληρες συζητήσεις με το παιδί μου. Μάλλον δεν το εκφράζω σωστά. Εννοώ ότι μου φαίνεται συναρπαστική η ταχύτητα με την οποία περνάς από το ‘’μι τάρζαν, γιου τζέιν’’ στο ‘’μαμά πολύ ωραία επιλογή να βάλεις αυτό το κάδρο εδώ’’. Μου δίνει μία άλλη προοπτική…γελάω..
Πι.Ες. 4 Τόσα λάικ στα σόσιαλ μίντια που τα βρήκες πια; Γίνεται να σου αρέσουν όλα; μα ΟΛΑ; Λάικ λάικ λάικ! Αφού δεν υπάρχει το ‘’δε μ’ αρέσει’’ μη λες τίποτα. Η σιωπή είναι χρυσός. Κι έχουν ανέβει εξαιρετικά τα μέταλλα τώρα να ξέρεις…
Πι.Ες. 5 Δεν ξέρω πως κατάφερε ο Μπενίνι να κάνει ολόκληρο πόλεμο να φαίνεται παιχνίδι για το παιδί του. Εγώ πάντως πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά να μη μπορεί να κάνει μια κακή μέρα στη δουλειά να φαίνεται παιχνίδι. Πως είπες; ντροπή μου; Έγινε! Να δεις εγώ πόσες συμβουλές ξέρω να δίνω… Εσύ θα ‘σαι απ’ αυτούς που μπαίνουν στο σπίτι και ”τα κλείνουν όλα απ’ έξω”. Μπράβο βρε! γατόνι!
18.7.13 Xenes Glosses
Posted on: July 19, 2013
- In: Babakita | mama's log
- 24 Comments
Πόσο πολύ μισώ τα γκρίκλις στο ‘χω πει νομίζω ε; Επίσης μισώ το ίδιο και αυτόν τον χίπστερ τρόπο εκμάθησης ελληνικών στα σχολεία όπου τα παιδιά μας σα βλαμμένα μαθαίνουν την αλφαβήτα με κραυγές και αντί για Άλφα Βήτα Γάμα Δέλτα ετσέτερα λένε Α, Βου, Γου, Δου κλπ Τραγικό βλαχοκίτς. Προς το παρόν κάποιος μου το σφύριξε ότι έτσι συμβαίνει. Αλλά όταν έρθει εκείνη η ώρα με το καλό θα σε πρήξω αναλόγως. Ε, ρε κάτι ποστ με τους τσακωμούς με τις δασκάλες από τώρα τα σκέφτομαι και τρίβω τα χέρια μου με ενθουσιασμό #kakotati
Ααααχ, ωραία που ‘ναι να είσαι γονιός!
Τι λέγαμε; Α, ναι για τις ξένες γλώσσες. Λοιπόν αυτό το ποστ το σκέφτομαι καιρό αλλά δεν το γράφω γιατί δεν είχα βρει εκείνη την κατάλληλη φρασούλα ή λεξούλα ή παράγραφο που θα το γελοιοποιήσει αρκετά ώστε να μπορώ να σου το πω. Γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν υπάρχουν ιδιαίτερες οικογένειες και ιδιαίτεροι γονείς. Όλοι φυσιολογικοί (εντάξει όχι όλοι) άνθρωποι είμαστε και όλοι αντιμετωπίζουμε διάφορες καταστάσεις. Το πως τις αντιλαμβανόμαστε και το πως επιλέγουμε να τις περάσουμε μας διαφοροποιεί. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ το ζω το παραμύθι μου και πολύ το απολαμβάνω. Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή μιλώντας στο τηλέφωνο με τη νύφη μου σχετικά με τους καβγάδες στο σπίτι γενικώς πώς να τους αντιμετωπίζουμε, πώς να μην επηρεάζονται τα παιδιά κλπ κλπ μου λέει την καταπληκτική ατάκα: ‘’το θέμα παιδί μου δεν είναι να μην μας ακούσει το παιδί και η γειτονιά, αυτό δυστυχώς δύσκολα το αποφεύγεις, το θέμα είναι ότι οι γείτονες αναρωτιούνται σίγουρα ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι ηλίθιοι που μαλώνουν συνέχεια στα αγγλικά; ‘’. Έχω γελάσει τόσο πολύ με την φάτσα των γειτόνων που σκέφτηκα ότι πρέπει να σου τα πω όπως ακριβώς έχουν.
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια αγαπητή. Όλοι μαλώνουμε. Κάποια στιγμή όλοι μαλώνουμε. Και κάποια στιγμή είναι και τα παιδιά μπροστά. Και τότε, όλοι ανεξαιρέτως, έχουμε την σούπερ καταπληκτική ιδέα να τα πούμε στα αγγλικά για να μην καταλάβει τίποτα το παιδί. Μιλάμε φυσικά για την υπέρτατη βλακεία. Ειδικά όταν το παιδί είναι 3 και αγγλικά κάνουν πια σε όλους τους παιδικούς σταθμούς, δε λέω ότι θα καταλάβει τι λέμε μια και σπάνια χρησιμοποιούμε τις λέξεις ‘’very good! Excellent!’’ ή ‘’let’s go!’’ αλλά σίγουρα καταλαβαίνει ότι μαλώνουμε και φυσικά εξοργίζεται που δε μιλάμε ‘’ενηλλικά’’ και δεν καταλαβαίνει. Το παιδί το ‘χει πιάσει το νόημα. Εσύ πιστεύεις ότι το ‘’ενηλλικά’’ είναι ένας απλός αναγραμματισμός; Όχι, χρυσό μου. Είναι η σκληρή πραγματικότητα. Το παιδί έχει καταλάβει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ο μόνος ενήλικας στο σπίτι. Δεν ξέρω βέβαια αν εσύ έχεις αυτή την τύχη ο σύντροφός σου να σε συναγωνίζεται σε χιούμορ όπως εγώ. Ομολογουμένως θα μπορούσε να έχει ο ίδιος ένα πολύ επιτυχημένο blog εάν το αποφάσιζε ποτέ αλλά βέβαια θα είχε να κάνει αποκλειστικά με τον ΠΑΟΚ…Δεν εννοώ ότι είναι μονοδιάστατος! Είναι ο πιο πολυδιάστατος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ένιγουέι, έχουμε και λέμε:
Μάθημα αγγλικών #1
(οι χαρακτήρες που συμμετέχουν Πέπα και Γουίνι είναι εντελώς συμβολικοί. Οι διάλογοι είναι φανταστικοί και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικούς διαλόγους ή καταστάσεις δεν είναι και πολύ συμπτωματική…ιφ γιου νόου γουάτ αι μιν 😉 )
Πέπα: (φεύγοντας απ’ το σπίτι) If you don’t take him out for a walk he will start major γκρίνια να ξέρεις
Γουίνι: Ρε do your job τώρα και άσε μας -μετάφραση: κάνε τη δουλειά σου-
the kid: (παπαγάλος) ΜΑΜΑ ΑΣΕ ΜΑΣ!
