γονείς με κολικούς

Οι μπαμπάδες εκδηλώνονται!!!

Ζωγραφίζοντας με τον γιο μου,  του Χρήστου Παπαναστασίου

Με νερομπογιές. Ευτυχώς τα βρήκα όλα έτοιμα αφού το έργο της γνωριμίας του πιτσιρικά με τα υλικά (πινέλα με τα οποία δεν πρέπει να βγάλουμε κανά μάτι), μπογιές, οι οποίες λερώνουν, ποτηρόνερο για ξέβγαλμα, που δεν πρέπει να χυθεί) το είχε αναλάβει η σύζυγος. Με κέρδος την απιστευταπίθανη έκφραση του μικρού σε οτιδήποτε είναι καινούργιο για αυτόν, αυτονόητο για μας.

Όταν μπήκα σπίτι εκείνο το βράδυ από τη δουλειά, ο μικρός με περίμενε να ζωγραφίσουμε παρέα.

Δηλαδή να μοιραστεί μαζί μου την καινούργια του ανακάλυψη με μια λαχτάρα που είναι τόσο παλιά και τόσο καινούργια όσο ο ήλιος κάθε πρωί.

Η παλέτα, το μπλοκ με το σκληρό χαρτί και το ποτήρι με δυο τρία πινέλα ήδη βυθισμένα σε ένα γκρι υγρό με πήγαν μια τσάρκα στο νηπιαγωγείο το 1975.

Φατσούλα φεγγάρι, φωνή πηγή “έεεεεεεεελα μπαμπάάάάά να γιωγαφίχχχχιουμε”, ντουσάκι γρήγορο, φόρμα αθλητική, μπλούζα άσπρη – για να φαίνονται μετά οι πιτσιλιές και να τσατίζεται η μαμά – γονατίζω δίπλα του και σαλπάρουμε σε ονειρο – νερο – χώρες.

Μου διαλέγει, επιβάλλει πινέλο. Χοντρό, ότι πρέπει για αρχάριους. Είναι δίπλα μου, ένα κλικ μπροστά μου. Γέρνω λίγο προκειμένου να βλέπω μόνο την πλατούλα του και το πίσω μέρος του κεφαλιού του.

Σβερκάκι βελούδο, μυρωδιά πρόκληση, φιλί από αξύριστα απανωχείλια, τσουπ αμέσως κοκκινίζει αλλά δεν τον πειράζει, και εγώ κάνω την ένοχη πάπια.

–         «Να έτχχχι γίνεται…» μου τσαλαβουτάει το πινέλο στο νερό και σχεδόν αστράγγιχτο το πασαλείβει στο μαύρο.

–         «Νεστοράκι να σφουγγίζεις καλά το πινέλο, να έτσι για να μην είναι αραιή η μπογιά…» η δασκαλίστικη εξουσιαστική φωνή πατρός που τσακίστικε στην top απάντηση όλων των αγοριών 3+:

–         «Όοοοοοοοοοοοοοοοοοοχχιιιιιιιιιιιιιιιιι»… και συνεχίζει να ανακατεύει οχτακόσα μέρη νερού με μισό μέρος μαύρης μπογιάς πρωτοπασαλείβοντας με ύφος εμβριθές το πρώην λευκό χαρτί. Αρχικά με ανησυχεί η εμμονή του στο pitch black αλλά η Νατάσσα με καθησυχάζει, αφού  – λέει – στην αρχή τους εντυπωσιάζει αυτό το χρώμα…

–         «τώα εώ κάνω μια θάλασχχχχια…»

–         «Γκρι θάλασσα βρε αγάπη μου;;;»

–         «Ναι» συνοδευμένο με καταφατική κλίση του κεφαλιού. Αποτέλεσμα και άλλο σβερκάκι, φιλί, κοκκίνισμα, ένοχη πάπια κλπ…

