Πίκσουρ δις:
Είναι μια Τετάρτη Αυγούστου. Κουφονήσι. 8 παρά τέταρτο το πρωί. Τα 3 μπλε γυαλότουβλα πάνω από το χτιστό κρεβάτι αφήνουν ελάχιστο φως να μπει και οι κουρτίνες κουνιούνται ελαφρά από τη μπαλκονόπορτα φέρνοντας μέσα τη δροσιά της θάλασσας. Είναι αυτό που ξυπνοκοιμάσαι λίγο ίσα ίσα για να καταλάβεις ότι όντως είσαι σ’ ένα παραδεισένιο μέρος, δεν χρειάζεται να πεταχτείς να ντυθείς και έξω όλα είναι τέλεια. Πάνω που το αντιλαμβάνομαι, μισοκοιμισμένη, κάτι αρχίζει να κουνιέται στο κρεβάτι. Όπως είπα και πριν είναι όλα τόσο τέλεια που δεν θα μου φαινόταν περίεργο αυτό που κουνιέται να είναι τελικά ο Johnny Depp. Ας μη χαλάσω την φαντασίωση, σκέφτομαι. Εξάλλου σε λίγο θα μάθω. Γιατί αυτό που κουνιέται πλησιάζει. Αρχίζει να ανεβαίνει αργά πίσω από την πλάτη μου (#wtf? δεν είναι αυτό που φαντάστηκα..) και πριν το καταλάβω 2 μπούκλες (ούτε ο Johnny είναι..) μου γαργαλάνε το μέτωπο και μια φωνή ψιθυριστή μου λέει: ‘’μαμά, ο ήλιος τι τρώει…;;;’’
Ε, μα τι νόμιζες ντίαρ; ότι σε άφησα τόσους μήνες γιατί το γύρισα στο σοφτ πορνό; Δεν θα ‘ταν κι άσχημη ιδέα εδώ που τα λέμε, έχουν γεμίσει τα σόσιαλ από ανέραστους γονείς, αν και θα ‘ταν λίγο περίεργη κληρονομιά για τον Billy the kid…
Μπα, τα ίδια θα λέμε πάλι, δεν αλλάζουμε θέμα προς το παρόν. Εξάλλου το θέμα όλων των μπλογκ που ασχολούνται με την μητροπατρότητα (πόσο θα ‘θελα να υπήρχε μία λέξη για όλο αυτό) είναι ουσιαστικά ότι η ζωή σου αλλάζει 100% όταν κάνεις παιδί. Απλά ο καθένας το βλέπει διαφορετικά και το παρουσιάζει με τον τρόπο του. Τα καλά νέα είναι ότι το ‘’θέμα’’ μας αποκτά μια χιουμοριστική χροιά από μόνο του μόλις περάσει τα 2 περίπου. Θα ‘λεγα και σουρεάλ, ναι, ναι..Καμιά φορά τα επίπεδα σουρεάλ είναι τέτοια που θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με μια πιθανή συζήτηση μεταξύ Γούντι Άλεν και Ταραντίνο. Διότι το παραπάνω περιστατικό είναι καλοκαιρινό.Το περιβάλλον γύρω του είναι σούπερ. Ναι ok, πρέπει να βρεις γρήγορα τι σκατά τρώει ο ήλιος στις 8 παρά τέταρτο το πρωί στο Κουφονήσι και μάλιστα αποστομωτικά ώστε να μην το συζητάς μέχρι να ξεθωριάσουν όλα τα Κουφονήσια γύρω σου. Αλλά τουλάχιστον εκεί θα τον ξεγελάσεις με μια βουτιά. Σου ‘χω πολύ καλύτερα: Της πόλης. Ακόμα καλύτερα: του μπάνιου. Αυτό με την πόρτα του μπάνιου by the way, είναι εξοργιστικό και κανείς δεν ασχολείται σοβαρά (τι διάολο μόνο σ’ εμένα τη σπάει;). Φαίνεται πως είναι γραμμένο με κάποιον τρόπο στο dna τους ότι η πόρτα του μπάνιου ΑΝΟΙΓΕΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΣ.
Και πάμε ρυθμικά:
One, two, Billy’s comin for you
Three, four, shut the door…
– Μαμά
…. (κάνω ντουζ εγώ τώρα)
– ΜΑΜΑΑΑ
– Ναι αγάπη μου, κάνω μπάνιο τι έγινε; (λάθος ερώτηση, μεγάλο λάθος. Διότι δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να φέρει πίσω..)
