Posts Tagged ‘χρόνος με τα παιδιά’
Πίκσουρ δις:
Είναι μια Τετάρτη Αυγούστου. Κουφονήσι. 8 παρά τέταρτο το πρωί. Τα 3 μπλε γυαλότουβλα πάνω από το χτιστό κρεβάτι αφήνουν ελάχιστο φως να μπει και οι κουρτίνες κουνιούνται ελαφρά από τη μπαλκονόπορτα φέρνοντας μέσα τη δροσιά της θάλασσας. Είναι αυτό που ξυπνοκοιμάσαι λίγο ίσα ίσα για να καταλάβεις ότι όντως είσαι σ’ ένα παραδεισένιο μέρος, δεν χρειάζεται να πεταχτείς να ντυθείς και έξω όλα είναι τέλεια. Πάνω που το αντιλαμβάνομαι, μισοκοιμισμένη, κάτι αρχίζει να κουνιέται στο κρεβάτι. Όπως είπα και πριν είναι όλα τόσο τέλεια που δεν θα μου φαινόταν περίεργο αυτό που κουνιέται να είναι τελικά ο Johnny Depp. Ας μη χαλάσω την φαντασίωση, σκέφτομαι. Εξάλλου σε λίγο θα μάθω. Γιατί αυτό που κουνιέται πλησιάζει. Αρχίζει να ανεβαίνει αργά πίσω από την πλάτη μου (#wtf? δεν είναι αυτό που φαντάστηκα..) και πριν το καταλάβω 2 μπούκλες (ούτε ο Johnny είναι..) μου γαργαλάνε το μέτωπο και μια φωνή ψιθυριστή μου λέει: ‘’μαμά, ο ήλιος τι τρώει…;;;’’
Ε, μα τι νόμιζες ντίαρ; ότι σε άφησα τόσους μήνες γιατί το γύρισα στο σοφτ πορνό; Δεν θα ‘ταν κι άσχημη ιδέα εδώ που τα λέμε, έχουν γεμίσει τα σόσιαλ από ανέραστους γονείς, αν και θα ‘ταν λίγο περίεργη κληρονομιά για τον Billy the kid…
Μπα, τα ίδια θα λέμε πάλι, δεν αλλάζουμε θέμα προς το παρόν. Εξάλλου το θέμα όλων των μπλογκ που ασχολούνται με την μητροπατρότητα (πόσο θα ‘θελα να υπήρχε μία λέξη για όλο αυτό) είναι ουσιαστικά ότι η ζωή σου αλλάζει 100% όταν κάνεις παιδί. Απλά ο καθένας το βλέπει διαφορετικά και το παρουσιάζει με τον τρόπο του. Τα καλά νέα είναι ότι το ‘’θέμα’’ μας αποκτά μια χιουμοριστική χροιά από μόνο του μόλις περάσει τα 2 περίπου. Θα ‘λεγα και σουρεάλ, ναι, ναι..Καμιά φορά τα επίπεδα σουρεάλ είναι τέτοια που θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με μια πιθανή συζήτηση μεταξύ Γούντι Άλεν και Ταραντίνο. Διότι το παραπάνω περιστατικό είναι καλοκαιρινό.Το περιβάλλον γύρω του είναι σούπερ. Ναι ok, πρέπει να βρεις γρήγορα τι σκατά τρώει ο ήλιος στις 8 παρά τέταρτο το πρωί στο Κουφονήσι και μάλιστα αποστομωτικά ώστε να μην το συζητάς μέχρι να ξεθωριάσουν όλα τα Κουφονήσια γύρω σου. Αλλά τουλάχιστον εκεί θα τον ξεγελάσεις με μια βουτιά. Σου ‘χω πολύ καλύτερα: Της πόλης. Ακόμα καλύτερα: του μπάνιου. Αυτό με την πόρτα του μπάνιου by the way, είναι εξοργιστικό και κανείς δεν ασχολείται σοβαρά (τι διάολο μόνο σ’ εμένα τη σπάει;). Φαίνεται πως είναι γραμμένο με κάποιον τρόπο στο dna τους ότι η πόρτα του μπάνιου ΑΝΟΙΓΕΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΣ.
Και πάμε ρυθμικά:
One, two, Billy’s comin for you
Three, four, shut the door…
– Μαμά
…. (κάνω ντουζ εγώ τώρα)
– ΜΑΜΑΑΑ
– Ναι αγάπη μου, κάνω μπάνιο τι έγινε; (λάθος ερώτηση, μεγάλο λάθος. Διότι δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να φέρει πίσω..)
– Μαμά, (πολύ σοβαρός) ένα πόνυ, μεγάαααλο, που ήταν μονόκερως… (παύση για να δει αν ακούω)…ΜΑΜΑ
– (ανοίγω κουρτίνα μπάνιου) Ακούω!!
– τι είπα; (τσεκ..)
– Το πόνυ το μεγάλο ο μονόκερως…λέγε..
– (ξανά) Ένα πόνυ μεγάλο που ήταν μονόκερως, πήγε την αδερφή του στο φεγγάρι και την άφησε εκεί για πάντα. (με στόμφο και γουρλωμένα μάτια όπως εξάλλου απαιτεί μια τέτοια είδηση)
– (Να μη σου περιγράψω το ύφος μου.. Ελπίζω σιωπηλά ότι δεν θα είναι συζήτηση αλλά μια απλή, πολύ σημαντική βεβαίως, δήλωση του παιδιού μου σχετικά με το πόνυ το μονόκερω τον αστροναύτη, που το λες και αδελφοκτόνο αν το καλοσκεφτείς..)
– Μαμά, αυτό τώρα είναι καλό;
– (Αυτό εννοούσα! Είδες που σου τα ΄λεγα; Τώρα εγώ πρέπει να σκεφτώ αν είναι καλό που το πόνυ το μεγάλο με το κέρατο πήγε την αδερφή του στο φεγγάρι και την άφησε εκεί για πάντα. Από πού να το πιάσω; Εντωμεταξύ περνάει ο χρόνος μου, πρέπει να δώσω μια απάντηση γρήγορα και κυρίως να τον αιφνιδιάσω γιατί αν το πάω χαλαρά θα με σκίσει, σίγουρα θα ‘χει την επόμενη ερώτηση έτοιμη….τι να πω;…τι να πω…; Θα το πάω θετικά δεν θα τον τρομάξω) E, καλό μου φαίνεται αγάπη μου, γιατί όχι, μια χαρά είναι στο φεγγάρι τα βλέπεις και όλα από ψηλά.
– Τι καλό ρε μαμά; αφού εκεί έχει μόνο νύχτα
– (Είδες άμα πας να κάνεις το καλό; Δε με βλέπω να τη βγάζω καθαρή..) Ναι δεν έχεις άδικο. Γιατί την πήγε εκεί όμως βρε αγόρι μου;
– Δεν ξέρω μαμά. ΕΣΕΝΑ ΡΩΤΑΩ! Κι εσύ είπες πως είναι καλό. Άμα είναι καλό να πάμε κι εμείς στο φεγγάρι! Γιατί δεν πάμε;
– (θα το πάω ορθολογιστικά) Δεν πάμε στο φεγγάρι γιατί δεν είμαστε αστροναύτες και γιατί δεν έχουμε διαστημόπλοιο. Επίσης, πράγμα εξίσου σημαντικό, μερικοί από μας ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να πάμε στο φεγγάρι!
– (ύφος απορίας με παύση) Και τότε μαμά το πόνυ ΠΩΣ ΠΗΓΕΕΕΕ; Ε; εξίσου; (λέξη που μάλλον του άρεσε αλλά δεν ξέρει τι σημαίνει και αποφάσισε να τη βάλει για έμφαση στο τέλος)
– (Κίνηση απελπισίας, σύνηθες το φαινόμενο σε άπειρους γονείς. Προέρχεται συνήθως από τον εκνευρισμό που δημιουργείται όταν δεν έχουμε τι να απαντήσουμε στα τετράχρονα) Το πόνυ πήγε επειδή είναι πόνυ μονόκερως. Αυτά μπορούν να πάνε χωρίς διαστημόπλοιο. Εμείς όχι.
Καταλαβαίνεις ότι αυτή η εμπεριστατωμένη άποψη ότι το πόνυ-μονόκερως μπορεί να πάει στο φεγγάρι χωρίς διαστημόπλοιο ενώ οι άνθρωποι όχι, είναι τουλάχιστον βλακώδης. Αλλά γιατί να μην το πιστέψει να τελειώνουμε; Εδώ πιστεύει ότι η 7χρονη Ντόρα γυρίζει τις ζούγκλες με μια παπουτσωμένη μαϊμού και σώζει μωρά τζάγκουαρ. Δηλαδή γιατί ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ;;
Δεν ξέρω δεν ξέρω. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας σ’αυτές τις ηλικίες. Μπαίνω στον πειρασμό καμιά φορά κι εγώ να ενισχύσω το φανταστικό περισσότερο. Αλλά μετά αναγκάζομαι να κάνω την ξινή και πάλι και να τον προσγειώσω διότι χάρη στο μπαμπά του το παιδί θα πιστεύει έτσι κι αλλιώς για πολύ καιρό ότι το καραβάκι που σε πάει στο κάτω Κουφονήσι είναι πειρατικό, ότι στα βράχια ζουν τεράστιοι καλοί δράκοι, ότι οι καρχαρίες είναι φίλοι μας και ότι στην αποθήκη μας στο υπόγειο ζει ένα τεράστιο κουνούπι, ο Μάνθος (λυπάμαι πολύ τον πρώτο άνθρωπο Μάνθο που θα γνωρίσει) που τσιμπάει όταν δεν είμαστε καλοί.|
Πι.Ες.1 Τώρα που το ξαναβλέπω ο τίτλος του ποστ είναι εντελώς άσχετος με το περιεχόμενό του. Έχει μια μικρή σχέση με την πρώτη παράγραφο αλλά μέχρι εκεί.
Πι.Ες.2 Το yeah baby ωστόσο μου βγήκε λίγο αυθόρμητα αφού επιτέλους μου ‘ρθε έμπνευση κι έγραψα κάτι!
Πι.Ες.3 Is that a pen in your pocket βρε or r u happy to see me? 😉
21.11.13 google it
Posted on: November 21, 2013
- In: mama's log
- 8 Comments
Αν γκουγκλάρεις την φράση: ‘’πώς να μεγαλώσεις ένα παιδί’’, πριν προλάβεις να την ολοκληρώσεις, στο σημείο πριν τις λέξεις ‘’ένα παιδί’’ εμφανίζεται το εξής καταπληκτικό:
Το οποίο για τον κοινωνιολόγο του μέλλοντος δίνει μία ξεκάθαρη εικόνα των προτεραιοτήτων μας ως γενιά (και της ορθογραφίας μας ως έθνος…).
Αν είσαι ελάχιστα εμπλεκόμενος στα σόσιαλ μίντια ή απλά αν δεν κάθεσαι ήσυχος και ψάχνεσαι με διάφορα (πιθανώς γιατί ακόμη δεν ξέρεις τι θες να κάνεις σ’ αυτή τη ζωή) δεν θα σου πάρει πολύ χρόνο να καταλάβεις πως πολύς, πάρα πολύς κόσμος έχει αντικαταστήσει τον φίλο, τον επιστήμονα, τον γιατρό, τον ψυχολόγο, τους γονείς του, τα αδέλφια του με το google. Γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο στην ηρεμία του σαλονιού σου ή στην ησυχία του γραφείου σου ή στο δρόμο με το κινητό σου να ρωτήσεις ότι σου κατέβει και να μην σε κατακρίνει κανείς. Αυτό εμπεριέχει τον κίνδυνο να ρωτήσεις πχ πώς να μεγαλώσεις το παιδί σου και να πάρεις απάντηση για το πώς να μεγαλώσεις φούντα. Οπότε το να έχεις μία στοιχειώδη σχέση με την πραγματικότητα προαπαιτείται.
