Posts Tagged ‘διαπαιδαγώγηση’
Πίκσουρ δις:
Είναι μια Τετάρτη Αυγούστου. Κουφονήσι. 8 παρά τέταρτο το πρωί. Τα 3 μπλε γυαλότουβλα πάνω από το χτιστό κρεβάτι αφήνουν ελάχιστο φως να μπει και οι κουρτίνες κουνιούνται ελαφρά από τη μπαλκονόπορτα φέρνοντας μέσα τη δροσιά της θάλασσας. Είναι αυτό που ξυπνοκοιμάσαι λίγο ίσα ίσα για να καταλάβεις ότι όντως είσαι σ’ ένα παραδεισένιο μέρος, δεν χρειάζεται να πεταχτείς να ντυθείς και έξω όλα είναι τέλεια. Πάνω που το αντιλαμβάνομαι, μισοκοιμισμένη, κάτι αρχίζει να κουνιέται στο κρεβάτι. Όπως είπα και πριν είναι όλα τόσο τέλεια που δεν θα μου φαινόταν περίεργο αυτό που κουνιέται να είναι τελικά ο Johnny Depp. Ας μη χαλάσω την φαντασίωση, σκέφτομαι. Εξάλλου σε λίγο θα μάθω. Γιατί αυτό που κουνιέται πλησιάζει. Αρχίζει να ανεβαίνει αργά πίσω από την πλάτη μου (#wtf? δεν είναι αυτό που φαντάστηκα..) και πριν το καταλάβω 2 μπούκλες (ούτε ο Johnny είναι..) μου γαργαλάνε το μέτωπο και μια φωνή ψιθυριστή μου λέει: ‘’μαμά, ο ήλιος τι τρώει…;;;’’
Ε, μα τι νόμιζες ντίαρ; ότι σε άφησα τόσους μήνες γιατί το γύρισα στο σοφτ πορνό; Δεν θα ‘ταν κι άσχημη ιδέα εδώ που τα λέμε, έχουν γεμίσει τα σόσιαλ από ανέραστους γονείς, αν και θα ‘ταν λίγο περίεργη κληρονομιά για τον Billy the kid…
Μπα, τα ίδια θα λέμε πάλι, δεν αλλάζουμε θέμα προς το παρόν. Εξάλλου το θέμα όλων των μπλογκ που ασχολούνται με την μητροπατρότητα (πόσο θα ‘θελα να υπήρχε μία λέξη για όλο αυτό) είναι ουσιαστικά ότι η ζωή σου αλλάζει 100% όταν κάνεις παιδί. Απλά ο καθένας το βλέπει διαφορετικά και το παρουσιάζει με τον τρόπο του. Τα καλά νέα είναι ότι το ‘’θέμα’’ μας αποκτά μια χιουμοριστική χροιά από μόνο του μόλις περάσει τα 2 περίπου. Θα ‘λεγα και σουρεάλ, ναι, ναι..Καμιά φορά τα επίπεδα σουρεάλ είναι τέτοια που θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με μια πιθανή συζήτηση μεταξύ Γούντι Άλεν και Ταραντίνο. Διότι το παραπάνω περιστατικό είναι καλοκαιρινό.Το περιβάλλον γύρω του είναι σούπερ. Ναι ok, πρέπει να βρεις γρήγορα τι σκατά τρώει ο ήλιος στις 8 παρά τέταρτο το πρωί στο Κουφονήσι και μάλιστα αποστομωτικά ώστε να μην το συζητάς μέχρι να ξεθωριάσουν όλα τα Κουφονήσια γύρω σου. Αλλά τουλάχιστον εκεί θα τον ξεγελάσεις με μια βουτιά. Σου ‘χω πολύ καλύτερα: Της πόλης. Ακόμα καλύτερα: του μπάνιου. Αυτό με την πόρτα του μπάνιου by the way, είναι εξοργιστικό και κανείς δεν ασχολείται σοβαρά (τι διάολο μόνο σ’ εμένα τη σπάει;). Φαίνεται πως είναι γραμμένο με κάποιον τρόπο στο dna τους ότι η πόρτα του μπάνιου ΑΝΟΙΓΕΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΣ.
Και πάμε ρυθμικά:
One, two, Billy’s comin for you
Three, four, shut the door…
– Μαμά
…. (κάνω ντουζ εγώ τώρα)
– ΜΑΜΑΑΑ
– Ναι αγάπη μου, κάνω μπάνιο τι έγινε; (λάθος ερώτηση, μεγάλο λάθος. Διότι δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να φέρει πίσω..)
– Μαμά, (πολύ σοβαρός) ένα πόνυ, μεγάαααλο, που ήταν μονόκερως… (παύση για να δει αν ακούω)…ΜΑΜΑ
– (ανοίγω κουρτίνα μπάνιου) Ακούω!!
– τι είπα; (τσεκ..)
– Το πόνυ το μεγάλο ο μονόκερως…λέγε..
– (ξανά) Ένα πόνυ μεγάλο που ήταν μονόκερως, πήγε την αδερφή του στο φεγγάρι και την άφησε εκεί για πάντα. (με στόμφο και γουρλωμένα μάτια όπως εξάλλου απαιτεί μια τέτοια είδηση)
– (Να μη σου περιγράψω το ύφος μου.. Ελπίζω σιωπηλά ότι δεν θα είναι συζήτηση αλλά μια απλή, πολύ σημαντική βεβαίως, δήλωση του παιδιού μου σχετικά με το πόνυ το μονόκερω τον αστροναύτη, που το λες και αδελφοκτόνο αν το καλοσκεφτείς..)
– Μαμά, αυτό τώρα είναι καλό;
– (Αυτό εννοούσα! Είδες που σου τα ΄λεγα; Τώρα εγώ πρέπει να σκεφτώ αν είναι καλό που το πόνυ το μεγάλο με το κέρατο πήγε την αδερφή του στο φεγγάρι και την άφησε εκεί για πάντα. Από πού να το πιάσω; Εντωμεταξύ περνάει ο χρόνος μου, πρέπει να δώσω μια απάντηση γρήγορα και κυρίως να τον αιφνιδιάσω γιατί αν το πάω χαλαρά θα με σκίσει, σίγουρα θα ‘χει την επόμενη ερώτηση έτοιμη….τι να πω;…τι να πω…; Θα το πάω θετικά δεν θα τον τρομάξω) E, καλό μου φαίνεται αγάπη μου, γιατί όχι, μια χαρά είναι στο φεγγάρι τα βλέπεις και όλα από ψηλά.
– Τι καλό ρε μαμά; αφού εκεί έχει μόνο νύχτα
– (Είδες άμα πας να κάνεις το καλό; Δε με βλέπω να τη βγάζω καθαρή..) Ναι δεν έχεις άδικο. Γιατί την πήγε εκεί όμως βρε αγόρι μου;
– Δεν ξέρω μαμά. ΕΣΕΝΑ ΡΩΤΑΩ! Κι εσύ είπες πως είναι καλό. Άμα είναι καλό να πάμε κι εμείς στο φεγγάρι! Γιατί δεν πάμε;
– (θα το πάω ορθολογιστικά) Δεν πάμε στο φεγγάρι γιατί δεν είμαστε αστροναύτες και γιατί δεν έχουμε διαστημόπλοιο. Επίσης, πράγμα εξίσου σημαντικό, μερικοί από μας ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να πάμε στο φεγγάρι!
– (ύφος απορίας με παύση) Και τότε μαμά το πόνυ ΠΩΣ ΠΗΓΕΕΕΕ; Ε; εξίσου; (λέξη που μάλλον του άρεσε αλλά δεν ξέρει τι σημαίνει και αποφάσισε να τη βάλει για έμφαση στο τέλος)
– (Κίνηση απελπισίας, σύνηθες το φαινόμενο σε άπειρους γονείς. Προέρχεται συνήθως από τον εκνευρισμό που δημιουργείται όταν δεν έχουμε τι να απαντήσουμε στα τετράχρονα) Το πόνυ πήγε επειδή είναι πόνυ μονόκερως. Αυτά μπορούν να πάνε χωρίς διαστημόπλοιο. Εμείς όχι.
Καταλαβαίνεις ότι αυτή η εμπεριστατωμένη άποψη ότι το πόνυ-μονόκερως μπορεί να πάει στο φεγγάρι χωρίς διαστημόπλοιο ενώ οι άνθρωποι όχι, είναι τουλάχιστον βλακώδης. Αλλά γιατί να μην το πιστέψει να τελειώνουμε; Εδώ πιστεύει ότι η 7χρονη Ντόρα γυρίζει τις ζούγκλες με μια παπουτσωμένη μαϊμού και σώζει μωρά τζάγκουαρ. Δηλαδή γιατί ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ;;
Δεν ξέρω δεν ξέρω. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας σ’αυτές τις ηλικίες. Μπαίνω στον πειρασμό καμιά φορά κι εγώ να ενισχύσω το φανταστικό περισσότερο. Αλλά μετά αναγκάζομαι να κάνω την ξινή και πάλι και να τον προσγειώσω διότι χάρη στο μπαμπά του το παιδί θα πιστεύει έτσι κι αλλιώς για πολύ καιρό ότι το καραβάκι που σε πάει στο κάτω Κουφονήσι είναι πειρατικό, ότι στα βράχια ζουν τεράστιοι καλοί δράκοι, ότι οι καρχαρίες είναι φίλοι μας και ότι στην αποθήκη μας στο υπόγειο ζει ένα τεράστιο κουνούπι, ο Μάνθος (λυπάμαι πολύ τον πρώτο άνθρωπο Μάνθο που θα γνωρίσει) που τσιμπάει όταν δεν είμαστε καλοί.|
Πι.Ες.1 Τώρα που το ξαναβλέπω ο τίτλος του ποστ είναι εντελώς άσχετος με το περιεχόμενό του. Έχει μια μικρή σχέση με την πρώτη παράγραφο αλλά μέχρι εκεί.
Πι.Ες.2 Το yeah baby ωστόσο μου βγήκε λίγο αυθόρμητα αφού επιτέλους μου ‘ρθε έμπνευση κι έγραψα κάτι!
Πι.Ες.3 Is that a pen in your pocket βρε or r u happy to see me? 😉
23.10.13 Q & A
Posted on: October 23, 2013
Βάζω αυτόν τον τίτλο για να σκεφτείς ότι θα διαβάσεις πολύ σοβαρά θέματα και θα ξεχάσεις πως εξαφανίστηκα τόσον καιρό και δε θα με βρίσεις. Ντρέπομαι ναι. Να το ξεπεράσουμε τώρα να συνεχίσουμε γιατί έχουμε θέματα; ευχαριστώ.
Ανακαλύπτω στην πορεία της μητρότητας ότι χρειάζονται πολλά παραπάνω για να γίνεις γονιός εκτός από καρότσι, κούνια, πάνες και λεφτά. Δεν εννοώ την αγάπη, άμα δεν έχεις αγάπη δεν κάνεις παιδί είναι απλό, άσε που δεν θα σου ‘λεγα ποτέ τέτοια κλαφτερά, τόσο facebook τι το ‘χεις; εδώ σκάσανε οι drama queens και στο twitter κι έχουμε links με τραγουδάκια και ατακούλες ‘’καλημέρα αγάπες μου’’ ετσέτερα ετσέτερα. Τέλος πάντων, μακρηγορώ και σε μπερδεύω. Χρειάζεσαι και πολύ πιο συγκεκριμένα πράγματα όπως γνώσεις. Γενικές και ειδικές. Για παράδειγμα πρέπει να ξέρεις από τι αποτελείται η οδοντόκρεμα και να το εξηγείς με τέτοιον τρόπο ώστε να μην επιδέχεται περαιτέρω ερωτήματα όπως:
– μαμά τι έχει μέσα η οδοντόβουτσα;
– η οδοντόκρεμα εννοείς;
– ναι η οδοντόκρεμα
– ε, κοίτα είναι μια κρέμα που έχει μέσα διάφορα υλικά για να καθαρίζουν τα δόντια μας
– γιατί;
– για να καθαρίζουν τα δόντια μας
– ναι, τι είναι αυτά;
Αυτό μπορεί να συνεχιστεί για μέρες. Ενώ αν πεις φθόριο, γλυκερίνη, σόδα, άλατα ψευδαργύρου, triclosan και αρωματικά –προσοχή, το αρωματικά στο τέλος, πάντα στο τέλος- η συνέχεια θα είναι μάλλον η εξής:
– αρωματικά;;; τι αρωματικά; μωρομάντηλα; χαχαχαχα
– α γελάς με τα αρωματικά; τώρα θα δεις …
Ακολουθεί γαργάλημα και αίσιο τέλος της συζήτησης χωρίς πρόβλημα.