Πέπα: ok!!! Don’t say I didn’t tell you. And if the kid speaks βλάχικα English αύριο μεθαύριο it’s your fault…”do your job”!
Γουίνι: Ναι εσύ η καθηγήτρια..
Πέπα: Me βρε; Βρε when I was watching GoT χωρίς υπότιλους όλο τον πρώτο και τον δεύτερο κύκλο you were on the trees βρε! Χα! -ελεύθερη μετάφραση-
Μάθημα αγγλικών #2
(όλα αυτά με προφορά Βούλγαρου μεσαίου στελέχους σε πολυεθνική που μαθαίνει εντατικά αγγλικά για να κάνει μια παρουσίαση εξπρές στους μετόχους επειδή λείπει ο διευθυντής του. Δεν είμαι ρατσίστρια, πως θα μπορούσα άλλωστε με τους Βούλγαρους όντας Θεσσαλονικιά; Προσπάθησέ το κι εσύ και θα δεις. Μη γίνεσαι αμερικανάκι και μάθε ότι και ο Ιταλός και ο Ρουμάνος και ο Πορτογάλος την ίδια προφορά έχουν στα αγγλικά. Ειδικά αν είσαι εκνευρισμένος, ολίγον από Ντοθράκι #GoT σου βγαίνει πάντα στην προφορά)
the kid: (τραγουδιστά-μουλωχτά-πετάρισμα βλεφάρου καρτούν) μαμά σε παρακαλώ μπορώ να έχω λίγη σοκολατίιιιτσααα;;
Πέπα: (χαμογελαστά-τραγουδιστά) Όοο-χιιι!
the kid: (γύρισμα σε τσιρίδα) ΕΛΑΑΑ ΜΑΜΑΑΑΑ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩ ΣΟΚΟΛΑΑΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Πέπα: Δεν υπάρχει περίπτωση τα ‘χουμε πει αυτά
Billy: ΜΑΜΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΩΡΑ;; ΘΕΛΩ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΑΦΟΥ ΘΕΛΩ! ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΑ!
Πέπα: (ατάραχη μετά την τρομακτική απειλή, λίγο πιο δυνατά) ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΕΦΑΓΕΣ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΦΤΑΝΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΠΙΕΙΣ ΓΑΛΑ ΚΑΙ ΥΠΝΟ
Γουίνι: Ten minutes I’m not in the room and YOU have him screaming ! How you do that I don’t know!
Πέπα: Are you serious?? ARE YOU SERIOUS??
the kid: ΜΑΜΑ ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ ΑΓΓΛΙΚΑ ΕΓΩ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΘΕΛΩ ΑΝΤΕ!! ΕΙΠΑ!
Γουίνι: (ανοίγει ντουλάπι με σοκολάτες) Τι θες αγοράκι μου;
Πέπα: (screaming) IF YOU GIVE HIM CHOCOLATE NOW YOU ARE FULL OF BULLSHIT!
Γουίνι: (screaming too) ME? YOU ARE! -μετάφραση: εγώ; εσύ είσαι!- WHY? IT’S SUNDAY! HE IS ALLOWED TO EAT CHOCOLATE ON SUNDAYS!
Πέπα: YES! OF COURSE! AND WITH YOU (τραγουδιστά), EVERY DAY IS LIKE SUNDAYYYY…!!! Lala la la!
the kid: (τσιρίδα, κλάμα, δεν ξέρω τι μου γίνεται) ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ ΑΓΓΛΙΚΑΑΑΑΑ MAMA MHN ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ! ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΣΟΚΟΛΑΤΑΑΑΑΑ
Πέπα: OK! EAT ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ BOTH OF YOU AND BE FAT! I say no you say yes, very good that you are doing μπράβο! -μετάφραση: πολύ σωστό αυτό που κάνεις μπράβο!-
Γουίνι: Ναι ενώ you and your screaming are better you think! -μετάφραση: ναι ενώ εσύ με τις φωνές σου είσαι καλύτερη νομίζεις;-
Μάθημα αγγλικών #3
(Μ’ αυτά και μ’ αυτά το παιδί κοντεύει να μισήσει τα αγγλικά)
Γουίνι: Αγοράκι μου σ’ αρέσουν τα αγγλικά;
Billy the kid: όχι! Ούτε η Μαρία η αγγλική μ’ αρέσει (η δασκάλα των αγγλικών)
Γουίνι: Why? Γιατί?
Billy the kid: Δε μ’ αρέσουν καθόλου!
Γουίνι: Καλά μη φωνάζεις. Τα ιταλικά;
Billy the kid: ΟΧΙ
Γουίνι: τα γαλλικά;
Billy the kid: ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ
Πέπα: you make him furious, let him ρε παιδί μου -μετάφραση: άστον ρε παιδί μου-
Γουίνι: ok ok! Και τι σ’ αρέσει τέλος πάντων;
Billy the kid: (paid answer –πληρωμένη απάντηση-) ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ!
Πέπα-Γουίνι: Ποια ρώσικα βρε, ξέρεις εσύ ρώσικα;;;
Billy the kid: Ντα! -μπιτ δατ!-
Πέπα: (φιλοσοφημένη ψύχραιμη) Κοίτα να δεις, δε ‘ν κακό…στο κάτω κάτω το μέλλον ποιο είναι; Είδες εσύ χαΐρια απ’ τη Γαλλία πχ;
Γουίνι: Σοβαρά μιλάς; Ρώσικα μια χαρά! Μακάρι κιόλας.
Πέπα: Ρώσικα και Αραβικά μπορεί να μάθει το παιδί; Σωθήκαμε!
