mama’s log 22.3.12 I never promised you a rose garden…
Posted on: March 22, 2012
Ή μήπως το έκανα;
είναι one of those days για μένα. Ευτυχώς τις έχω σπάνια. Αλλά τις έχω. Όπως όλοι πιστεύω. Εσύ; έχεις τέτοιες μέρες; Μέρες που έξω έχει χαρά Θεού αλλά μέσα βρέχει;
Νιώθεις ποτέ ανεπαρκής; σα μάνα, σαν σύζυγος, σαν φίλη;
Μήπως είσαι απ’ αυτές που λένε ‘’ναι μωρέ είναι δύσκολα αλλά μόλις σου χαμογελάσει όλα τα προβλήματά σου εξαφανίζονται’’ ; (πλιιιζ!)
Ακόμα κι έτσι να είναι, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμούλα που σιχτιρίζεις από μέσα σου ενώ απ’ έξω λες γελώντας με στραβό στόμα ‘’όχι εκεί αγάπη μου…ΟΧΙ ΕΚΕΙ!’’
Δεν έχεις περάσει κάποιο απόγευμα που το τελευταίο που φαντάζεσαι είναι να ξαναμπείς στο αυτοκίνητο, να ξαναοδηγήσεις τον ίδιο δρόμο προς την παιδική χαρά, να ξαναπαρκάρεις κι όταν επιτέλους βγεις από το αυτοκίνητο το σπλάχνο σου να θέλει να μπει σε όποιο μαγαζί βρει μπροστά του αντί να περπατήσει δίπλα σου; κι όταν τον πείσεις ότι πάτε στις κούνιες, δεν σου έχει τύχει να ζητάει μόνο αγκαλιά και να μη θέλει να περπατήσει; κι όταν τον πείσεις ότι πρέπει να περπατήσει γιατί δεν είναι κουρασμένος, δεν σου συνέβη να ξαπλώσει κάτω στο πεζοδρόμιο γκρινιάζοντας;
Τι συνέβη λοιπόν; εσύ πριν 3 χρόνια τέτοια ώρα απολάμβανες το καφεδάκι σου γκρινιάζοντας γιατί έχεις και σήμερα ΠΑΡΑ πολλή δουλειά στο γραφείο και γιατί δεν προλαβαίνεις ποτέ πάνω από μία ώρα την αγορά ανοιχτή για να ευχαριστηθείς ψώνια!
Τώρα όλο αυτό σου φαίνεται αιώνες πίσω. Μια άλλη ζωή. Αλήθεια είναι αυτό. Τώρα ζεις μια καινούρια ζωή και μια καινούρια ζωή ζει μαζί σου.
Αυτοχαστουκίζομαι κι αποφασίζω να συνεχίσω. Σηκώνω το παιδί απ’ το πεζοδρόμιο κάπως απότομα γιατί δεν έχω κάνει ολική απονεύρωση κι ο οργανισμός αντιδρά. Ωστόσο με την άκρη του ματιού μου δε μπορώ να μην τσεκάρω την υπάλληλο στο κατάστημα, το οποίο διάλεξε ο διάδοχός μου για να κάνει την ξαπλωτή του επανάσταση, και δε μπορώ να μη σκεφτώ αν νομίζει πως είμαι κακή μάνα επειδή δεν σηκώνω το παιδί γελώντας με νάζι. Μεγάλη ήττα αυτή, σκέφτομαι αυτόματα. Τι σε νοιάζει τι νομίζει μια άγνωστη;
Το ξεπερνώ αλλά η επόμενη σκέψη δεν είναι καλύτερη: μήπως είμαι πολύ απότομη; μήπως έχω τραυματίσει το υποσυνείδητο του παιδιού επειδή δεν τον κουβαλάω αγκαλιά μέχρι τις κούνιες; Τι ζητάει μωρέ κι αυτό; αγκαλίτσα! Ξαναχαστουκίζομαι για να συνέλθω γιατί αν πέσω σ’ αυτό τον κυκεώνα ενοχής, αυτό κι αν θα ‘ναι μεγάλη ήττα. Φτάνω στις κούνιες ισορροπώντας σε λεπτό σκοινί. Το μόνο που θέλω είναι κάτσω για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι και να καπνίσω ήσυχα ένα τσιγάρο. Ζητάω πολλά; Φυσικά. Γιατί το παιδί είναι 2 χρονών και δεν παίζει μόνο του και γιατί τέτοια ώρα στις παιδικές χαρές δεν έχει ψυχή. Αναβάλλω την πολυτέλειά μου και παίζω όσο μπορώ. Εύχομαι από μέσα μου να μην φαίνεται ότι κάνω αγγαρεία. Για ποιον; θα μου πεις. Για τον Billy the kid. Αυτός με νοιάζει τώρα. Καθαρίζω την σκέψη από οτιδήποτε άλλο. Τα μεταθέτω για αργότερα.