– Μαμά, (πολύ σοβαρός) ένα πόνυ, μεγάαααλο, που ήταν μονόκερως… (παύση για να δει αν ακούω)…ΜΑΜΑ
– (ανοίγω κουρτίνα μπάνιου) Ακούω!!
– τι είπα; (τσεκ..)
– Το πόνυ το μεγάλο ο μονόκερως…λέγε..
– (ξανά) Ένα πόνυ μεγάλο που ήταν μονόκερως, πήγε την αδερφή του στο φεγγάρι και την άφησε εκεί για πάντα. (με στόμφο και γουρλωμένα μάτια όπως εξάλλου απαιτεί μια τέτοια είδηση)
– (Να μη σου περιγράψω το ύφος μου.. Ελπίζω σιωπηλά ότι δεν θα είναι συζήτηση αλλά μια απλή, πολύ σημαντική βεβαίως, δήλωση του παιδιού μου σχετικά με το πόνυ το μονόκερω τον αστροναύτη, που το λες και αδελφοκτόνο αν το καλοσκεφτείς..)
– Μαμά, αυτό τώρα είναι καλό;
– (Αυτό εννοούσα! Είδες που σου τα ΄λεγα; Τώρα εγώ πρέπει να σκεφτώ αν είναι καλό που το πόνυ το μεγάλο με το κέρατο πήγε την αδερφή του στο φεγγάρι και την άφησε εκεί για πάντα. Από πού να το πιάσω; Εντωμεταξύ περνάει ο χρόνος μου, πρέπει να δώσω μια απάντηση γρήγορα και κυρίως να τον αιφνιδιάσω γιατί αν το πάω χαλαρά θα με σκίσει, σίγουρα θα ‘χει την επόμενη ερώτηση έτοιμη….τι να πω;…τι να πω…; Θα το πάω θετικά δεν θα τον τρομάξω) E, καλό μου φαίνεται αγάπη μου, γιατί όχι, μια χαρά είναι στο φεγγάρι τα βλέπεις και όλα από ψηλά.
– Τι καλό ρε μαμά; αφού εκεί έχει μόνο νύχτα
– (Είδες άμα πας να κάνεις το καλό; Δε με βλέπω να τη βγάζω καθαρή..) Ναι δεν έχεις άδικο. Γιατί την πήγε εκεί όμως βρε αγόρι μου;
– Δεν ξέρω μαμά. ΕΣΕΝΑ ΡΩΤΑΩ! Κι εσύ είπες πως είναι καλό. Άμα είναι καλό να πάμε κι εμείς στο φεγγάρι! Γιατί δεν πάμε;
– (θα το πάω ορθολογιστικά) Δεν πάμε στο φεγγάρι γιατί δεν είμαστε αστροναύτες και γιατί δεν έχουμε διαστημόπλοιο. Επίσης, πράγμα εξίσου σημαντικό, μερικοί από μας ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να πάμε στο φεγγάρι!
– (ύφος απορίας με παύση) Και τότε μαμά το πόνυ ΠΩΣ ΠΗΓΕΕΕΕ; Ε; εξίσου; (λέξη που μάλλον του άρεσε αλλά δεν ξέρει τι σημαίνει και αποφάσισε να τη βάλει για έμφαση στο τέλος)
– (Κίνηση απελπισίας, σύνηθες το φαινόμενο σε άπειρους γονείς. Προέρχεται συνήθως από τον εκνευρισμό που δημιουργείται όταν δεν έχουμε τι να απαντήσουμε στα τετράχρονα) Το πόνυ πήγε επειδή είναι πόνυ μονόκερως. Αυτά μπορούν να πάνε χωρίς διαστημόπλοιο. Εμείς όχι.