Γουίνι: Μη σου πω και κινέζικα!
Πέπα: ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ!
mama’s log 24.7.12 On the beach
Posted on: July 27, 2012
- In: mama's log
- 9 Comments
Αγαπητέ Billy the kid πάλι εγώ είμαι η μαμά σου.
Ναι είμαι σίγουρα εγώ η μαμά σου. Τι εννοείς δε μου μοιάζεις παιδί μου; τι σχέση έχει αυτό;
Τέλος πάντων δεν είναι ώρα τώρα εγώ θέλω να πούμε 5 πράγματα για την θάλασσα. Να βάλουμε μία τάξη σ’ αυτό το χάος. Άλλη φορά θα σου πω τι είναι χάος. Έχουμε και λέμε:
– στη θάλασσα φοράς πάντα αντηλιακό
– δεν αδειάζεις επάνω σου ΟΛΟ το αντηλιακό
– μπορείς να πετάξεις νερό επάνω μου
– δε μπορείς να πετάς νερό επάνω μου για 3 τέταρτα κάποια στιγμή πρέπει να βαριέσαι κι εσύ
– το ξέρω ότι είσαι κοινωνικός. Αλλά όταν ένας άγνωστος με 7 σκουλαρίκια στη μύτη και ολόσωμο τατουάζ με πλησιάζει και ρωτάει αν είμαι η μαμά του Βασίλη, πιο πιθανό το βρίσκω να μου ζητήσει λύτρα αγοράκι μου παρά να μου επιστρέψει το φτυαράκι σου, ούτε 2μιση δεν είσαι ήμαρτον πια!
– αυτό που βλέπεις δεν είναι σωσίβιο, είναι βάρκα, μεγάλη βάρκα με μηχανή, δεν την πλησιάζουμε
– θα φάμε ψάρι ναι, μπαρμπουνάκι άντε κουτσομούρα. ‘’Μεγάααααλο ψάλι’’ θα φάμε όταν θα κεράσεις εσύ
– τζετ σκι; φυσικά και θα κάνεις! Στα 45. Όλοι αυτοί που βλέπεις να κάνουν είναι 45 χρονών και πάνω
– δε γίνεται να βγάλεις τα μπρατσάκια σου γιατί δεν ξέρεις να κολυμπάς
– δε μπορώ να φορέσω κι εγώ τα μπρατσάκια σου δε μου κάνουν
– δε μπορεί να φορέσει ο μπαμπάς τα μπρατσάκια σου δεν του κάνουν
– δε μπορεί να φορέσει η κοπέλα δίπλα τα μπρατσάκια σου δεν θέλει
– ΕΛΕΟΣ ΜΕ ΤΑ ΜΠΡΑΤΣΑΚΙΑ!!!!
– δε φωνάζω, μιλάω λίγο πιο έντονα
– δε μπορούμε να δούμε τώρα Μίκυ ούτε Ντιέγκο ούτε Πέπα, είμαστε στην παραλία, είναι μεσημέρι και όλοι κοιμούνται γύρω. Αυτοί δίπλα που έχουν κουβαλήσει 7 ipad και 4 ipod είναι η οικογένεια Κλικλίκου μη δίνεις σημασία
Αυτές είναι κάποιες λίγες οδηγίες παιδί μου για την θάλασσα. Θα σε ενημερώσω και για νεότερα όταν πάμε διακοπές και θα το δω όλο το έργο live γιατί μέχρι στιγμής μόνο κάτι trailer είδα. Δε μπορώ να πω, ενδιαφέρον μου φαίνεται.
Σε αφήνω προς το παρόν
Η μαμά σου
Πι.Ες. Συγγνώμη που άργησα να σου γράψω. Φταίει αυτή η έρευνα που κάνω και μου τρώει χρόνο. Είμαι όμως πολύ κοντά στο τέλος και στην τελειοποίηση των πειραμάτων. Θα μπορώ σε λίγο καιρό με βεβαιότητα να σου πω πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΠΛΑΚΩΣΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΑΝ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΡΕΒΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ. Μην ανησυχείς. Το δουλεύω εγώ για σένα. Υπάρχει σημαντική πιθανότητα όμως να σου πιάσει όλο το χώρο και να ξυπνάς στραβωμένος. Αυτό δουλεύω τώρα…θα σου πω…
Πι.Ες. 2 Για σένα που εξακολουθείς να φοβάσαι τους πόνους της γέννας έχω 2 λέξεις μόνο: Κ Ο Λ Ι Κ Ο Σ Ν Ε Φ Ρ Ο Υ …. είπες κάτι…;;;
Πι.Ες.3 H παραλία στη φωτο είναι στην Εύβοια στα Στύρα, fyi..
Με τα γεννητούρια και τις γκαστρίτσες δεν προλάβαμε ούτε ένα Χριστός Ανέστη να πούμε σαν άνθρωποι!
Χριστός Ανέστη λοιπόν σου εύχομαι, και του χρόνου με υγεία! Ανέτη Ανέτη που λέει και ο Billy the kid. Δεν σ’ ενδιαφέρει το ξέρω αλλά να μην σε πρήξω κι εγώ λίγο με την πρόοδο του τέκνου μου;;
Λοιπόν, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που έχουν οι μέρες σου όταν έχεις παιδί είναι το εξής: ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΙΔΙΕΣ. Δεν το πιάνεις τώρα ακριβώς και σε καταλαβαίνω. Εξάλλου κι εγώ άρχισα να το αντιλαμβάνομαι σε όλο το μεγαλείο του τώρα που ο Billy the kid είναι ήδη 2 χρονών. Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή…. έτσι τις μαθαίνουμε τις μέρες από παιδάκια.
Θα μπορούσε η εβδομάδα μου να είναι και έτσι:
Πέμπτη-Δευτέρα-Κυριακή-Παρασκευή-Τετάρτη-Σάββατο-Τρίτη
Οι καθημερινές λίγο σε νοιάζουν, τα Σ-Κ όμως μάι φρέντ….εκεί είναι η γλύκα!
Το καλύτερο δε συμβαίνει τις γιορτές και αργίες. Εγώ την Κυριακή του Πάσχα ξύπνησα στις 8. Ε, ρε γλέντια! Δεν πειράζει λέω, δε βαριέσαι, θα πιω καφεδάκι, θα πάρω Βασιλάκη θα πάω βόλτα. Διότι ο μπαμπάς είχε τον ρόλο του ψήστη του κατσικιού και του κοκορετσίου. (Αυτό που οι άνδρες πρέπει σώνει και ντε να ψήνουν τις γιορτές δεν το ‘χω καταλάβει αλλά anyway τα κάνει λουκούμι οπότε δεν σχολιάζω).
Άρα παίρνω παιδί και την κάνω. Πάω σε μια παιδική χαρά, άδεια. Πάω σε δεύτερη τα ίδια. Μέσα στη ζέστη και στην τρέλλα μου θυμάμαι ότι στο παλιό μας σπίτι δίπλα είχαμε γείτονες με μονοκατοικία φανταστική που μας αγαπούν πολύ και κάθε χρόνο ψήνουν. Πάω λοιπόν ΑΚΑΛΕΣΤΗ στο ξένο σπίτι να ευχηθώ. Το παιδί έχει εξαλείψει και την τελευταία ίνα ντροπής.
Ευτυχώς οι άνθρωποι είναι μάλαμα, τύποι εντελώς ”μανούλα” όπου με το που σκας στην πόρτα σε πλακώνουν με μπύρες και πιάτα με πίτες και κοκορέτσια. Ο Billy the kid που καλύτερα να τον ντύνεις παρά να τον ταΐζεις, βολεύτηκε σε μια καρέκλα και τα τσάκιζε ενώ εγώ έκανα pr με τις θείες των φίλων από τις οποίες η μικρότερη ήτο 85 χρονών. Μην κοροϊδεύεις, διότι πέρασα καταπληκτικά. Ένιωσα Πάσχα ρε παιδί μου για όση ώρα έκατσα εκεί. Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι.
Μετά παιδική χαρά ξανά όπου επειδή μεσημέριασε βρέθηκαν κάτι τοπικά πιτσιρίκια να παίζουν. Και μετά λέω δεν πάω σπίτι να φάω κι εγώ το κατσικάκι μου που έχουμε και κόσμο;;
Όταν όμως κάθεσαι στο τραπέζι με το παιδί δίπλα τρως μια μπουκιά εσύ, δύο το παιδί, μια εσύ, τρεις το παιδί, μια εσύ….ε άστο αγάπη μου, πάμε μέσα να σε κοιμίσω να τελειώνουμε μπας και φάω καμιά μπουκιά ζεστή..
Όσο κοιμάται λέω ας κάνω ένα τσιγάρο σαν άνθρωπος με τη φίλη μου. Μέχρι να το κάνω και να πω δυο κουβέντες περνάει η ώρα, φεύγει η φίλη, ξυπνάει o Billy the kid. Τώρα; που πας Πάσχα απόγευμα με το παιδί; Πουθενά, κάθεσαι σπίτι και παίζεις ωραιότατα το γαϊδουράκι όπου το παιδί σε καβαλάει κι εσύ κάνεις όλο το σπίτι βόλτα. Φανταστικό!
Δευτέρα του Πάσχα λέω στον άνδρα μου να πάμε μια μεγάααλη βόλτα. Κι επειδή έσκαγε ο τόπος λέμε δεν πάμε νότια σε καμιά θάλασσα; Πάμε λοιπόν και αφού χανόμαστε στο δρόμο διότι δεν σκαμπάζουμε γρι απ’ την περιοχή μέσα στην τρέλλα του ”στρίψε από δω…δεν στρίβει…πάμε πίσω…καλά σου τα ‘πα εγώ να μην έρθουμε…” βρισκόμαστε μπροστά στο Balux και μπαίνουμε μέσα. Ρίχνουμε εορταστικό καυγά στην είσοδο και μένουμε όλη μέρα έτσι με τον Billy the kid σε παροξυσμό ανάμεσα σε παιδική χαρά με άμμο και παιχνίδι στην θάλασσα με άμμο.
Κάποια στιγμή που βγάλαμε και παπουτσάκι και παίζαμε όπως όλα τα καλά παιδάκια αρχίσαμε να πλησιάζουμε όλο και πιο απειλητικά την θάλασσα. Σε ανύποπτη στιγμή και με το μπαμπά του κολλητά δίπλα του ρίχνει μία με το κεφάλι και βουτάει στη θάλασσα. Ο μπαμπάς έχει μπει μέσα μέχρι το γόνατο με το τζην, τον βουτάει και τον φέρνει έξω. Αυτός ατάραχος αφού η αποστολή του για την ημέρα εξετελέσθη, κάθεται σιωπηλός τουρτουρίζοντας. Για πετσέτα χρησιμοποιήσαμε το ωραιότατο φουλάρι μου αλλά δε με πείραξε γιατί έχω βάλει μυαλό και τα hermes έχω σταματήσει να τα φοράω στην παραλία (#asemaskouklitsamou). Ευτυχώς μου ‘κοψε και είχα πάρει μαζί μου τζηνάκι να του βάλω και για μπλούζα φόρεσε κατευθείαν το φουτεράκι του και λούφαξε σε μια ξαπλώστρα για 47 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Μετά έφαγε τα πατατάκια από τη μπύρα του μπαμπά, αναποδογύρισε καναδυό καρέκλες, έσπασε το ποτήρι της μπύρας στο μπράτσο μιας ξαπλώστρας, έκλεψε 2-3 κουβαδάκια κι ένα φτυαράκι κι όταν τελείωσε με το κομμάτι της άμμου επεκτάθηκε στα τραπέζια όπου έπαιρνε να φάει ότι του γυάλιζε από τους άγνωστους πελάτες. Είναι απ’ αυτά τα παιδάκια που πριν κάνεις παιδί, όταν πίνεις το φρέντο σου σε κάποιο beach bar τα βλέπεις και αναρωτιέσαι: ”καλά γονείς δεν έχει;;”. Αυτό.