Η οδοντόκρεμα είναι το λιγότερο που πρέπει να γνωρίζεις. Περίμενε να δεις τι συμβαίνει όταν αρχίζει να σε ρωτάει πιο σοβαρά πράγματα. Το ‘χω αναφέρει αρκετές φορές στο facebook οπότε δεν πειράζει και να σου το ξαναπώ. Έχω την τύχη να μένω κοντά στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Εσύ μπορεί να θυμάσαι μόνο τη μέρα που έκλεισε αιφνιδιαστικά. Ίσως ακόμα να θυμάσαι τις διαδηλώσεις και κάποιες συναυλίες. Εμείς οι τυχεροί όμως τη θυμόμαστε κάθε βράδυ. Για να είμαι ακριβής πλέον όχι κάθε βράδυ αλλά το φεστιβάλ συνεχίστηκε μέχρι και τον Σεπτέμβριο. Δυνατά. Πάρα πολύ δυνατά. Έχουν φροντίσει ώστε παρόλο που δεν είμαστε δίπλα της να την ακούμε σα να είναι μέσα στο σαλόνι μας. Επομένως το παιδί δε γίνεται να μην το προσέξει. Και φυσικά δε γίνεται να μη ρωτήσει. Αποφάσισα να είμαι λακωνική και να ελπίζω ότι δεν θα ασχοληθεί.
– μαμά γιατί φωνάζουν αυτοί οι άνθρωποι;
– είναι από την ΕΡΤ αγάπη μου
(πρόσεξες ότι δεν διευκρινίζω τι είναι η ΕΡΤ και πάω να το περάσω μουλωχτά ότι εννοείται πως αυτό το πράγμα το ΕΡΤ έχει ανθρώπους που φωνάζουν)
– στην ΕΤ που δουλεύει η μαμά του Αριστείδη;
(αντιλαμβάνομαι ότι το παιδί θυμάται που δουλεύει η μαμά του φίλου του και μάλλον δεν θα τη βγάλω καθαρή)
-ναι εκεί στην ΕΡΤ
– και γιατί τραγουδάνε;
– ε, γιατί βρε αγοράκι μου θέλουν να κάνουν μια διαμαρτυρία
– είναι στεναχωρημένοι ε;
(το χοντραίνει)
– ναι είναι λίγο
– γιατί όμως;
– γιατί έχασαν τη δουλειά τους
– γιατί την έχασαν, ποιος τους την πήρε;
(πες εσύ…!)
– ε, κοίταξε αγάπη μου..ε.. το κράτος…
– ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;; και γιατί γιατί γιατί;; (έξαλλος…!!!$#@%$ !!!)
– δεν είναι τόσο απλό το θέμα βρε αγάπη μου
– μαμά εγώ θα πάω και θα το διώξω το κράτος, θα του δώσω μια να φύγει και να φύγουν όλα τα κράτη!
(Τι έγινε ρε παιδιά; είπαμε να είμαστε λίγο πιο εναλλακτικοί, να αμφισβητούμε ναι δε λέω, λίγο αγανακτισμένοι –με χάρη όμως-, όχι κατευθείαν Τσε! )
– κάτσε βρε αγάπη μου πως θα διώξεις τα κράτη; τι είναι τα κράτη μπάλες να τους δώσεις μια;
– καλά άμα δε φύγει αφού δεν είναι μπάλα θα φύγω εγώ!
Και έτσι, μέσα σε ένα σύντομο διάλογο, με απλά λόγια, το παιδί μαθαίνει, να κατανοεί έννοιες όπως ‘’αναρχία’’ και ‘’μεταναστευτικό’’.
Άλλο θέμα:
Παίρνει αγκαλιά το ελεφαντάκι του τον Σωτήρη (έτσι τον λέμε, αν σε λένε Σωτήρη δεν είναι προσωπικό) και λέει:
– αυτό είναι το μωράκι μου μαμά, τον γέννησα, τον είχα στην κοιλίτσα μου
– Δε γίνεται αγάπη μου να γεννήσεις εσύ! Τι είναι αυτά που λες;
– γιατί δε γίνεται;
– Γιατί δε γεννάνε τα μικρά αγοράκια
– Γιατί δε γεννάνε;
– Γιατί μόνο οι μαμάδες γεννάνε και έχουν μωρό στην κοιλίτσα τους!
– …….παύση – σκέψη
– Κι εσύ τότε γιατί δεν έχεις;;;;;
…………………@#$%@#$%@#$β ………………….
Άλλο θέμα:
– Δε θέλω γάλα μαμά
– Καλά μην πίνεις. Αλλά να ξέρεις θα μείνεις κοντός. (Τι να κάνω αυτό μου ‘ρθε που λέγανε οι γιαγιάδες. Βλακεία μπορεί, αλλά να ξέρεις ότι η ετοιμολογία είναι πολύ σημαντικό άσετ αν είσαι μαμά. Αν καταλάβει ο εχθρός ότι καθυστερείς να απαντήσεις την έβαψες)
2 μέρες μετά ίδια ώρα
– Μαμά για να ξέρεις: εγώ σήμερα λέω να μείνω κοντός.
…………………@#$%@#$%@#$β ………………….
(Εκτός από την ετοιμολογία που πρέπει να έχεις, καλό είναι να αποφεύγεις και την μπουρδολογία. Σκέψου το…)
Δε φταις εσύ αγοράκι μου, εγώ φταίω που δεν απαντάω με την απάντηση που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, χωρίς κανένα πρόβλημα. Τη μαγική απάντηση που κολλάει σε κάθε ερώτηση. Δεν είναι εύκολο, θέλει πρόβες, θέληση και ισχυρό χαρακτήρα.
– Μαμά να φάω γλυφιτζούρι;
– Όχι!
– Γιατί;
– Γιατί ‘’Ε Τ Σ Ι’’!
…….
– Μαμά γιατί δεν πάμε για ποδήλατο;
– Γιατί είναι 11 το βράδυ!
– έλα ρε μαμά γιατί δεν πάμε γιατί γιατί γιατί γιατί γιατί γιατίιιιιιιιιιιιιιιιιιι αααααααααααααα
– Γιατί ‘’ Ε Τ Σ Ι ‘’ !!!!
………
Προσοχή: δεν πιάνει πάντα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο στους παιδικούς σταθμούς τους έχουν μάθει την εξωφρενική κουβέντα: ‘’το ΕΤΣΙ δεν είναι απάντηση!’’ Άρα τα νήπια απαιτούν μια διαφορετική απάντηση που θα τα ικανοποιήσει. Αν δεν έχεις, την έβαψες. Εναλλακτικά μπορείς να χρησιμοποιήσεις το: ‘’επειδή το λέω εγώ!’’. Δεν το μαθαίνουν στα σχολεία και θα τους πάρει λίγο καιρό μέχρι να βρουν μια απάντηση. Ως τότε, θα ‘χουμε βρει κάτι άλλο, υπομονή.
Από την άλλη, πως νόμιζες ότι θα τη βγάλεις καθαρή με το ‘’έτσι’’; Το παιδί σου ανοίγει το tablet, βρίσκει το youtube, βάζει και βλέπει καρτούν και όλα αυτά ενώ οι μόνες λέξεις που ξέρει στα αγγλικά είναι οι excellent, goodmorning, high five και no. Πως σου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα του φτάνει το ‘’έτσι’’;
Θα μου πεις, δεν είναι και κανένα σούπερ σκιλ να ανοίγεις το tablet ενώ δεν ξέρεις αγγλικά. Εδώ υπάρχουν στρατιές ολόκληρες επαγγελματιών, διευθυντών, πολιτικών που κάνουν καριέρες χρόνων και οι λέξεις που ξέρουν στα αγγλικά είναι ακριβώς αυτές που ξέρει και το παιδί μου. Περιορίσου στα καλά ελληνικά προς το παρόν αφού κι αυτό, όπως μαθαίνω, θα θέλει σε λίγο ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι.
Πι.Ες.1 (άσχετο) το instagram είναι το νέο facebook. Πως είχαν οι γονείς μας μικροί το λεύκωμα, και ξαφνικά ερχόταν ένα καινούριο παιδάκι που είχε λεύκωμα γυαλιστερό απ’ έξω με αυτοκόλλητα και λουκετάκι να κλείνει; Αυτό. Σάινι χάπι πίπολ παντού… #instamom…#imarton !
Πι.Ες.2 Εσύ που δεν έχεις κάνει παιδί και λες ότι κουράζεσαι στη δουλειά με κουράζεις. Κυρίως γιατί μου θυμίζεις εμένα πριν κάνω παιδί. Θα κάνω το χρέος μου λοιπόν και θα σου πω ότι όταν εσύ κουράζεσαι ξαπλώνεις και ξεκουράζεσαι. Όταν κουράζεται η μάνα η δικιά σου κούραση κρύβεται σε κάποια σκοτεινή σπηλιά από ντροπή. Αφιερωμένο στην κουμπάρα μου που έχει μια μικρούλα 23 ημερών και αρχίζει να καταλαβαίνει ακριβώς αυτό. Τα καλά νέα είναι ότι αυτό το συνηθίζεις κάποια στιγμή. Α, και φυσικά ότι πολλαπλασιάστηκες με επιτυχία!
Πι.Ες.3 Μου φαίνεται συναρπαστικό που κάνω ολόκληρες συζητήσεις με το παιδί μου. Μάλλον δεν το εκφράζω σωστά. Εννοώ ότι μου φαίνεται συναρπαστική η ταχύτητα με την οποία περνάς από το ‘’μι τάρζαν, γιου τζέιν’’ στο ‘’μαμά πολύ ωραία επιλογή να βάλεις αυτό το κάδρο εδώ’’. Μου δίνει μία άλλη προοπτική…γελάω..
Πι.Ες. 4 Τόσα λάικ στα σόσιαλ μίντια που τα βρήκες πια; Γίνεται να σου αρέσουν όλα; μα ΟΛΑ; Λάικ λάικ λάικ! Αφού δεν υπάρχει το ‘’δε μ’ αρέσει’’ μη λες τίποτα. Η σιωπή είναι χρυσός. Κι έχουν ανέβει εξαιρετικά τα μέταλλα τώρα να ξέρεις…
Πι.Ες. 5 Δεν ξέρω πως κατάφερε ο Μπενίνι να κάνει ολόκληρο πόλεμο να φαίνεται παιχνίδι για το παιδί του. Εγώ πάντως πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά να μη μπορεί να κάνει μια κακή μέρα στη δουλειά να φαίνεται παιχνίδι. Πως είπες; ντροπή μου; Έγινε! Να δεις εγώ πόσες συμβουλές ξέρω να δίνω… Εσύ θα ‘σαι απ’ αυτούς που μπαίνουν στο σπίτι και ”τα κλείνουν όλα απ’ έξω”. Μπράβο βρε! γατόνι!
18.7.13 Xenes Glosses
Posted on: July 19, 2013
- In: Babakita | mama's log
- 24 Comments
Πόσο πολύ μισώ τα γκρίκλις στο ‘χω πει νομίζω ε; Επίσης μισώ το ίδιο και αυτόν τον χίπστερ τρόπο εκμάθησης ελληνικών στα σχολεία όπου τα παιδιά μας σα βλαμμένα μαθαίνουν την αλφαβήτα με κραυγές και αντί για Άλφα Βήτα Γάμα Δέλτα ετσέτερα λένε Α, Βου, Γου, Δου κλπ Τραγικό βλαχοκίτς. Προς το παρόν κάποιος μου το σφύριξε ότι έτσι συμβαίνει. Αλλά όταν έρθει εκείνη η ώρα με το καλό θα σε πρήξω αναλόγως. Ε, ρε κάτι ποστ με τους τσακωμούς με τις δασκάλες από τώρα τα σκέφτομαι και τρίβω τα χέρια μου με ενθουσιασμό #kakotati
Ααααχ, ωραία που ‘ναι να είσαι γονιός!