Καταλαβαίνεις ότι αυτή η εμπεριστατωμένη άποψη ότι το πόνυ-μονόκερως μπορεί να πάει στο φεγγάρι χωρίς διαστημόπλοιο ενώ οι άνθρωποι όχι, είναι τουλάχιστον βλακώδης. Αλλά γιατί να μην το πιστέψει να τελειώνουμε; Εδώ πιστεύει ότι η 7χρονη Ντόρα γυρίζει τις ζούγκλες με μια παπουτσωμένη μαϊμού και σώζει μωρά τζάγκουαρ. Δηλαδή γιατί ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ;;
Δεν ξέρω δεν ξέρω. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας σ’αυτές τις ηλικίες. Μπαίνω στον πειρασμό καμιά φορά κι εγώ να ενισχύσω το φανταστικό περισσότερο. Αλλά μετά αναγκάζομαι να κάνω την ξινή και πάλι και να τον προσγειώσω διότι χάρη στο μπαμπά του το παιδί θα πιστεύει έτσι κι αλλιώς για πολύ καιρό ότι το καραβάκι που σε πάει στο κάτω Κουφονήσι είναι πειρατικό, ότι στα βράχια ζουν τεράστιοι καλοί δράκοι, ότι οι καρχαρίες είναι φίλοι μας και ότι στην αποθήκη μας στο υπόγειο ζει ένα τεράστιο κουνούπι, ο Μάνθος (λυπάμαι πολύ τον πρώτο άνθρωπο Μάνθο που θα γνωρίσει) που τσιμπάει όταν δεν είμαστε καλοί.|
Πι.Ες.1 Τώρα που το ξαναβλέπω ο τίτλος του ποστ είναι εντελώς άσχετος με το περιεχόμενό του. Έχει μια μικρή σχέση με την πρώτη παράγραφο αλλά μέχρι εκεί.
Πι.Ες.2 Το yeah baby ωστόσο μου βγήκε λίγο αυθόρμητα αφού επιτέλους μου ‘ρθε έμπνευση κι έγραψα κάτι!
Πι.Ες.3 Is that a pen in your pocket βρε or r u happy to see me? 😉
– Μαμά να σου πω ένα αποκριάτικο τραγούδι?
– Για πες αγάπη μου
– Βάζει ο Ντούτσε την στολή του και την σκούφια την ψηλή του μ´ ολα τα φτεραααά (δις)…
– Ο Ντούτσε ρε αγάπη μου δεν είναι αποκριάτικο πως σου ´ρθε?
– Αφού βάζει την στολή του ρε μαμά και την σκούφια την ψηλή του!!
Όπως και να το δεις, ένα δίκαιο το ‘χει το παιδί. Διότι στολή, σκούφια και μποά, δικτάτορα δεν το λες… μάλλον σε drag queen πάει το μυαλό αλλά το παιδί τώρα γιατί να το μπερδέψω πριν την ώρα του;
Το αστείο είναι ότι παίρνει και ύφος στην έναρξη, δεν ξέρω που το ‘χει δει, αλλά κάνει έναν παρατεταμένο ήχο με χοντρή φωνή (τύπου) σαν εισαγωγή κάπως έτσι:
Εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε –και μετά μπαίνει ρυθμικά- βάζει ο Ντούτσε τη στολή του κλπ κλπ
Τώρα με συγχωρείς, στολή με ψηλή σκούφια και όοοοολα τα φτερά;…..φταίω εγώ…; Ότι τι;; ‘’Πάμε πόλεμο;’’. Πώς να μην το τρολάρω τώρα αυτό εγώ; Τον αφήνω και το λέει εννοείται. Και πολύ καλά κάνει το παιδί. Έχει χιούμορ.
Είμαι απ’ αυτούς που μισούν τις Αποκριές. Τις θεωρώ εντελώς περιττή γιορτή. Παρ’ όλο που λόγω καταγωγής των γονιών μου έχω ζήσει κάποια πολύ ωραία έθιμα, όχι Πάτρα και Ξάνθη που πάει το μυαλό σου, πλιζ, δεν τις αντέχω. Απ’ όλη αυτή την ιστορία του τριωδίου εγώ το μόνο που αγαπώ είναι ο χαρταετός. Συγκεκριμένα δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να πετάμε χαρταετό μόνο την Κ. Δευτέρα.
