γονείς με κολικούς

by: the yoga mama

Επειδή μου αρέσει να λεω την αλήθεια, θέλω να δηλώσω πως ό,τι έχω καταφέρει μέχρι στιγμής που αφορά στο μεγάλωμα του παιδιού μου… δεν φέρει μόνο την δική μου υπογραφή.
Δεν θα ήταν δυνατό άλλωστε με τις ώρες που λείπω από το σπίτι να είμαι μόνο εγώ υπεύθυνη για τον χαρακτήρα που έχει διαμορφώσει αυτό το παιδί..

Από την πιο τρυφερή της ηλικία είχε καθημερινή επαφή με την γιαγιά και τον παππού.
Πραγματικά αυτό που συμβαίνει με τους συγκεκριμένους ανθρώπους είναι συγκλονιστικό.
Έχοντας κάνει τα λάθη τους με τα δικά τους παιδιά, ξέρουν τι δεν θα επαναλάβουν.
Έχοντας δώσει τον καλύτερο τους εαυτό έχουν δει το αντίκτυπο στην ψυχολογία των παιδιών τους. Γνωρίζουν καλά το παιχνίδι και τους δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσουν ότι πιστεύουν ότι χρειάζεται. Πολλές φορές διαμαρτυρήθηκα ότι την κακομαθαίνουν αλλά τι είναι τόσο κακό τελοσπάντων?
Η αγάπη που πήρε το παιδί είναι απεριόριστη, ανιδιοτελής, ανεκτίμητη. Τα οφέλη είναι σπουδαία.
Επιπλέον οι συμβουλές «να ακούς τη μαμά» και «να μην στενοχωρείς τη μαμά» με έχουν σώσει κάποιες στιγμές!

Στη συνέχεια οι συναναστροφές με άλλα παιδιά και διαφορετικές οικογένειες.
Αρκετές φορές αναγκάστηκα να αφήσω το παιδί μου στο σπίτι φίλη της γιατί καθυστερούσα να γυρίσω από το γραφείο. Άλλη φορά, στο σπίτι δικής μου φίλης γιατί ήθελα να βγω το βράδυ. Σίγουρα κάθε άνθρωπος έχει κάτι να προσφέρει και στα μάτια ενός παιδιού όλα είναι προς μίμηση.
Βέβαια όπως όλα τα πράγματα έχει και αυτό το τίμημά του. Οι επιρροές που είχε το παιδί δεν ήταν πάντα σύμφωνες με την δική μου άποψη. Τελικά πιστεύω ότι κράτησε το καλύτερο από τον καθένα.

Αυτό όμως που με έχει βοηθήσει πιο πολύ από όλα είναι ότι έχω δίπλα μου έναν ειδικό!!!
Φίλη, ψυχοθεραπεύτρια, με εξειδίκευση στα παιδιά!!!
Από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι και σήμερα 10+ χρόνια εργάζεται μαζί μου, για μένα και το παιδί μου, όποτε χρειάζεται, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας…..
Για το παιδί μου είναι η «θεία»…. που να ήξερε!!
Συνειδητοποίησα μετά πολύ καιρό, ότι δεν θα είχα καταφέρει πολλά πράγματα αν δεν την είχα δίπλα μου! Είναι στιγμές που το αγγελούδι μου με έκανε έξω φρενών! Κι εγώ θύμωνα και φώναζα και ήθελα να την τιμωρήσω που γινόταν αυτό! Μιλούσα λοιπόν με τη «θεία» και μου εξηγούσε γιατί το παιδί συμπεριφέρθηκε έτσι και τι συνέβαινε στην ψυχολογία του εκείνη την στιγμή. Άπειρα τα παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω. Αυτό όμως που θέλω να καταλήξω είναι ότι ο ειδικός μπορεί να μας  βγάλει από την δύσκολη στιγμή, από το αδιέξοδο που ερχόμαστε πολλές φορές.
Μόνο και μόνο που το συζητάς με έναν άνθρωπο, που δεν είναι μόνο φίλος, αλλά έχει εργαστεί με παιδιά, άρα έχει εμπειρία, είναι σπουδαίο. Δεν φτάνει να είναι φίλος!!!! Πρέπει να είναι ειδικός!
Το να ζητάμε βοήθεια δεν δείχνει αδυναμία! Το αντίθετο! Θέλει δύναμη ψυχής να αποφασίσεις ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου. Το κόστος δεν είναι απαραίτητα μεγάλο! Το κέρδος είναι απλώς τεράστιο!!!

