γονείς με κολικούς

–          Γεια σας

–         Χαίρεται

–          Θα ‘θελα να μάθω κάποια πράγματα σχετικά με το μέλλον του παιδιού μου

–          Όπως?

–          Ξέρετε αν θα είναι ευτυχισμένο, αν θα μεγαλώσει σωστά, αν θα κάνει κάτι δημιουργικό, αν θα βρει την ευτυχία

–          Λυπάμαι αλλά δεν γνωρίζω τίποτα από αυτά που με ρωτάτε

–          Μα είστε μάντης, δεν είστε? Με στείλανε σ’ εσάς γιατί έχετε 100% εγκυρότητα στις προβλέψεις σας

–          ναι μα ποτέ δεν απαντώ σε αυτά που με ρωτούν οι μητέρες

–          ε, τότε πως συμβαίνει να πέφτετε μέσα στο μέλλον τους?

–          Είναι πάρα πολύ απλό κυρία μου. Τους λέω απλώς αυτό που θα συμβεί σίγουρα.

–          Άρα ξέρετε! Πείτε μου κι εμένα λοιπόν!

–          Αφού θέλετε να μάθετε θα σας πω: Το παιδί σας θα πέσει.

–          ΘΑ ΠΕΣΕΙ??????

–          Ακριβώς. Και θα χτυπήσει

–          ΜΑ ΤΙ ΛΕΤΕ?

–          Το μέλλον σας μαντάμ. Το σίγουρο μέλλον!

Σκέφτηκα να σου το πω με αυτή την θεατρική εισαγωγή για να σου το φέρω μαλακά. Θα θελα να μου το χαν πει κι εμένα έτσι. Ίσως έτσι να είχα αποφύγει την τριήμερη νεύρωση στομάχου που ακολούθησε την πρώτη πτώση.

Πριν κάνω παιδί σκεφτόμουν με τρόμο την ευθύνη. Όχι την ευθύνη γενικά, γιατί θα τρελλαινόμουν εντελώς, είναι κάτι ασύλληπτο ακόμη και τώρα και καλά θα κάνω να μην επεκταθώ. Την ευθύνη να μην πέσει! Να μην χτυπήσει. Αυτά τα χαζά χτυπήματα μέσα στο σπίτι ή στο παιχνίδι.

Την πρώτη φορά που μου έπεσε ο Billy the kid ήταν στις περσινές διακοπές. 5,5 μηνών, Χαλκιδική και ήμουν μόνη στο bungalow που παραθερίζαμε. Τόλμησα να μπω για ένα δευτερόλεπτο στο μπάνιο για να ανοίξω τη βρύση να τρέχει το ζεστό νερό για να τον κάνω μπάνιο μετά την θάλασσα. Τον άφησα, στ’ ορκίζομαι, στο κέντρο του διπλού κρεββατιού. Η απόσταση κρεββάτι – μπάνιο ήταν 1,5 μέτρο περίπου. Μέχρι το πρωί εκείνης της μέρας ποτέ ο Billy the kid δεν είχε στριφογυρίσει τόσο πολύ στο κρεββάτι. Αλλά εκείνη την στιγμή αποφάσισε να το κάνει. Θυμάμαι σαν σε όνειρο να βγαίνω από το μπάνιο και να τον βλέπω να πέφτει με τον ποπό του κάτω όπου και έπαθα το εγκεφαλικό! Τον αρπάζω και βγαίνω έξω ουρλιάζοντας. Έχει βγει όλο το συγκρότημα μπροστά γιατί νομίζουν ότι έχει μπει κροκόδειλος στο σπίτι αλλιώς δεν εξηγείται η τρελλή με το γυμνό παιδί στην αγκαλιά που γελάει…!