Τι λέγαμε; Α, ναι για τις ξένες γλώσσες. Λοιπόν αυτό το ποστ το σκέφτομαι καιρό αλλά δεν το γράφω γιατί δεν είχα βρει εκείνη την κατάλληλη φρασούλα ή λεξούλα ή παράγραφο που θα το γελοιοποιήσει αρκετά ώστε να μπορώ να σου το πω. Γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν υπάρχουν ιδιαίτερες οικογένειες και ιδιαίτεροι γονείς. Όλοι φυσιολογικοί (εντάξει όχι όλοι) άνθρωποι είμαστε και όλοι αντιμετωπίζουμε διάφορες καταστάσεις. Το πως τις αντιλαμβανόμαστε και το πως επιλέγουμε να τις περάσουμε μας διαφοροποιεί. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ το ζω το παραμύθι μου και πολύ το απολαμβάνω. Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή μιλώντας στο τηλέφωνο με τη νύφη μου σχετικά με τους καβγάδες στο σπίτι γενικώς πώς να τους αντιμετωπίζουμε, πώς να μην επηρεάζονται τα παιδιά κλπ κλπ μου λέει την καταπληκτική ατάκα: ‘’το θέμα παιδί μου δεν είναι να μην μας ακούσει το παιδί και η γειτονιά, αυτό δυστυχώς δύσκολα το αποφεύγεις, το θέμα είναι ότι οι γείτονες αναρωτιούνται σίγουρα ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι ηλίθιοι που μαλώνουν συνέχεια στα αγγλικά; ‘’. Έχω γελάσει τόσο πολύ με την φάτσα των γειτόνων που σκέφτηκα ότι πρέπει να σου τα πω όπως ακριβώς έχουν.
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια αγαπητή. Όλοι μαλώνουμε. Κάποια στιγμή όλοι μαλώνουμε. Και κάποια στιγμή είναι και τα παιδιά μπροστά. Και τότε, όλοι ανεξαιρέτως, έχουμε την σούπερ καταπληκτική ιδέα να τα πούμε στα αγγλικά για να μην καταλάβει τίποτα το παιδί. Μιλάμε φυσικά για την υπέρτατη βλακεία. Ειδικά όταν το παιδί είναι 3 και αγγλικά κάνουν πια σε όλους τους παιδικούς σταθμούς, δε λέω ότι θα καταλάβει τι λέμε μια και σπάνια χρησιμοποιούμε τις λέξεις ‘’very good! Excellent!’’ ή ‘’let’s go!’’ αλλά σίγουρα καταλαβαίνει ότι μαλώνουμε και φυσικά εξοργίζεται που δε μιλάμε ‘’ενηλλικά’’ και δεν καταλαβαίνει. Το παιδί το ‘χει πιάσει το νόημα. Εσύ πιστεύεις ότι το ‘’ενηλλικά’’ είναι ένας απλός αναγραμματισμός; Όχι, χρυσό μου. Είναι η σκληρή πραγματικότητα. Το παιδί έχει καταλάβει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ο μόνος ενήλικας στο σπίτι. Δεν ξέρω βέβαια αν εσύ έχεις αυτή την τύχη ο σύντροφός σου να σε συναγωνίζεται σε χιούμορ όπως εγώ. Ομολογουμένως θα μπορούσε να έχει ο ίδιος ένα πολύ επιτυχημένο blog εάν το αποφάσιζε ποτέ αλλά βέβαια θα είχε να κάνει αποκλειστικά με τον ΠΑΟΚ…Δεν εννοώ ότι είναι μονοδιάστατος! Είναι ο πιο πολυδιάστατος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ένιγουέι, έχουμε και λέμε:
Μάθημα αγγλικών #1
(οι χαρακτήρες που συμμετέχουν Πέπα και Γουίνι είναι εντελώς συμβολικοί. Οι διάλογοι είναι φανταστικοί και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικούς διαλόγους ή καταστάσεις δεν είναι και πολύ συμπτωματική…ιφ γιου νόου γουάτ αι μιν 😉 )
Πέπα: (φεύγοντας απ’ το σπίτι) If you don’t take him out for a walk he will start major γκρίνια να ξέρεις
Γουίνι: Ρε do your job τώρα και άσε μας -μετάφραση: κάνε τη δουλειά σου-
the kid: (παπαγάλος) ΜΑΜΑ ΑΣΕ ΜΑΣ!
Πέπα: ok!!! Don’t say I didn’t tell you. And if the kid speaks βλάχικα English αύριο μεθαύριο it’s your fault…”do your job”!
Γουίνι: Ναι εσύ η καθηγήτρια..
Πέπα: Me βρε; Βρε when I was watching GoT χωρίς υπότιλους όλο τον πρώτο και τον δεύτερο κύκλο you were on the trees βρε! Χα! -ελεύθερη μετάφραση-
Μάθημα αγγλικών #2
(όλα αυτά με προφορά Βούλγαρου μεσαίου στελέχους σε πολυεθνική που μαθαίνει εντατικά αγγλικά για να κάνει μια παρουσίαση εξπρές στους μετόχους επειδή λείπει ο διευθυντής του. Δεν είμαι ρατσίστρια, πως θα μπορούσα άλλωστε με τους Βούλγαρους όντας Θεσσαλονικιά; Προσπάθησέ το κι εσύ και θα δεις. Μη γίνεσαι αμερικανάκι και μάθε ότι και ο Ιταλός και ο Ρουμάνος και ο Πορτογάλος την ίδια προφορά έχουν στα αγγλικά. Ειδικά αν είσαι εκνευρισμένος, ολίγον από Ντοθράκι #GoT σου βγαίνει πάντα στην προφορά)
the kid: (τραγουδιστά-μουλωχτά-πετάρισμα βλεφάρου καρτούν) μαμά σε παρακαλώ μπορώ να έχω λίγη σοκολατίιιιτσααα;;
Πέπα: (χαμογελαστά-τραγουδιστά) Όοο-χιιι!
the kid: (γύρισμα σε τσιρίδα) ΕΛΑΑΑ ΜΑΜΑΑΑΑ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩ ΣΟΚΟΛΑΑΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Πέπα: Δεν υπάρχει περίπτωση τα ‘χουμε πει αυτά
Billy: ΜΑΜΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΩΡΑ;; ΘΕΛΩ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΑΦΟΥ ΘΕΛΩ! ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΑ!
Πέπα: (ατάραχη μετά την τρομακτική απειλή, λίγο πιο δυνατά) ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΕΦΑΓΕΣ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΦΤΑΝΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΠΙΕΙΣ ΓΑΛΑ ΚΑΙ ΥΠΝΟ
Γουίνι: Ten minutes I’m not in the room and YOU have him screaming ! How you do that I don’t know!
Πέπα: Are you serious?? ARE YOU SERIOUS??
the kid: ΜΑΜΑ ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ ΑΓΓΛΙΚΑ ΕΓΩ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΘΕΛΩ ΑΝΤΕ!! ΕΙΠΑ!
Γουίνι: (ανοίγει ντουλάπι με σοκολάτες) Τι θες αγοράκι μου;
Πέπα: (screaming) IF YOU GIVE HIM CHOCOLATE NOW YOU ARE FULL OF BULLSHIT!
Γουίνι: (screaming too) ME? YOU ARE! -μετάφραση: εγώ; εσύ είσαι!- WHY? IT’S SUNDAY! HE IS ALLOWED TO EAT CHOCOLATE ON SUNDAYS!
Πέπα: YES! OF COURSE! AND WITH YOU (τραγουδιστά), EVERY DAY IS LIKE SUNDAYYYY…!!! Lala la la!
the kid: (τσιρίδα, κλάμα, δεν ξέρω τι μου γίνεται) ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ ΑΓΓΛΙΚΑΑΑΑΑ MAMA MHN ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ! ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΣΟΚΟΛΑΤΑΑΑΑΑ
Πέπα: OK! EAT ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ BOTH OF YOU AND BE FAT! I say no you say yes, very good that you are doing μπράβο! -μετάφραση: πολύ σωστό αυτό που κάνεις μπράβο!-
Γουίνι: Ναι ενώ you and your screaming are better you think! -μετάφραση: ναι ενώ εσύ με τις φωνές σου είσαι καλύτερη νομίζεις;-
Μάθημα αγγλικών #3
(Μ’ αυτά και μ’ αυτά το παιδί κοντεύει να μισήσει τα αγγλικά)
Γουίνι: Αγοράκι μου σ’ αρέσουν τα αγγλικά;
Billy the kid: όχι! Ούτε η Μαρία η αγγλική μ’ αρέσει (η δασκάλα των αγγλικών)
Γουίνι: Why? Γιατί?
Billy the kid: Δε μ’ αρέσουν καθόλου!
Γουίνι: Καλά μη φωνάζεις. Τα ιταλικά;
Billy the kid: ΟΧΙ
Γουίνι: τα γαλλικά;
Billy the kid: ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ
Πέπα: you make him furious, let him ρε παιδί μου -μετάφραση: άστον ρε παιδί μου-
Γουίνι: ok ok! Και τι σ’ αρέσει τέλος πάντων;
Billy the kid: (paid answer –πληρωμένη απάντηση-) ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ!
Πέπα-Γουίνι: Ποια ρώσικα βρε, ξέρεις εσύ ρώσικα;;;
Billy the kid: Ντα! -μπιτ δατ!-
Πέπα: (φιλοσοφημένη ψύχραιμη) Κοίτα να δεις, δε ‘ν κακό…στο κάτω κάτω το μέλλον ποιο είναι; Είδες εσύ χαΐρια απ’ τη Γαλλία πχ;
Γουίνι: Σοβαρά μιλάς; Ρώσικα μια χαρά! Μακάρι κιόλας.
Πέπα: Ρώσικα και Αραβικά μπορεί να μάθει το παιδί; Σωθήκαμε!
Γουίνι: Μη σου πω και κινέζικα!
Πέπα: ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ!
(* δεν είπα ότι είναι καλές,
δεν είπα ότι είναι σωστές
λέω μόνο ότι είναι δωρεάν.
ότι δίνεις, παίρνεις…!)