Μ’αυτά και μ’αυτά….. το κοριτσάκι μου έχει δημιουργεί ένα πολυσχιδή χαρακτήρα και για αυτό είμαι περήφανη. Αλλά δεν μπορώ να πάρω όλη την επιβράβευση!!!!!

by:  the yoga mama

Πραγματικά δεν ξέρω ποια είναι η σωστή συνταγή για να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.

Λειτουργώ ενστικτωδώς στις περισσότερες περιπτώσεις και μετά αναρωτιέμαι αν έκανα το σωστό. Το σωστό για το παιδί! Το σωστό για μένα!

Έχει ανοίξει ένα «μεγάλο» κεφάλαιο στη ζωή μου……. η εφηβεία της κόρης μου.

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήμουν εγώ στην ηλικία της, αλλά είναι ουτοπία.

Είναι άλλη εποχή, τα παιδιά ωριμάζουν πιο γρήγορα συνεπώς  έρχονται οι καταστάσεις νωρίτερα από αυτό που περιμένουμε.

Βέβαια έτσι συνέβη και στην δική μας περίπτωση με τους γονείς μας.

Αυτή η ατάκα της μικρής μου «άσε μαμά… δεν καταλαβαίνεις» μου θυμίζει τόσο την εποχή που ένιωθα ότι κανένας δεν με καταλαβαίνει.

Προσπαθώ να πάρω απόσταση και να αντιμετωπίσω το καθετί σαν να είναι άλλος στη θέση μου. Μήπως με αυτό το τρόπο είμαι αντικειμενική. Μερικές φορές το πετυχαίνω. Άλλες φορές η αποτυχία έρχεται με θόρυβο!!!

Γιατί όσο και αν πιστεύω στην ελευθερία του ανθρώπου, σε κάθε ηλικία, την ελευθερία λόγου και έκφρασης, είναι αυτό το ένστικτο να προστατεύσω το μικρό μου από τους κινδύνους, έτσι όπως τους έχω εγώ στο μυαλό μου.

Στην ηλικία των 10 ετών, αρχίζει μια ανάγκη για ανεξαρτησία, ένα «ξέρω!.. είμαι μεγάλη πια», μια διάθεση να κάνει πράγματα που δεν χρειάζεται απαραίτητα την έγκριση της μαμάς, γιατί κρίνει από μόνη της ότι είναι σωστό… και μπερδεύεται η ιστορία. Βρίσκομαι να λεω πράγματα που έχω ξαναπεί όταν ήταν μικρότερη. Λες και τα έχει ξεχάσει!

Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίου του γνωστού Παραμυθά, (Ν. Πιλάβιος) ο οποίος με τόσο θάρρος παραδέχεται ότι έμαθε να είναι  μπαμπάς στις πλάτες των παιδιών του.

Σε μια συζήτηση με την κόρη του, την οποία συνάντησα κάποια στιγμή στη ζωή μου –  άρα έχω δει το αποτέλεσμα της θεωρίας του –  παραδέχτηκε ότι δεν ξέρει τίποτα για το πως μεγαλώνουν τα παιδιά και της ζήτησε να τον βοηθήσει…. να μεγαλώσουν παρέα! Είναι αυτό που έχει και σαν τίτλο στο βιβλίο του « τα ευτυχισμένα παιδιά θέλουν γονείς χωρίς εγώ». Ένιωσε ίσος με τα παιδιά του και αποδεσμεύτηκε από το βάρος του γονιού που πρέπει να τα ξέρει όλα και να τα επιβάλλει.