–          Γιατρέ, το και το, έπεσε ο Βασίλης

–          ωραία παρακολουθήστε τον λίγο μόλις σταματήσει να κλαίει

–          τι μόλις σταματήσει γιατρέ αυτός γελάει

–          ε, τότε καλύτερα, δείτε αν θα έχει όρεξη για φαγητό

–          πάντα έχει όρεξη για φαγητό γιατρέ τα χουμε πει αυτά. Να τον πάω για εξετάσεις?

–          Όχι δεν χρειάζεται, μόνο παρακολούθηση

–          Είναι σύνηθες αυτό?

–          Μα τι λέτε τώρα εδώ πέφτουν απ’ τις αλλαξιέρες

–          ………..(παύση με ύφος πανικού). Να τον πάω στο νοσοκομείο?

–          Δεν χρειάζεται σας λέω

–          Να του δώσω κάποιο φάρμακο?

–          Όχι ούτε αυτό

–          Να πάρω εγώ?

–          Καλό θα ήταν..

Αφού με καθησύχασαν όλοι και φυσικά ο γιατρός απ’ το τηλέφωνο γιατί ήμουν έτοιμη να το τρέχω για διάφορες εξετάσεις, έπαθα νεύρωση στομάχου και πέρασα τις 3 επόμενες μέρες στο κρεββάτι χωρίς να με πιάνει κανένα παυσίπονο.

Από τότε, έχω αλλάξει αρκετά. Οι φορές που έχει βρεθεί κάτω ο Billy είναι αμέτρητες. Προσπαθούμε να είμαστε cool, αλλά έχω γελάσει πολύ με το ύφος της babysitter όταν είδε τη μύτη του και το πάνω χείλος μέσα στην γρατσουνιά κι ένα καρούμπαλο στο μέτωπο. Ο σημαδεμένος! Σκέφτηκα ‘’Θεέ μου θα μας στείλει στην κοινωνική λειτουργό’’!

Ότι και να σου λέω βέβαια εγώ, αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις. Εννοείται ότι θα σοκαριστείς αλλά προσπάθησε να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Συνήθως όλοι οι γιατροί προτείνουν να παρακολουθήσεις τις αντιδράσεις του παιδιού μετά το χτύπημα. Το τηλέφωνο του παιδιάτρου αλλά και των θεραπευτηρίων που σκοπεύουμε να χρησιμοποιούμε καλό είναι να βρίσκονται στα favourites του κινητού μας. Δεν παίρνεις τη φίλη τηλέφωνο που έχει κι αυτή παιδιά, παίρνεις μόνο τον γιατρό που μπορεί να σε καθησυχάσει ή να σου προτείνει τι να κάνεις.

Ποτέ μην ξεχνάς τον χρυσό κανόνα: κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Εσύ ψυχραιμία και όλα θα πάνε καλά. Όσο και να χτυπιέσαι να μην σου πέσει το παιδί, θα σου πέσει. Μήπως εσύ δεν έπεφτες παιδί? Για ψάξε αγκώνες και γόνατα για σημάδια και μετά ρώτα τη μαμά σου.

Λυπάμαι που σου φέρνω εγώ τα κακά νέα αλλά κι εμένα έτσι μου το είπανε όταν μου έπεσε και είχα το ύφος σου.

Το καλύτερο σου το φιλάω για το τέλος: Θυμάσαι αυτές τις μάνες που σου κάνουν τις έξυπνες? Τις γνωστές και ως ”the momsters”? Τις επαγγελματίες μάνες που τα κάνουν όλα τέλεια και σε κοιτούν αφ’ υψηλού? Μόλις σου πέσει το παιδί, τους βγαίνει αυθόρμητα και εκδηλώνονται. Κι έτσι μαθαίνεις ξαφνικά ότι τους έχει πέσει από κούνια, από την αγκαλιά, από την αλλαξιέρα κι απ’ όπου μπορείς να φανταστείς. Και φυσικά μπορείς να κάνεις μπροστά τους ότι κλαις αλλά από μέσα σου μπορείς να σκάσεις στα γέλια.

Τσάο και καλό σουκου!