Τις περισσότερες φορές βέβαια, οι γονείς φέρνουμε στον κόσμο τα παιδιά μας και οι γνώσεις που έχουμε για το μεγάλωμά τους δεν είναι περισσότερες από αυτές που έχουμε για το μεγάλωμα της φούντας. Το κόβω εδώ γιατί θα βγουν οι πουριτανοί να μου πουν ότι παρομοιάζω τα παιδιά με τη φούντα και θα ‘χουμε άλλα…
Ασφαλώς και δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Όμως έτυχε πρόσφατα να βρεθώ σε συζητήσεις με γονείς που πραγματικά πιστεύουν πως ότι χρειάζεται να ξέρουν σήμερα σχετικό με την ανατροφή του παιδιού τους θα το βρουν on line. Δεν θα σου κρυφτώ, αγαπώ την ψηφιακή εποχή, αγαπώ αυτή την τεράστια ανοιχτή βιβλιοθήκη. Αλλά θα ήθελα να υπάρχουν ορατοί νόμοι χρήσης. Ας πούμε ότι ένα απλό κρυολόγημα του παιδιού μπορεί να σε στείλει εύκολα να διαβάζεις αναλύσεις και pdf που προορίζονται για τελειόφοιτους ιατρικής και μόνο.
Αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο πάρτυ που γίνεται σε ότι αφορά σε θέματα ψυχολογίας και ανατροφής. Κάπως έφερε η τύχη τα πράγματα έτσι και βρέθηκα να συναναστρέφομαι έναν παιδοψυχολόγο. Αν έχεις φίλο παιδοψυχολόγο ή κοινωνικό λειτουργό ή αναπτυξιολόγο ή οποιαδήποτε τέτοια ειδικότητα είσαι τυχερός άνθρωπος. Να το εκμεταλλευτείς. Θα σε βοηθήσει να μην γκουγκλάρεις άδικα. Γενικά είναι ωραίο να νιώθεις ότι δεν χρειάζεσαι καθοδήγηση και να βασίζεσαι στο αλάνθαστο ένστικτό σου και όχι στο google. Όμως πως θα ποτίσεις το δεντράκι σου αν δεν ξέρεις τον τρόπο; Μία σοφή κουβέντα που μου είπε και μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι η εξής: πρέπει να βλέπουμε τα παιδιά μας σαν βέλη. Η δουλειά μας σαν γονείς είναι να πετάξουμε αυτά τα βέλη μακριά. Να βρούμε τον τρόπο να φτάσουν στον προορισμό τους. Δεν ωφελεί κανέναν αν κρατά τα βέλη του αγκαλιά. Τρομακτική παρομοίωση. Αφενός γιατί έπιασα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει εσωτερικά ‘’το παιδάκι μου σιγά μην το πετάξω εγώ μακριά, εγώ το θέλω αγκαλίτσα γούτσου γούτσου’’ ή ‘’ναι σιγά που είναι βέλη τα παιδιά που ξέρεις εσύ επειδή διάβασες και 5 βιβλία κομπογιαννίτη..’’. Αφετέρου δε γιατί δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Όχι ότι το παιδί μου, μου ανήκει και πρέπει να κάνει ότι θέλω εγώ αλλά γιατί αυτομάτως ο ρόλος σου βαραίνει εντυπωσιακά πολύ ενώ μέχρι χθες έκανες πλακίτσα με το κόψιμο της πάνας.
Ήθελα πάρα πολύ να απαντήσω στον παιδοψυχολόγο ότι εγώ τοξότης είμαι δυστυχώς μόνο στο ζώδιο και όποτε προσπάθησα κάποιο άθλημα με συγκεκριμένο στόχο (μπάσκετ, τέννις) απέτυχα οικτρά και μάλιστα σπάνια έως καθόλου πετυχαίνω το τσαλακωμένο χαρτί στο καλαθάκι των αχρήστων στο γραφείο. Επειδή δεν γεννήθηκα άνδρας στην εποχή του Ρομπέν των δασών, την έχω βγάλει καθαρή μέχρι τώρα αλλά αυτό με το παιδί-βέλος με τσάκισε.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά μη νομίζεις ότι έχω κανένα φοβερό συμπέρασμα και ηθικό δίδαγμα να σου πασάρω. Εγώ απλώς ήθελα να μοιραστώ αυτή την πληροφορία και να σου πω, μια και πλησιάζουν Χριστούγεννα, ότι το δικό μου βέλος ζητάει επίμονα από τον Άγιο Βασίλη να του φέρει δώρο…κλειδιά. Όταν επιχειρείς να τον ρωτήσεις το αυτονόητο ‘’τι κλειδιά’’ παίρνεις την αποστομωτική απάντηση ‘’αυτά που ανοίγουν πόρτες’’ …!!!…%$#@$…!!! Έχω καταλάβει ότι προφανώς το εννοεί αυτό που λέει γιατί δοκίμασα να τον ρωτήσω μέρες μετά και η απάντηση ήταν: ‘’ε, δεν είπαμε μαμά; θέλω ΚΛΕΙΔΙΑ’’. Έχει γίνει δε οικογενειακό αστείο κι έτσι όποτε κάποιος συγγενής ή φίλος ρωτήσει τι δώρο θέλει το παιδί, του πούμε κλειδιά και απορήσει ‘’τι κλειδιά;’’ τον κοιτάμε με λίγο boring ύφος και του λέμε ‘’που ανοίγουν τις πόρτες φυσικά! Άκου τι κλειδιά! Τι ερώτηση..’’
Αναλύοντας λίγο παραπάνω την επιθυμία του καταλήγω στα εξής:
Ή το παιδί μου έχει μπει στην προεφηβεία πρόωρα και θέλει να μπαινοβγαίνει στο σπίτι όποτε γουστάρει, πράγμα που μου φαίνεται τρομακτικό.
Ή το παιδί είναι φιλόσοφος και το αίτημά του είναι μεταφορικό, συμβολικό, τύπου ‘’κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες της ζωής’’, πράγμα που μου φαίνεται ακόμη πιο τρομακτικό…
Πι.Ες. Το γκούγκλαρα φυσικά και μου βγήκαν κάτι εταιρίες με θωρακισμένες πόρτες, 2-3 άρθρα με τα 3 κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες του πανεπιστημίου κι ένα άρθρο που έλεγε ότι το κλειδί έχει βαριά συμβολική κληρονομιά, από το πιο μακρινό παρελθόν. Είναι σύμβολο που ανοίγει και κλείνει τις δυνάμεις, αναπαριστά την γνώση, την μύηση και το μυστήριο, την περιέργεια και την κατάκτηση, την ιδιοκτησία. Το έκλεισα αμέσως..
Πι.Ες.2 (άσχετο) Στην Κίνα ο νόμος απαγορεύει στα ζευγάρια που ζουν στα αστικά κέντρα να κάνουν δεύτερο παιδί. Αν κάνουν τότε του στερούν βασικά δικαιώματα όπως παιδεία, περίθαλψη κλπ. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοιος νόμος. Είμαστε πολιτισμένο δυτικό κράτος. Δεν τολμούν ωστόσο τα περισσότερα ζευγάρια που ζουν στα αστικά κέντρα να κάνουν δεύτερο παιδί. Με το μνημόνιο έχουμε μετατραπεί στους ιδανικούς κινέζους πολίτες, η χαρά του Μάο…
Πι.Ες.3 (σχετικότατο) Μη γκουγκλάρεις ότι σκεφτείς, θα γίνεις νευρωτική και μίζερη. Είπαμε βέλος-πετάω-μακριά! Φόκους φόκους!
Πι.Ες.4 (σχετικό με παλιό ποστ) Η παιδοψυχολόγος είπε ότι δεν πρέπει να μιλάμε αγγλικά μεταξύ μας μπροστά στο παιδί γιατί ‘’σκεφτείτε πως νιώθει εκείνη την ώρα το παιδί΄΄……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………crazy bitch…..!@#$:@#$!!
- In: mama's log
- 5 Comments
Τώρα εσύ περιμένεις όλο αγωνία την συνέχεια με τις μαμάδες και τις μανουλίτσες ε;
Εμ, δε μου φταίει κανείς, εγώ φταίω που τάζω… Άντε να σου πω να δω τι θα καταλάβεις:
Θα ξεκινήσω μ’ ένα σχόλιο της Νάντιας από το προηγούμενο ποστ πολύ εύστοχο που της είπα εξάλλου ότι δεν της απαντώ γιατί σκοπεύω να το συμπεριλάβω αυτούσιο το σχόλιο σ’ αυτό το ποστ. Αυτό δεν σημαίνει, προς Θεού, ότι δεν θεωρώ εύστοχα όλα τα σχόλια. Ευστοχότατα και μάλιστα ψάχνω τον τρόπο να κάνω ένα blog που θα έχει μόνο σχόλια και όχι ποστ! Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό αλλά τα περισσότερα σχόλια που διαβάζω κι εγώ σε άλλα μπλογκς είναι πιο ενδιαφέροντα από το ίδιο το ποστ. Λέει λοιπόν η Νάντια:
“Άλλη δεν έκανε παιδί, μόνο η Μαριώ το Γιάννη” …ή για να συμφωνήσω με το ποστ…τον Ιωάννη – Μάξιμο!!!!!!!!!! Καλά τα λες. Προς υπεράσπιση βέβαια των “μανουλίτσων”: η σημαντικότητα που δίνουμε σε κάτι τέτοια γεγονότα ή πιο εξελληνισμένα σε κάτι τέτοια events έχει να κάνει με την επίφαση ότι όσο πιο πολύ θα κάνω…τόσο πιο πολύ θα δείξω ότι αγαπάω! Αλίμονο! Δυτικός πολιτισμός λέγεται. Βέβαια (δυστυχώς) κάποιες φορές δεν δίνουμε την ίδια σημασία στο τέκνον όταν θα μας φέρει τη ζωγραφιά του και θα θέλει να μας την εξηγήσει με γλαφυρά λόγια και ζωηρές περιγραφές, την ώρα που εμείς θα ασχολούμαστε με κάτι άλλο ή δεν θα δώσουμε την ίδια σημασία και προσοχή (στην λεπτομέρεια) όταν η ατάκα του σπλάχνου θα είναι: “Μαμά έχω ένα σοβαρό πρόβλημα!!!!” και θα ζητά την αμέριστη προσοχή μας (ναι οκ, το πρόβλημα μπορεί να είναι ότι η τάδε στο σχολείο φορούσε ίδιο μπλουζάκι άλλο χρώμα και πώς θα ξαναεμφανιστεί με το ίδιο outfit, ωιμέ, ωιμέ!) αλλά εμείς θα το προσπεράσουμε στα γρήγορα γιατί είχαμε μια πολύ δύσκολη μέρα! Όπως με τους γάμους, έτσι και με τις βαπτίσεις δυστυχώς (το λέω και θα το ξαναλέω) εξαντλούμε την ενέργειά μας στο φαίνεσθαι και ξεχνάμε ότι στην πορεία θα μας χρειαστεί τούτη η ενέργεια στο είναι. Είπα πολλά και έχω ακόμα περισσότερα, αλλά σταματώ εδώ. Γιατί αν μη τί άλλο την καταλαβαίνω και την συμπονώ τη μανουλίτσα. Ίσως και κείνη να είχε ανάγκη μία κορώνα…στη δική της βάφτιση, να νιώσει η πριγκίπισσα κάποιων γονέων και να μην το ένιωσε ποτέ. Και έτσι τώρα να επιδιώκει να το ζήσει μέσα από το σπλάχνο. Έστω και έτσι.
Εσύ γέλασες με το προηγούμενο ποστ. Κι εγώ όταν το ‘γραφα αυτό σκεφτόμουν. Αλλά έφαγα και πολύ κράξιμο, live όμως, αγαπητή να το ξέρεις. Γιατί λέει είμαι λίγο απότομη καμιά φορά, και ποια είμαι εγώ να κράζω έτσι, και τι φταίει η άλλη που θέλει να κάνει τσίρκο τη βάφτιση ετσέτερα ετσέτερα… Τι να κάνεις; Θα επιβιώσω νομίζω. Ε;; ..ναι ναι..
Πάντως το θέμα μου δεν ήταν να μην κάνεις βάφτιση υπερθέαμα. Το θέμα μου είναι πιο πολύ αυτό που περιγράφει η Νάντια πιο πάνω και χαίρομαι που ούτως ή άλλως το πιάσατε όλες. Η αλήθεια είναι ότι ένα μπλογκ με στόχο το χιούμορ –και την επιστημονική έρευνα και ενημέρωση βεβαίως βεβαίως- δε μπορεί να μην αναφερθεί στα παιδικά πάρτυ παντός είδους. Ε, και τα βαφτίσια έτσι όπως γίνονται είναι βούτυρο στο ψωμί μου.
Επομένως, ξεκόλα λίγο αγαπητή μου που ξύνισες με την βάφτιση. Κρέμασε όσα μπαλόνια θέλεις. Τύπωσε τη φατσούλα του παιδιού σου επάνω κι άφησέ τα να αιωρούνται στο ταβάνι (ιδεάρααααα 😉 ) Άλλο είναι το θέμα μας.
Ποιο είναι; ότι μας λείπει τόσο πολύ το περασμένο lifestyle προ παιδιού που κάθε τι που έχει να κάνει με το παιδί μας, το βλέπουμε ως ευκαιρία για γιορτή; Αναλωνόμαστε ευχαρίστως σε αναζήτηση της καλύτερης κορδέλας και του φθηνότερου κουφέτου, τα βρίσκουμε, τα βάζουμε κι όταν έρθει η ώρα στο facebook να το συζητήσουμε, στέλνουμε φωτογραφίες κι από κάτω σχολιάζουμε:
Εγώ δεν είχα κανένα στολισμό μόνο 2 γλάστρες με ελιές έξω από την εκκλησία, κορδέλες στο δέντρο απ’ έξω και φαναράκια, απλά πράγματα…
Όσο πιο πολλά κάνω, τόσο πιο πολύ ‘’θα δείξω’’ ότι αγαπάω, λέει η Νάντια. Οι λέξεις κλειδιά εδώ είναι το ‘’θα δείξω’’. Πέρασα μια βόλτα από πολύ γνωστές σελίδες στο fb όπου μαζεύονται όλες οι μανουλίτσες κατά καιρούς και συζητάνε για πολύ ενδιαφέροντα πράγματα όπως είναι ο δημόσιος θηλασμός, οι πιπίλες από σιλικόνη, το attachment parenting (στο πολύ ιντελεκτουέλ όμως), η ΑΠΕΡΑΝΤΗ αγάπη στα ζουζουνάκια τους και άλλα τέτοια σημαντικά που πραγματικά αλλάζουν τον κόσμο. Έψαξα αρκετά, όσο μου επιτρέπει ο λίγος χρόνος μου, μέσα σε εκατοντάδες ποστ να βρω μια ουσία. Μπορεί και να υπάρχει. Απλώς δεν πρόλαβα να τη βρω. Όταν είχε ακουστεί αυτή η ιστορία με τον δημόσιο θηλασμό είχα γελάσει πάρα πολύ ιδίως όταν μαζεύτηκαν ένα σωρό μάνες να θηλάσουν δημόσια κάπου, δεν θυμάμαι καν που πήγαν και γιατί. Μη με παρεξηγείς (ή παρεξήγησέ με αν θέλεις), δεν κοροϊδεύω τον θηλασμό παρ’ όλο που δεν τον ευχαριστήθηκα καθόλου. Κι εγώ θήλαζα δημόσια αλλά, σοβαρά τώρα, είναι θέμα το που θα θηλάσω; Γιατί δεν πάνε όλες μαζί να θηλάσουν έξω από τη Βουλή; έξω από το υπουργείο παιδείας; Να πιάσει και τόπο. Η δύναμη είναι στα χέρια τους, δεν είναι; Τα ζουζουνάκια στα καρότσια είναι το μεγαλύτερό μας επίτευγμα, δεν είναι; Αλλά η εφευρετικότητά μας περιορίζεται στο καλύτερο παιδικό πάρτυ.
Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω μάι ντίαρ, όχι. Αν και είχα επιχειρήσει να βρω τρόπο για συγκέντρωση μαμάδων με παιδιά την εποχή των Αγανακτισμένων. Δυστυχώς αυτή η ανωμαλία της διπλής προσωπικότητας δε με άφησε να μεγαλουργήσω σε αυτόν τον τομέα και ο εαυτός μου με την ταμπέλα του ήσυχου στελέχους με έκλεισε τελικά στο σπίτι και κλείδωσε την πόρτα.
Η Νάντια πιάνει την ουσία, εξαντλούμε την ενέργειά μας στο φαίνεσθαι και δεν δίνουμε την ίδια σημασία στο τέκνον όταν θα μας φέρει τη ζωγραφιά του και θα θέλει να μας την εξηγήσει με γλαφυρά λόγια και ζωηρές περιγραφές, την ώρα που εμείς θα ασχολούμαστε με κάτι άλλο ή δεν θα δώσουμε την ίδια σημασία και προσοχή. Από τότε, έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να μην απαντάει όπως θα έπρεπε στο παιδί κι έχω ακούσει πολλές φορές το ‘’μαμά’’ μέχρι να γυρίσω να κοιτάξω τι θέλει να μου πει επειδή εκείνη την ώρα έκανα κάτι άλλο.
Μ’ αυτή την σοβαρή διαπίστωση και παραδοχή θα σε αφήσω και λυπάμαι που σου αλλάζω την άποψη γιατί ξέρω πως πίστευες μέχρι τώρα ότι είμαι η ΤΕΛΕΙΑ ΜΗΤΕΡΑ. Το ομολογώ. Το ζουζουνάκι μου, μου σπάει τα νεύρα μερικές φορές. Επίσης μια φορά που οδηγούσα πέταξα την τσίχλα απ’ το παράθυρο. Συγγνώμη….
Πι.Ες.1 Άμα ξαναπιάσω εγώ σοβαρό θέμα να με χ€$εις…
Πι.Ες.2 Έκανες ένα παιδί, μπράβο, έκανες και δεύτερο, τέλεια. Και πιστεύεις αυτομάτως ότι ξέρεις πως πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά; Μπράβο! Πες το μας κι εμάς ρε μεγάλε που παιδευόμαστε με το τρίχρονο…
Πι.Ες.3 Δε μας φτάνει που ξυπνάμε εμείς στραβά κι έχουμε τις μέρες μας, ξυπνάει στραβά και ο σπόρος. Και μας διαλύει στη γκρίνια
Πι.Ες. 4 Όταν ήμουν νιάτο κι έβγαινα έξω και ξενυχτούσα νευρίαζα πάρα πολύ το πρωί γιατί η μαμά μου είχε ένα κουσούρι. Ερχόταν αθόρυβα στο δωμάτιο στις 7.30 το πρωί που μόλις με είχε πάρει ο ύπνος, καθόταν στην άκρη του κρεββατιού κι άρχιζε να μου μιλάει δυνατά σα να είχαμε συζήτηση πριν λίγο: ‘’Αυτό που λες το φόρεμα, της το πήγα πίσω, βέβαια, γιατί της είχα πει ότι θα είναι μεγάλο και δεν ταιριάζει στην περίπτωση αλλά αυτή τίποτα! Εσύ τι λες;..κλπ κλπ’’ Κάθε φορά μα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ απορούσα γιατί το έκανε αυτό ενώ ήμουν σα μισοπεθαμένη. Το συζητήσαμε πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Εξάλλου το κάνει ακόμη, με παίρνει 12 το βράδυ σα να είναι 11 το πρωί ‘’έλα παιδί μου τι κάνετε;;’’ Τώρα δε με ενοχλεί. Γιατί τώρα έχω τον Βασίλη. Ο οποίος έρχεται το ίδιο αθόρυβα στις 7.30 το πρωί, ανεβαίνει στο κρεββάτι, κολάει τη μούρη του στη δική μου και με δυνατή φωνή λέει: ‘’αυτά δεν είναι τα δικά μου ακουσικά, τα δικά μου ακουσικά είναι μπλε, τα πήγαμε με το αυτοκίνητο και τα αφήσαμε στο σχολείο, θυμάσαι;;; ΜΑΜΑ…;;;; ΜΙΛΑ ΜΟΥ!!’’
mama’s log 19.10.12 Kill Bill
Posted on: October 19, 2012
Δεν έχω τρόπο να σου το πω πιο απλά αλλά τελευταία στα όνειρά μου με καταδιώκουν οι ταινίες δράσης. Οι αγαπημένες μου σκηνές είναι αυτές όπου ο πρωταγωνιστής αφού έχει φάει τουλούμια ξύλο και τον έχουν πατήσει φορτηγά ξαφνικά πετάγεται, πιάνει ένα χαλικάκι, το πετάει στον αντίπαλο και τον πετυχαίνει σ’ εκείνο το μικροσκοπικό νευράκι που τον κάνει να πέφτει κάτω και να παρακαλάει για οίκτο.
Γενικά το παιδί μου είναι καλό παιδί. Δεν το λες και άγιο αλλά δεν το λες και τύρρανο. Αυτές λοιπόν οι συμπεριφορές τύπου Τζέφρυ Λάνιστερ (δες λίγο game of thrones!!) μου φαινόταν πάντα λίγο τραβηγμένες και κινηματογραφικές.
Πρώτη φορά που έδειξε τέτοια συμπεριφορά ήταν το καλοκαίρι στο πλοίο προς την Ηρακλειά όπου μη φανταστείς, περνούσε φανταστικά αφού έτρεχε πάνω κάτω, πήγαινε σε όποιον επιβάτη ήθελε και του μιλούσε και κανείς δε μπορούσε να αντισταθεί στην γλυκουλιά του. Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο, κάποια στιγμή προφανώς του αρνήθηκα κάτι πχ να πηδήξει από το πλοίο ή να αδειάσει το νερό κάτω στη μοκέτα και το παιδί ξάπλωσε κάτω κι άρχισε να τσιρίζει σα δαιμονισμένο χωρίς να είχε προηγηθεί κανένας καβγάς. Φαινόταν τόσο πολύ ότι έπαιζε θέατρο για τραβήξει την προσοχή που δε μπορούσες να μη γελάσεις. Ήταν δε, τόσο αστείο για μένα το θέαμα, επειδή μέχρι στιγμής μόνο σε ταινίες τα είχα δει, που πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα όπου πάλευα στο μυαλό μου με τα παρακάτω:
α. Να μη γελάσω δυνατά
β. Να κάνω πως δεν είναι δικό μου και να κρυφτώ στην θέση μου
Τελικώς, ασυναίσθητα σηκώθηκα όρθια, κοιταχτήκαμε με το μπαμπά του απορώντας και αφού ο Βασίλης τελείωσε το μονόπρακτο μου βγήκε ένα μισοαστείο-μισοάγριο: ‘’παιδί μου, βλαμμένο είσαι;;;’’ μετά το οποίο οι μισές μαμάδες γύρω γύρω με κοίταζαν δολοφονικά λες και είμαι η Μήδεια και οι άλλες μισές σήκωναν δαχτυλάκια στο σήμα της νίκης και θα ‘θελαν πολύ να φωνάξουν ‘’πέστα πέστα’’ !!!
Από τότε το έργο αυτό δεν το ξαναείδαμε και κατάλαβα πολύ καλά το σχέδιό του να τραβήξει την προσοχή ΟΛΩΝ στο πλοίο.
Τις προάλλες όμως το παραδέχομαι. Έφαγα ήττα. Όχι μόνο μία φορά. Όλη την ημέρα. Τουλάχιστον, το κομμάτι εκείνο της ημέρας που βλέπω το παιδί. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να αντιδράσω διαφορετικά αλλά αν με τραβούσε κάμερα όλη τη μέρα και το έπαιζα μετά fast forward θα έβλεπα ένα πιτσιρίκι να κλαίει γοερά και να γελάει ανά ένα δευτερόλεπτο κι εμένα να τρέχω πάνω κάτω στο σπίτι τραβώντας τα μαλλιά μου. Οι διάλογοι ήταν πάνω κάτω οι εξής:
– Θέλω καλαμέλα
– Δεν έχει καραμέλες αγάπη μου τελείωσαν
– (τσιρίδα-κλάμα) Αααααααααα θέλω καλαμέλα αφού έχει!!!
– Δεν έχει αγάπη μου σου είπα τελείωσαν
– Θέλω γιαουτάκι
– Μα έφαγες πριν λίγο
– ΘΕΛΩΩΩ ΓΙΑΟΥΤΑΑΑΑΑΑΑΑΚΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
– Εντάξει ΕΝΤΑΞΕΙ! ΟΡΙΣΤΕ ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΑΚΙ ΣΟΥ!
– Πλαααααατς……….. !!!!!……(γέλια)
– ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ, ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ!
Αυτό συνεχίστηκε όλη την ώρα. Βέβαια πρέπει να σου πω ότι μόλις τον έβαλα τιμωρία, πέρασα μισό λεπτό μετά έξω από το δωμάτιό του και τον άκουσα που τραγουδούσε με χαρά το φανταστικό: η α-ρα-χνού-λα πή-γε ψη-λά να πει νελόοοοοο!! Μα ήτε η βο-χού-λα χαλάει τον καιλόοοοοο… Σημάδι φανερό ότι το παιδί παραδειγματίστηκε με την τιμωρία μου και τώρα ήταν έτοιμος για περαιτέρω εκπαίδευση συμπεριφοράς.
Έζησα μία φρίκη, τα όπλα μου ένα ένα έπεφταν άχρηστα το πάτωμα. Μέχρι και την ώρα που κοιμήθηκε η γκρίνια ήταν απίστευτη. ‘’το μπαμπάκα μου θέλω, το μπαμπάαακααααα, φύγε εσύ θα σε πετάξω στα σκουπίδια΄΄. Αυτό το τελευταίο το άκουσα περίπου 50 φορές. Δεν ξέρω πως το σκέφτηκε αλλά τώρα το ακούω και με τσιτώνει σε δευτερόλεπτα. Η υποτιθέμενη ‘’τιμωρία’’ δούλεψε τις 2 πρώτες φορές. Από κει και πέρα την έχει ευκολάκι και πολλές φορές πετάει κάτι κάτω, κοιτιόμαστε και μου λέει μόνος του τσατισμένος με σοβαρό ύφος ‘’πάω τιμωλία’’. Πάει στο δωμάτιό του, κλείνει την πόρτα με δύναμη και μου φωνάζει ‘’ΜΗΝ ΕΘΕΙΣ ΕΣΥ!’’. Τύπου ‘’σε έχω γραμμένη κι εσένα και την τιμωρία σου’’. Λες και όρεξη σε είχαμε να έρθουμε μαζί σου στην τιμωρία! Επομένως στην φάση που τραγουδούσε κι όλας, ε όχι, αυτό πάει πολύ! Φωνάζω το μπαμπά του:
– τον ακούς;;; τραγουδάει!
– Γέλια
– Τι γελάς παιδί μου, τραγουδάει!
– Ε, ναι είναι αστείο
– Αστείο είναι που έχει συγκεκριμένο σχέδιο εξόντωσης;
– Ποιανού;
– Του αντιπάλου! Δικό μου!
– Δεν πας καλά
– Εγώ; ξέρεις ποιος άλλος είχε συγκεκριμένο σχέδιο εξόντωσης;
– Ποιος;
– Μεταξύ άλλων και ο Στάλιν!!!
Όλη την περασμένη εβδομάδα η απογευματινή του συμπεριφορά πήγε σετάκι με τα πρωινά κλάματα ‘’μαμάκα δε θα πάω σχολείο’’. Και δώσ’ του κλάμα μόλις φτάναμε λες κι είναι η πρώτη εβδομάδα. Μας ενημέρωσαν από τον παιδικό σταθμό πως αυτό το πισωγύρισμα υπάρχει και είναι φυσιολογικό.
Εντωμεταξύ προχθές είχαμε τετ-α-τετ συνάντηση με την δασκάλα του –μοντέλο η οποία ξεκίνησε την συζήτηση λέγοντάς μας ότι έχει μόνο καλά πράγματα να μας πει για τον Βασίλη και συμπλήρωσε λέγοντας ‘’ε, δε φαντάζομαι να έχετε προβλήματα κι εσείς μ’ αυτό το παιδί’’…!! Κοίταξα για ένα λεπτό το μπαμπά του τον Σπάιντερμαν και συμφωνήσαμε κατευθείαν.
Tips για την τιμωρία που βάζεις τα δίχρονα:
Μην χρησιμοποιείς τη λέξη τιμωρία όσο μπορείς. Καλύτερα να του λες ότι αυτό που έκανε θα έχει ‘’συνέπειες’’.
Μη του μιλάς αφ’υψηλού. Καλό είναι να γονατίζεις για να κατέβεις στο επίπεδό του, έτσι καταλαβαίνει καλύτερα.
Όσο πιο πολύ γκρινιάζει και λέει ότι δεν σε αγαπάει, εσύ πρέπει να του λες ότι εσύ το αγαπάς.
Σημαντική πληροφορία: Εάν περιμένεις περίοδο ή είσαι στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης σου, τα παραπάνω δεν ωφελούν καθόλου….Θα χάσεις από το δίχρονο γι’ αυτό καλύτερα να μην το παλέψεις καν.
Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη.
Σουν Τζου Η τέχνη του πολέμου
Η αλήθεια είναι ότι το επόμενο Σαββατοκύριακο ο Billy the kid έγινε ξανά αγγελούδι στα καλά καθούμενα. Δε με πέταξε στα σκουπίδια ούτε πέταξε πράγματα κάτω.
Δεν ξέρω αν τα παραπάνω αποτελούν συστατικά των terrible two’s ή είναι απλά ο πρόδρομος των dreadful three’s. Εγώ όμως τυχαίνει να κοντεύω τα wonderful 40’s και μέχρι να περάσω τη δική μου κρίση μέσης ηλικίας θα φτάσουμε στην εφηβεία του Billy και πάει λέγοντας…
Πι.Ες. Και στο soundtrack συνεχίζει να παίζει η οικονομική κρίση…
Πι.Ες.2 Να πεις στις φίλες σου που δεν έχουν παντρευτεί και δεν έχουν κάνει παιδιά ακόμη ότι είναι δύσκολη η καλογερική. Αλλά πιο δύσκολη είναι η παντρευτική με παιδιά. Αν δεν έχουν διάθεση για δύσκολα καλύτερα να το ξανασκεφτούν. Αλλά τι σου λέω εσένα;…λες και δεν τα ξέρεις…
Πι.Ες.3 Το παιδί είναι εντελώς καλά. Βλέπει 10 στα 10. Η θεραπεία συνεχίζεται και του την σπάει ιδιαίτερα αυτό διότι δεν είναι ευχάριστο, αλλά το θέμα είναι ότι τη γλιτώσαμε!
mama’s log 25.5.12 Over-Parenting
Posted on: May 25, 2012
over-parenting
Σε κούφανα; Κι όμως υπάρχει. Είναι καινούριος όρος και μη βιαστείς να κρίνεις εσύ επαγγελματία μαμά. Αφορμή μου έδωσε ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα στο Marie Claire. Μην τρελλαίνεσαι, δεν πάω για καφέ με περιοδικά στο χέρι, βρέθηκε το τεύχος στην τουαλέτα κι έπεσε στα χέρια μου. Να ‘ναι καλά το αγόρι μου, που μου φέρνει γυναικεία περιοδικά συνέχεια (#pestenamefate)
Θα σου μεταφέρω κάποια κομμάτια του άρθρου αυτούσια, για να προβληματιστείς. Επειδή ξέρω πως έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο και τελευταία στερείσαι προβληματισμών και βαθιάς σκέψης πάρε αυτό για να ‘χεις να διαλογίζεσαι ανάμεσα σε άλλαγμα πάνας και τάισμα.
Ξεκινά λοιπόν η Γαλάτεια Λασκαράκη ως εξής:
Πριν κάνω παιδιά, είχα μια πολύ σαφή εικόνα του πως θέλω να γίνουν τα δικά μου. Την είχα αποκτήσει με τα χρόνια χάρη σε κάθε σύντομη συναναστροφή με κάποιο παιδί γνωστών, συγγενών ή απλά της άγνωστης οικογένειας που έτρωγε δίπλα μου στην ταβέρνα. Ήταν μια απλή ιδέα: το δικό μου παιδί δεν θα γίνει ποτέ ένα από αυτά τα σατανικά νήπια που κάνουν το φαγητό τους σφεντόνα, χτυπάνε υστερία σε δημόσιο χώρο ή διακόπτουν τους μεγάλους όταν μιλάνε. Πίστευα ότι δεν πρόκειται να το αφήσω να εξαφανίσει αυτό που είμαι τοποθετώντας στη θέση μου μια κουρασμένη γυναίκα που φωνάζει. Και ότι οι άνθρωποι που μετατρέπουν το διαμέρισμά τους σε ένα προστατευτικό σύμπαν από αρμαφλέξ είναι απλώς υπερβολικοί.
Έχω νέα για σένα, μελλοντικέ γονιέ, που έχεις κάνει παρόμοιες δηλώσεις. Την στιγμή που γράφεται αυτό το κομμάτι, η μισή επίπλωση στο σαλόνι μου αποτελείται από ένα τραμπολίνο, δύο καρότσια για κούκλες, μία ροζ κουζίνα της Μπάρμπι σε μέγεθος καλοριφέρ, ένα καβαλέτο ζωγραφικής και κομμάτια παζλ που δεν θα βρουν ποτέ τον προορισμό τους. Η 3χρονη κόρη μου βέβαια αδιαφορεί για όλα αυτά τα πλαστικά αγαθά με τα οποία την τροφοδοτεί ακατάπαυστα η αγάπη παππούδων και θείων και προτιμά να ασχοληθεί με κάτι πιο ενδιαφέρον, όπως το να καθίσει στην καρέκλα μου απαιτώντας να σηκωθώ εγώ. ‘’Απαιτεί’’ είναι βασικ΄ατο ρήμα που περιγράφει την έκφραση κάθε επιθυμίας αυτού του μικρού ξανθού ατόμου που λατρεύω να υπηρετώ, όπως ας πούμε να παίξει angry birds στο i-phone ενώ μιλάω στο τηλέφωνο για δουλειά ή να πιει το γάλα της με τρία καλαμάκια συγκεκριμένου χρώματος.
Πως σου φαίνεται μέχρι στιγμής; Κάτι σου θυμίζει ε; Αρχίζεις λίγο λίγο να στραβοκοιτάς το πρωτότοκό σου; Μη βιάζεσαι έχει κι άλλο ακόμα στην αρχή είσαι:
Μια παρόμοια θορυβώδη μέρα η Πάμελα Ντράκερμαν, Αμερικανίδα δημοσιογράφος που ζει στο Παρίσι με τον άνδρα της, είχε μια επιφοίτηση. Στο μικρό παραλιακό μέρος όπου έκαναν διακοπές εκείνο το καλοκαίρι και ενώ έτρωγαν βιαστικά, αφήνοντας τεράστια απολογητικά πουρμπουάρ στα γκαρσόνια για τις φωνές, τα λεκιασμένα τραπεζομάντιλα και το καλαμάρι που είχε σκορπίσει η ενάμισι έτους κόρη τους στο πάτωμα, πρόσεξε ότι οι άλλες οικογένειες γύρω της δε βίωναν την ίδια πραγματικότητα. Τα νήπια κάθονταν στα καρεκλάκια τους περιμένοντας το γεύμα τους και έτρωγαν τα ψάρια και τα λαχανικά τους. Οι γονείς δεν κυνηγούσαν τα παιδιά τους φωνάζοντας ούτε υπήρχαν πεταμένες τροφές γύρω από τα τραπέζια τους. Περιέργως, έμοιαζαν να κάνουν διακοπές. Ξαφνικά είχε πολλές ερωτήσεις: Γιατί στις εκατοντάδες ώρες που είχε περάσει σε γαλλικούς παιδότοπους, ποτέ δεν είχε δει ένα παιδί εκτός από το δικό της, να χτυπιέται υστερικά στο δρόμο; Γιατί οι Γάλλοι φίλοι της δεν χρειάζεται ποτέ να κλείσουν το τηλέφωνο επειδή ένα νήπιο ουρλιάζει δίπλα τους απαιτώντας κάτι;
…Η οικογενειακή ζωή στη Γαλλία έχει πολύ λιγότερη γκρίνια και κλάματα. Ως δημοσιογράφος ήταν περίεργη να εξετάσει το γιατί. Ως μητέρα ήθελε απεγνωσμένα να μάθει.
Σε βλέπω μέχρι τώρα έτοιμη να βγάλεις νύχια και δόντια και ως άλλη μάνα λέαινα να σπεύσεις να κατασπαράξεις και τη Ντράκερμαν και εμένα επειδή τολμήσαμε να κρίνουμε το άτακτο λιονταράκι σου και τον τρόπο ανατροφής του. Μη βιάζεσαι βρε, σκέψου το λίγο. Για να σε προλάβω να ξέρεις πως η περιέργεια της Ντράκερμαν έγινε τελικά το βιβλίο Bringing Up Bebe, One American Mother Discovers the Wisdom of French Parenting. Όχι για να μη λες ότι τα βγάζω απ’ το μυαλό μου! Και υπόψιν ότι σου τα λέω αυτά εγώ. Που άλλαζα παραλία αν υπήρχε νήπιο που τσίριζε σε απόσταση 10 μέτρων (Θεία Δίκη!). Πάμε πάλι:
Η Ντράκερμαν κάνει την σύγκριση με την σύγχρονη, αγχωμένη αμερικανική οικογένεια, η οποία θα έλεγε κανείς ότι εμφανίζει αρκετές ομοιότητες με την ελληνική: τα παιδιά βρίσκονται στο επίκεντρο της ζωής των γονιών τους, μονάκριβα και ξεχωριστά, καρποί ωριμότητας και επιλογής παρά κοινωνικής συνθήκης. Επίσης ποτέ πριν στην ιστορία η παιδική ηλικία δεν αντιμετωπιζόταν ως κάτι τόσο πολύτιμο.
...Νήπια που πρέπει να απασχολούνται ακατάπαυστα με δημιουργικές δραστηριότητες και γονείς που γυρίζουν με ενοχές από τη δουλειά τους για να περάσουν πάση θυσία ποιοτικό χρόνο με τα βλαστάρια τους. Αυτή η καινούρια ιδέα, ότι ΚΑΘΕ στιγμή πρέπει να είναι σημαντική, τείνει να μετράει πλέον τόσο πολύ ώστε να ξεχνάμε την σημασία που έχουν τα βασικά, όπως μια αγκαλιά κι ένα φιλί. Στην Αμερική λοιπόν αυτό έχει νόημα και λέγεται ‘’over-parenting’’. Και όπως φαίνεται, δεν κάνει ευτυχισμένο κανέναν.
ΧΩΡΙΣ ΤΥΨΕΙΣ λοιπόν. Η ενοχή και το πως την αντιμετωπίζουμε: αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στη Γαλλίδα μάνα και σ’εμάς τις υπόλοιπες, σύμφωνα με την Πάμελα. Η Αμερικανίδα ασπάζεται την ενοχή. Είναι ένα είδος συναισθηματικού φόρου που πρέπει να πληρώσει επειδή λείπει στη δουλειά ή αφήνει τα παιδιά να δουν τηλεόραση για να βρει λίγο χρόνο για τον εαυτό της. Οι Γαλλίδες πιστεύουν ότι η ενοχή είναι ανθυγιεινή. Πιστεύουν επίσης ότι ένα σπιτικό που βασίζει ολόκληρη την ύπαρξή του στα παιδιά είναι εξαιρετικά ανισόρροπο.
…Οι Γάλλοι πιστεύουν ότι τα παιδιά είναι λογικά από τη μέρα που γεννιούνται. Το πιστεύουν στ’ αλήθεια. Ότι ένα μωρό μπορεί να μάθει πράγματα από μερικών εβδομάδων, όπως το να κοιμάται όλη τη νύχτα στην κούνια του ή ότι δεν πρέπει να ρίξει κάτω όλα τα πράγματα από το τραπέζι αν του το εξηγήσεις με λόγια.
Και για να κλείσω με τα αποσπάσματα σου άφησα το καλύτερο για το τέλος:
ΟΜΟΡΦΕΣ ΛΕΧΩΝΕΣ. Οι Γαλλίδες πιστεύουν ότι ο αμερικανικός νεολογισμός MILF είναι γελοίος. Δεν υπάρχει αντίστοιχη έννοια στα γαλλικά γιατί εκεί δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάψει μια γυναίκα να είναι σέξι αφότου κάνει παιδιά. Οι Γαλλίδες δεν αποπνέουν αυτό το μείγμα κούρασης, ανησυχίας και οριακής νευρικής κρίσης που εμφανίζουν πολλές Αμερικανίδες –και Ελληνίδες μη σου πω εμού συμπεριλαμβανομένης-
Τα σχόλια κάτω από τα άρθρα για το βιβλίο είχαν φυσικά τις πολύ σωστά διατυπωμένες αντιρρήσεις με κορυφαία την εξής: ‘’Εύκολο να περιφέρεσαι ξεκούραστη και αισθησιακή με τόσες παροχές από τη γαλλική κυβέρνηση: η μεγάλη άδεια λοχείας, η δωρεάν δημόσια φύλαξη μωρών και τα δημόσια νηπιαγωγεία για όλους, αφαιρούν πολλές ρυτίδες άγχους από το μέτωπο μιας Γαλλίδας’’
Παρ’ όλα αυτά ένα point το ‘χει η Ντράκερμαν δεν μπορείς να πεις ε; Προφανώς η αλήθεια και εδώ, δεν απαρνιέται την γνωστή της συνήθεια και δεν παίρνει θέση. Είναι κάπου στη μέση. Για παράδειγμα: το θεωρώ ανθρωπίνως αδύνατο να πείσω μόνο με τα λόγια τον Billy the kid να μη ρίξει τα πράγματα κάτω αν το ‘χει βάλει σκοπό να το κάνει. Εννοώ ότι σαφώς και προσπαθώ. Απλά κάπου στην 427ή προσπάθεια λυγίζω η δειλή… Θα ‘θελα λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις να έχω την Ντράκερμαν πρόθυμη και διαθέσιμη γειτόνισσα, έτοιμη να επέμβει σε κάθε μου κάλεσμα συμμόρφωσης του τέκνου.
Από την άλλη, αν μια μέρα ξυπνήσω το πρωί και το παιδί μου έρθει στην κρεββατοκάμαρα και μου πει ‘’καλημέρα μητέρα θα ήθελα να πιω το γάλα μου’’ πιστεύω πως θα τρέξω με τις πυτζάμες στους δρόμους ουρλιάζοντας…!! scary λέμε….
Πι.Ες. Εσύ που διαβάζεις το άρθρο και μασουλάς τα ποπ-κορν να τα αφήσεις κάτω αμέσως. Τροφή για σκέψη είπαμε, θες μετά να χάσεις και τα κιλά της εγκυμοσύνης…λίγο κράτει… 😉
Πι.Ες.2 Φάε αγάπη μου όσο θες, στο κάτω κάτω τι μας έμεινε σ’ αυτή τη ζωή; Αγάπη, στοργή, ποπ κορν…
Πι.Ες.3 Όντως ο αμερικάνικος νεολογισμός MILF είναι γελοίος. Εν αντιθέσει με τον νεολογισμό DILF που είναι ευφυέστατος και απαραίτητος καθώς περιγράφει μία στρατιά ανδρών με κύριους εκπρόσωπους τους Μπραντ Πιτ, Μάθιου Μακόναχι…Ντέιβιντ Μπέκαμ….ετσέτερα ετσέτερα… Πως αλλιώς να τους πεις αυτούς δηλαδή;
Με τα γεννητούρια και τις γκαστρίτσες δεν προλάβαμε ούτε ένα Χριστός Ανέστη να πούμε σαν άνθρωποι!
Χριστός Ανέστη λοιπόν σου εύχομαι, και του χρόνου με υγεία! Ανέτη Ανέτη που λέει και ο Billy the kid. Δεν σ’ ενδιαφέρει το ξέρω αλλά να μην σε πρήξω κι εγώ λίγο με την πρόοδο του τέκνου μου;;
Λοιπόν, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που έχουν οι μέρες σου όταν έχεις παιδί είναι το εξής: ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΙΔΙΕΣ. Δεν το πιάνεις τώρα ακριβώς και σε καταλαβαίνω. Εξάλλου κι εγώ άρχισα να το αντιλαμβάνομαι σε όλο το μεγαλείο του τώρα που ο Billy the kid είναι ήδη 2 χρονών. Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή…. έτσι τις μαθαίνουμε τις μέρες από παιδάκια.
Θα μπορούσε η εβδομάδα μου να είναι και έτσι:
Πέμπτη-Δευτέρα-Κυριακή-Παρασκευή-Τετάρτη-Σάββατο-Τρίτη
Οι καθημερινές λίγο σε νοιάζουν, τα Σ-Κ όμως μάι φρέντ….εκεί είναι η γλύκα!
Το καλύτερο δε συμβαίνει τις γιορτές και αργίες. Εγώ την Κυριακή του Πάσχα ξύπνησα στις 8. Ε, ρε γλέντια! Δεν πειράζει λέω, δε βαριέσαι, θα πιω καφεδάκι, θα πάρω Βασιλάκη θα πάω βόλτα. Διότι ο μπαμπάς είχε τον ρόλο του ψήστη του κατσικιού και του κοκορετσίου. (Αυτό που οι άνδρες πρέπει σώνει και ντε να ψήνουν τις γιορτές δεν το ‘χω καταλάβει αλλά anyway τα κάνει λουκούμι οπότε δεν σχολιάζω).
Άρα παίρνω παιδί και την κάνω. Πάω σε μια παιδική χαρά, άδεια. Πάω σε δεύτερη τα ίδια. Μέσα στη ζέστη και στην τρέλλα μου θυμάμαι ότι στο παλιό μας σπίτι δίπλα είχαμε γείτονες με μονοκατοικία φανταστική που μας αγαπούν πολύ και κάθε χρόνο ψήνουν. Πάω λοιπόν ΑΚΑΛΕΣΤΗ στο ξένο σπίτι να ευχηθώ. Το παιδί έχει εξαλείψει και την τελευταία ίνα ντροπής.
Ευτυχώς οι άνθρωποι είναι μάλαμα, τύποι εντελώς ”μανούλα” όπου με το που σκας στην πόρτα σε πλακώνουν με μπύρες και πιάτα με πίτες και κοκορέτσια. Ο Billy the kid που καλύτερα να τον ντύνεις παρά να τον ταΐζεις, βολεύτηκε σε μια καρέκλα και τα τσάκιζε ενώ εγώ έκανα pr με τις θείες των φίλων από τις οποίες η μικρότερη ήτο 85 χρονών. Μην κοροϊδεύεις, διότι πέρασα καταπληκτικά. Ένιωσα Πάσχα ρε παιδί μου για όση ώρα έκατσα εκεί. Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι.