Όταν ήμουν φανταστικός single και πίστεψέ με έμεινα έτσι πολύ καιρό γι’ αυτό τώρα τραβάω αυτά που τα τραβάω στα γεράματα, είχα μία πάρα πολύ ξεκάθαρη άποψη για το πώς –πρέπει- να μεγαλώνουν τα παιδιά, για το τι πρέπει να φοράνε, για το πώς πρέπει να τους μιλάνε οι γονείς τους, γενικά ήμουν εξπέρ στην ανατροφή και απορούσα με τους άχρηστους γονείς που έτρεχαν πίσω απ’ τα παιδιά τους για να τα ταΐσουν ή τα άφηναν να τσιρίζουν σαν υστερικά στα σουπερμάρκετ. Θεωρούσα επίσης δεδομένο το γεγονός ότι το να μου τσιρίξει παιδάκι εμένα απλά δεν παίζει. Ότι δεν είναι δυνατόν να πω εγώ ‘’σκασμός’’ με αυστηρό ύφος και να μην υπακούσει. Μάλλον για να το πω καλύτερα, στο φανταστικό αυτό σενάριο δεν έφτανα ποτέ στο σημείο να πω ‘’σκασμός’’, δε νευρίαζα καν. Αρκούσε ένα έντονο βλέμμα τύπου ‘’δεν-θυσίασα-εγώ-την-ζωή-του-φανταστικού-single-για-να-σε-φέρω-στον-κόσμο-και-ν’ακούω-την-τσιρίδα-σου-φύγαμε-για-daquiri-τώρα-και-σβέλτα-χαμογελαστά’’. Και η ζωή κυλούσε έτσι με υπέροχες φαντασιώσεις και νες καφέ φραπέ ατέλειωτη ευχαρίστηση. (ψέμματα δεν πίνω φραπέ αλλά μ’ αρέσει πολύ αυτό το σλόγκαν)
Τα σενάρια ανατράπηκαν στην αυγή της τρέχουσας δεκαετίας. Ένα από τα σοκαριστικά πράγματα που ανακάλυψα μετά την έλευση του πελαργού είναι ότι όλα τα advanced night repair και τα absolue night premium και τα cellular repair cream, ενώ δρουν με καταπληκτικά αποτελέσματα όσο είσαι φανταστικός single, σταματούν ακαριαία μόλις αρχίσει να εκκρίνεται η μητρότητα. Είναι τόσο σοκαριστική αποκάλυψη που απορώ γιατί δεν ασχολούνται μ’ αυτό όλη μέρα στο twitter και τα forums και γιατί δεν φιγουράρει σε 300×250 μπανεράκι στα απανταχού γυναικεία sites με τη λεζάντα: mom reveals terrible secret – dermatologists hate her. Μπορείς να συνεχίσεις να παστώνεσαι όσο θες αλλά να ξέρεις ότι οι ‘’μικρές λεπτές γραμμές’’ θα είναι πια παρελθόν. Γιατί στην θέση τους έχουν έρθει οι ρυτίδες, όχι έκφρασης μην ξεγελιέσαι. Υπάρχει η σκέψη να βάλω όλη τη νύχτα το κεφάλι μου σε σακούλα γεμάτη με prairie αλλά ψάχνω το πώς θα αναπνέω…τι είπες; πως θα το πληρώσω; έλα δε θέλω αηδίες τώρα που άρχισε η ανάκαμψη..πλιζ
Σχετικά με την ανατροφή. Γιατί τσιρίζουν ρε παιδιά; ok είναι μικρά δεν ξέρουν, δεν καταλαβαίνουν αλλά γιατί πρέπει να ΤΣΙΡΙΖΟΥΝ;; Τσίριζα κι εγώ;; Τόσο πολύ δηλαδή; έσπαγα α^$%#δια;; Όχι ρωτώ γιατί τώρα για νορμάλ περνιέμαι, δηλαδή πως γίνεται να τσίριζα έτσι και να μην έχω πονοκέφαλο συνέχεια από τότε; Αν τσίριζα ζητώ συγγνώμη, καθυστερημένα το ξέρω και κρίμα που δεν είναι εδώ κι ο μπαμπάς μου να το ακούσει αλλά σόρυ ρε παιδιά! Χίλιες φορές! Αν είναι να σταματήσει, να βγω να το φωνάξω να το πω: Συγγνώμη! Δε μπορώ να φανταστώ το μέγεθος του δράματος που περνάει όταν πέσει ένα αυτοκόλλητο στο πάτωμα. Στο κάτω κάτω βρε αγοράκι μου, ΜΑΖΕΨΕ ΤΟ! Κι όλα γυρίζουν πάλι στην κανονική τους ροή. Αυτοκόλλητο, πάτωμα, χέρι. Πάμε όλοι μαζί δυνατά (τύπου Ντόρα) ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΟ….ΠΑΤΩΜΑ….ΧΕΡΙ.
Τι άλλο να θυμηθώ….α, ναι: Παλιά δεν υπήρχαν τόσες έγκυες στους δρόμους ούτε τόσα καροτσάκια, ούτε τόσα ζευγάρια με μωρά. Ο λόγος που δεν υπήρχαν ενώ σήμερα είναι παντού είναι ότι δεν είχα εγώ παιδί. Έτσι, ενώ εντόπιζα με καταπληκτική ευκολία το 10 εκατοστών κενό στο γεμάτο ασφυκτικά μπαρ από μεγάλη απόσταση, τα παιδάκια μπορεί και να τα πατούσα στο πέρασμά μου. Και σχολίαζα νοερά διάφορα τσιτάτα τύπου ‘’εντάξει κυρά μου έκανες παιδί, μάζεφ΄το τώρα’’ #glykoula !! Τώρα σταματάω ακαριαία με το αυτοκίνητο για να περάσει καρότσι, στο μετρό ψάχνω διαρκώς την έγκυο και το θύμα που θα σηκώσω άρων άρων για να κάτσει, πάντα με διάφορα τσιτάτα στο μυαλό ‘’την κοιλιά δεν την βλέπετε τς..τς..τς..γαϊδουριά…’’ #once α glykoula always α glykoula ! Αλλά εκεί που λυγίζω κυριολεκτικά είναι αν δω στο δρόμο έγκυο… δεν υπάρχει… Θέλω να τρέξω, να την αγκαλιάσω και να της πω ‘’κουράγιο, θα περάσει’’!! Αλλά μετά σκέφτομαι το σοκ της καημένης που περιμένει όλο χαρά το σπλάχνο της και κρατιέμαι. Στα δε δίδυμα, τρίδυμα που κυκλοφορούν τι να πω, δε λέω τίποτα. Καμιά φορά η άγνοια κινδύνου σώζει..
Κρίση προσωπικότητας. Παλιά είχες τη δουλειά σου (και τώρα εύχομαι), είχες το γυμναστήριο (και τώρα ελπίζω), είχες τους φίλους σου, κάθε μέρα κι άλλο πάρτυ ετσέτερα ετσέτερα. Πήγαινες σε συνέδρια, έκανες μίτινγκ, ενημερωνόσουν για τη δουλειά σου, διάβαζες, διάβαζες, διάβαζες… Τώρα νομίζεις ακόμα πως δεν άλλαξε τίποτα και μπορείς να κάνεις όλα τα παραπάνω μαζί με παιδιά; έλα πες την αλήθεια, θα ‘θελες πολύ να είναι έτσι. Τόσο πολύ που όταν περνάς 10 λεπτά στο twitter ενώ ταυτόχρονα βάζεις πλυντήριο, βάφεις νύχι και φτιάχνεις λουλουδάκια με πλαστελίνη το λες multitasking ενώ στην πραγματικότητα είναι σχιζοφρένεια. Και σκέφτεσαι και γκρινιάζεις λίγο ότι ‘’εγώ δεν ήμουν έτσι μπουχουχου και αν δεν τα κάνω όλα αυτά που έκανα τι θα κάνω; Ποια θα είμαι αν δεν είμαι αυτή που ήμουν μπου χου χου….κλπ κλπ’’. Θα σου πω 3 συμβουλές που μπορεί να σε βοηθήσουν:
Πρώτον: Αν δεν ξέρεις ποια είσαι πλέον, μπορείς να σταματήσεις να λειτουργείς μέσα στα πλαίσια του ποια υποτίθεται πως πρέπει να είσαι. Πιο απλά: Αν δεν είσαι πια αυτό που φαίνεσαι, καιρός ν’ αρχίσει να φαίνεται αυτό που είσαι. Και έτσι, μαγικά, όλα θα γίνουν πιο ωραία. Όχι πιο απλά, μην παίρνεις θάρρος, αλλά πιο ωραία.
Δεύτερον: Η αυτολύπηση μας παίρνει πολύ χρόνο μου είπε μια σοφή φίλη. Το καλό με τη μητρότητα είναι ότι δεν έχεις ποτέ πολύ χρόνο. Άρα δεν προλαβαίνεις να μυξοκλαίς πολλή ώρα. Αν το κάνεις το πιθανότερο είναι ότι θα ξεχάσεις το γάλα στο μπρίκι και όλοι ξέρουμε τι γίνεται όταν ξεχάσεις πολύ ώρα το γάλα στο μπρίκι……φρίκη…
Και Τρίτον: Τα καλαμάκια ΔΕΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΙ. Είναι σοκ, το ξέρω και για ‘μένα ήταν. Αλλά το έμαθα από έγκυρη πηγή σ’ ένα φεστιβάλ ανακύκλωσης για παιδιά που έγινε πριν 2 μήνες περίπου στην πλατεία Αγίας Παρασκευής. Μην πετάς τα καλαμάκια στην ανακύκλωση, δεν ξέρεις που δεν ξέρεις ποια είσαι, μη γίνεσαι γαϊδούρα και με τα καλαμάκια. Συγγνώμη που σου φόρτωσα κι αυτή την ενοχή και τώρα θα πρέπει κάθε φορά που πετάς τον καφέ να ξεχωρίζεις το καλαμάκι αλλά δε θα το περνάω εγώ μόνη αυτό το μαρτύριο.
Νιώθεις καλύτερα τώρα;; Είδες βρε κουτό; Δωρεάν δωρεάν αλλά δουλίτσα κάνουν οι συμβουλές τελικά..
Πι.Ες. Είναι συγκλονιστικό αλλά σήμερα ΔΕΝ ΕΧΕΙ Πι.Ες. Σκέψου ότι από χθες θέλω να αναρτήσω το κείμενο και δεν το έχω κάνει γιατί κόλλησα στα Πι.Ες. Σκέφτηκα δεν πειράζει, θα τα βρω αύριο. Αλλά ήρθε το αύριο χωρίς Πι.Ες. Φοβερό ε; Όμως αν έχεις γράψει ένα τόσο άρτιο ποστ δεν έχεις ανάγκη ρε παιδί μου τα Πι.Ες…ΤΟΣΟ τέλεια!!! #synelthe…
5 χαμένες αρετές
Posted on: January 31, 2013
Κατά το 7 θανάσιμα αμαρτήματα όπως καταλαβαίνεις. Βέβαια εγώ βρήκα 5 χαμένες αρετές. Βλέπεις όλες τις υπόλοιπες εξακολουθώ να τις διατηρώ (#fail). Πρόκειται για τον καταλληλότερο τρόπο να εγκαινιάσω τα ποστ του 2013. Έψαχνα έψαχνα, καλύτερο δεν βρήκα. Ιδού:
Υπομονή
Έχεις καθαρίσει ποτέ γαρίδα με μαχαιροπήρουνο; Όχι; Κρίμα. Εγώ ναι. Πολλάκις. Και το απόλαυσα όλες τις φορές. Όχι δεν είμαι σπασικλάκι και σε πληροφορώ δεν είχα καμία απολύτως διαταραχή. Για την ακρίβεια το καθάρισμα με μαχαιροπήρουνο μου έπαιρνε λιγότερο χρόνο από το καθάρισμα με το χέρι και επιπλέον δεν λερωνόμουν ποτέ την στιγμή που όλο το τραπέζι γύρω μου είχε ροζ λεκέδες. Η μητρότητα τα άλλαξε όλα αυτά. Όχι απλά δεν καθαρίζω καν τη γαρίδα αλλά την τρώω όπως είναι και εύχομαι να είναι φρέσκια για να μη μου σταθεί το κέλυφος στον οισοφάγο. Τι μεσολάβησε; τι μου συνέβη; Billy the kid οφ κορς….
Διότι πόσες φορές ν’ ακούσει κανείς το ‘’Σεχούντεννα-Πωτούγεννα-πώτη-γιοτή-του-χόνου’’ συνεχόμενα από αρχές Δεκεμβρίου χωρίς να λυγίσει; Ε; Σε ρωτάω πόσες; Εδώ ακόμα πεταγόμαστε τη νύχτα επειδή ξυπνάμε από το ‘’μελισσοβότανο-που-λούζονται-οι-κυλάδες’’ σε dolby surround από το παιδικό….! Που να μαραθεί και να πλαντάξει το μελισσοβότανο. Το αντιλαμβάνεσαι; Περιμένω με αγωνία την επόμενη γιορτή να μας ξεκολλήσει το κάλαντο γιατί δεν την βγάζω. Τρομάξαμε να μας φύγει το ‘’βάζει-ο-Ντούτσε-τη-στολή-του-βε-το-φουκαλά’’, τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα μας πέρασε γρήγορα εν αντιθέσει με το μωραΐτικο που συνεχίζει να φιγουράρει στην πρώτη θέση των charts για 8η συνεχή εβδομάδα. Μετά μου λες εσύ υπομονή..
Καλή μνήμη
Και καλά κρασιά μπορώ να σου πω. Θυμάμαι κάτι εποχές όχι πολύ παλιά που θυμόμουν όλα τα ονόματα των ηθοποιών που ενσάρκωναν τα Bond girls, την ηλικία τους, που αλλού έπαιξαν μετά και αν στα Όσκαρ φορούσαν Marchesa ή Dior. Με το μαγικό ραβδάκι της μητρότητας καμιά φορά δυσκολεύομαι να θυμηθώ τον ίδιο τον James Bond – Daniel Craig. Είναι που είναι ξανθός και δε μ’αρέσει, ήρθε και το παιδί, αποτελειώθηκα. Και καλά θα μου πεις, μπορείς να επιβιώσεις και χωρίς τις παραπάνω πληροφορίες. Να το δεχτώ. Αν και είναι εντελώς έξω από την ιδιοσυγκρασία μου να θυμίζω εκείνη την διαφήμιση: ‘’είδα μια ωραία ταινία προχθές, που έπαιζε μωρέ εκείνη η ξανθιά η ψηλή μ’ εκείνον τον Γάλλο…’’ το έχω αποδεχτεί. Το μυαλό μετά την μητρότητα μοιάζει με σκληρό που θέλει format. Σιγά σιγά επανέρχεσαι αλλά ποτέ στα ίδια επίπεδα. Το καλό είναι ότι κάποια μέρα θα ξαναθυμηθείς πως το όνομα του χαρακτήρα που ενσάρκωνε ο Κέβιν Σπέισι στους Συνήθεις Υπόπτους ήταν Κάιζερ Σόζε. Το κακό είναι ότι την ίδια μέρα θα ξεχάσεις να πάρεις γάλα.
Πειθώ
Μη με βλέπεις έτσι. Εγώ κάποτε σε πουλούσα και σε αγόραζα χωρίς να το καταλάβεις. Μόνο αυτό; Το σκεφτόμουν και το έκανες! Δεν προλάβαινα καν να το πω. Professor X των X-Men ένα πράμα. Θα έβγαινε έξω όλη η παρέα επειδή εγώ το σκέφτηκα και επειδή εγώ το κανόνισα. Απεργούσαν οι λιμενεργάτες και είχα να παραλάβω εισιτήριο από τον Πειραιά; Για ‘μένα έκαναν εξαίρεση. Είχες ν’ αγοράσεις ρούχο για γάμο-βάφτιση-πάρτυ-αρραβώνα-prom;;; Εγώ το διάλεγα! Τώρα που το ξανασκέφτομαι μόνο τον άνδρα μου μου πήρε λίγο περισσότερο καιρό να τον πείσω…
Είχα την λανθασμένη εντύπωση πως αυτό είναι ένα έμφυτο ταλέντο και πως να πάει κανείς ενάντια στη φύση του; Λάθος. Μεγάλο λάθος. Χρόνια σπαταλήθηκαν άδικα σε σεμινάρια και τεχνικές πωλήσεων. Δεν έχουν την παραμικρή επίδραση στον καρπό του έρωτά μου:
– Μπιλάκο πιο μακριά από την τηλεόραση, θα χαλάσουν τα ματάκια σου
– Όχι
– Αγάπη μου πήγαινε λίγο πιο μακριά, θα σε πονέσουν τα ματάκια, κρίμα
– Όοοοοχιιιιιιιιι ..!!!!!
– (αγριάδα) Βασίλη πας πίσω ΤΩΡΑ γιατί αλλιώς η τηλεόραση κλείνει
– ….Τσαφ! (πατάει το κουμπί και την κλείνει) ΝΑ ΠΑΣ ΕΣΥ ΠΙΟ ΠΙΣΩ !!!!!
– (βαθιά ανάσα θυμάμαι ξαφνικά ότι σ’ αυτή την συζήτηση είμαι εγώ ο ενήλικας) Αγάπη μου εσύ βλέπεις τηλεόραση εγώ γιατί να πάω πιο πίσω;
– NA ΠΑΣ ΕΣΥ ΝΑ ΠΑΣ ΕΣΥ ΝΑ ΠΑΣ ΕΣΥ (τσιριχτά)
– (καλόπιασμα) Βρε γλυκούλη τι μου λες τώρα χαζομάρες; Αν θέλεις να δεις τηλεόραση πρέπει να πας πιο πίσω
– …Τσαφ! (ανοίγει την τηλεόραση και κολλάει μούρη)
– (φιλότιμο) Ε, τώρα έτσι κάνουν τα καλά παιδάκια; Αφού εσύ είσαι καλό παιδάκι γιατί κάνεις χαζά;
– ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΧΑΖΑ ΕΣΥ ΚΑΝΕΙΣ ΧΑΖΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
– (απελπισία) Βασίλη αν πας πιο πίσω θα σου δώσω καραμέλα χρωματιστή
– (λάμψη στο βλέμμα) ΠΟΛΛΕΕΕΕΕΣ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩ!
– (παθέτικ) θα σου δώσω 2
– Εντάξει! (πάει πιο πίσω επιτέλους)
Quiz: Ποιος κέρδισε;
Κριτική ικανότητα
Βρε παιδί μου εντάξει, δεν θέλω να σου τα λέω και όλα μαύρα. Θα μου πεις, τι δηλαδή κάνουμε ένα παιδί και χάνεται ο κόσμος; όχι βρε κουτό αλίμονο. Απλώς αναφέρω κάποια γεγονότα που μπορεί να σου συμβούν βάση του νόμου των πιθανοτήτων. Για παράδειγμα υπάρχει πιθανότητα να θελήσεις κάποια στιγμή να βάλεις τα αυγά στο ψυγείο κι επειδή με το ένα χέρι προσπαθείς να κρατήσεις το παιδί μακριά από την ανοιχτή πόρτα, δεν υπολογίζεις σωστά και τα αυγά πέφτουν κάτω. Και τα 6. Αυτό. Ή μπορεί να βάλεις το γάλα να ζεσταθεί και να σκεφτείς ότι ο χρόνος σου φτάνει για κλείσεις το θερμοσίφωνο αλλά στο δρόμο πατάς τον James το τρενάκι οπότε καθυστερείς και το γάλα χύνεται. Απλό. Δε μπορείς πια να υπολογίζεις σωστά. Καλό είναι να μη σε πάρει η μπάλα και να ξοδεύεις περίπου ένα τέταρτο για ν’ αποφασίσεις αν με την σάλτσα σου θέλεις πένες ή σπαγγέτι.
Ψυχραιμία
Απλό και σύντομο: Πριν κάνω παιδί όταν έπαιρνα τηλέφωνο στο σπίτι και δεν απαντούσε κανείς υπέθετα ότι μάλλον ο καλός μου δεν γύρισε ακόμα ή είναι στο μπάνιο και δεν το ακούει. Ξαναέπαιρνα σε μία ώρα αν το θυμόμουν ή περίμενα να δει την κλήση και να με πάρει. Από τότε που έμεινα έγκυος όταν παίρνω τηλέφωνο σε κινητό ή σταθερό και δεν απαντάει κανείς κάνω τα εξής:
α. Ξαναπαίρνω σε 1 λεπτό
β. Ξαναπαίρνω σε 2 λεπτά και το αφήνω να χτυπήσει μέχρι να σκάσει
γ. Στέλνω μήνυμα: ΠΟΥ ΕΙΣTE; TI ΕΓΙΝΕ;;;
δ. Στέλνω 2ο μήνυμα 2 λεπτά μετά το πρώτο: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ ΣΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΛΥ ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ…
ε. Υποθέτω ότι έχουν μπει ληστές στο σπίτι και τους έχουν απαγάγει
στ. Υποθέτω ότι χτύπησε το παιδί και το τρέχει στο Παίδων
ζ. Δείχνω τουλάχιστον την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ψυχραιμία να μην καλέσω την αστυνομία
Πως το βλέπεις γιατρέ μου..;;
Πι.Ες. Είδες όμως πως σου το ‘φερα; Αριστοτεχνικά. Σα να μη συμβαίνει τίποτα. Σα να μην έλειψα 2 μήνες περίπου! Τι να κάνω έπεσα σε δημιουργικό λήθαργο. Σου φαίνεται απίστευτο το ξέρω αλλά τι να κάνεις; δύσκολη η ζωή
Πι.Ες. 2 Ως γνωστό όταν είσαι έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια λες. Αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τραγουδάει κάποιος μόνο έξω απ’ τον χορό ενώ μέσα δεν του ‘ρχεται ούτε κουπλέ, να σου πω σχετικά ότι συμβουλές τύπου ‘’smile, breath & go slowly’’ στην ανατροφή του παιδιού είναι το ίδιο χρηστικές όσο ένα βάζο μαρμελάδα όταν πηγαίνεις για αναρρίχηση.
Πι.Ες. 3 Εσύ τι νέα; Μου ‘λειψες
Πι.Ες. 4 (Άσχετο) Γιατί γεννιόμαστε με κρεατάκια αφού μας λένε στα 2,5 να τα βγάλουμε;;
Επειδή σήμερα δεν έχω κάτι να σου πω, αλλά μου ‘ρχονται διάφορα κατά διαστήματα τα οποία δε μπορώ να εντάξω σε ένα ποστ, είπα να σου τα πω όλα μαζί γιατί όπως καταλαβαίνεις είναι όλα φλέγοντα θέματα και σε αφορούν. Πάμε:
- Αν αυτή την στιγμή κληρονομούσα μια περιουσία, σου υπόσχομαι ότι θα επένδυα ένα πολύ μεγάλο μέρος της στην έρευνα για τα μωρομάντηλα. Τι δεν καταλαβαίνεις…; Οκ, θα σου εξηγήσω:
Πικτουρ δις: νέα μαμά με μωρό 1μιση μηνός μόνη στο σπίτι. Μωρό ξυπνάει χεσμένο και πεινάει ενώ η μαμά μόλις έχει απλώσει πλυντήριο και βάζει μπιμπερό στον αποστειρωτή. Πάει το μωρό στην αλλαξιέρα αγκαλιά. Το ακουμπάει και ανοίγει φορμάκι και πάνα. Ενώ ανοίγει την πάνα το μωρό βρίσκει ευκαιρία και της τραβάει την τιράντα της μπλούζας η οποία κατεβαίνει μαζί με το σουτιέν θηλασμού (αηδία). Μαμά με τιράντα κάτω, βυζί έξω, μπροστά σε ανοιχτή χεσμένη πάνα ιεραρχεί στο μυαλό της τις δραστηριότητες στις οποίες πρέπει να προβεί. Αποφασίζει σε χρόνο dt ότι προέχει να καθαρίσει το μωρό οπότε στρέφεται με ελπίδα στο κουτί με τα μωρομάντηλα ενώ με το άλλο χέρι της προσπαθεί να κρατήσει σταθερό το μωρό που προσπαθεί να της τραβήξει και την άλλη τιράντα. Καταφέρνει ανοίγει κουτί, τραβάει μωρομάντηλο….τραβάει μωρομάντηλο…….τραβάει κι άλλο μωρομάντηλο με την ελπίδα ότι επιτέλους το 14ο μωρομάντηλο θα αποχωριστεί από το κουτί αλλά ουχί!
Ανακεφαλαιώνουμε: Η μαμά με δεξί χέρι κρατάει μωρό να μην πέσει και να να μην ακουμπήσει τη λερωμένη πάνα ενώ το αριστερό της χέρι έχει φτάσει ταβάνι κρατώντας την άκρη από τα μωρομάντηλα που αρνούνται να διαχωριστούν. Το τινάζει το κουνάει αλλά η γιρλάντα εκεί! Είναι έτσι σε στάση ανάστροφη τριγωνάσανα σε παραλλαγή, αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρει να απαλλαγεί.
Δε σου λέω πως τελειώνει η ιστορία, φαντάζομαι την έχεις βιώσει κι εσύ με τον τρόπο σου πολλές φορές. Στην εποχή που υπάρχουν applications για να υπολογίζεις πότε έχεις ωορρηξία, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να βρούμε ένα τρόπο να χωρίζονται εύκολα τα μωρομάντηλα; Ε; έλα ρε παιδιά όλοι μαζί να γίνει δουλίτσα! Εσείς στο R&D της procter έχετε δρόμο μπροστά σας. Τα μωρομάντηλά σας βγαίνουν όλα μαζί. Johnson&Johnson το αυτό. Septona πήγες να κάνεις κάτι καλό και πήγες στο άλλο άκρο. Εκτός του ότι θα ‘πρεπε να απαγορεύεται να ανοίξεις το πακέτο με τα μωρομάντηλα με φρέσκο μανικιούρ –θα σου χαλάσει και θα σιχτιρίσεις μέχρι να ανοίξει- τα μαντηλάκια σου βγαίνουν ναι μεν ένα ένα, όταν είναι το πακέτο στην αρχή. Μετά αρχίζουν και μένουν κολλημένα στον πάτο. Χώνεις δαχτυλάκια και βρίζεις μέχρι να πιάσεις ένα. Θα μου πεις εσύ ποια παίρνεις; Μα τι ερώτηση είναι αυτή σερί; Τα πιο φθηνά. Από τα επώνυμα όμως, αποφεύγω τρελλά τα private label όσο αντέχω.
- Μύθος μητρότητας: Φοβάμαι πως αν κοιμηθώ με το μωρό στο ίδιο κρεββάτι θα το πλακώσω και θα σκάσει……….
Τι γλυκό το συμπαθές φαινόμενο της άγνοιας!
Φυσικά ο μύθος αυτός αφορά τις έγκυες ή τους γονείς που έχουν ακόμα μωράκια, διότι στη φάση τη δική μας είναι τουλάχιστον αστείο. Από την στιγμή που κάνεις παιδί έτσι κι αλλιώς δεν ξανακοιμάσαι ποτέ όπως πριν. Τρελλό κλισέ αλλά τι να κάνεις; Εκτός λοιπόν του ότι πετάγεσαι τη νύχτα αν πέσει μια χαρτοπετσέτα στην κουζίνα, το παιδί, σε αντίθεση μ’ εσένα, ανακαλύπτει εκστασιασμένο τη χαρά, του να κοιμάσαι σε μεγάλο κρεββάτι ανεξέλεγκτα. Άρα, το παιδί θα κοιμηθεί να είσαι σίγουρη. Εσύ μάλλον όχι. Να το πλακώσεις και να σκάσει δεν παίζει. Έχεις πολλααααά περισσότερα για ν’ ανησυχείς που ένας κόσμος στον οποίο θα ανησυχούσες μήπως σκάσεις το παιδί φαίνεται ειδυλλιακός και ονειρεμένος! Μεταξύ μας ξέρω και μερικές μαμάδες με παιδιά στην εφηβεία που ψιλοεύχονται να το είχαν πλακώσει το σκασμένο.
- Μύθος πρώτης νύχτας με το παιδί: Την πρώτη νύχτα που φέρνεις το παιδί στο σπίτι από το μαιευτήριο δεν κοιμάσαι γιατί φοβάσαι μήπως σταματήσει να αναπνέει και πηγαίνεις κάθε 2 λεπτά από πάνω του.
Ναι, οκ, όντως το φοβάσαι λίγο αυτό. Αλλά πως να σου εξηγήσω ήρεμα πόσο μεγάλη μπούρδα είναι; Πως να σου το πω να με πιστέψεις; Τι παράδειγμα να δώσω….την πρώτη νύχτα του γάμου σου τσεκάρεις τον άνδρα σου αν αναπνέει; όχι! Γιατί; Την πρώτη νύχτα που κοιμάσαι με συγκάτοικο στο σπίτι, τρυπώνεις στο δωμάτιο να δεις αν ζει; Όχι. Άρα; Αυτό το ψυχαναγκαστικό ανήκει σε μια μεγάαααλη ενότητα που ασχολείται με όλο το disorder που βγάζεις με το που γεννάς. Καμιά φορά και με το που μένεις έγκυος. Σκοτεινή, τρομακτική ενότητα… motherhood horror story…!!! (Δεν το βλέπω το original σήριαλ εννοείται αγάπη μου, ούτε το Νοσφεράτου σε βωβό δε μπορώ να δω, φοβάμαι και τα μυρμήγκια). Τέλος πάντων έχει την εξήγησή σου στα βιβλία του Γιάλομ και του Γιουνγκ θα ασχοληθούμε σε άλλο ποστ..
- Το γυάλινο μπιμπερό είναι καλύτερο από το πλαστικό ή το ανάποδο….
Ενός λεπτού σιγή για όλα τα παρόμοια τραγικά, αδιέξοδα, ζητήματα ζωής και θανάτου τα οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με το που μένουμε έγκυες. Θα πρέπει να είναι ορμονικό. Δεν εξηγείται αλλιώς. Θα πρέπει να εκκρίνεται στο σώμα μας κατά τη σύλληψη και είναι αδύνατο να του αντισταθούμε. Διαφορετικά δεν εξηγούνται χιλιάδες debates και εκατομμύρια forums αφιερωμένα σε αιώνιες διαμάχες όπως:
– άμα θηλάσεις μέχρι την εφηβεία το παιδί σου θα γίνει πυρηνικός επιστήμονας από την εξυπνάδα
ή
– άμα δεν θηλάσεις καθόλου το παιδί σου θα γίνει τόσο ανεξάρτητο και δυναμικό που όταν μεγαλώσει θα αγοράσει ένα μικρό κράτος
Και
– με βάση τις τελευταίες έρευνες οι πιπίλες από σιλικόνη είναι καρκινογόνες
ή
– με βάση τις τελευταίες έρευνες οι πιπίλες από latex είναι ΣΙΓΟΥΡΑ καρκινογόνες
Και
– το παιδί ΠΡΕΠΕΙ να κοιμάται μπρούμυτα
ή
– το παιδί ΠΡΕΠΕΙ να κοιμάται ανάσκελα
ή
-το καλύτερο για το παιδί είναι να κοιμάται στο πλάι
Η λίστα είναι ατελείωτη και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι πως περνάμε με μεγάλη προσαρμοστικότητα και χάρη σ’ αυτού του τύπου τα διλήμματα ενώ μέχρι χθες ασχολούμασταν με τα πραγματικά προβλήματα της ζωής που είναι η αντιγήρανση και η αποτρίχωση με laser…
Δεν σε κατάλαβα απογοητεύτηκες; τι περίμενες να σου πω για το μνημόνιο; Να κρατάμε και κάποιο επίπεδο. Εξάλλου με ένα – δυο μωρά να τσιρίζουν στο σπίτι το μνημόνιο για ‘σένα είναι παιχνιδάκι. Αν, μόνο αν, σου κρατούσε ένα απόγευμα τα παιδιά ο Σόιμπλε, το τελείωνες το δημοσιονομικό για πλάκα…
Αυτά για σήμερα φίλες μου. Αύριο θα σας πως πως να μη σας κολλήσουν τα φύλλα μεταξύ τους στον μπακλαβά. Α του τα λερ!
Πι.Ες. Κακή, πολύ κακή εποχή για να κόψω το κάπνισμα……Μη μου αρχίσεις τα ”πάντα είναι καλή εποχή” ετσέτερα ετσέτερα να χαρείς!!!
mama’s log 19.10.12 Kill Bill
Posted on: October 19, 2012
Δεν έχω τρόπο να σου το πω πιο απλά αλλά τελευταία στα όνειρά μου με καταδιώκουν οι ταινίες δράσης. Οι αγαπημένες μου σκηνές είναι αυτές όπου ο πρωταγωνιστής αφού έχει φάει τουλούμια ξύλο και τον έχουν πατήσει φορτηγά ξαφνικά πετάγεται, πιάνει ένα χαλικάκι, το πετάει στον αντίπαλο και τον πετυχαίνει σ’ εκείνο το μικροσκοπικό νευράκι που τον κάνει να πέφτει κάτω και να παρακαλάει για οίκτο.
Γενικά το παιδί μου είναι καλό παιδί. Δεν το λες και άγιο αλλά δεν το λες και τύρρανο. Αυτές λοιπόν οι συμπεριφορές τύπου Τζέφρυ Λάνιστερ (δες λίγο game of thrones!!) μου φαινόταν πάντα λίγο τραβηγμένες και κινηματογραφικές.
Πρώτη φορά που έδειξε τέτοια συμπεριφορά ήταν το καλοκαίρι στο πλοίο προς την Ηρακλειά όπου μη φανταστείς, περνούσε φανταστικά αφού έτρεχε πάνω κάτω, πήγαινε σε όποιον επιβάτη ήθελε και του μιλούσε και κανείς δε μπορούσε να αντισταθεί στην γλυκουλιά του. Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο, κάποια στιγμή προφανώς του αρνήθηκα κάτι πχ να πηδήξει από το πλοίο ή να αδειάσει το νερό κάτω στη μοκέτα και το παιδί ξάπλωσε κάτω κι άρχισε να τσιρίζει σα δαιμονισμένο χωρίς να είχε προηγηθεί κανένας καβγάς. Φαινόταν τόσο πολύ ότι έπαιζε θέατρο για τραβήξει την προσοχή που δε μπορούσες να μη γελάσεις. Ήταν δε, τόσο αστείο για μένα το θέαμα, επειδή μέχρι στιγμής μόνο σε ταινίες τα είχα δει, που πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα όπου πάλευα στο μυαλό μου με τα παρακάτω:
α. Να μη γελάσω δυνατά
β. Να κάνω πως δεν είναι δικό μου και να κρυφτώ στην θέση μου
Τελικώς, ασυναίσθητα σηκώθηκα όρθια, κοιταχτήκαμε με το μπαμπά του απορώντας και αφού ο Βασίλης τελείωσε το μονόπρακτο μου βγήκε ένα μισοαστείο-μισοάγριο: ‘’παιδί μου, βλαμμένο είσαι;;;’’ μετά το οποίο οι μισές μαμάδες γύρω γύρω με κοίταζαν δολοφονικά λες και είμαι η Μήδεια και οι άλλες μισές σήκωναν δαχτυλάκια στο σήμα της νίκης και θα ‘θελαν πολύ να φωνάξουν ‘’πέστα πέστα’’ !!!
Από τότε το έργο αυτό δεν το ξαναείδαμε και κατάλαβα πολύ καλά το σχέδιό του να τραβήξει την προσοχή ΟΛΩΝ στο πλοίο.
Τις προάλλες όμως το παραδέχομαι. Έφαγα ήττα. Όχι μόνο μία φορά. Όλη την ημέρα. Τουλάχιστον, το κομμάτι εκείνο της ημέρας που βλέπω το παιδί. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να αντιδράσω διαφορετικά αλλά αν με τραβούσε κάμερα όλη τη μέρα και το έπαιζα μετά fast forward θα έβλεπα ένα πιτσιρίκι να κλαίει γοερά και να γελάει ανά ένα δευτερόλεπτο κι εμένα να τρέχω πάνω κάτω στο σπίτι τραβώντας τα μαλλιά μου. Οι διάλογοι ήταν πάνω κάτω οι εξής:
– Θέλω καλαμέλα
– Δεν έχει καραμέλες αγάπη μου τελείωσαν
– (τσιρίδα-κλάμα) Αααααααααα θέλω καλαμέλα αφού έχει!!!
– Δεν έχει αγάπη μου σου είπα τελείωσαν
– Θέλω γιαουτάκι
– Μα έφαγες πριν λίγο
– ΘΕΛΩΩΩ ΓΙΑΟΥΤΑΑΑΑΑΑΑΑΚΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
– Εντάξει ΕΝΤΑΞΕΙ! ΟΡΙΣΤΕ ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΑΚΙ ΣΟΥ!
– Πλαααααατς……….. !!!!!……(γέλια)
– ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ, ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ!
Αυτό συνεχίστηκε όλη την ώρα. Βέβαια πρέπει να σου πω ότι μόλις τον έβαλα τιμωρία, πέρασα μισό λεπτό μετά έξω από το δωμάτιό του και τον άκουσα που τραγουδούσε με χαρά το φανταστικό: η α-ρα-χνού-λα πή-γε ψη-λά να πει νελόοοοοο!! Μα ήτε η βο-χού-λα χαλάει τον καιλόοοοοο… Σημάδι φανερό ότι το παιδί παραδειγματίστηκε με την τιμωρία μου και τώρα ήταν έτοιμος για περαιτέρω εκπαίδευση συμπεριφοράς.
Έζησα μία φρίκη, τα όπλα μου ένα ένα έπεφταν άχρηστα το πάτωμα. Μέχρι και την ώρα που κοιμήθηκε η γκρίνια ήταν απίστευτη. ‘’το μπαμπάκα μου θέλω, το μπαμπάαακααααα, φύγε εσύ θα σε πετάξω στα σκουπίδια΄΄. Αυτό το τελευταίο το άκουσα περίπου 50 φορές. Δεν ξέρω πως το σκέφτηκε αλλά τώρα το ακούω και με τσιτώνει σε δευτερόλεπτα. Η υποτιθέμενη ‘’τιμωρία’’ δούλεψε τις 2 πρώτες φορές. Από κει και πέρα την έχει ευκολάκι και πολλές φορές πετάει κάτι κάτω, κοιτιόμαστε και μου λέει μόνος του τσατισμένος με σοβαρό ύφος ‘’πάω τιμωλία’’. Πάει στο δωμάτιό του, κλείνει την πόρτα με δύναμη και μου φωνάζει ‘’ΜΗΝ ΕΘΕΙΣ ΕΣΥ!’’. Τύπου ‘’σε έχω γραμμένη κι εσένα και την τιμωρία σου’’. Λες και όρεξη σε είχαμε να έρθουμε μαζί σου στην τιμωρία! Επομένως στην φάση που τραγουδούσε κι όλας, ε όχι, αυτό πάει πολύ! Φωνάζω το μπαμπά του:
– τον ακούς;;; τραγουδάει!
– Γέλια
– Τι γελάς παιδί μου, τραγουδάει!
– Ε, ναι είναι αστείο
– Αστείο είναι που έχει συγκεκριμένο σχέδιο εξόντωσης;
– Ποιανού;
– Του αντιπάλου! Δικό μου!
– Δεν πας καλά
– Εγώ; ξέρεις ποιος άλλος είχε συγκεκριμένο σχέδιο εξόντωσης;
– Ποιος;
– Μεταξύ άλλων και ο Στάλιν!!!
Όλη την περασμένη εβδομάδα η απογευματινή του συμπεριφορά πήγε σετάκι με τα πρωινά κλάματα ‘’μαμάκα δε θα πάω σχολείο’’. Και δώσ’ του κλάμα μόλις φτάναμε λες κι είναι η πρώτη εβδομάδα. Μας ενημέρωσαν από τον παιδικό σταθμό πως αυτό το πισωγύρισμα υπάρχει και είναι φυσιολογικό.
Εντωμεταξύ προχθές είχαμε τετ-α-τετ συνάντηση με την δασκάλα του –μοντέλο η οποία ξεκίνησε την συζήτηση λέγοντάς μας ότι έχει μόνο καλά πράγματα να μας πει για τον Βασίλη και συμπλήρωσε λέγοντας ‘’ε, δε φαντάζομαι να έχετε προβλήματα κι εσείς μ’ αυτό το παιδί’’…!! Κοίταξα για ένα λεπτό το μπαμπά του τον Σπάιντερμαν και συμφωνήσαμε κατευθείαν.
Tips για την τιμωρία που βάζεις τα δίχρονα:
Μην χρησιμοποιείς τη λέξη τιμωρία όσο μπορείς. Καλύτερα να του λες ότι αυτό που έκανε θα έχει ‘’συνέπειες’’.
Μη του μιλάς αφ’υψηλού. Καλό είναι να γονατίζεις για να κατέβεις στο επίπεδό του, έτσι καταλαβαίνει καλύτερα.
Όσο πιο πολύ γκρινιάζει και λέει ότι δεν σε αγαπάει, εσύ πρέπει να του λες ότι εσύ το αγαπάς.
Σημαντική πληροφορία: Εάν περιμένεις περίοδο ή είσαι στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης σου, τα παραπάνω δεν ωφελούν καθόλου….Θα χάσεις από το δίχρονο γι’ αυτό καλύτερα να μην το παλέψεις καν.
Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη.
Σουν Τζου Η τέχνη του πολέμου
Η αλήθεια είναι ότι το επόμενο Σαββατοκύριακο ο Billy the kid έγινε ξανά αγγελούδι στα καλά καθούμενα. Δε με πέταξε στα σκουπίδια ούτε πέταξε πράγματα κάτω.
Δεν ξέρω αν τα παραπάνω αποτελούν συστατικά των terrible two’s ή είναι απλά ο πρόδρομος των dreadful three’s. Εγώ όμως τυχαίνει να κοντεύω τα wonderful 40’s και μέχρι να περάσω τη δική μου κρίση μέσης ηλικίας θα φτάσουμε στην εφηβεία του Billy και πάει λέγοντας…
Πι.Ες. Και στο soundtrack συνεχίζει να παίζει η οικονομική κρίση…
Πι.Ες.2 Να πεις στις φίλες σου που δεν έχουν παντρευτεί και δεν έχουν κάνει παιδιά ακόμη ότι είναι δύσκολη η καλογερική. Αλλά πιο δύσκολη είναι η παντρευτική με παιδιά. Αν δεν έχουν διάθεση για δύσκολα καλύτερα να το ξανασκεφτούν. Αλλά τι σου λέω εσένα;…λες και δεν τα ξέρεις…
Πι.Ες.3 Το παιδί είναι εντελώς καλά. Βλέπει 10 στα 10. Η θεραπεία συνεχίζεται και του την σπάει ιδιαίτερα αυτό διότι δεν είναι ευχάριστο, αλλά το θέμα είναι ότι τη γλιτώσαμε!
Αυτή η εμμονή του ισχυρού φύλλου να ανακοινώνει και λεκτικά τις σωματικές εκκρίσεις τελικά ξεκινά από την βρεφική ηλικία. Και σ’ αυτό συμβάλλουμε κι εμείς οι γονείς χωρίς να το καταλάβουμε. Θέλω να το καταθέσω αυτό εδώ που είμαστε μεταξύ μας. Θα μου πεις γιατί; Θα σου πω. Η ιστορία αρχίζει από τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Ο θαυμασμός για ένα νεογέννητο αγοράκι κορυφώνεται στην θέα του τσουτσουνιού. Μέχρι το βλέμμα να φτάσει εκεί, υπάρχει μία γενική χαρά και ευτυχία όπως όταν βλέπεις ένα μωρό κοριτσάκι. Αλλά στην πρώτη αλλαγή πάνας με θεατές συγγενείς γίνεται το έλα να δεις. Το τι ‘’π_ _ _αρά’’ μου και ‘’τσου_ _ _ _ άρα’’ μου ακούγεται δε λέγεται. Καταλαβαίνεις το σοκ για ένα νεογέννητο αγοράκι που συνειδητοποιεί τι φοβερό πλεονέκτημα κρύβεται ανάμεσα στα πόδια του.
Έχεις ακούσει εσύ ποτέ να αλλάζουν κοριτσάκι και να αλλαλάζει όλη η οικογένεια γύρω με θαυμασμό: ‘’ΠΩ ΠΩ ΜΙΑ ΜΟΥ_ _ ΑΡΑ’’ ;;; Όχι ε; Ήμουν βέβαιη.
Έτσι το κοριτσάκι μεγαλώνει χωρίς να αναφέρεται ούτε και το ίδιο στα γεννητικά του όργανα, σε αντίθεση με το αγοράκι που όπου βρεθεί κι όπου σταθεί δηλώνει την ύπαρξή τους αλλά και τις λειτουργίες τους:
– Κατουλάω
– Κάνω κακά
– Έχω τουτούνι!!
– Α, γεια σου τουτούνι!
– Α, εσύ δεν έχεις τουτούνι;;;
– Έκανα πουτ!
Ειδικά αυτό το τελευταίο, είθισται όταν είναι γιαγιά ή παππούς μπροστά να συνοδεύεται από θριαμβευτικό μπράβο. Μην ξεγελιέσαι. Στην αρχή δεν δίνεις σημασία αλλά πολύ γρήγορα αρχίζει να σου φαίνεται χαριτωμένο. Κυρίως γιατί ότι κάνει η μικρή θεότητα που έχεις στο σπίτι, σου φαίνεται χαριτωμένο. Έτσι, δεν αργεί να φτάσει η μέρα που στην ανακοίνωση ‘’έκανα πουτ’’ χειροκροτάς ενθουσιασμένη λες και σε ψέκασαν με το Daisy του Mark Jacobs.
Όχι δε βγάζω την ουρά μου έξω. Πάρε παράδειγμα τον Billy the kid. Κάπως έτσι αρχίσαμε και μετά μου φαινόταν περίεργο που το παιδί πήρε γυμνό το γιογιό και βγήκε στη βεράντα να τα κάνει καμαρωτός καμαρωτός. Άντε μετά να το πάρεις πίσω: όχι έξω αγοράκι μου, βλέπεις κανέναν να είναι με το γιογιό στο μπαλκόνι; Στην τουαλέτα πηγαίνουμε!
Και που να το καταλάβει αυτό το δίχρονο;
Το δίχρονο έχει μάθει ότι το ”τουτούνι” είναι κάτι μαγικό που ΟΛΟΙ θαυμάζουν. Άρα γιατί πρέπει να το κλείσει μέσα σε 4 τοίχους; Ζαμέ! Θα βγει να το δείξει, να το χαρούν κι οι άλλοι.
Το ‘πιασες;
Όλη η δουλειά στο υποσυνείδητο έχει γίνει. Σου το λέω αυτό εσένα αγορομάνα (για να τα ακούω κι εγώ) για να ξέρεις ότι όταν στο μακρινό μέλλον μια 20άχρονη θα κλαίει απαρηγόρητη επειδή το καμάρι σου ‘’έδειξε’’ το” τουτούνι” του και στη φίλη της, θα ‘χεις κι εσύ το φταιξιματάκι σου….
Δεν ανακάλυψα και τον τροχό, είναι από τα στοιχειώδη του Φρόυντ, στα λέω για να μην κάνεις τον κόπο να τον διαβάζεις. Εξάλλου που να βρεις χρόνο;
Εδώ έχουμε και την άλλη άποψη, σεβαστή, που θέλει το παιδί να είναι εξοικειωμένο με το σώμα του, να μην το φοβίσουμε με το γυμνό αλλά να καταλάβει απλά και σταδιακά πως να το διαχειρίζεται. Σωστό και ώριμο. Αλλά δεν είμαι βέβαιη κατά πόσο εφαρμόζεται αυτό στα νήπια κοριτσάκια. Ή για να το θέσω σωστά, έχουμε μάλλον μπερδέψει την επίδειξη του ‘’τουτουνιού’’ με την εξοικείωση με το σώμα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Πιστεύω πως εξοικειώνεσαι με την σεξουαλικότητά σου και χωρίς τόση επίδειξη.
Οπότε μ’ αυτά και μ’ αυτά τελικά είναι ν’ απορεί κανείς γιατί επικράτησε η λαϊκή ρύση που θέλει το καράβι, παραδόξως, να μην σέρνεται από ‘’τουτούνι’’. Ένα όργανο που στο κάτω κάτω, μια ζωή, το νταντεύουμε και μετράμε πόντο πόντο την εξέλιξή του με ευλάβεια!
mama’s log 27.6.12 About a toy
Posted on: June 27, 2012
- In: Χρήσιμα.. | mama's log
- 18 Comments
Είπα να σου γίνω και λίγο πιο ‘’χρήσιμη’’. Καλά τα λέμε για τα ψυχολογικά μας αλλά το μεγάλωμα ενός παιδιού έχει πολλούς τομείς με τους οποίους αναγκάζεσαι να καταπιαστείς θες δε θες. Ένας από αυτούς είναι τα παιχνίδια.
Δεν ξέρω να σου πω ποια είναι τα καλύτερα παιχνίδια. Ούτε πόσο συχνά πρέπει να παίρνεις στο παιδί σου παιχνίδια. Είμαι βέβαιη ότι ξέρεις πολύ καλύτερα. Ακόμα κι όταν κάνεις την υπερβολή, μέσα σου το ξέρεις. Ότι το σπλάχνο θα ασχοληθεί γελώντας περίπου ένα τέταρτο με το νέο απόκτημα και μετά εσύ θα κλαις τα ευρώ και θα σε πιάσει η τύψη για τον πατέρα που δεν έχει να πάρει στο παιδί του.
Να μη σου πω όμως για τα παιχνίδια που περνούν απ’ τα χέρια μας; Φυσικά και θα σου πω. Να ξέρεις εξάλλου πως τις καλύτερες πληροφορίες για παιχνίδια δεν θα τις πάρεις από τα παιχνιδάδικα αλλά από την άλλη μάνα. Αρκεί να έχει εμπεριστατωμένη άποψη. Δηλαδή εμένα! (#asemaskouklitsamou ξέρω τι σκέφτεσαι..).
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει Toy critic, την στιγμή που βρωμάει ο τόπος από food critics θα επωμιστώ εγώ ΚΑΙ αυτόν τον ρόλο κι ότι μπορώ θα σου λέω. Ευπρόσδεκτη είναι και η δική σου άποψη, γιατί κι εγώ ψάχνω κατά καιρούς παιχνίδια, είτε για τον Billy είτε για δώρα και ειλικρινά δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Οπότε αν έχεις κάτι να πεις για συγκεκριμένα παιχνίδια φιλ φρι.
”Τρελλοί αρειανοί” ονομάζεται το συγκεκριμένο επιτραπέζιο. Δεν θα το είχα προσέξει ποτέ αν δεν τύχαινε να μπω ένα Σάββατο στο elc του Χαλανδρίου και να ανακαλύψω ότι ήταν 2ήμερο παιδιού όπου όλα τα παιχνίδια ήταν ανοιχτά στο πάτωμα και τα παιδάκια έπαιζαν με παιδαγωγούς. Εγώ για ένα γιλέκο-σωσίβιο μπήκα. Αλλά μόλις μπήκα του μικρού του άστραψε το μάτι. Τον χάνω στη στιγμή για να τον βρω λίγο αργότερα να παίζει μ’ αυτό το παιχνιδάκι. Όπως καταλαβαίνεις οτιδήποτε τραβάει την προσοχή του παιδιού μου για περισσότερο από 145 δευτερόλεπτα (τόση ώρα έχει κάτσει ακίνητος σ’ ένα σημείο τον έχω χρονομετρήσει), μου γίνεται έμμονη ιδέα.
Το παιχνίδι γράφει πως είναι για παιδάκια άνω των 3 και λογικό είναι γιατί εκείνα συγκεντρώνονται πιο εύκολα και μπορούν να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει παίζω με συμπαίκτη και το παιχνίδι έχει κανόνες. Ουσιαστικά αποτελείται από μία βάση που μόλις τη βάλεις σε λειτουργία οι εξωγήινοι που βρίσκονται σε τρύπες πάνω της αρχίζουν να ανεβοκατεβαίνουν. Εσύ κρατώντας ένα σφυράκι προσπαθείς να τους ‘’ψαρέψεις’’. Δύο χρώματα εξωγήινοι, δύο χρώματα σφυράκια για τον κάθε παίκτη. Το δίχρονο εννοείται δεν καταλαβαίνει απ’ αυτά και βαράει όποιον εξωγήινο θέλει με όποιο σφυράκι, ενίοτε και με τα δύο ταυτόχρονα.
Κόστος: 19€ ακριβό δεν το λες.
Πρόβλημα: Παίρνει μία μπαταρία τύπου C θα την βρεις πολύ εύκολα παντού. Μέσα σε δύο μέρες όχι συνεχούς χρήσης εννοείται η μπαταρία εξαντλήθηκε. Επειδή λοιπόν δύο τέτοιες κοστίζουν 5€ να ξέρεις ότι τελικά πολύ φθηνό το παιχνιδάκι δεν θα σου βγει. Ήταν δε, τέτοια η έκπληξή μου όταν είδα ότι δεν παίρνει μπρος, που ήμουν έτοιμη να το ανοίξω και να το κάνω φύλλο και φτερό για να βρω το πρόβλημα (έχω κάνει και μαστοράκος). Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι θα αλλάζω μπαταρίες τόσο συχνά. Και σκέψου να πάθει εξάρτηση το τέκνο σου και να ξεμείνεις από μπαταρία Κυριακή μεσημέρι… Εννοείται ότι ενημέρωσα την εταιρία για το θέμα αυτό και θα το κάνω και γραπτώς. Να ξέρεις γενικά, ότι άμα δε γκρινιάξεις σ’ αυτή τη ζωή κι αν δεν ζητήσεις, ποτέ δεν θα πάρεις. Καλό είναι να μη βαριέσαι.
Το ντεσού είναι ότι τελικά σωσίβιο-γιλέκο δεν πήρα. Κοστίζει 42€ και δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν θα μας βολέψει στην θάλασσα. Αποδείχτηκε πως είχα δίκαιο διότι δοκιμάσαμε ένα φθηνότερο, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΦΘΗΝΟΤΕΡΟ τύπου 15€ από Jumbo-τα-παιχνίδια-είμαστε-εμείς και κόντεψε να πνιγεί το παιδί. Μόνο στο σπίτι το φοράμε ως στολή και παίζουμε. Για τα 15€ του έχει μια χρήση δε μπορείς να πεις.
Πι.Ες. Εσύ που βιάζεσαι να πεις το κλισεδάκι ”έλα μωρέ το παιδί δεν θέλει παιχνίδια και με τα τάπερ μια χαρά παίζει”, θα σου πως πως έχεις πολύ δίκαιο. Αλλά όταν θα ψάχνεις το καπάκι από το τελευταίο τετράγωνο τάπερ για να βάλεις τη φέτα και δεν θα το βρίσκεις, οι τρελλοί αρειανοί θα σου βγάλουν τη γλώσσα κοροϊδευτικά, να το ξέρεις. Εγώ ενημέρωσα…
Α, όχι δεν σε παράτησα! Έλειψα λίγο, εντάξει. Αλλά να ξέρεις, σε δοκιμάζω. Και είδα την ανυπομονησία σου….δεν θα σχολιάσω, ούτε μια γκρίνια, ούτε ένα παράπονο που δεν σου έγραψα. Τι να κάνεις; έτσι είναι η ζωή, το προσπερνώ και συνεχίζω σα να μη συνέβη τίποτα.
Μη νομίζεις όμως ότι τόσο καιρό που κάθομαι δεν σε σκέφτομαι. Εσένα σκέφτομαι βρε κουτό. Και γι’ αυτό έχω συγκεντρώσει από τις μέρες της απουσίας μου τα παρακάτω Πολύ Σοφά Πράγματα:
Είμαι στην ευχάριστη θέση να σου ανακοινώσω ότι εφόσον το παιδί μου είναι 28 μηνών, έχω αποκτήσει πλέον το δικαίωμα να βλέπω άλλους γονείς με νεογέννητα που κλαίνε σαν τρελλά στους δρόμους και να λέω ‘’σιγά το πράγμα’’.
Ξέρω ότι το να μπορείς να πιεις καφέ και να καπνίσεις 2 τσιγάρα μέσα σε 12 λεπτά, εκτός από υπερφυσική ικανότητα, είναι και τεράστια ευτυχία. Εσύ φανταστικέ single που το βλέπεις σαν μισή χαρά να ξέρεις ότι εμείς οι υπερφυσικοί γονείς στη μιάμιση ώρα που σου παίρνει εσένα να πιεις καφέ, έχουμε κάνει μπάνιο, έχουμε βάλει πλυντήριο, έχουμε ντυθεί-χτενιστεί ΚΑΙ έχουμε πιει καφέ.
Μετά από 748.000 αλλαγές πάνας, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι το παιδί θα τα κάνει ΜΟΝΟ στην καθαρή πάνα. Αν νομίζεις ότι θα ξυπνήσει το πρωί και θα σου κάνει τη χάρη να χέσει στην ήδη κατουρημένη πάνα είσαι οικτρά γελασμένος. Αν πείσεις τον εαυτό σου να μη σε νοιάζει η πρώτη πρωινή πάνα-φύρα, θα ζήσεις μια πιο ευτυχισμένη βρεφική ηλικία (του παιδιού σου).
Ξέρω ότι όλοι αυτοί οι περαστικοί που λένε ‘’καλέ βγάλτε το παιδί απ’ το καρότσι, 2 χρονών πήγε ήμαρτον!’’ ΔΕΝ έχουν παιδί. Αν είχαν παιδί, ζωηρό παιδί, θα σε κοιτούσαν με συμπόνια αυτή που δείχνεις στο αδέσποτο κουτάβι.
Ο ενθουσιασμός με το nickelodeon κρατάει περίπου ενάμιση μήνα. Σημαντικός μήνας βέβαια γιατί σε σώζει, αλλά καλό είναι την πρώτη φορά που θα του ανοίξεις την τηλεόραση να έχεις ήδη έτοιμο το back up plan.
Το γεγονός ότι το τελευταίο δίμηνο τρακάρεις με το αυτοκίνητο κάθε 3 μέρες δεν οφείλεται στο ότι είσαι κακός οδηγός. Σκέψου λίγο πότε κοιμήθηκες τελευταία φορά από τις 12 ως τις 10 το άλλο πρωί χωρίς να σκέφτεσαι ΤΙΠΟΤΑ.
Μη μαλώνεις ΠΟΤΕ με τον/την σύζυγό σου μπροστά στο παιδί. Αν βρεις τρόπο να το κάνεις αυτό, πες μου πως γίνεται. (Τώρα με συγχωρείς, εσύ που τα λες αυτά που ζεις; Δηλαδή, έχεις φάει φρίκη στη δουλειά, τα λεφτά δε φτάνουν, η γκρίνια είναι απίστευτη, μπαίνεις στο σπίτι και σκοντάφτεις στην πεταμένη κάλτσα, βλέπεις το παιδί και αυτομάτως χαμογελάς σα λοβοτομημένος; Σίριουσλι;)
Tο γεγονός ότι το παιδί δεν έφαγε ολόκληρο το kinder, δεν είναι λόγος να φας εσύ το υπόλοιπο. Ούτε το υπόλοιπο τυροπιτάκι, ούτε το υπόλοιπο γιαούρτι. Είπαμε κρίση αλλά εσύ το ξεχείλωσες!
Πρέπει να σταματήσεις να έχεις το άγχος ότι μια μέρα θα κάνεις το λάθος που θα φέρει στην ανατροφή, την καταστροφή. Το παιδί δεν θα πέσει από το μπαλκόνι, ούτε θα σκοτωθεί με το συρραπτικό, ούτε θα πιει το απορρυπαντικό. Και να πιει λίγο εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τραγικό. Εγώ θυμάμαι μικρή είχα πιει χλωρίνη με τον αδελφό μου. Πιο πολύ τρόμαξα που η μαμά μας, μας έβαλε να προσευχηθούμε μία ώρα για να μην πεθάνουμε και δεν το ξαναέκανα. Είδες; απλές λύσεις!
Θα σταματήσω εδώ γιατί είμαι βέβαιη πως έχεις κι εσύ να προσθέσεις τα δικά σου πολύ σοφά πράγματα από την πορεία σου στη μητρότητα και την πατρότητα αλλά κυρίως γιατί μετά από 3 εβδομάδες σιωπής καταλαβαίνεις μου ‘ρθε απότομο ολόκληρο ποστ.
Πι.Ες. Άλλα νέα…;
γονείς με κολικούς 