Στο θέμα μας. Το παιδί εκτός από το σπίτι που τραγουδάει ΟΛΗ ΜΕΡΑ, τραγουδάει και στο δρόμο καμιά φορά. Το αγαπημένο του άσμα τελευταία είναι το Let her go (Passenger) το οποίο έχει μάθει απ’ έξω (!) με δική του προφορά φυσικά και ο Ντούτσε, ένεκα καρναβαλιού. Το Let her go ‘’το τραγουδάει εκείνο το παιδί που το λένε Βασίλη’’ (ευχαριστώ φίλη μου Μαρίνα που είπες στο παιδί μου ότι τον τραγουδιστή τον λένε κι αυτόν Βασίλη και τώρα μας πρήζει…) ενώ ’’το Ντούτσε το λέει εκείνη η κυρία, η γιαγιούλα, η Βέμπο που πέθανε’’ (στην ίδια πρόταση όλο αυτό).
Καμιά φορά, αφού τα πει αυτά τα δύο 76 φορές και βαρεθεί, συνθέτει δικά του τραγούδια με δικά του λόγια, χωρίς νόημα και ομοιοκαταληξία γιατί λέει ότι ‘’μαμά έχω πολλά τραγούδια μέσα στο κεφάλι μου και πρέπει να τα πω’’.
Σήμερα το πρωί στον παιδικό σταθμό μπήκε τραγουδώντας, εννοείται, κάτι δικό του. Μας ανακοίνωσε λοιπόν η διευθύντρια ότι ο Billy the kid τραγουδάει όλη την ώρα ΔΥΝΑΤΑ και δεν σταματάει ούτε την ώρα του φαγητού. Αυτός όμως ενδιάμεσα προλαβαίνει και τρώει –δεν έχω ιδέα πως το κάνει αλλά το φαγητό ΔΕΝ το χάνουμε- ενώ τα υπόλοιπα παιδάκια τον κοιτάνε να δίνει παράσταση και δεν τρώνε. Εννοείται ότι εμείς οι περήφανοι γονείς γελάσαμε και τον αγκαλιάσαμε όλο χαρά αλλά μετά σκέφτηκα ότι η διευθύντρια δε γέλασε… Για την ακρίβεια ούτε που χαμογέλασε… Θα μείνω για πάντα με την απορία αν μας την είπε ή όχι που τα άλλα παιδάκια δεν τρώνε την ώρα του φαγητού.
Άρα με βάση τα παραπάνω, μάλλον πρέπει να πάω το παιδί να κάνει μουσική.
Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις που είχαμε πάρει για το παιδί, πριν το παιδί. Θυμάμαι κάτι ομηρικούς καβγάδες ενώ ήμουν δεν ήμουν στον 6ο σχετικά με τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Ναι, ναι είναι αυτή η βλακεία που σου βγαίνει στη διαπασών πριν το διάδοχο, πριν καταλάβεις ακόμα πώς να αλλάζεις πάνα και διαλέγεις σχολεία και αθλήματα. Εμείς είχαμε το φοβερό δίλημμα: κολύμβηση vs καράτε ή κουνγκ φου ή ταεκ βο ντο ή κικ μπόξινγκ (ή μάι ας σιχτίρ..)
Τι ‘’είσαι ψωνάρα’’, τι ‘’εμένα ο γιος μου δεν θα έχει τρίγωνη πλάτη και λεπτή μέση σα μπαλαρίνα’’ άκουσα δε λέγεται. Αφού άκουσα το λογύδριο είχα μόνο ένα ακλόνητο επιχείρημα, το εξής: ‘’Ωραία κατάλαβα. Δε θες κολυμβητήριο. Θα σου πω λοιπόν 4 λέξεις και θα σ΄αφήσω ν’ αποφασίσεις μόνος σου. 4 απλές λεξούλες:
Μάικλ Φελπς……(παύση για να το κάνεις εικόνα)………..Τσάκι Τσαν…….
Δεν πήρα απάντηση αλλά το κολυμβητήριο δε νίκησε έτσι κι αλλιώς. Διότι το παιδί είναι από αυτά που ενθουσιάζονται με κάτι και ξαφνικά μια μέρα πριν αρχίσουν τσιρίζει και χτυπιέται ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΩ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩ.
Πι.Ες.1 Απορώ ειλικρινά από πού το ‘χει πάρει αυτό… εγώ δε βαριόμουν τόσο γρήγορα, το πάθαινα στον ένα χρόνο περίπου..
Πι.Ες.2 ένα χρόνο ενόργανη..
Πι.Ες.3 ένα χρόνο μπαλέτο… αλλά έχω δικαιολογία στραμπούληξα το λαιμό μου σε κάτι επιδείξεις και μετά είχα τραύμα, που να συνεχίζεις…
Πι.Ες.4 ένα χρόνο μπάσκετ! Α, καλά, θεϊκό! Γυναικεία ομάδα ΧΑΝΘ. Παραιτήθηκε ο προπονητής μόνο αυτό σου λέω.
Πι.Ες.5 4 χρόνια κολυμβητήριο! Έχω σπάσει ρεκόρ εδώ. Επίσης έχω φάει ψόφο κρύο με ξύπνημα 5 το πρωί για προπόνηση και μετά 5η δημοτικού άστα δράμα. Καλά έκανα και σταμάτησα
Πι.Ες.6 Μία ώρα τένις. Καταρχάς είμαι εντελώς άστοχη (άλλο το μπάσκετ, μην αρχίζεις). Δεν έχω το παραμικρό ταλέντο. Επιπλέον η μαμά μου μόλις ενημερώθηκε για την ασχετοσύνη μου και για το κόστος του νέου σπορ αποφάσισε ότι ‘’ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΤΡΕΛΛΑΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΣΕΖΟΝ ΝΕΟ ΣΠΟΡ! ΣΠΙΤΙ ΤΩΡΑ!’’
17.2.14 Daddy dearest
Posted on: February 17, 2014
- In: mama's log
- 9 Comments
Άλλος παιδί δεν έκανε μόνο η Μαριώ το Γιάννη λεέι ο λαός. Στην περίπτωσή μας δεν θα σου πω το ίδιο ακριβώς αλλά κάπως έτσι. Ανακαλύπτω από τότε που γέννησα μια καινούρια γενιά μπαμπάδων. Τους μπαμπάδες με τόσο ανεπτυγμένο ‘’μητρικό’’ ένστικτο που κάνουν και παιδίατρο να ανατριχιάζει. Αυτούς που θα θήλαζαν ευχαρίστως αν η βιολογία τους το επέτρεπε.
Έχουν κάποια συγκεκριμένα γνωρίσματα, εύκολο να τα ξεχωρίσει κανείς. Κάποια απ’ αυτά τα ζω καθημερινά διότι τα έχει και ο μπαμπάς του σπλάχνου μου οπότε μιλάω εκ πείρας.
Πάσχουν κυρίως από ΕΠΙΔΕΙΞΙΤΙΔΑ: Πιστεύουν πραγματικά ότι το παιδί τους είναι το ΠΙΟ όμορφο, το ΠΙΟ έξυπνο, το ΠΙΟ χαρισματικό πλάσμα που ήρθε ποτέ στον πλανήτη. Οπότε ακόμα κι αν δε μοιράζεται τα παιχνίδια του ή δεν τρώει λαχανικά ή δεν κοιμάται όλη νύχτα στο κρεββάτι του, απλώς είναι ο τρόπος που εκφράζεται. Ένα λαμπρό μυαλό εξάλλου συνοδεύεται από κάποιες θυσίες. Μην τα θέλουμε κι όλα…
Εμείς στο σπίτι μας δεν έχουμε επιδειξίτιδα. Δηλαδή, έχουμε, αλλά δεν την λέμε έτσι. Τη λέμε ‘’πατρική περηφάνια’’. Η πατρική περηφάνια δεν σταματά ποτέ να εκκρίνεται. Ειδικά στα εργασιακά περιβάλλοντα, που ίσως θα σκεφτόσουν ότι είναι ανασταλτικός παράγοντας, ευνοείται ακόμη περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι να γνωρίζουν όλοι στην εταιρία που δουλεύει ο μπαμπάς, και όταν λέω όλοι εννοώ από τον CEO μέχρι την κυρία που φέρνει τους καφέδες, αν το παιδί σου είδε εφιάλτη το βράδυ. Κάτι τέτοιες στιγμές σε κάνουν να αναρωτιέσαι πραγματικά αν κερδίζεις κάτι που δε βάζεις φωτογραφίες του παιδιού στο facebook…
Παρατηρούνται οι εξής σουρεάλ διάλογοι γονέων:
Μπαμπάς (πάσχων): Καλά δε μπορείς να φανταστείς τι μου είπε τώρα! ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΤΑΙ!!!
Μαμά (σώα, με χιούμορ): ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΙΔΕΙΑ…;;;
Μπαμπάς (πάσχων): Ειρωνεύεσαι; θ’ αλλάξεις γνώμη. Είδε έναν παππού στο δρόμο και με ρώτησε αν είναι ο κύριος Κώστας από τον 5ο επειδή κι αυτός κούτσαινε ΚΑΙ ΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΕ!
Μαμά (σώα, με χιούμορ): Σ Ο Β Α Ρ Α ΜΙΛΑΣ; Έχω πάθει πλάκα! Δεν ξέρω αρχίζω να σκέφτομαι μ’ αυτά που μου λες μήπως πρέπει να τον πάμε σε ειδικό σχολείο…;
Αυτή η περίεργη πατρομητρότητα ξεκινάει συνήθως από το τεστ εγκυμοσύνης.
Κατά την διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης, επειδή ακόμη δεν έχει πάρει σάρκα και οστά η εξέλιξη του είδους του μπαμπά, η εγκυμονούσα μαμά έχει μετατραπεί σε μικρή θεότητα. Μπορεί να είσαι 5 εβδομάδων έγκυος και το τζην σου να σου μπαίνει ακόμα, αλλά την ‘’κατάστασή’’ σου γνωρίζει όλη η πολυκατοικία, ο περιπτεράς, ο υπάλληλος στο βενζινάδικο, καμιά φορά και το παιδί στο φανάρι που για 9 μήνες σε χαιρετάει και φωνάζει ‘’με το καλό’’!
Ακριβώς επειδή η εγκυμοσύνη κρατάει 9 μήνες, το συνηθίζεις λίγο αυτό κι έχεις την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα είναι από δω και πέρα. Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα φύγεις απ’ το μαιευτήριο. Με 10 κιλά ακόμα στην κοιλιά σου, άυπνη, ταλαιπωρημένη, αναρωτιέσαι στα σκαλιά τι άλλαξε και ενώ 3 μέρες πριν ήσουνα στο ‘’ότι-θέλεις-εσύ-αγάπη-μου’’, πέρασες στιγμιαία στο ‘’τι-τη-θέλουμε-τώρα-την-κωλοορχιδέα-να-την-κουβαλάμε-σπίτι-μη-φωνάζεις-θα-ξυπνήσεις-ΤΟ-ΠΑΙΔΙ’’…!
Αυτό όλο συνεχίζεται φυσικά και εμπλουτίζεται διαρκώς.
Μπορεί να περάσεις μία φάση που το παιδί παθαίνει μαμακίαση. Είναι η άχαρη εκείνη φάση που μόνο κλαίει και τσιρίζει και μόνο στη δική σου αγκαλιά ηρεμεί. Μετά όμως απ’ αυτή την φάση, ακριβώς εκεί που αναρωτιέσαι αν θα τη βγάλεις καθαρή τελικά, το παιδί το γυρίζει σε λατρεία του μπαμπά. Εσύ αρχίζεις να κοιμάσαι λίγο περισσότερο τα πρωινά, ενώ το στεφάνι σου και ο ‘’mini-he’’ κάνουν bonding πάνω από χιλιάδες περιτυλίγματα kinder.
Άδικα προσπαθείς να μειώσεις τον αριθμό των καραμελών και των σοκολατοειδών που καταναλώνει το σπλάχνο σου. Είναι πια αποδεδειγμένο πως πρόκειται για παιδί-θαύμα και λίγη παραπάνω σοκολάτα απλώς θα του δώσει περισσότερη ενέργεια την οποία χρειάζεται αφού το σώμα του δουλεύει σε ρυθμούς πρωταθλητή (δεν έχει σημασία σε ποιο άθλημα) και το μυαλό του συνθέτει 2-3 σονέτα τη μέρα. Όλα αυτά τα ΄χει διαπιστώσει ο πατέρας του και δε χωρούν αμφιβολία…
Μιλάτε κι εσείς κυρία Ντράκερμαν κι εσείς κυρία Τσόου και ξοδεύετε τον χρόνο σας γράφοντας για τη μητρότητα αλλά αγνοείτε τη νέα γενιά μπαμπάδων. Αυτή που δεν περιορίζεται στον ενθουσιασμό για την διαιώνιση του είδους αλλά εισβάλλει αποφασιστικά μέσα στο κουτί με τα μωρομάντηλα, ανακατεύει τις σύριγγες των 5ml με αυτές των 10ml, μπερδεύει το ponstan με το algofren και μεγαλώνει τους νέους υπερ-έλληνες που σκέφτονται κατευθείαν σε ios7!
Πι.Ες.1 Για να μην γκρινιάζεις, που έχεις τα δίκαια σου δε λέω, σου ‘χω κι άλλο ποστ έτοιμο γιατί μου ‘κοψε πως αν δεν τα γράψω μαζεμένα, δεν θα τα ποστάρω με νορμάλ συχνότητα ποτέ. Οπότε είμαι ένα επεισόδιο μπροστά ντίαρ..
Πι.Ες.2 Τώρα βέβαια, είπαμε τη μία πλευρά του νομίσματος. Γιατί είστε κι εσείς, οι μπαμπάδες απόντες, όχι εσείς που την κάνατε με ελαφρά, αλλά εσείς που παραμένετε ως σύζυγοι και βιολογικοί πατεράδες όμως ο ρόλος σας περιορίζεται εκεί. Είστε εσείς που δεν έχετε αλλάξει πάνα ποτέ, που δεν ξυπνάτε το βράδυ γιατί πιστεύετε ότι αν ξυπνήσει η μάνα δεν θα κουραστεί, ενώ εσείς θα γίνετε κουρέλι. Είστε εσείς που ποστάρετε στο fb κάτι ευφάνταστα για την πατρότητα αλλά δεν έχετε ιδέα πότε κάνει εμβόλιο το παιδί ή τι νούμερο παπούτσι φοράει! Το χειρότερο μ’ εσάς είναι ότι είστε μεταξύ 30 και 40, δηλαδή ένα τραγικό και παθέτικ είδος ‘’άντρα’’ που ζει ανάμεσά μας, δυστυχώς πολλαπλασιάζεται, πιστεύει ότι ‘’το παιδί χρειάζεται μόνο τη μάνα του έτσι είναι η φύση…!!’’ και η μόνη σχέση που έχετε με την σημερινή εποχή είναι το καινούριο g-star τζηνάκι σας. Κατά τα άλλα θα έπρεπε να σαπίζετε σε κάποιο μουσείο, εσείς και οι αντιλήψεις σας, μέχρι ο γιος σας (που ευτυχώς τον μεγαλώνει μόνο η μάνα του) σας πετάξει στο μέτωπο, ανάμεσα στα φρύδια, τη φράση: ‘’τι έγινε γέρο;’’. Οπότε και θα ζαρώσετε και θα εξαφανιστείτε σαν την κακιά μάγισσα της χιονάτης. Να σας ενημερώσω, αφού δεν σας το ‘χει πει κανείς, πως ένα σπερματοζωάριο δεν αρκεί για να είστε πατέρας.
Πι.Ες3 Πολύ το ευχαριστήθηκα το Πι.Ες.2 να ξέρεις…
21.11.13 google it
Posted on: November 21, 2013
- In: mama's log
- 8 Comments
Αν γκουγκλάρεις την φράση: ‘’πώς να μεγαλώσεις ένα παιδί’’, πριν προλάβεις να την ολοκληρώσεις, στο σημείο πριν τις λέξεις ‘’ένα παιδί’’ εμφανίζεται το εξής καταπληκτικό:
Το οποίο για τον κοινωνιολόγο του μέλλοντος δίνει μία ξεκάθαρη εικόνα των προτεραιοτήτων μας ως γενιά (και της ορθογραφίας μας ως έθνος…).
Αν είσαι ελάχιστα εμπλεκόμενος στα σόσιαλ μίντια ή απλά αν δεν κάθεσαι ήσυχος και ψάχνεσαι με διάφορα (πιθανώς γιατί ακόμη δεν ξέρεις τι θες να κάνεις σ’ αυτή τη ζωή) δεν θα σου πάρει πολύ χρόνο να καταλάβεις πως πολύς, πάρα πολύς κόσμος έχει αντικαταστήσει τον φίλο, τον επιστήμονα, τον γιατρό, τον ψυχολόγο, τους γονείς του, τα αδέλφια του με το google. Γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο στην ηρεμία του σαλονιού σου ή στην ησυχία του γραφείου σου ή στο δρόμο με το κινητό σου να ρωτήσεις ότι σου κατέβει και να μην σε κατακρίνει κανείς. