Posts Tagged ‘παιδική χαρά’
Ή μήπως το έκανα;
είναι one of those days για μένα. Ευτυχώς τις έχω σπάνια. Αλλά τις έχω. Όπως όλοι πιστεύω. Εσύ; έχεις τέτοιες μέρες; Μέρες που έξω έχει χαρά Θεού αλλά μέσα βρέχει;
Νιώθεις ποτέ ανεπαρκής; σα μάνα, σαν σύζυγος, σαν φίλη;
Μήπως είσαι απ’ αυτές που λένε ‘’ναι μωρέ είναι δύσκολα αλλά μόλις σου χαμογελάσει όλα τα προβλήματά σου εξαφανίζονται’’ ; (πλιιιζ!)
Ακόμα κι έτσι να είναι, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμούλα που σιχτιρίζεις από μέσα σου ενώ απ’ έξω λες γελώντας με στραβό στόμα ‘’όχι εκεί αγάπη μου…ΟΧΙ ΕΚΕΙ!’’
Δεν έχεις περάσει κάποιο απόγευμα που το τελευταίο που φαντάζεσαι είναι να ξαναμπείς στο αυτοκίνητο, να ξαναοδηγήσεις τον ίδιο δρόμο προς την παιδική χαρά, να ξαναπαρκάρεις κι όταν επιτέλους βγεις από το αυτοκίνητο το σπλάχνο σου να θέλει να μπει σε όποιο μαγαζί βρει μπροστά του αντί να περπατήσει δίπλα σου; κι όταν τον πείσεις ότι πάτε στις κούνιες, δεν σου έχει τύχει να ζητάει μόνο αγκαλιά και να μη θέλει να περπατήσει; κι όταν τον πείσεις ότι πρέπει να περπατήσει γιατί δεν είναι κουρασμένος, δεν σου συνέβη να ξαπλώσει κάτω στο πεζοδρόμιο γκρινιάζοντας;
Τι συνέβη λοιπόν; εσύ πριν 3 χρόνια τέτοια ώρα απολάμβανες το καφεδάκι σου γκρινιάζοντας γιατί έχεις και σήμερα ΠΑΡΑ πολλή δουλειά στο γραφείο και γιατί δεν προλαβαίνεις ποτέ πάνω από μία ώρα την αγορά ανοιχτή για να ευχαριστηθείς ψώνια!
Τώρα όλο αυτό σου φαίνεται αιώνες πίσω. Μια άλλη ζωή. Αλήθεια είναι αυτό. Τώρα ζεις μια καινούρια ζωή και μια καινούρια ζωή ζει μαζί σου.
Αυτοχαστουκίζομαι κι αποφασίζω να συνεχίσω. Σηκώνω το παιδί απ’ το πεζοδρόμιο κάπως απότομα γιατί δεν έχω κάνει ολική απονεύρωση κι ο οργανισμός αντιδρά. Ωστόσο με την άκρη του ματιού μου δε μπορώ να μην τσεκάρω την υπάλληλο στο κατάστημα, το οποίο διάλεξε ο διάδοχός μου για να κάνει την ξαπλωτή του επανάσταση, και δε μπορώ να μη σκεφτώ αν νομίζει πως είμαι κακή μάνα επειδή δεν σηκώνω το παιδί γελώντας με νάζι. Μεγάλη ήττα αυτή, σκέφτομαι αυτόματα. Τι σε νοιάζει τι νομίζει μια άγνωστη;
Το ξεπερνώ αλλά η επόμενη σκέψη δεν είναι καλύτερη: μήπως είμαι πολύ απότομη; μήπως έχω τραυματίσει το υποσυνείδητο του παιδιού επειδή δεν τον κουβαλάω αγκαλιά μέχρι τις κούνιες; Τι ζητάει μωρέ κι αυτό; αγκαλίτσα! Ξαναχαστουκίζομαι για να συνέλθω γιατί αν πέσω σ’ αυτό τον κυκεώνα ενοχής, αυτό κι αν θα ‘ναι μεγάλη ήττα. Φτάνω στις κούνιες ισορροπώντας σε λεπτό σκοινί. Το μόνο που θέλω είναι κάτσω για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι και να καπνίσω ήσυχα ένα τσιγάρο. Ζητάω πολλά; Φυσικά. Γιατί το παιδί είναι 2 χρονών και δεν παίζει μόνο του και γιατί τέτοια ώρα στις παιδικές χαρές δεν έχει ψυχή. Αναβάλλω την πολυτέλειά μου και παίζω όσο μπορώ. Εύχομαι από μέσα μου να μην φαίνεται ότι κάνω αγγαρεία. Για ποιον; θα μου πεις. Για τον Billy the kid. Αυτός με νοιάζει τώρα. Καθαρίζω την σκέψη από οτιδήποτε άλλο. Τα μεταθέτω για αργότερα.