Μετά παιδική χαρά ξανά όπου επειδή μεσημέριασε βρέθηκαν κάτι τοπικά πιτσιρίκια να παίζουν. Και μετά λέω δεν πάω σπίτι να φάω κι εγώ το κατσικάκι μου που έχουμε και κόσμο;;
Όταν όμως κάθεσαι στο τραπέζι με το παιδί δίπλα τρως μια μπουκιά εσύ, δύο το παιδί, μια εσύ, τρεις το παιδί, μια εσύ….ε άστο αγάπη μου, πάμε μέσα να σε κοιμίσω να τελειώνουμε μπας και φάω καμιά μπουκιά ζεστή..
Όσο κοιμάται λέω ας κάνω ένα τσιγάρο σαν άνθρωπος με τη φίλη μου. Μέχρι να το κάνω και να πω δυο κουβέντες περνάει η ώρα, φεύγει η φίλη, ξυπνάει o Billy the kid. Τώρα; που πας Πάσχα απόγευμα με το παιδί; Πουθενά, κάθεσαι σπίτι και παίζεις ωραιότατα το γαϊδουράκι όπου το παιδί σε καβαλάει κι εσύ κάνεις όλο το σπίτι βόλτα. Φανταστικό!
Δευτέρα του Πάσχα λέω στον άνδρα μου να πάμε μια μεγάααλη βόλτα. Κι επειδή έσκαγε ο τόπος λέμε δεν πάμε νότια σε καμιά θάλασσα; Πάμε λοιπόν και αφού χανόμαστε στο δρόμο διότι δεν σκαμπάζουμε γρι απ’ την περιοχή μέσα στην τρέλλα του ”στρίψε από δω…δεν στρίβει…πάμε πίσω…καλά σου τα ‘πα εγώ να μην έρθουμε…” βρισκόμαστε μπροστά στο Balux και μπαίνουμε μέσα. Ρίχνουμε εορταστικό καυγά στην είσοδο και μένουμε όλη μέρα έτσι με τον Billy the kid σε παροξυσμό ανάμεσα σε παιδική χαρά με άμμο και παιχνίδι στην θάλασσα με άμμο.
Κάποια στιγμή που βγάλαμε και παπουτσάκι και παίζαμε όπως όλα τα καλά παιδάκια αρχίσαμε να πλησιάζουμε όλο και πιο απειλητικά την θάλασσα. Σε ανύποπτη στιγμή και με το μπαμπά του κολλητά δίπλα του ρίχνει μία με το κεφάλι και βουτάει στη θάλασσα. Ο μπαμπάς έχει μπει μέσα μέχρι το γόνατο με το τζην, τον βουτάει και τον φέρνει έξω. Αυτός ατάραχος αφού η αποστολή του για την ημέρα εξετελέσθη, κάθεται σιωπηλός τουρτουρίζοντας. Για πετσέτα χρησιμοποιήσαμε το ωραιότατο φουλάρι μου αλλά δε με πείραξε γιατί έχω βάλει μυαλό και τα hermes έχω σταματήσει να τα φοράω στην παραλία (#asemaskouklitsamou). Ευτυχώς μου ‘κοψε και είχα πάρει μαζί μου τζηνάκι να του βάλω και για μπλούζα φόρεσε κατευθείαν το φουτεράκι του και λούφαξε σε μια ξαπλώστρα για 47 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Μετά έφαγε τα πατατάκια από τη μπύρα του μπαμπά, αναποδογύρισε καναδυό καρέκλες, έσπασε το ποτήρι της μπύρας στο μπράτσο μιας ξαπλώστρας, έκλεψε 2-3 κουβαδάκια κι ένα φτυαράκι κι όταν τελείωσε με το κομμάτι της άμμου επεκτάθηκε στα τραπέζια όπου έπαιρνε να φάει ότι του γυάλιζε από τους άγνωστους πελάτες. Είναι απ’ αυτά τα παιδάκια που πριν κάνεις παιδί, όταν πίνεις το φρέντο σου σε κάποιο beach bar τα βλέπεις και αναρωτιέσαι: ”καλά γονείς δεν έχει;;”. Αυτό.
Παρ’όλα αυτά κι επειδή αυτό εδώ είναι ένα blog που πάνω απ’ όλα υμνεί την μητρότητα και την πατρότητα (δε μου στέκει καλά αυτό..) πρέπει να σου πω στον επίλογο ότι πολύ γουστάρω που έχω τον Billy the kid και που έχει κάνει ΟΛΕΣ τις μέρες μου να είναι ίδιες γιατί εδώ που τα λέμε είχα λίγο σιχαθεί κι αυτό το ”γιορτές έρχονται να δούμε τι θα κάνουμε, που θα πάμε, τι θα φάμε ετσέτερα ετσέτερα”. Ενώ τώρα, χαρά Θεού: Ανάσταση βράδυ κοίμησα το παιδί, το άφησα να κοιμάται με το μπαμπά, πήγα πήρα την θεία μου και μια γειτόνισσά της, τις πήγα στην εκκλησία, αγκαλιαστήκαμε φιληθήκαμε στο Χριστός Ανέστη, τσίμπησα και τη μαγειρίτσα μετά και γύρισα σπίτι μόνη μιλώντας στο κινητό με τον αδελφό μου που πήγε κι αυτός μόνος επίσης γιατί άφησε το παιδί με μαμά του να κοιμάται κι έψαχνε να βρει γυράδικο ανοιχτό να φάει! Όλα αυτά ενώ προσπαθούσα να μη μου σβήσει το άγιο φως και πήγαινα με 20 ενώ από πίσω δεκάδες singles μου κόρναραν γιατί έτρεχαν να προλάβουν τα μπουζούκια και τα κλαμπ και τα γιορτινά μεταμεσονύχτια τραπέζια….boring… 😉
Είδες; κάνε ένα παιδί κι εσύ! τι περιμένεις; δε βαρέθηκες από μπαρ σε μπαρ βρε; μπουαχαχαχα ..
Έχω περίπου 5 μέρες που βασανίζομαι από μια γριποκρυωμαιωσοσυναχοβηχα αηδία.
Σου το λέω αυτό για να δικαιολογηθώ για την απουσία μου. Κι εκεί που σέρνομαι ανέμελη πάνω σε μια στίβα χαρτομάντηλα με την εσάνς του otrivin να με τυλίγει λέω ”δεν ανοίγω το laptop ν’ αλλάξω λίγο διάθεση μπας και σωθώ;”. Και βλέπω στα mail μεταξύ άλλων κι ένα από τη yoox kids με την παραπάνω εικόνα πάνω πάνω να μου προτείνει ρούχα παιδικά ανοιξιάτικα για παιχνίδι στο γρασίδι.
Λέω δε μπορεί δε βλέπεις καλά κοριτσάκι μου, η αρρώστια σ’ έχει κάνει ημίτυφλη. Κάνε ένα refresh να συνέλθεις.
Κάνω.
Βλέπω το ίδιο mail με την ίδια εικόνα.
Με όση δύναμη μου απομένει κουτουλάω μέχρι το παράθυρο να δω αν όντως ήρθε η άνοιξη, μήπως έχω πέσει σε κώμα και δεν το κατάλαβα. Βεβαιώθηκα. Έξω ο καιρός εξακολουθεί να θυμίζει προάστιο της Μόρντορ. Από τότε που ένας γκαντέμης μετεωρολόγος είπε ότι ο περασμένος Νοέμβριος ήταν ο πιο άνυδρος τα τελευταία 80 χρόνια στην Αθήνα, ξεπατώθηκε να βρέχει. Έκανε μια παύση το Σαββατοκύριακο που εγώ έτσι κι αλλιώς ήμουν στον κόσμο του χαρτομάντηλου και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω να διαβάζω το mail αυτό και να βλέπω τα υπέροχα κατά τα άλλα παιδικά ρουχαλάκια γρασιδιού. Το πρόβλημα εδώ στην Ελλάδα δεν είναι βέβαια τα ρουχαλάκια γρασιδιού. Δεν είναι ούτε ότι δεν έχουμε γρασίδι. Εντάξει, στην Θεσσαλονίκη τα κόψαμε όλα τα δέντρα ok, αλλά τουλάχιστον μας έμεινε η παραλία (αν ο Μπουτάρης καταφέρει να την φτιάξει). Στην Αθήνα on the other hand ακόμη έχει μεγάλα πάρκα και υπάρχουν πολλές επιλογές γρασιδιού να διαλέξει κανείς. Δεν είναι ούτε ότι δεν έχουμε Άνοιξη. Κι αυτές τις αηδίες ότι δεν έχουμε εποχές πια, παλιά είχαμε, τώρα καλοκαίρι-χειμώνας, ετσέτερα ετσέτερα μην τις τρως. Μια χαρά εποχές εγώ βλέπω τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου σε λίγο που δεν θα ‘χουμε και λεφτά για βενζίνη, θα κλείσει κι η τρύπα του όζοντος. Όλα υπέρ μας είναι!!!
Το πρόβλημα λοιπόν εδώ στην Ελλάδα είναι τις περισσότερες φορές η Ελληνίδα μαμά κι ο Έλληνας μπαμπάς. Δε μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Δεν εννοώ να σέρνεις το παιδί έξω ενώ βρέχει καταρακτωδώς. Το καταλαβαίνω πως δε γίνεται, εκεί θα βολευτείς με τους παιδότοπους. Όμως, τις ημέρες που δεν βρέχει που είναι τα παιδάκια; Βγαίνουμε κι εμείς βόλτα κι ο Billy the kid τρέχει στις άδειες κούνιες και φωνάζει ”νινί νινί”. Θα μου πεις δε φοβάσαι μην κρυώσει; Φοβάμαι, αλλά δεν τον βγάζω με κοντομάνικο, τον ντύνω καλά. Σκουφάκια, γάντια και ότι είναι απαραίτητο.
Θα σου πω τώρα το κλισέ που ακούς συχνά: σε όλη την Ευρώπη έχει κακοκαιρία. Αλλά και να μην έχει, ούτως ή άλλως οι βόρειες χώρες έχουν κρύο. Σοβαρό κρύο, όχι 10 βαθμούς. Ακόμη και στη βόρεια Ελλάδα έχει σοβαρό κρύο σε σχέση με την Αθήνα. Αλλά βρε αγάπη μου, τα παιδάκια είναι όλα έξω. Και παίζουν. Ή κάνουν βόλτα. Δεν εννοώ μόνο το σούπερ μάρκετ. Αυτό για τα παιδιά δεν είναι βόλτα και παιχνίδι. Εδώ εμείς, προτιμάμε να συντηρούμε τους ιούς κρατώντας τα στους κλειστούς χώρους, παιδότοπους, σπίτια κλπ. Βέβαια αυτό είναι ένα ιδιαίτερο γνώρισμα της Αθήνας, όπου γυρίσεις και σταθείς ΠΑΝΤΑ υπάρχει μια μαμά που είναι κουκουλωμένη με 47 κασκόλ και 32 ζακέτες και σε κοιτά με κόκκινη μύτη και μάτι έτοιμο να κλάψει και σου λέει ”κρυώνω”. Αυτή η μαμά λειτουργεί μόνο σε θερμά κλίματα και θερμοκρασίες άνω των 17 βαθμών Κελσίου. Κι εκεί βέβαια, μια ζακετούλα θα την έχει. Ε, τώρα τι να σου πω κι εγώ; αυτή δεν σώζεται.
Πάρκα λοιπόν υπάρχουν άφθονα. Από τ’ αγαπημένα μου: πάρκο Φιλοθέης και άλσος Βεΐκου. Στην Θεσσαλονίκη το πάρκο στο πεδίον του Άρεως -γνωστότερο ως πάρκο του Ηρακλειώτη-. Αν έχεις κάποιο άλλο να προτείνεις feel free!!!
Καλό χαρταετό!!!
Πι. Ες. Βγάλε βρε το παιδί σου έξω να παίξει με το δικό μου μην τρέχει στα πάρκα σαν την Αστέρω ”νινίιιιιι, νινιιιιιι”!
Πλησιάζουμε τα terrible two λοιπόν. Μπορεί μέχρι τώρα οι πίστες σε βαθμό δυσκολίας να μην ήταν τόσο ψηλά, αλλά η πολυπλοκότητα των ταμπλώ σε κάνει κουρέλι αρκετά συχνά. Τις περισσότερες φορές μαζεύεις το lipgloss απ’ το πάτωμα και συνεχίζεις. Τα σημάδια της μητρότητας φυσικά δεν σβήνουν έτσι απλά εκτός αν εργάζεσαι μπροστά στις κάμερες. Όλο και κάποιος καλοθελητής φίλος θα σου επισημαίνει κατά διαστήματα πως ‘’εσύ στα νιάτα σου πρέπει να ήσουν καλό μωρό, τώρα σα να έχεις μπαταλέψει λίγο ε;’’. Εκεί καλό είναι να του πεις κι εσύ κάτι για την περιφέρειά του που δεν δικαιολογείται αφού είναι άντρας και άρα όχι έγκυος.
Σε γενικές γραμμές όμως τα ‘χεις κουτσοκαταφέρει κι αρχίζεις να αναγνωρίζεις πάλι τον παλιό καλό εαυτό σου. Με τα θέλω του, τις συνήθειές του, τα καλά του και τα στραβά του. Α Λ Λ Α, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: Τις παραξενιές σου, καλό είναι να τις περιορίσεις ή ν’ αρχίσεις να κάνεις τα στραβά μάτια σε πολλές απ’ αυτές.
Μου έχουν πει ότι θα αντιμετωπίσω σύντομα την περίοδο του ΔΙΚΟ ΜΟΥ, την εγωιστική δηλαδή περίοδο όπου τα νήπια αποφασίζουν ότι όλα τα πράγματα που συναντούν και τους αρέσουν είναι αυτομάτως δικά τους. Σαν φιλοσοφία αυτό συναντάται συχνά στις μέρες μας και σε πολιτικούς, τηλεοπτικά πρόσωπα ετσέτερα ετσέτερα αλλά ας μην ξεφύγω από το θέμα μας, εξάλλου αυτό το blog επιδιώκει κυρίως την ενασχόληση με ανώτερα θηλαστικά.
Η περίοδος αυτή λοιπόν στα νήπια, είναι μία δύσκολη περίοδος και δοκιμάζει τις αντοχές σου. Ο Billy the kid ακόμη δεν έχει φτάσει εκεί αλλά παρατηρώ πως έχει όλα τα προσόντα να φτάσει σύντομα. Εγώ λοιπόν κι ο μπαμπάς του θα πρέπει να μην υποχωρούμε σε όλες τις απαιτήσεις του παιδιού για να το ευχαριστήσουμε ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να μην είμαστε αρνητικοί για να μην χάσει την αυτοπεποίθησή του αλλά και να μην είμαστε ασταθείς στην συμπεριφορά μας γιατί θα μπερδευτεί και θα καταλάβει πως κάποια πράγματα εξαρτώνται αποκλειστικά από την θέληση των μεγάλων. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό απλά ο πειρασμός να βάλει τα μεγάλα μέσα (βλ. Κ Λ Α Μ Α) είναι μεγάλος.
Χθες το βράδυ λοιπόν μπαίνω ανέμελη να κάνω ντουζ. Βγαίνω και βλέπω τον μπαμπά στον ένα καναπέ να μιλάει στο κινητό και τον μικρό στον άλλο να παίζει με τα παιχνίδια του κρατώντας στο χέρι ΕΝΑ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ. Τώρα εσύ δεν ξέρεις βέβαια ότι εγώ στην θέα του κουταλακίου γίνομαι έξαλλη. Υπάρχει μία σειρά από ακράδαντα επιχειρήματα γι’ αυτό:
- Επειδή είχαμε 747 κουταλάκια και τώρα ΜΟΝΟ 3.
- Επειδή αν τελειώσουν τα δικά του κουταλάκια θα περάσουμε στο κανονικό σερβίτσιο.
- Επειδή αν τελειώσουν και αυτά ΚΑΝΕΙΣ δεν θα πάει να αγοράσει κουταλάκια και θα περάσουμε στα μεγάλα κουτάλια.
- Και τέλος πάντων BECAUSE I SAID SO! I’M THE MOM!!!
Εννοείται ότι αρπάζω το κουταλάκι και το πάω στην θέση του. Εννοείται ότι το Κ Λ Α Μ Α συνοδεία τσιρίδας εμφανίστηκαν στο δευτερόλεπτο. Εννοείται ότι ο μπαμπάς άρχισε κι αυτός να φωνάζει γιατί δε μπορεί να καταλάβει τα παραπάνω ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ επιχειρήματά μου.
Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα το σπίτι είχε γίνει Κόσσοβο. Τσιριδοκλάμα, κουταλάκια να πετιούνται δεξιά κι αριστερά και φωνές. Να έρθει εδώ ο παιδοψυχολόγος που μας λέει τις συμβουλές να μου το δείξει στην πράξη πως δεν πρέπει να υποχωρώ σ’ όλες τις απαιτήσεις αλλά να μην είμαι και αρνητική και να μην είμαι και ασταθής!
Τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ το παιδί πήρε το κουταλάκι του, το κλάμα σταμάτησε αστραπιαία και το πέταξε σε μια γωνιά αμέσως μόλις έπεσε στην αντίληψή του ένα ξεχασμένο φτυαράκι.
Τι μας διδάσκει η παραπάνω ιστορία; 2 πράγματα:
1. αποφασίζουμε ταυτόχρονα μαμά και μπαμπάς που θα το πάμε το πράγμα (κουταλάκι τώρα ναι ή όχι)
2. έχουμε πάντα στο σπίτι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ κουταλάκια παιδικά ώστε να μη μας νοιάζει όταν χαθούν.
Τώρα, να πω και το άλλο θέμα για το οποίο αρχικά είχα ξεκινήσει το post. Μπορεί να μην είμαι στα terrible 2, ή στα dreadful 3 αλλά πλησιάζω με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα wonderful 40 και πρέπει να πω ότι ως γνήσια Μαμά με κολικούς έχω τα θεματάκια μου. Σου λέω λοιπόν για να μην έχεις αυταπάτες, ότι η περίοδος Δ Ι Κ Ο Μ Ο Υ με έχει κατακλύσει ολοσχερώς τελευταία. Έτσι, τις προάλλες βρήκα το εξώφυλλο από το αγαπημένο μου περιοδικό που λαμβάνω συνδρομητικά, πάνω στο μπουφέ και το υπόλοιπο περιοδικό κάτω από το κρεββάτι. Ε, όχι! ΑΥΤΟ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ! ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΝΑΙ Δ Ι Κ Ο Μ Ο Υ !!! Δ Ι Κ Ο Μ Ο Υ !!! Δ Ι Κ Ο Μ Ο Υ !!! Και το θέλω άθικτο, χωρίς τσαλακωμένες άκρες, κολαρισμένο στο ράφι ΜΟΥ με τα υπόλοιπα πράγματά ΜΟΥ!
….
………
Ουφ! Τα’ πα. Πάω τώρα σπίτι, να μαζέψω τα καλσόν απ’ το πάτωμα, να βγάλω τον φορτιστή του κινητού από το ψυγείο, το τηλεκοντρόλ από το καλάθι των απλύτων και να θαυμάσω την ατσαλάκωτη στοίβα με τα περιοδικά στο ράφι μου. Να τα θαυμάσω από μακριά γιατί να τα διαβάσω δεν έχω χρόνο, να τα λέμε κι αυτά έτσι?
Αλλά δεν έχει σημασία αυτό. ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΘΕΛΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Δ Ι Κ Α Μ Ο Υ Δ Ι Κ Α Μ Ο Υ Δ Ι Κ Α Μ Ο Υ Δ Ι Κ Α Μ Ο Υ Δ Ι Κ Α Μ Ο Υ Δ Ι Κ Α Μ Ο Υ Δ Ι Κ Α Μ Ο Υ !!!! ……..
mama’s log 2.2.12 Tv or not Tv ?
Posted on: February 2, 2012
- In: mama's log
- 5 Comments
Μετά από σχεδόν 2 χρόνια στον ρόλο του γονέα, ανακάλυψα ότι μόνο περιστασιακά μπορείς να μοιραστείς πράγματα που σου αρέσουν με το παιδί σου. Στην συντριπτική πλειοψηφία, τη βγάζεις περνώντας τον χρόνο σου στο επίπεδο του δίχρονου. Όπως έχω αναφερθεί στον Billy the kid φαντάζομαι έχεις καταλάβει ότι πρόκειται για ένα παιδί, αλλά κάνει για 3. Η συχνότητα με την οποία αλλάζει ασχολίες είναι κάτι που δεν μπορώ να το παρακολουθήσω. Πολλές φορές βλέπω άλλα παιδάκια που κάθονται ήρεμα για 10 ή 15 λεπτά μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και παρακολουθούν μαγνητισμένα κάποιο παιδικό πρόγραμμα ή στρέφουν το κεφάλι τους αυτομάτως μόλις ανοίξει η τηλεόραση και πεταχτούν όλα αυτά τα χρώματα και οι κινούμενες εικόνες. Καλά δεν χρειάζεται να είσαι πυρηνικός επιστήμονας για να σκεφτείς ότι φυσικά δεν θέλω το παιδί μου να είναι κολλημένο σε μια οθόνη. Αλλά λίγο βρε παιδιά, όχι πολύ, ένα δεκαλεπτάκι που και που για να δει τον Γκάρφιλντ ή τον Μίκυ Μάους, το ομολογώ πως δεν θα με πείραζε (#pestenamefate, ξέρω). Λέω λοιπόν: μάνα είμαι κι εγώ ας τσεκάρω τι παίζει με την τηλεόραση για τα νήπια. Και ψάξε ψάξε βρίσκω τις παρακάτω συμβουλές τις οποίες και παραθέτω με τα δικά μου σχόλια (όχι που δε θα ‘κανα εγώ σχόλιο…!):
• Είναι σημαντικό να ελέγχετε την ποιότητα των προγραμμάτων και όχι μόνο τη διάρκεια που το παιδί θα καθίσει μπροστά στην τηλεόραση.
Χμμμ ναι, τις ώρες που γυρνάω από την δουλειά, έχω να επιλέξω ανάμεσα σε τούρκικο σήριαλ, ελληνικό σήριαλ που θα ‘θελε πολύ να είναι τούρκικο, 300ή επανάληψη ντοκυμαντέρ για έναν ουρανοξύστη, φθηνό κακό τηλεπαιχνίδι και μια αηδία που λέγεται ‘’Μαρία άγγελέ μου’’ ή κάτι τέτοιο.
• Διαλέξτε τα κατάλληλα προγράμματα για την κατάλληλη ηλικία και τις ανάγκες του παιδιού σας. Όσο μεγαλώνει διατηρείστε ποικιλία στις επιλογές σας με διαφορετική θεματολογία για να υποστηρίξετε την ανάπτυξή του.
Πάω λοιπόν στα κανάλια με τα παιδικά. Πληθώρα επιλογών: Ben 10 ultimate alien, Gormiti, Beyblade metal masters. Για να καταλάβεις τι είναι αυτά πρέπει απαραιτήτως να γκουγκλάρεις. Το κάνεις λοιπόν και ανακαλύπτεις τα εξής ωραία:
Και αυτό:
Και αυτό:
Άλαλα τα χείλη λοιπόν. Συνεχίζουμε:
• Περιορίστε το χρόνο που περνάει μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθείστε μαζί του ορισμένες φορές τα αγαπημένα του προγράμματα..