Σκέφτομαι το επόμενο post…να τα γράψω έτσι όπως τα σκέφτομαι. Αλλάζω γνώμη. Όχι ακριβώς έτσι, θα τρομάξουν. Άσε που μπορεί το παιδί αργότερα όταν πάει σχολείο να του λένε τη μάνα του Μήδεια. Ήττα πάλι. Σύνελθε…
Δρόμος για το αυτοκίνητο. Γκρίνια-τσιρίδα.
Το παιδί είναι αδέκαστος κριτής σου πάντα.
Το παιδί είναι εκεί αν κοιτάξεις πάνω απ’ τον ώμο σου όταν νομίζεις ότι δεν σε βλέπει κανείς.
Το παιδί ακούει όταν νομίζεις ότι δεν ακούει κανείς.
Καλό είναι σ’ αυτή την σχέση να είσαι πάντα εσύ ο ενήλικας.
Στο μυαλό μου τριγυρίζει το τραγουδάκι του Freddy Krueger σε remix Billy the kid:
One…two…..Billy is coming for you
3……..4……….lock your door
5…….6…….grab your crucifix (δε μου ταιριάζει αυτό να βρω κάτι άλλο)
7…….8…….better stay up late (αν μπορείς κάνε κι αλλιώς..)
9…….10…..never sleep again !!! (μεγάλες αλήθειες από το πιο εμπορικό splatter. Από παντού μαθαίνει κανείς..)
πι.ες. την άλλη φορά θα είμαι πιο αστεία αι πρόμις.
i-mom
14 Responses to "mama’s log 22.3.12 I never promised you a rose garden…"
March 22, 2012 at 1:49 pm
Επιτέλους! Κάποια που είπε την αλήθεια ! Και οι μαμάδες είναι άνθρωποι!!!! Και ναι! Υπάρχουν φορές, που βαριέμαι να παίξω με τις barbie της κόρης μου ! ΒΑΡΙΕΜΑΙ! Και νιώθω ενοχές που στα 38 μου χρόνια, βαριέμαι να παίξω με barbie!!!! Ναι, υπάρχουν φορές που η κούραση, η πίεση και η ρουτίνα με λυγίζουν και ελπίζω να έρθει η αδελφή μου να πάρει τα παιδιά για καμιά ώρα, για να μπορέσω να μιλήσω με τον άντρα μου, να κάνουμε έρωτα χωρίς τον φόβο της πόρτας που θα ανοίξει, να κάνω ένα μπάνιο με την ησυχία μου. Εργαζόμενη, με δυο παιδιά μέσα στο σπίτι, ηλικίας 8 και 5 ετών, που ο ένας θέλει να διαβάσω μαζί του ορθογραφία ενώ η μικρή θέλει να ταϊσουμε τις κούκλες και με ένα ….. μεγάλο παιδί 40 ετών που παραπονιέται πως τον παραμελώ, ο προσωπικός μου χρόνος έχει μηδενιστεί. Φυσικό δεν είναι να τον αποζητώ;;;; Τα λατρεύω τα παιδάκια μου, αλλά λαχταρώ να πάω μια φορά στη θάλασσα, και να πάρω μαζί μου μόνο μια πετσέτα κι ένα αντηλιιακό και να καθήσω σε μια ξαπλώστρα. Να μην πρέπει να κουβαλάω μαζί μου την Αρτα και τα Γιάννενα από εξοπλισμό, να μην πρέπει να κυνηγάω τα μικρά να βάλουν αντιηλιακό, να φορέσουν καπέλο, να μην πνίξει ο ένας τον άλλον !!!! Με λίγα λόγια, δε νομίζω πως υπάρχει μαμά που κάποια στιγμή να μην ξυπνάει η γυναίκα μέσα της (και έξω της ….).