Μπορώ να πω ότι η γυναίκα που συνάντησα στα 35+, η κόρη του, είναι από τα πιο γλυκά πλάσματα που έχω γνωρίσει.

Τι έχει βαρύτητα για τον κάθε άνθρωπο, αυτό έχει σημασία τελικά. Στην δική μου περίπτωση θέλω  το παιδί μου να πιστεύει στον εαυτό του, στις δυνάμεις του, άρα δεν γίνεται να του επιβάλλω την άποψη μου. Βέβαια όλα έχουν ένα τίμημα. Όπως από την άλλη κάποιος που γίνεται υπερπροστατευτικός με τα παιδιά του, γλιτώνει αυτή την έκρηξη και τη σύγκρουση στις μικρές ηλικίες, όμως δεν θα την αποφύγει τελικά. Κάποια στιγμή θα έρθει η φάση της αμφισβήτησης των πάντων.

Αυτό τελικά που έχω παρατηρήσει είναι ότι όλα σχεδόν τα παιδιά περνάνε τις ίδιες φάσεις.

Αυτό που αλλάζει είναι η αντιμετώπιση των γονιών.

Από την άλλη σε αυτή την ηλικία μπορώ άνετα να πάω μαζί της για ψώνια,  κάνει καλύτερους συνδυασμούς από εμένα στα ρούχα και τα αξεσουάρ, μπορώ να κάτσω σε ένα καφέ, εκείνη να πιει δύο σοκολάτες όσο εγώ πίνω ένα ποτήρι κρασί!!!

….και υποψιάζομαι ότι ο κατάλογος θα μεγαλώνει όσο περνάνε τα χρόνια!!

Μετά από αυτή την εκ βαθέων  εξομολόγηση….. αισθάνομαι ότι όλα είναι ένα παιχνίδι.

Με γνωστούς όρους αλλά άγνωστη εξέλιξη!

Ας το απολαύσουμε! Άλλωστε το σημαντικό δεν είναι ο προορισμός…. αλλά το ταξίδι!

Μια φίλη, εκπαιδευτικός σε σχολείο της Ελλάδας, μου περιέγραψε ένα περιστατικό που την σόκαρε και στην συνέχεια με θορύθησε αρκετά…

Το μεταφέρω με ακρίβεια..

Σε ένα διάλειμμα, το παιχνίδι… ανεβοκατεβαίνω σκάλες και σπρώχνω έτσι για πλάκα…. – το οποίο τα παιδιά συνηθίζουν να παίζουν –  είχε άσχημη κατάληξη.

Ένα κορίτσι 15 ετών έπεσε και  χτύπησε στο κεφάλι της.

Για καλή της τύχη, ήταν στο σχολείο δυο καθηγήτριες που γνώριζαν από πρώτες βοήθειες.  Εκείνη την ώρα είχαν κενό…..

Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο την βοήθησαν κάνοντας τεχνητή αναπνοή, μιας και το παιδί δεν είχε τις αισθήσεις του.

Ευτυχώς όλα πήγαν κατ’ ευχήν.

Μου ζήτησε λοιπόν να αναφέρω το περιστατικό για να αφυπνιστούμε οι γονείς και να ζητήσουμε από  το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων,  να εκπαιδευτούν οι δάσκαλοι στο να παρέχουν πρώτες βοήθειες. Συνήθως οι μόνοι που έχουν τέτοιες γνώσεις στα δημόσια σχολεία είναι οι γυμναστές.

Τι γίνεται όμως αν λείψουν τη λάθος μέρα,  τη λάθος στιγμή?

Είναι ανάγκη κι εμείς οι ίδιοι να έχουμε τη γνώση για να αντιδράσουμε έγκαιρα σε μια ανάλογη περίπτωση.

Υπάρχουν επιδοτούμενα προγράμματα 18-20ωρών που συνεισφέρουν σε αυτό.

Κοντά στην εξασφάλιση των παιδιών μας σε συναισθηματικό και υλικό επίπεδο ας προσθέσουμε κάτι ακόμα…

Γιατί η ζωή είναι πάνω από όλα..

the yoga mama