Έχω την τεράστια τύχη, όπως προείπα, ο Billy the kid να απεχθάνεται την τηλεόραση. Δηλαδή όχι ακριβώς. Δείχνει μία πρωτοφανή εμμονή στο κουμπί που την ανοιγοκλείνει. Επίσης αγαπημένη συνήθεια είναι να πλησιάζει την οθόνη και σε ανύποπτη στιγμή σηκώνει και τα δύο χέρια και την χτυπάει με δύναμη φωνάζοντας διάφορα τύπου: ‘’αεαεαεααο μπαμπαγκουντουμπλαμπ ασδπαααααα’’. Προφανώς θα επανέλθω σ’ αυτή την συμβουλή πολύ αργότερα.
• Αν και το λεξιλόγιο των μικρών παιδιών είναι περιορισμένο ακούνε και καταλαβαίνουν αρκετά. Για αυτό το λόγο συζητήστε μαζί τους μετά για το τι είδατε. Μπορείτε να ακονίσετε τη μνήμη του παιδιού σας κάνοντάς του ερωτήσεις για τα χρώματα και τις εικόνες που είδε, τα τραγούδια που άκουσε, και την πλοκή της ιστορίας.
Συνομιλία μετά από επεισόδιο κλασσικών cartoon Tom & Jerry:
– Αγάπη μου είδες τι έκανε το ποντικάκι;
– Ναι
– Τι έκανε χαρά μου;
– Όκι!
– Όχι ή ναι;
– Ναι!
– Πες μου βρε γλυκούλικο αφού ξέρεις ότι το ποντικάκι έπεσε κάτω κι έκανε μπαμ!
– ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΜ!!!!
– Ναι μπράβο αγάπη μου.!
– Κακά
– Έκανες κακά;
– Όκι
– Τότε γιατί λες κακά;
– Ναι!
Προφανώς θα επανέλθω και σε αυτή την συμβουλή αργότερα.
• Παιδιά κάτω των 3 χρονών μπορεί να μπερδέψουν φαντασία με πραγματικότητα κάτι που μπορεί να ξεκαθαριστεί με μία σύντομη συζήτηση αφού κλείσει η τηλεόραση.
Εδώ είμαστε λοιπόν, παίζουμε στην κατηγορία μας κάτω των τριών! Ας υποθέσουμε ότι ο Billy the kid έχει παρακολουθήσει μια ολόκληρη εκπομπή ή τουλάχιστον ένα μέρος της. Όπως είπα η ταχύτητα με την οποία κινείται και αλλάζει δραστηριότητες με ξεπερνάει. Επομένως, αν βαρεθεί κάτι και του τραβήξει την προσοχή η τηλεόραση το πιθανότερο είναι να δει travel channel με οδοιπορικό στην Καππαδοκία ή ματς (χεράκια σηκώνονται αυτόματα για να συνοδέψουν την ιαχή ΠΑΟΚ! ΠΑΟΚ! όποια ομάδα κι αν παίζει) ή σε κάποια απίθανη περίπτωση όλο και πιο σπάνια πλέον ειδήσεις. Φαντασία και πραγματικότητα εδώ ούτε εμείς δε μπορούμε να το ξεκαθαρίσουμε. Θα το πούμε στο παιδί; Άσε με χρυσέ μου..
• Ανεξάρτητα της ηλικίας, αποφύγετε να τοποθετήσετε τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο. Θα παραβείτε σίγουρα πολλούς από τους κανόνες που έχετε θέσει ή θέλετε να θέσετε.
Το ‘χω το ‘χω σου λέω!! Α, ρε τι μάνα είμαι! Σωστή!!!!
• Εάν το παιδί χαίρεται με κάτι που είδε ή ανακάλυψε μέσω της τηλεόρασης μοιραστείτε τη χαρά μαζί του και δείξτε τον δικό σας ενθουσιασμό.
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που μπορεί σε μικρή ηλικία να μην ωφελεί τα παιδιά, όσο όμως αυτά μεγαλώνουν μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή τους. Το θέμα είναι πώς θα χειριστεί ο γονιός το ζήτημα, μέχρι ποιο σημείο θα αφήσει την τηλεόραση να «επέμβει» στην ανάπτυξη του παιδιού, εάν θα ελέγχει πόσο και τι βλέπουν τα παιδιά στην τηλεόραση.
Χρησιμοποιήστε την τηλεόραση ως εργαλείο για να «πάτε κάπου πιο πέρα» με τα παιδιά σας και μην αφήσετε ποτέ να σας χρησιμοποιήσει εκείνη.
Η πιο σωστή συμβουλή είναι η παραπάνω. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Ωστόσο, έχω μια μικρή ένσταση για την τελευταία πρόταση όπου μας προτρέπει να χρησιμοποιήσουμε την τηλεόραση ως εργαλείο για να ΄΄πάμε κάπου πιο πέρα’’…. Είναι προφανές ότι η πρόταση αυτή γράφτηκε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Που πιο πέρα να πάει κανείς με το ‘’έχεις γράμμα, έχεις πακέτο;’’ Και πόσο πιο μακριά να φτάσεις με τον Φώτη και τη Μαρία live; Ε, να μην παραλείψω και τον βασιλιά, τον άρχοντα της τηλεθέασης ε; Πες μου εσύ, που μπορεί να με πάει η Ζωή της Άλλης με τα Κλεμμένα της Όνειρα;;
Η τηλεόραση δεν είναι πάντα κακή. Δεν θα μπορούσα να το ισχυριστώ εγώ αυτό άλλωστε μια και τα τελευταία 5 χρόνια αυτή με ταΐζει αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που το λέω. Έχω μία φυσική ροπή προς την τεχνολογία οπότε δεν την θεωρώ σατανική ή την πηγή όλων των κακών. Όμως, (φοβερή αυτή η λέξη ε; πρόσφατα άκουσα το εξής: δεν έχει καμία μα καμία απολύτως σημασία το κομμάτι της πρότασης που βρίσκεται πριν από τις λέξεις ‘’όμως’’ ή ‘’αλλά’’) όμως επανέρχομαι, η οικονομική κρίση φέρνει την απόλυτη, μίζερη φτώχεια της τηλεόρασης. Η κοινωνικές προεκτάσεις της οικονομικής κρίσης φέρνουν τη λογοκρισία και την σκλαβιά του λόγου. Τα ουσιαστικά νοήματα καταπνίγονται και δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα σ’ αυτό το κουτί που να μπορεί να σε πάει έστω και ένα εκατοστό πιο πέρα από την σκληρή πραγματικότητα της εποχής. Αντιθέτως, και εδώ πρέπει να προσέξεις το παιδί σου, έχει την τρομακτική ικανότητα να σε βουλιάξει στο βούρκο της ημιμάθειας και σε απύθμενα βάθη εγκεφαλικής αδράνειας.
Εναλλακτικά θα σου πρότεινα να διαβάσεις κανένα παραμύθι στο παιδί, καταλαβαίνει δεν καταλαβαίνει θα σε προσέξει….για λίγο, μην παίρνεις θάρρος…
Τσάο τσάο
Υ.Γ. ….εκτός κι αν έχεις κολλήσει με το θεϊκό, εκπληκτικό, σήριαλ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ το Game of thrones!!! Αααααααχ γιατί μόνο 10 επεισόδια ο πρώτος κύκλος ε; γιατί;;; Έχω ήδη δει τα 6, πως θα τη βγάλω μέχρι τον Απρίλιο που βγαίνει ο δεύτερος κύκλος μου λες;;; ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ;;;;;;;
Πηγή: www.paidorama.com
the yoga mama: yoga για παιδιά
Posted on: January 18, 2012
- In: yoga
- 3 Comments
by the yoga mama
(Να κάνω κι εδώ εγώ την εισαγωγή μου σ’ αυτό το πολύ ωραίο post της yoga mama: Είδαμε πως όποιο post έχει στον τίτλο τη λέξη yoga το ”ρουφάτε” σα να μην υπάρχει αύριο!! Να σου πω λοιπόν ότι δε φτάνει μόνο να διαβάζεις για τη yoga, άρχισε να κάνεις και θα σωθείς! Σου το λέω εγώ που έχω πάθει 3-4 τενοντίτιδες και μόνο με τη yoga ίσιωσα…Have fun:)
Η yoga απευθύνεται σε όλα τα παιδιά από 5 χρονών και πάνω!
Ειδικά… τα μικρά παιδιά έχουν πολύ καλή σχέση και επικοινωνία με το σώμα τους και το πνεύμα τους είναι καθαρό. Ο συνδυασμός αυτών των στοιχείων κάνουν την ενασχόληση τους με τη yoga πιο εύκολη.
Μπορούν να εξοικειωθούν με την πρακτική και με την επίδραση που έχει πάνω τους ανακτώντας έτσι την επίγνωση νου / σώματος.
Η yoga είναι τρομερά ευεργετική για τα παιδιά μας καθώς είναι ένας άμεσος τρόπος να ανοίξουν την καρδιά τους.
Το παιχνίδι είναι η πιο σημαντική πτυχή του να είσαι παιδί. Για αυτό και στη yoga βρίσκουμε ασκήσεις με ονόματα που εξάπτουν την φαντασία τους, όπως το λιοντάρι, το βουνό, το δέντρο, η χελώνα, ο ήλιος… Έτσι το αδύναμο παιδί ταυτίζεται και νιώθει δυνατό σαν λιοντάρι, το ανασφαλές παιδί με ισχυρό βουνό ενώ αυτό που αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες αποκτά αυτοπεποίθηση μέσα από βιωματική εμπειρία.
Τι προσφέρει η γιόγκα σε ένα παιδί…
• Ενισχύει την αυτοπεποίθηση και την ευγενή άμιλλα.
• Βοηθάει στην αντιμετώπιση του στρες.
• Αφυπνίζει την ελεύθερη και συνειδητή έκφραση, τη χαρά και τη δημιουργικότητα.
• Αναπτύσσει την ικανότητα συγκέντρωσης, ισορροπίας και χαλάρωσης.
• Προάγει τη θετική σκέψη.
Η έλλειψη περιορισμών στην ελευθερία, την έκφραση και τη δημιουργικότητα είναι βασικό συστατικό για μία χαρούμενη παιδική ηλικία. Και η yoga το προσφέρει απλόχερα!
practise, practise, practise.
Η στάση της χελώνας
• Κάθισε με τα πόδια λυγισμένα και όσο μπορείς ανοιχτά.
• Βάλε τους αγκώνες μέσα και κάτω από τα γόνατα, πιάνοντας με τα χέρια τους αστραγάλους.
• Προσπάθησε να τεντώσεις τα πόδια και χαμήλωσε το στήθος στο πάτωμα, κρύψου μέσα στο κέλυφος της χελώνας και ακούμπησε το πηγούνι στο πάτωμα.
Η συγκεκριμένη άσκηση μακραίνει τους μηρούς και ανοίγει την λεκάνη. Γυμνάζει τα εσωτερικά όργανα και τονώνει την σπονδυλική στήλη.
Η στάση της Kόμπρας
Ξάπλωσε μπρούμυτα, με τις παλάμες στο ύψος των ώμων. Tα δάχτυλα των ποδιών πρέπει να ακουμπούν στο έδαφος και οι φτέρνες σας να είναι ενωμένες.
Σήκωσε το σώμα από τη μέση, ισιώνοντας τους βραχίονες.
Γύρισε το κεφάλι προς τα πίσω, λύγισε τα πόδια και προσπάθησε να πλησιάσεις τις φτέρνες σου. Διάρκεια 3-5 δευτερόλεπτα.
Η στάση αυτή δυναμώνει την σπονδυλική στήλη, ανοίγει την καρδιά και το στήθος, αναζωογονεί τα εσωτερικά όργανα, ευεργετικό για την ανακούφιση από το άσθμα.
Namaste!
γονείς με κολικούς 