Σμουτς
March 22, 2012 at 3:16 pm
Εύγε Μαρία μου εύγε! Να τα λέμε ρε παιδί μου αυτά να τα λέμε, αυτά θέλω κι εγώ. Ειδικά αυτό το ”να κάνουμε έρωτα χωρίς το φόβο της πόρτας..” χαχαχαχαχα Αυτά δεν τα λένε συνήθως, ζούμε στο 2012 με βλαχοπουριτανισμό.
Θέλω κι εγώ να πάω για μπάνιο με πετσέτα, αντηλιακό και βιβλίο!
Πάμε;;;
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ!!!!
φιλιά πολλά
Εύα
i-m0m
March 22, 2012 at 8:50 pm
Μα βρε Εύα μου, δηλαδή τα παιδιά πως τα κάναμε;;; Σε kinder έκπληξη τα βρήκαμε; Είναι άσχημο όταν κάνουμε παιδί να ξεχνάμε όλους τους άλλους ρόλους μας. Τα παιδιά μεγαλώνουν και ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο!!! Βέβαια, τα δικά μου παιδιά, είναι μεγαλύτερα, έχουμε κόψει τον ομφάλιο λώρο. Όταν και τα δικά μου ήταν 2 – 3 ετών, είχαν περισσότερες απαιτήσεις από εμένα και δεν προλάβαινα ούτε νερό να πιω. Σιγά, σιγά όμως, πρέπει να βρίσκουμε τους ρυθμούς μας και τις σχέσεις μας με τον σύντροφο, με τους φίλους μας, με όλους. Επίσης, είναι βασικό να μην μεγαλώνουμε ένα μικρό τύραννο μέσα στο σπίτι. Ναι μωρό μου σε αγαπάω πολύ, αλλά δεν θα σε αφήσω να μου τραβάς τα μαλλιά, επειδή αυτό σε ηρεμεί και κοιμάσαι πιο εύκολα!!!. Εγώ όταν ο γιος μου ήταν 5-6 ετών, του είχα πει “Βαγγέλη μου ξέρεις κάτι;;; Δεν είσαι ο μοναδικός άνθρωπος μέσα σε αυτό το σπίτι!!! Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εδω μέσα και όλοι έχουμε δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις”. Δεν σου λέω ότι έπιασε αμέσως, ούτε το θυμάται πάντα. ΑΛΛΑ του το είπα και του το λέω κάθε φορά που κατά τη γνωμη μου ξεπερνάει τα όρια. Όχι, δεν είμαι ευτυχσμένη όταν μετά από 13-14 ώρες στο τρέξιμο, πρέπει να πω 52 φορές να πιουν γάλα, να πλύνουν δόντια και να πάνε – επιτέλους – για ύπνο. Δεν είμαι ευτυχισμένη όταν το σπίτι είναι γεμάτο σκόρπια παιχνίδια και πρέπει να ουρλιάξω για να μαζευτούν. Και όποια λέει ότι δεν κουράζεται και δεν πιέζεται ποτέ, δε νοσταλγεί ποτέ κάποιες στιγμές “ελευθερίας”, απλά λέει ψέματα…….
P.S. Έχω αγοράσει εδώ και δύο μήνες ένα βιβλίο – Το κοιμητήριο της Πράγας- και δεν έχω προλάβει να το ξεκινήσω καν. Ελπίζω να το διαβάσω το καλοκαίρι στην παραλία που λέγαμε….
March 23, 2012 at 10:34 am
Θα ξεκινήσω από το υστερόγραφό σου γελώντας γιατί κάποτε ήμουν βιβλιοφάγος και τώρα δε μπορώ να συγκεντρωθώ για παραπάνω από μία παράγραφο. Τα αναγνώσματά μου έχουν περιοριστεί στους τίτλους των εξωφύλλων των περιοδικών! Δεν το συζητώ να διαβάσω ολόκληρο άρθρο, μόνο λεζάντες σε φωτογραφίες μπορώ. Ναι, έχω πέσει τόσο χαμηλά…
Κοίτα θα ‘θελα πραγματικά να μπορούσα να βιντεοσκοπήσω τον διάλογο με το γιο μου όταν προσπαθώ με σοβαρό ύφος να του πω τι δεν πρέπει να κάνει. Έχω το brief στο μυαλό μου ”όχι φωνές, σοβαρό ύφος, δεν αλλάζεις γνώμη”.
Και να μπορούσα να το βιντεοσκοπήσω εδώ που τα λέμε δεν θα το ανέβαζα ποτέ on line αν και θα γνώριζε μεγάλη επιτυχία. Θέλω να πω δηλαδή, ότι φαντάζομαι πως με την πάροδο του χρόνου και όσο μεγαλώνει θα με αντιλαμβάνεται περισσότερο και θα είναι καλύτερα. Προς το παρόν όμως μιλάμε για παταγώδη αποτυχία. Το σκέφτομαι εκ των υστέρων και γελάω μόνη.
Ωραίο αυτό που του ‘πες ότι δεν είναι ο μόνος άνθρωπος στο σπίτι με δικαιώματα. Θα το θυμάμαι σε 3 χρονάκια να του το ξεφουρνίσω.
Δεν εύχομαι πια κάτι άλλο παραπάνω από το μπορώ να έχω 5-10 λεπτά ηρεμίας την ημέρα. Φοβάμαι να ευχηθώ κάτι άλλο. Εξάλλου το θέμα μας είναι πόσο λίγες ώρες βλέπουμε το παιδί. Δεν φταίει αυτό που εγώ όταν φτάνω σπίτι είμαι κουρέλι. Η μέρα του μαζί μου αρχίζει στις 19.30. 3 ώρες όλες κι όλες. Αν το δεις έτσι τα σκέφτεσαι διαφορετικά τα πράγματα.
Και ξαναλέω, έχω 1 παιδί…που να είχα 2 ή 3, δεν ξέρω πραγματικά πως θα ήταν.
Άντε να δούμε τι θα γίνει και μ’ αυτό το μπάνιο…
φιλιά
March 24, 2012 at 2:43 pm
θα σου πω κατι αλλα μην το πεις σε κανεναν. καμια μανα δε θα σου πει οτι τα πραγματα γινονται πιο ευκολα. ολες σου λενε ‘και που εισαι ακομα’. ε λοιπον οχι, αν εγω με το δικο μου διαβολακι, που δεν μπορουσε να απασχοληθει ουτε για δεκα δευτερα στα 2 του χρονια, που ηθελε παντα να περνα το δικο του, που δεν εστεκε λεπτο σε μια θεση, αν εγω μπορω τωρα να πινω καφε καθιστη, να τρωω (την πιο πολλη ωρα) καθιστη και να χαλαρωνω με το παιδι μου διπλα, να υπαρχει ελπιδα. Απο τα 2μιση και μετα ηρεμει το πραγμα. παρε κουραγιο. βεβαια εγω εχω αλλο ενα ζουζουνι, εναμιση να μη αφηνει σε χλωρο κλαρι, αλλα ενταξει βλεπω ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ. Ερχονταιι καλυτερες μερες φιλεναδα, ερχεται η δυναμη του επιχειρηματος, ακομα και αν βασιζεται σε σαθρα θεμελεια, ερχεται η συζητηση και ναι, καθιστοι καφεδες και ολοκληρωμενες εργασιες. Βαστα γερα!
March 26, 2012 at 9:18 am
Πολύ κουράγιο μου δίνει το σχόλιό σου. Ειδικά αυτό το ”η δύναμη του επιχειρήματος” είναι μεγάλη κουβέντα. Λες ότι φτιάχνει το πράγμα ε; Καθιστοί καφέδες…πω πω…μου φαίνεται όνειρο!
σε φιλώ Έλενά μου!
March 24, 2012 at 5:08 pm
Αυτό το κλισέ που μόλις σου χαμογελάει τα ξεχνάς όλα, πρέπει να διώκεται ποινικά. Ψιλοήμαρτον δηλαδή!Δεν αλλάζω κώμα από την αλήθεια σου γιατί όσο κι αν κάποιες θέλουν να παίζουν μητροθέατρο, όλες λίγο πολύ το περνάμε, το ζούμε και το νιώθουμε.Όχι δεν ξεχνάω τα πάντα όταν μου γελάει απλώς μου δίνει δύναμη να αντιμετωπίσω την κατάσταση με χιούμορ κι αντί για φόνο να κάνω υπομονή.56.789 φορές Γιώργο κακό αυτό-Γιώργο μή το άλλο-Γιώργο μη δαγκώνεις τη πρίζα-Γιώργο φύγε από κεί-Γιώργο γαμώ τη μάνα που σ’ έκανε. Ακόμη κι όταν θέλω να χέσω, αφήνω την πόρτα μισάνοιχτη για να βλέπει άσε που για να πας μια μακρινή βόλτα πχ σε παππούδες, πρέπει να κουβαλήσεις όλη την οικοσκευή.Για ψώνια δε, δεν το συζητώ.Καταρχάς δεν έχω χρόνο αλλά κι όταν επιβάλλω στους άλλους να έχω, δεν έχω λεφτά.Μπήκα τις προάλλες στα Χόντος και-ποιός εγώ-έκανα 7 ευρώ λογαριασμό.Καλό το παιδί, πράγματι είναι μια άλλη όψη της ζωής που όσο κι αν γκρινιάζω ειλικρινά δεν θα άλλαζα, αλλά ναι κάποιες μικρές στιγμές που κάποτε ήταν αυτονόητες, τώρα τις νοσταλγώ.Πρίν πάμε παραλία, δεν κανονίζουμε όλες μαζί όπως είμαστε, μια σοβαρή συνάντηση στα μπουζούκια; Άντε γιατί το μόνο θετικό απ’ όλο αυτό το τρέξιμο είναι που κοντεύω να φτάσω τα κιλά που είχα στο Γυμνάσιο! ;p
March 26, 2012 at 9:17 am
Καλώς το κορίτσι μου. Γιώργο μη δαγκώνεις την πρίζα;;; Ομολογώ ότι αυτό δεν το έχουμε δοκιμάσει, χώνουμε διάφορα πράγματα μέσα αλλά δεν την έχουμε δαγκώσει ποτέ….Ο Γιώργος είναι πολύ μπροστά τελικά!
Ευτυχώς και κάποια ανέφερε επιτέλους το θέμα ”χέσιμο” (number 2 για τις πουριτανές του sex&thecity). Εμένα το παιδί μου θα μεγαλώσει και θα πιστεύει ότι το χέσιμο είναι κάτι σαν τον καφέ. Γίνεται πάντα με παρέα. Δεν συζητώ για το αν θα μάθει ποτέ να κλείνει την πόρτα της τουαλέτας. Χλωμό. Αφού από ημερών ακόμα, μόνη στο σπίτι τι να έκανα; με το πορτ-μπεμπέ στην τουαλέτα. Αργότερα με το καρότσι, το καθισματάκι φαγητού απ’ έξω να τον βλέπω ετσέτερα ετσέτερα.
Μπουζουκάκι λες ε; μία Τοντορίντο την πήγαινα να σου πω εύκολα…
Τουλάχιστον εσύ αδυνατίζεις!!! πως το κάνεις γμτ;;;
March 27, 2012 at 8:33 am
Τοντορίντο λέει χαχαχαχαχα!Παρ’ όλο που δεν μ αρέσει πάρα πολύ, με τον εγκλεισμό που τραβάω πάω όπου θες. Φοβάμαι πως έτσι στερημένη που είμαι, αν με αμολήσουν ξαφνικά για ποτό θα κατεβάσω και τις κάνουλες!Πώς αδυνατίζω ε; Λοιπόν επειδή πολλοί με ρωτάνε, θα κάτσω να γράψω ανάρτηση.Πάντως πέφτει πολύ γυμναστήριο πολύς ιδρώτας πολύ μαγείρεμα και πολύ κυνήγι Γιώργο μην τρώς το κάγκελο-Γιώργο άσε το συρτάρι θα σου πιάσει το δάχτυλο-Γιώργο έλα να φάς-Γιώργο πάμε ντίντα ντίντα νταντα ντίντα (κούνια μπέλα είναι αυτό).
March 27, 2012 at 11:20 am
Άστα αυτά, έχεις κολπάκι σιγά μην αδυνατίζεις με το κυνήγι του Γιώργου, δεν τα τρώω αυτά να τα γράψεις κοπελιά γιατί είπαμε περιμένει το κοινό σου. Μη βαριέσαι! Στο κάτω κάτω τι κάνεις όλη μέρα; παιδική χαρά, ψαραγορά και μετά μανικιούρ πετικιούρ; Ρίχνεις και καμιά βουρδουλιά στον άντρα του σπιτιού την ώρα που βάζει σκούπα; 😛
Πι.ες. Σε πάω και Αντωνάκη άμα δε γουστάρεις Τοντορίντο. Κίρκη και ξερό ψωμί λέμε!
March 26, 2012 at 8:31 am
Εύγε Εύα, άλλη μια θεϊκά αποτυπωμένη πραγματικότητα, που δε νομίζω ότι μπορούσε να γραφεί πιο αστεία.
Κάθε βράδυ στις 8 ξεκινάει το πρόγραμμα: κάνει ο Ν μπάνιο το Θ ενώ εγώ συσκευάζω τα φαγητά, ρούχα κλπ του Θ για το πρωί στο σταθμό.μετά ο Ν συμμαζεύει κι εγώ ντύνω το Θ.μετά μπαίνει ο Ν για μπάνιο κι εγώ κοιμίζω το Θ.μετά εγώ μπάνιο και ο Ν ετοιμάζει φαγητό.μετά σερβίρω ενώ κάνει τσιγάρο κι αφού κάνω μαλλί τρώμε (επιτέλους) και καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση που δεν έχει τίποτα. Χθες στις 7 50 μου λέει ο Ν: τώρα θα έπρεπε να υπάρχει η “γυναίκα” για το παιδί.Τώρα που θέλω να χαλαρώσω απ’ τις 8, όχι στις 10 30! και μετά γύρισε, με κοίταξε και είδα μια ενοχή στο πρόσωπό του!
Τι άσχημο να θέλεις κάποιες φορές να ξεφορτωθείς το πλασματάκι σου..το να θες να το πετάξεις από το μπαλκόνι όμως (τις περισσότερες) είναι άλλο..