Τον αφήνω να κάνει το γούστο του και να ανακατεύει ότι θέλει με όσο νερό θέλει. Κάθε πινελιά συνοδεύτεται με δήλωση και είναι μια ανατροπή σε όσα γνωρίζει ο μέσος άνθρωπος στη σχέση χρωμάτων, πραγμάτων και σχημάτων: καφέ θάλασσα, μωβ λιμνούλες (μέσα στη θάλασσα), κόκκινες χελώνες και το κυριότερο, πρασινομουσταρδής επίπεδος ήλιος. Εγώ τρέχω με το πινέλο από πίσω του να μαζεύω τις αισθητικές ανορθογραφίες αλλά είναι μάταιο. Άσε που ο πιτσιρικάς τις λερώνει λες και αντιλαμβάνεται ότι ΔΕΝ ζωγραφίζω μαζί του, αλλά διορθώνω κάτι που δεν μπορεί να είναι λάθος. Το ικανοποιημένο ύφος του μετά από κάθε πινελιά αλλά και κάτι άλλο που δεν το έχω προσδιορίσει ακόμα, με πείθει ότι έχει δίκιο. Αφήνομαι ολότελα στην αντίληψή του και το χαρτί γεμίζει λαβύρινθους και νέα χρώματα, από αυτά που δεν επαναλαμβάνονται. Βυθίζομαι στον μικρόκοσμο που σχηματοποιείται, γίνομαι έντομο που χώνεται στις «πέτρες», τους «θάμνους» και στα διαδρομάκια, ο μικρός δίπλα μου συμφωνεί πλέον με τις επιλογές και συντονιζόμαστε για πολύ ώρα. Με ρωτά ποιο χρώμα θα βάλω, του λέω, με κοπιάρει, κολλακεύομαι, μετά προτείνει, τον κοπιάρω, κολακεύεται συνεχίζουμε γονατιστός εγώ, όρθιος εκείνος δίπλα μου, στο ραδιόφωνο παίζει Μελωδία…

Στόχος; Να μην μείνει σημείο του χαρτιού άσπρο.

Κάποτε το «έργο» τελειώνει και «γράφουμε» τα ονόματά μας, ενώ το αφαιρούμε από το μπλοκ, το κρεμάμε στο γείσο του τζακιού για να στεγνώσει…

«Κιάάάάάλλλοοοοο» προστάζει – ευτυχώς – αλλάζω το νερό, βρίσκουμε μια νέα σελίδα και το πινέλο στριφογυρίζει σα σφουγγαρίστρα έτοιμη να καθαρίσει τα πάντα με χρώμα.

“..Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν περιείχαν ποσότητες από άγνωστα συναισθήματα τα οποία μπόρεσα να κάνω λέξεις πολύ αργότερα. Όμως αποδεικνύεται περίτρανα ότι η προοπτική υπερέχει σε φόρτιση από την πραγμάτωση μιας κατάστασης, αφού, όταν είδα τα 2 θετικά τεστ, δεν ένιωσα κανένα λίγωμα ούτε συγκίνηση ούτε ξύπνησε μέσα μου κάτι πατρικό που υποθετικά κοιμόταν. Απλά ήπια μια καινούργια, ανεξίτηλη γουλιά…”.

Αυτό είναι ένα ημερολόγιο γραμμένο από ένα μέλλοντα πατέρα, κατά τη διάρκεια της κύησης έως και λίγες μέρες μετά τον τοκετό. Μέρα με τη μέρα όμως και όσο περνούσε ο καιρός, εκτός από τις βιωματικές στιγμές της εγκυμοσύνης, γεννιόνταν μικρές αναδρομές, διαπιστώσεις, ενοχές. Μικρά βότσαλα δηλαδή, από αυτά που χρειάζονται για να στρωθεί ο δρόμος της πατρότητας.

Το βιβλίο “Μπεμπάκο!” είναι το πρώτο βιβλίο του Χρήστου Παπαναστασίου και κυκλοφορεί από την Εμπειρία Εκδοτική.