Σκέφτομαι το επόμενο post…να τα γράψω έτσι όπως τα σκέφτομαι. Αλλάζω γνώμη. Όχι ακριβώς έτσι, θα τρομάξουν. Άσε που μπορεί το παιδί αργότερα όταν πάει σχολείο να του λένε τη μάνα του Μήδεια. Ήττα πάλι. Σύνελθε…
Δρόμος για το αυτοκίνητο. Γκρίνια-τσιρίδα.
Το παιδί είναι αδέκαστος κριτής σου πάντα.
Το παιδί είναι εκεί αν κοιτάξεις πάνω απ’ τον ώμο σου όταν νομίζεις ότι δεν σε βλέπει κανείς.
Το παιδί ακούει όταν νομίζεις ότι δεν ακούει κανείς.
Καλό είναι σ’ αυτή την σχέση να είσαι πάντα εσύ ο ενήλικας.
Στο μυαλό μου τριγυρίζει το τραγουδάκι του Freddy Krueger σε remix Billy the kid:
One…two…..Billy is coming for you
3……..4……….lock your door
5…….6…….grab your crucifix (δε μου ταιριάζει αυτό να βρω κάτι άλλο)
7…….8…….better stay up late (αν μπορείς κάνε κι αλλιώς..)
9…….10…..never sleep again !!! (μεγάλες αλήθειες από το πιο εμπορικό splatter. Από παντού μαθαίνει κανείς..)
πι.ες. την άλλη φορά θα είμαι πιο αστεία αι πρόμις.
i-mom
by: φουλ τάιμ μαμ!
Νομίζω πως όλες έχετε περάσει αυτή τη φάση- ή κάπως έτσι-εκτός κι αν κάνω λάθος.
Δαμιανέ,πάμε προς τις κούνιες,όχι προς την παραλία!’, ‘έλα αγάπη μου (@#$%^%$*$#@… κακομαθημένο κλπ κλπ κλπ – όχι μωρέ το παιδάκι μου!) ‘έλα, από δω είναι οι κούνιες… ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΟΤΣΙ, Ε Ν Ν Ο Ε Τ Α Ι! …όχι Δ. γύρνα, πάμε από δωωωω!!!,’πρόσεχε,εδώ είναι δρομος περνάνε αυτοκίνητα,πάμε από το πεζοδρόμιο’, πάμε να δούμε τη γατούλα,τη βαρκούλα,τη μπετονιέρα,τη φαγάνα,τα προβατάκια, τις κοτούλες,τη Φαίδρα…κ.ο.κ (πού μπορεί να μένουν θα σκέφτεστε τώρα… τέλος πάντων δεν είναι εκεί το θέμα μας!).
ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ δεν πάμε (με τη μία όμως) προς την επιθυμητή κατεύθυνση,πάντα πάμε προς τα εκεί που θα επιλέξει (το ένστικτο…χαχαχα) του ‘αφεντικού’. Και άντε,όταν βγαίνεις βόλτα χωρίς προορισμό και σκοπό και πιεση χρόνου πάει και το παλιαμπελο.Όταν όμως πρέπει να συναντήσουμε τα μοναδικά παιδάκια που κυκλοφορούν συγκεκριμένες ώρες στον Πλ.Γυαλό (στη Σίφνο – εκεί μένουμε) ή σε οποιαδήποτε μέρος, ή έχουμε μια δουλειά και πρέπει να είμαστε συγκεκριμένη ώρα κάπου (τέ σπα) τότε σε πιάνει και ένας εκνευρισμος,ενα κάτι. Αντίστοιχα όταν θέλεις να επιστρέψεις στο σπίτι (για το μπάνιο κλπ κλπ) ΜΟΥΛΑΡΩΝΕΙ και δεν γυρνάει, παρ΄όλο που είναι δυο ώρες έξω και χοροπηδάει,σκαρφαλώνει,τσιρίζει,γελάει,τρέχει….και έχει γίνει ένα πτώμα (χωνί σου λέω)…μόνο αν πεινάει,διψάει (και δεν παίζει παγουράκι,μπισκοτάκι στη βόλτα) τότε κάτι γίνεται. ‘Έλα αγάπη μου, πάμε να πλύνουμε χεράκια,να φάμε, να πιούμε νερό, να κάνουμε μπάνιο……. Α! και να δούμε τί κάνει (αυτή η ψυχή) ο Μίκυ (και η Μίνι μην ξεχνιόμαστε!), ο Μαστοράκος,τα παιδάκια από τους Μικρούς Αινστάϊν…’πατ πατ πατ πατ !’
Ή εντός σπιτιού, όταν είναι π.χ. να αλλάξουμε πάνα, και αυτός δεν θεωρεί ότι ΠΡΕΠΕΙ παρ’όλο που η πάνα κοντεύει να εκραγεί τα ίδια! ‘έλα μωρό μου πάμε να αλλάξουμε πανούλα να πάρει αέρα ο ποπός σου, να δούμε το πιπί τι κάνει…’, πρέπει να το συζητήσουμε ή απλά με συνοπτικές διαδικασίες να τον αρπάξω και να τον ακινητοποιήσω για να μπορέσω να του αλλάξω πάνα.
Το θέμα δεν είναι να γίνει ‘το δικο μου’, αυτό πιστεύω το αντιλαμβάνεστε,γιατί μιλάμε για φάσεις που απλά δεν σηκωνει να γινει κατι διαφορετικα, πως να το κανουμε. Δεν συζητάμε να επιβληθούμε στο παιδί,συζητάμε για το ποιος τρόπος υπάρχει να το φέρεις στα νερα σου-αν ταιριάζει η εκφραση-με καλό τρόπο και ‘ξεγελώντας το’ ώστε να κάνει το ‘σωστό’…? το να το ξεγελάσεις από μια ηλικία και μετά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ και σίγουρα δεν είναι ωραίο να τους λες ψεμματα για το οτιδήποτε,έστω και για το παραμικρό.Του λες πάμε να πλύνουμε χέρια, να φάμε….και αυτά πρέπει να κάνεις. ‘Θα πάμε παιδική χαρά…’ αυτό ακριβώς κάνεις.
Όταν για κάποιον λόγο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να ακολουθησεις αυτο που τους λες, τότε πρέπει να τους εξηγήσεις ΓΙΑΤΙ δεν μπορεί να γίνει. Δεν θα σε καταλάβει με τη μία ένα 2χρονο, αλλά σίγουρα θα νιώσει ότι για κάποιο λόγο δεν γίνεται. Στην αρχή μπορεί να αντιδράσει γιατί ΄φυσικά και θέλει να πάει να παίξει και του το στερείς (ειδικά αφού του το εταξες κιολας) αν όμως το χειριστείς ήρεμα και του ‘τάξεις’ κάτι άλλο πραγματοποιήσιμο,και σύντομα! τότε μπορεί και να το ‘κερδίσεις το παιχνίδι’.
……Υπάρχουν φορές λοιπόν,που όταν συμβαίνει κάτι και απλά ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ νιώθω ότι ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΝΑ που δεν μπορεί να ‘κουμαντάρει’ το παιδί της.Ειδικά όταν είναι κουρασμένος (κι εγώ φυσικά,όλως τυχαίως) τότε μου κάνει τα νεύρα σμπαράλια!
Πότε μαθαίνουν να ακούνε?
και Πώς τελικά πρέπει να χειριζόμαστε αυτή τους την άρνηση-αντίδραση-…..?
για πες,για πες….εσείς οι έμπειρες ειδικά!!!
P.S. Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι έχω ένα πολύ βολικό παιδάκι και διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά πιστεύω ότι αν δεν έκανε κι αυτά τότε τι ‘παιδάκι’ θα ήτανε? εμείς άλλωστε ως μεγάλοι και πιο εμπειροι και ‘σοφοι,’ καλούμαστε να τους μάθουμε ολα οσα μπορουμε και να τα αναθρέψουμε όσο πιο καλα γίνεται, ωστε καποια στιγμη να μην γυρισουν να μας πουν κάτι του στυλ : ‘τίποτα δεν μου έμαθες/τιποτα δεν έκανες για μενα’ …και άλλα τετοια
….αλλά και για να γίνουν σωστοί,ευγενικοί και δίκαιοι άνθρωποι.
ευχαριστώ
Έχω περίπου 5 μέρες που βασανίζομαι από μια γριποκρυωμαιωσοσυναχοβηχα αηδία.
Σου το λέω αυτό για να δικαιολογηθώ για την απουσία μου. Κι εκεί που σέρνομαι ανέμελη πάνω σε μια στίβα χαρτομάντηλα με την εσάνς του otrivin να με τυλίγει λέω ”δεν ανοίγω το laptop ν’ αλλάξω λίγο διάθεση μπας και σωθώ;”. Και βλέπω στα mail μεταξύ άλλων κι ένα από τη yoox kids με την παραπάνω εικόνα πάνω πάνω να μου προτείνει ρούχα παιδικά ανοιξιάτικα για παιχνίδι στο γρασίδι.
Λέω δε μπορεί δε βλέπεις καλά κοριτσάκι μου, η αρρώστια σ’ έχει κάνει ημίτυφλη. Κάνε ένα refresh να συνέλθεις.
Κάνω.
Βλέπω το ίδιο mail με την ίδια εικόνα.
Με όση δύναμη μου απομένει κουτουλάω μέχρι το παράθυρο να δω αν όντως ήρθε η άνοιξη, μήπως έχω πέσει σε κώμα και δεν το κατάλαβα. Βεβαιώθηκα. Έξω ο καιρός εξακολουθεί να θυμίζει προάστιο της Μόρντορ. Από τότε που ένας γκαντέμης μετεωρολόγος είπε ότι ο περασμένος Νοέμβριος ήταν ο πιο άνυδρος τα τελευταία 80 χρόνια στην Αθήνα, ξεπατώθηκε να βρέχει. Έκανε μια παύση το Σαββατοκύριακο που εγώ έτσι κι αλλιώς ήμουν στον κόσμο του χαρτομάντηλου και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω να διαβάζω το mail αυτό και να βλέπω τα υπέροχα κατά τα άλλα παιδικά ρουχαλάκια γρασιδιού. Το πρόβλημα εδώ στην Ελλάδα δεν είναι βέβαια τα ρουχαλάκια γρασιδιού. Δεν είναι ούτε ότι δεν έχουμε γρασίδι. Εντάξει, στην Θεσσαλονίκη τα κόψαμε όλα τα δέντρα ok, αλλά τουλάχιστον μας έμεινε η παραλία (αν ο Μπουτάρης καταφέρει να την φτιάξει). Στην Αθήνα on the other hand ακόμη έχει μεγάλα πάρκα και υπάρχουν πολλές επιλογές γρασιδιού να διαλέξει κανείς. Δεν είναι ούτε ότι δεν έχουμε Άνοιξη. Κι αυτές τις αηδίες ότι δεν έχουμε εποχές πια, παλιά είχαμε, τώρα καλοκαίρι-χειμώνας, ετσέτερα ετσέτερα μην τις τρως. Μια χαρά εποχές εγώ βλέπω τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου σε λίγο που δεν θα ‘χουμε και λεφτά για βενζίνη, θα κλείσει κι η τρύπα του όζοντος. Όλα υπέρ μας είναι!!!
Το πρόβλημα λοιπόν εδώ στην Ελλάδα είναι τις περισσότερες φορές η Ελληνίδα μαμά κι ο Έλληνας μπαμπάς. Δε μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Δεν εννοώ να σέρνεις το παιδί έξω ενώ βρέχει καταρακτωδώς. Το καταλαβαίνω πως δε γίνεται, εκεί θα βολευτείς με τους παιδότοπους. Όμως, τις ημέρες που δεν βρέχει που είναι τα παιδάκια; Βγαίνουμε κι εμείς βόλτα κι ο Billy the kid τρέχει στις άδειες κούνιες και φωνάζει ”νινί νινί”. Θα μου πεις δε φοβάσαι μην κρυώσει; Φοβάμαι, αλλά δεν τον βγάζω με κοντομάνικο, τον ντύνω καλά. Σκουφάκια, γάντια και ότι είναι απαραίτητο.
Θα σου πω τώρα το κλισέ που ακούς συχνά: σε όλη την Ευρώπη έχει κακοκαιρία. Αλλά και να μην έχει, ούτως ή άλλως οι βόρειες χώρες έχουν κρύο. Σοβαρό κρύο, όχι 10 βαθμούς. Ακόμη και στη βόρεια Ελλάδα έχει σοβαρό κρύο σε σχέση με την Αθήνα. Αλλά βρε αγάπη μου, τα παιδάκια είναι όλα έξω. Και παίζουν. Ή κάνουν βόλτα. Δεν εννοώ μόνο το σούπερ μάρκετ. Αυτό για τα παιδιά δεν είναι βόλτα και παιχνίδι. Εδώ εμείς, προτιμάμε να συντηρούμε τους ιούς κρατώντας τα στους κλειστούς χώρους, παιδότοπους, σπίτια κλπ. Βέβαια αυτό είναι ένα ιδιαίτερο γνώρισμα της Αθήνας, όπου γυρίσεις και σταθείς ΠΑΝΤΑ υπάρχει μια μαμά που είναι κουκουλωμένη με 47 κασκόλ και 32 ζακέτες και σε κοιτά με κόκκινη μύτη και μάτι έτοιμο να κλάψει και σου λέει ”κρυώνω”. Αυτή η μαμά λειτουργεί μόνο σε θερμά κλίματα και θερμοκρασίες άνω των 17 βαθμών Κελσίου. Κι εκεί βέβαια, μια ζακετούλα θα την έχει. Ε, τώρα τι να σου πω κι εγώ; αυτή δεν σώζεται.
Πάρκα λοιπόν υπάρχουν άφθονα. Από τ’ αγαπημένα μου: πάρκο Φιλοθέης και άλσος Βεΐκου. Στην Θεσσαλονίκη το πάρκο στο πεδίον του Άρεως -γνωστότερο ως πάρκο του Ηρακλειώτη-. Αν έχεις κάποιο άλλο να προτείνεις feel free!!!
Καλό χαρταετό!!!
Πι. Ες. Βγάλε βρε το παιδί σου έξω να παίξει με το δικό μου μην τρέχει στα πάρκα σαν την Αστέρω ”νινίιιιιι, νινιιιιιι”!
yoga mama: τροφή για σκέψη…
Posted on: September 28, 2011
- In: yoga
- Leave a Comment
Μια φίλη, εκπαιδευτικός σε σχολείο της Ελλάδας, μου περιέγραψε ένα περιστατικό που την σόκαρε και στην συνέχεια με θορύθησε αρκετά…
Το μεταφέρω με ακρίβεια..
Σε ένα διάλειμμα, το παιχνίδι… ανεβοκατεβαίνω σκάλες και σπρώχνω έτσι για πλάκα…. – το οποίο τα παιδιά συνηθίζουν να παίζουν – είχε άσχημη κατάληξη.
Ένα κορίτσι 15 ετών έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι της.
Για καλή της τύχη, ήταν στο σχολείο δυο καθηγήτριες που γνώριζαν από πρώτες βοήθειες. Εκείνη την ώρα είχαν κενό…..
Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο την βοήθησαν κάνοντας τεχνητή αναπνοή, μιας και το παιδί δεν είχε τις αισθήσεις του.
Ευτυχώς όλα πήγαν κατ’ ευχήν.
Μου ζήτησε λοιπόν να αναφέρω το περιστατικό για να αφυπνιστούμε οι γονείς και να ζητήσουμε από το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, να εκπαιδευτούν οι δάσκαλοι στο να παρέχουν πρώτες βοήθειες. Συνήθως οι μόνοι που έχουν τέτοιες γνώσεις στα δημόσια σχολεία είναι οι γυμναστές.
Τι γίνεται όμως αν λείψουν τη λάθος μέρα, τη λάθος στιγμή?
Είναι ανάγκη κι εμείς οι ίδιοι να έχουμε τη γνώση για να αντιδράσουμε έγκαιρα σε μια ανάλογη περίπτωση.
Υπάρχουν επιδοτούμενα προγράμματα 18-20ωρών που συνεισφέρουν σε αυτό.
Κοντά στην εξασφάλιση των παιδιών μας σε συναισθηματικό και υλικό επίπεδο ας προσθέσουμε κάτι ακόμα…
Γιατί η ζωή είναι πάνω από όλα..
the yoga mama
γονείς με κολικούς 