Παρ’όλα αυτά κι επειδή αυτό εδώ είναι ένα blog που πάνω απ’ όλα υμνεί την μητρότητα και την πατρότητα (δε μου στέκει καλά αυτό..) πρέπει να σου πω στον επίλογο ότι πολύ γουστάρω που έχω τον Billy the kid και που έχει κάνει ΟΛΕΣ τις μέρες μου να είναι ίδιες γιατί εδώ που τα λέμε είχα λίγο σιχαθεί κι αυτό το ”γιορτές έρχονται να δούμε τι θα κάνουμε, που θα πάμε, τι θα φάμε ετσέτερα ετσέτερα”. Ενώ τώρα, χαρά Θεού: Ανάσταση βράδυ κοίμησα το παιδί, το άφησα να κοιμάται με το μπαμπά, πήγα πήρα την θεία μου και μια γειτόνισσά της, τις πήγα στην εκκλησία, αγκαλιαστήκαμε φιληθήκαμε στο Χριστός Ανέστη, τσίμπησα και τη μαγειρίτσα μετά και γύρισα σπίτι μόνη μιλώντας στο κινητό με τον αδελφό μου που πήγε κι αυτός μόνος επίσης γιατί άφησε το παιδί με μαμά του να κοιμάται κι έψαχνε να βρει γυράδικο ανοιχτό να φάει! Όλα αυτά ενώ προσπαθούσα να μη μου σβήσει το άγιο φως και πήγαινα με 20 ενώ από πίσω δεκάδες singles μου κόρναραν γιατί έτρεχαν να προλάβουν τα μπουζούκια και τα κλαμπ και τα γιορτινά μεταμεσονύχτια τραπέζια….boring… 😉
Είδες; κάνε ένα παιδί κι εσύ! τι περιμένεις; δε βαρέθηκες από μπαρ σε μπαρ βρε; μπουαχαχαχα ..
mama’s log 2.2.12 Tv or not Tv ?
Posted on: February 2, 2012
- In: mama's log
- 5 Comments
Μετά από σχεδόν 2 χρόνια στον ρόλο του γονέα, ανακάλυψα ότι μόνο περιστασιακά μπορείς να μοιραστείς πράγματα που σου αρέσουν με το παιδί σου. Στην συντριπτική πλειοψηφία, τη βγάζεις περνώντας τον χρόνο σου στο επίπεδο του δίχρονου. Όπως έχω αναφερθεί στον Billy the kid φαντάζομαι έχεις καταλάβει ότι πρόκειται για ένα παιδί, αλλά κάνει για 3. Η συχνότητα με την οποία αλλάζει ασχολίες είναι κάτι που δεν μπορώ να το παρακολουθήσω. Πολλές φορές βλέπω άλλα παιδάκια που κάθονται ήρεμα για 10 ή 15 λεπτά μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και παρακολουθούν μαγνητισμένα κάποιο παιδικό πρόγραμμα ή στρέφουν το κεφάλι τους αυτομάτως μόλις ανοίξει η τηλεόραση και πεταχτούν όλα αυτά τα χρώματα και οι κινούμενες εικόνες. Καλά δεν χρειάζεται να είσαι πυρηνικός επιστήμονας για να σκεφτείς ότι φυσικά δεν θέλω το παιδί μου να είναι κολλημένο σε μια οθόνη. Αλλά λίγο βρε παιδιά, όχι πολύ, ένα δεκαλεπτάκι που και που για να δει τον Γκάρφιλντ ή τον Μίκυ Μάους, το ομολογώ πως δεν θα με πείραζε (#pestenamefate, ξέρω). Λέω λοιπόν: μάνα είμαι κι εγώ ας τσεκάρω τι παίζει με την τηλεόραση για τα νήπια. Και ψάξε ψάξε βρίσκω τις παρακάτω συμβουλές τις οποίες και παραθέτω με τα δικά μου σχόλια (όχι που δε θα ‘κανα εγώ σχόλιο…!):
• Είναι σημαντικό να ελέγχετε την ποιότητα των προγραμμάτων και όχι μόνο τη διάρκεια που το παιδί θα καθίσει μπροστά στην τηλεόραση.
Χμμμ ναι, τις ώρες που γυρνάω από την δουλειά, έχω να επιλέξω ανάμεσα σε τούρκικο σήριαλ, ελληνικό σήριαλ που θα ‘θελε πολύ να είναι τούρκικο, 300ή επανάληψη ντοκυμαντέρ για έναν ουρανοξύστη, φθηνό κακό τηλεπαιχνίδι και μια αηδία που λέγεται ‘’Μαρία άγγελέ μου’’ ή κάτι τέτοιο.
• Διαλέξτε τα κατάλληλα προγράμματα για την κατάλληλη ηλικία και τις ανάγκες του παιδιού σας. Όσο μεγαλώνει διατηρείστε ποικιλία στις επιλογές σας με διαφορετική θεματολογία για να υποστηρίξετε την ανάπτυξή του.
Πάω λοιπόν στα κανάλια με τα παιδικά. Πληθώρα επιλογών: Ben 10 ultimate alien, Gormiti, Beyblade metal masters. Για να καταλάβεις τι είναι αυτά πρέπει απαραιτήτως να γκουγκλάρεις. Το κάνεις λοιπόν και ανακαλύπτεις τα εξής ωραία:
Και αυτό:
Και αυτό:
Άλαλα τα χείλη λοιπόν. Συνεχίζουμε:
• Περιορίστε το χρόνο που περνάει μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθείστε μαζί του ορισμένες φορές τα αγαπημένα του προγράμματα..
Έχω την τεράστια τύχη, όπως προείπα, ο Billy the kid να απεχθάνεται την τηλεόραση. Δηλαδή όχι ακριβώς. Δείχνει μία πρωτοφανή εμμονή στο κουμπί που την ανοιγοκλείνει. Επίσης αγαπημένη συνήθεια είναι να πλησιάζει την οθόνη και σε ανύποπτη στιγμή σηκώνει και τα δύο χέρια και την χτυπάει με δύναμη φωνάζοντας διάφορα τύπου: ‘’αεαεαεααο μπαμπαγκουντουμπλαμπ ασδπαααααα’’. Προφανώς θα επανέλθω σ’ αυτή την συμβουλή πολύ αργότερα.
• Αν και το λεξιλόγιο των μικρών παιδιών είναι περιορισμένο ακούνε και καταλαβαίνουν αρκετά. Για αυτό το λόγο συζητήστε μαζί τους μετά για το τι είδατε. Μπορείτε να ακονίσετε τη μνήμη του παιδιού σας κάνοντάς του ερωτήσεις για τα χρώματα και τις εικόνες που είδε, τα τραγούδια που άκουσε, και την πλοκή της ιστορίας.
Συνομιλία μετά από επεισόδιο κλασσικών cartoon Tom & Jerry:
– Αγάπη μου είδες τι έκανε το ποντικάκι;
– Ναι
– Τι έκανε χαρά μου;
– Όκι!
– Όχι ή ναι;
– Ναι!
– Πες μου βρε γλυκούλικο αφού ξέρεις ότι το ποντικάκι έπεσε κάτω κι έκανε μπαμ!
– ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΜ!!!!
– Ναι μπράβο αγάπη μου.!
– Κακά
– Έκανες κακά;
– Όκι
– Τότε γιατί λες κακά;
– Ναι!
Προφανώς θα επανέλθω και σε αυτή την συμβουλή αργότερα.
• Παιδιά κάτω των 3 χρονών μπορεί να μπερδέψουν φαντασία με πραγματικότητα κάτι που μπορεί να ξεκαθαριστεί με μία σύντομη συζήτηση αφού κλείσει η τηλεόραση.
Εδώ είμαστε λοιπόν, παίζουμε στην κατηγορία μας κάτω των τριών! Ας υποθέσουμε ότι ο Billy the kid έχει παρακολουθήσει μια ολόκληρη εκπομπή ή τουλάχιστον ένα μέρος της. Όπως είπα η ταχύτητα με την οποία κινείται και αλλάζει δραστηριότητες με ξεπερνάει. Επομένως, αν βαρεθεί κάτι και του τραβήξει την προσοχή η τηλεόραση το πιθανότερο είναι να δει travel channel με οδοιπορικό στην Καππαδοκία ή ματς (χεράκια σηκώνονται αυτόματα για να συνοδέψουν την ιαχή ΠΑΟΚ! ΠΑΟΚ! όποια ομάδα κι αν παίζει) ή σε κάποια απίθανη περίπτωση όλο και πιο σπάνια πλέον ειδήσεις. Φαντασία και πραγματικότητα εδώ ούτε εμείς δε μπορούμε να το ξεκαθαρίσουμε. Θα το πούμε στο παιδί; Άσε με χρυσέ μου..
• Ανεξάρτητα της ηλικίας, αποφύγετε να τοποθετήσετε τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο. Θα παραβείτε σίγουρα πολλούς από τους κανόνες που έχετε θέσει ή θέλετε να θέσετε.
Το ‘χω το ‘χω σου λέω!! Α, ρε τι μάνα είμαι! Σωστή!!!!
• Εάν το παιδί χαίρεται με κάτι που είδε ή ανακάλυψε μέσω της τηλεόρασης μοιραστείτε τη χαρά μαζί του και δείξτε τον δικό σας ενθουσιασμό.
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που μπορεί σε μικρή ηλικία να μην ωφελεί τα παιδιά, όσο όμως αυτά μεγαλώνουν μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή τους. Το θέμα είναι πώς θα χειριστεί ο γονιός το ζήτημα, μέχρι ποιο σημείο θα αφήσει την τηλεόραση να «επέμβει» στην ανάπτυξη του παιδιού, εάν θα ελέγχει πόσο και τι βλέπουν τα παιδιά στην τηλεόραση.
Χρησιμοποιήστε την τηλεόραση ως εργαλείο για να «πάτε κάπου πιο πέρα» με τα παιδιά σας και μην αφήσετε ποτέ να σας χρησιμοποιήσει εκείνη.
Η πιο σωστή συμβουλή είναι η παραπάνω. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Ωστόσο, έχω μια μικρή ένσταση για την τελευταία πρόταση όπου μας προτρέπει να χρησιμοποιήσουμε την τηλεόραση ως εργαλείο για να ΄΄πάμε κάπου πιο πέρα’’…. Είναι προφανές ότι η πρόταση αυτή γράφτηκε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Που πιο πέρα να πάει κανείς με το ‘’έχεις γράμμα, έχεις πακέτο;’’ Και πόσο πιο μακριά να φτάσεις με τον Φώτη και τη Μαρία live; Ε, να μην παραλείψω και τον βασιλιά, τον άρχοντα της τηλεθέασης ε; Πες μου εσύ, που μπορεί να με πάει η Ζωή της Άλλης με τα Κλεμμένα της Όνειρα;;
Η τηλεόραση δεν είναι πάντα κακή. Δεν θα μπορούσα να το ισχυριστώ εγώ αυτό άλλωστε μια και τα τελευταία 5 χρόνια αυτή με ταΐζει αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που το λέω. Έχω μία φυσική ροπή προς την τεχνολογία οπότε δεν την θεωρώ σατανική ή την πηγή όλων των κακών. Όμως, (φοβερή αυτή η λέξη ε; πρόσφατα άκουσα το εξής: δεν έχει καμία μα καμία απολύτως σημασία το κομμάτι της πρότασης που βρίσκεται πριν από τις λέξεις ‘’όμως’’ ή ‘’αλλά’’) όμως επανέρχομαι, η οικονομική κρίση φέρνει την απόλυτη, μίζερη φτώχεια της τηλεόρασης. Η κοινωνικές προεκτάσεις της οικονομικής κρίσης φέρνουν τη λογοκρισία και την σκλαβιά του λόγου. Τα ουσιαστικά νοήματα καταπνίγονται και δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα σ’ αυτό το κουτί που να μπορεί να σε πάει έστω και ένα εκατοστό πιο πέρα από την σκληρή πραγματικότητα της εποχής. Αντιθέτως, και εδώ πρέπει να προσέξεις το παιδί σου, έχει την τρομακτική ικανότητα να σε βουλιάξει στο βούρκο της ημιμάθειας και σε απύθμενα βάθη εγκεφαλικής αδράνειας.
Εναλλακτικά θα σου πρότεινα να διαβάσεις κανένα παραμύθι στο παιδί, καταλαβαίνει δεν καταλαβαίνει θα σε προσέξει….για λίγο, μην παίρνεις θάρρος…
Τσάο τσάο
Υ.Γ. ….εκτός κι αν έχεις κολλήσει με το θεϊκό, εκπληκτικό, σήριαλ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ το Game of thrones!!! Αααααααχ γιατί μόνο 10 επεισόδια ο πρώτος κύκλος ε; γιατί;;; Έχω ήδη δει τα 6, πως θα τη βγάλω μέχρι τον Απρίλιο που βγαίνει ο δεύτερος κύκλος μου λες;;; ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ;;;;;;;
Πηγή: www.paidorama.com
Θα προσπαθήσω να είμαι λακωνική για το θέμα. Ήρθε η στιγμή να δικαιολογήσω τον τίτλο αυτού του blog. Συνήθως όταν κάποιος τον ακούει γελάει λίγο αμήχανα διότι αν δεν είναι γονιός η λέξη ‘’κολικοί’’ κάτι σε μωρό του θυμίζει αλλά δεν είναι και σίγουρος και γελάει για να μην φανεί άσχετος. Αν είναι γονιός πιάνει την αντίθεση του πράγματος αλλά για την ουσία αμφιβάλλω εκτός κι αν μ’ έχει ήδη διαβάσει.
Λοιπόν, ας αρχίσω με παράδειγμα προσωπικής εμπειρίας:
Είναι Κυριακή, ο Billy the kid είναι Billy the baby 2 μηνών και κάτι αν θυμάμαι καλά. Τις Κυριακές έχει πρωτάθλημα χρόνια τώρα. Άρα όπως κατάλαβες ο παοκτσής μπαμπάς μεταλλάσσεται σε Όργκ και πάει να δει το ματς παρέα με κάτι άλλους Ουρουκχάι διότι δεν τον χωράει ο τόπος. Καλά κάνει εδώ που τα λέμε αφού δε μπορεί να πάει στην Τούμπα και στο κάτω κάτω δε μου φταίει εμένα αυτό. Μου φταίει που έχει έρθει κολλητή για σουκου κι ετοιμαζόμασταν να πιούμε καφέ με φίλες ώσπου ήρθε εκείνη η ώρα που περιέγραψα στο προηγούμενο ποστ, η αποφράδα…η απογευματινή. Και πήρε τηλέφωνο η babysitter και είπε ότι δεν τα βγάζει πέρα. Κι έτσι εγώ είπα να πεταχτώ σπίτι να δω τι γίνεται: Ξεκινείστε εσείς κορίτσια μου, πάω να δω τι γίνεται κι έρχομαι για καφεδάκι….
Όσο πήγες εσύ άλλο τόσο πήγα κι εγώ. Δες τώρα πως πήγε το πράγμα:
Στην αρχή είχα το ύφος του βετεράνου, την ηρεμία του νονού με σκέψεις όπως: όλα τα προβλήματα επιλύονται μόνα τους σε βάθος χρόνου. Και αρχίζω τα τραγουδάκια προσπαθώντας να αγνοήσω ΤΟ ΚΛΑΜΑ. Δεν πιάνει, αλλά δεν πτοούμαι. Το παίζω για λίγο γιόγκι και σκέφτομαι: δε μπορώ να ελέγξω το εξωτερικό, ο εσωτερικός κόσμος όμως είναι δικός μου και θα θριαμβεύσω! Αρχίζω τις αναπνοές και τις ρυθμικές κινήσεις στο ριλάξ και για λίγο φαίνεται πως τα πράγματα πάνε καλύτερα. Για λίγα λεπτά, διότι μετά ξαναρχίζει δριμύτερο ΤΟ ΚΛΑΜΑ. Φαίνεται πως αρχίζω να χάνω την υπομονή μου αλλά έχω ακόμα αποθέματα και, δόξα τω Θεώ, αρκετούς χαρακτήρες να υποδυθώ. Οπότε το’χω γυρίσει λίγο σε Jason Statham τύπου: You wanna fuck with me? Okay. You wanna play rough? Okay! Επιστρατεύω μπράτσο, αγκαλιά, κούνημα, τι διάολο 6 κιλά παιχνιδάκι θα ‘ναι. Χτυπάει το τηλέφωνο:
– τι γίνεται κοριτσάκι μου θα ΄ρθεις;
– Δεν ξέρω ακόμα αλλά νομίζω ναι, που θα πάει θα ηρεμήσει
– Άντε μπράβο, υπομονή!
– Ευχαριστώ φιλιά
Το τηλέφωνο με γύρισε στην αφετηρία των προσπαθειών μου αφού ΤΟ ΚΛΑΜΑ ήταν τώρα πιο δυνατό από ποτέ. Αρχίζω τις προσευχές ‘’γιατί Θεούλη μου; γιατί;’’. Δεν απαντά, δεν πιάνει, ΤΟ ΚΛΑΜΑ εκεί. Έχει περάσει ήδη μία ώρα. Αρχίζω τα μαμαδίστικα: ‘’γιατί βρε αγοράκι μου; τι έχεις; πες μου εμένα τη μανούλα! Όχι όχι όχι το μωράκι μου!!’’. Το τελευταίο όχι απλά δεν πιάνει αλλά στέλνει τα ντεσιμπέλ ΤΟΥ ΚΛΑΜΑΤΟΣ σε πρωτόγνωρα ύψη και συχνότητες που μόνο τα δελφίνια και η Ελευθερία Αρβανιτάκη μπορούν να αναπαράγουν.
Αυτό είναι, έχω εξουθενωθεί, είμαι ένα ντροπιασμένο κακόμοιρο πλάσμα φανερά ηττημένο μπροστά στο μεγαλείο των κολικών και χωρίς κανένα όπλο πια μπροστά στο ανίκητο, συνεχές ΚΛΑΜΑ. Έχω κάνει δύο χιλιόμετρα περπατώντας γύρω από τον καναπέ, στο διάδρομο και τούμπαλιν. Χτυπάει το τηλέφωνο:
– τι γίνεται αγάπη μου;
– ΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ;;;;; ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;;;; ΠΑΡΤΥ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!
– Αχ βρε κορίτσι μου, μήπως να πάρουμε τον γιατρό;
– ΠΟΙΟΝ ΓΙΑΤΡΟ!!! ΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ;;;;; ΤΟΝ ΕΞΟΡΚΙΣΤΗ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ !!!!
Κλείνω το τηλέφωνο, ΤΟ ΚΛΑΜΑ το βιολί του.
Δεν υπάρχει λύση. Λυγίζω και κάπου στα 2,3 χιλιόμετρα με βάρη βάζω τα κλάματα. Στην αρχή σιγά και μετά δυνατά, αβίαστα διότι που κουράγιο να συγκρατηθώ. Μαντεύεις τη συνέχεια; ΤΟ ΚΛΑΜΑ σταμάτησε αστραπιαία. Στην αρχή δεν το κατάλαβα ώσπου μέσα στην απελπισία μου και τις μουτζούρες από τη μάσκαρα βλέπω δυο ματάρες να με κοιτούν με απορία και σκέψεις τύπου: κλαις κι εσύ ε;…
Αυτό ήταν λοιπόν; an eye for an eye? Αν ο έρωτας περνάει με έρωτα αγάπη μου έχω να σου πω ότι και το ΚΛΑΜΑ με κλάμα περνάει.
Αυτή ήταν και η επιστημονική μου προσέγγιση στο θέμα των κολικών. Και από εδώ προκύπτουν τα χαρακτηριστικά των γονιών με κολικούς, τα οποία έχουν ασύλληπτα πολλές ομοιότητες με τα χαρακτηριστικά των βρεφών με κολικούς που είδαμε στο προηγούμενο post:
Οι κολικοί στους γονείς έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:
- είναι κάτι που δεν είναι ακριβώς ασθένεια, δεν το λες και φυσιολογικό όμως
- δεν έχει σαφή και εξακριβωμένα αίτια αλλά αν έχεις παιδί λίγο δύσκολο να την σκαπουλάρεις
- δεν υπάρχει επίσημη επιστημονική θεραπεία, εφόσον δεν υπάρχει επίσημος επιστημονικός ορισμός ή καμία αναφορά στην κατάσταση αυτή εκτός από τον τίτλο αυτού του blog
- δεν είναι ακριβώς ψυχολογικό πρόβλημα αλλά η αγκαλιά βοηθάει αρκετά
- αν δεν πιάσει η αγκαλιά ξαναπροσπάθησε γιατί να είσαι σίγουρος πως ο καβγάς δεν θα πιάσει
- μία από τις σοβαρότερες ενδείξεις για κολικούς στους γονείς είναι οι εντελώς άχρηστοι καβγάδες που προκύπτουν συνήθως από σοβαρές αιτίες όπως ‘’ΞΕΧΑΣΕΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΓΑΛΑ;;;; ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΞΕΧΑΣΕΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΓΑΛΑ;;; ΠΑΛΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΣΕΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΓΑΛΑ ΠΟΤΕ!!’’
- δεν υπάρχει ιατρική έρευνα αλλά οι ενδείξεις δείχνουν πως ενώ οι κολικοί στα βρέφη μετά τον 4ο μήνα εξαφανίζονται, οι κολικοί στους γονείς μπορεί να κρατήσουν μέχρι το δεύτερο έτος στο πανεπιστήμιο. Καμιά φορά σταματούν απότομα όταν ξεκινήσουν οι κολικοί στο εγγονάκι.
- οι κολικοί στους γονείς είναι μία ιδιαίτερη κατάσταση με ευρύ πεδίο συμπτωμάτων και αντιθέσεων που ενώ σε εξασθενούν μέχρι αηδίας ψυχολογικά, ταυτόχρονα και ω του θαύματος! σε κάνουν καλύτερο γονιό. Μερικοί βιάζονται να τους μπερδέψουν με την έννοια της ‘’εμπειρίας’’. Όχι αγάπη μου, εμπειρία είναι πετάς με αερόστατο πριν την αυγή πάνω από το Νείλο και να βλέπεις την ανατολή. Οι κολικοί αυτοί, πίστεψέ με, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό.
Ε, μετά από όλα αυτά τα σαφή συμπεράσματα νομίζω πως η ύπαρξη αυτού του blog είναι απόλυτα δικαιολογημένη και αξίζει την προσοχή σου.
Εις το επανιδείν λοιπόν και τα δέοντα…
Υ.Γ. μην αρχίζεις τα #pestenamefate επειδή είπα στην αρχή πως θα είμαι λακωνική για το θέμα! Θα προσπαθήσω είπα!
Σε πείσμα των καιρών εγώ αυτή τη χρονιά την αγάπησα. Ήταν μοιραίο δεν φταίω εγώ, μη με κατηγορείς ότι δεν έχω αίσθηση της κρίσης. Αλλά αυτή τη χρονιά ο Billy the kid, περπάτησε. Αυτή τη χρονιά με είπε για πρώτη φορά μαμά. Κάθε μέρα που περνούσε μου πετούσε και μια καινούρια λέξη με τον δικό του τρόπο. Άρα τι να σου πω γι’ αυτή την χρονιά εγώ; για μειώσεις μιθών, απολύσεις και πίεση πίεση πίεση; Όχι καλή μου, δε με παίρνει. Εγώ έχω στο σπίτι το θαύμα μου κι επειδή ξέρω καλά τι θα πει να παρακαλάς καιρό για ένα τέτοιο θαύμα, θα το αφήσω να περνάει απαρατήρητο; Πλιιιζ!
2011 πέρασε και:
> 438 φορές ξυπνήσαμε τη νύχτα με κλάματα
> 182 μπουκάλια φρέσκο γάλα ήπιε ο Billy the kid
> 18 φορές πήγαμε σε παιδότοπο
> 300 απογευματινές βόλτες
> 33 φορές κατουρήσαμε το κρεββάτι τη νύχτα
> 350 φορές κόντεψε να με πάρει ο ύπνος στο κάγκελο της κούνιας
> 77 posts ανέβηκαν στο ‘’γονείς με κολικούς’’
> 7 blogoμάνες διαβάζω και απολαμβάνω
> 1 blogoγιαγιά τρελλή γνώρισα και αγάπησα
> 1 blogobabakas που γράφει έξυπνα μου τράβηξε την προσοχή
> 150 φορές άργησα στη δουλειά
> 1567 γέλια
> 360 φιλιά ενώ κοιμόταν
….and last but not least: 1825 ΠΑΝΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΜΕ…… αυτό πονάει να το ξέρεις γιε μου, αλλά ευτυχώς τα έχω όλα γραμμένα σ’ αυτό το blog κι έτσι όταν μεγαλώσεις και πιάσεις δουλειά θα τα βρούμε στο οικονομικό…τα γάλατα δικά μου κερνάω… 😉
Χάπι νιου γίαρ with health vre!!
γονείς με κολικούς 