March 26, 2012 at 9:32 am
Είναι αυτή η ρουτίνα που στα παιδιά αρέσει ενώ εμάς μας αρρωσταίνει. Γυναίκα ε; μόνο εσωτερική σε σώζει σε τέτοιες φάσεις αλλά εμείς όταν το σκεφτόμασταν το είχαμε απορρίψει. Και να είχα που να τη βάλω, μου φαίνεται περίεργο να κυκλοφορεί ένας ξένος στο σπίτι μου. Άλλο που έτσι κι αλλιώς πληρώνω όσα δίνουν στις εσωτερικές και περισσότερα…Αλλά αυτό είναι προσωπική διαστροφή μάλλον και θέμα ανάλυσης άλλου blog.
Άσχημο να θες να το ξεφορτωθείς. Γιατί στην πραγματικότητα δεν το θες καθόλου φυσικά απλώς εκφραστικά και γλωσσικά έτσι σου βγαίνει όταν το σκέφτεσαι την ώρα που έχεις φτάσει στα όριά σου. Θυμάμαι την δεύτερη εβδομάδα στο σπίτι, 10.30 το πρωί, μόνη, άλουστη με κλάμερ, πυτζάμες και τον Βασίλη να κρέμεται στο στήθος τσιρίζοντας. Περίμενα τη μαία μου να ρθει να με σώσει και να μου δείξει πως να τον κοιμίζω αλλά η υπομονή μου εξαντλήθηκε. Την έπαιρνα κάθε 5 λεπτά τηλέφωνο να τσεκάρω που είναι. Φτάνει και με βλέπει σε αυτή την κατάσταση να την περιμένω με την πόρτα ανοιχτή και ύφος απόγνωσης. Με το που με βλέπει γελάει και μου λέει: ”είσαι στη φάση το σκοτώνω και το θάβω στον κήπο ε;” Τότε δε μπορούσα να πιάσω το αστείο γιατί δε μπορούσα να διανοηθώ ότι αυτά είναι πραγματικά συναισθήματα που τα νιώθουν όλες. Έχουν γραφτεί βιβλία γι’ αυτά.
Από τότε τους κήπους των σπιτιών τους κοιτάω λίγο περίεργα… 🙂
γονείς με κολικούς 
March 22, 2012 at 1:25 pm
Ναι αμέ! Πολλές τέτοιες μέρες. Που θέλω να κάνω τόσα πράγματα με τα μικρά και με το καλημέρα σας για την Α και Β παραξενιά τους μου κόβονται τα πόδια και η διάθεση με την μία… Και γεμίζω ενοχές που δεν είμαι η μάνα υπόδειγμα που θα ξεχάσει τον εαυτό της, θα κάνει την υπέρβαση και θα πατήσει το κουμπάκι και θα είναι ξανά και πάλι μέσα στην καλή χαρά.
Δεν είσαι η μόνη που σκέφτεται το πριν και απορεί αν ήταν η ίδια που ζούσε αυτό το πριν 😉
Αλλά όλο αυτό είναι που μας ιντριγκάρει και μας κάνει άλλους ανθρώπους από αυτό που είμασταν… Μας κάνει να προχωράμε ένα βήμα παραπέρα.
March 22, 2012 at 1:44 pm
Και σκέψου εγώ ένα παιδί..! Δεν λέω ότι χαίρομαι όταν βλέπω ότι κι άλλες μάνες περνούν τέτοιες μέρες. Αλλά επειδή είμαι σίγουρη ότι τις περνούν, χαίρομαι όταν το λένε και δεν περιορίζονται στις στιγμές της ευτυχίας.
χμ ένα βήμα παραπέρα λες ε; εμ, ένα βήμα σήμερα, ένα βήμα αύριο θα είμαστε συνέχεια μπροστά μόνες βρε Δέσποινα!! 😉
ευχαριστώ για την συμπαράσταση!!!
φιλάκια
Εύα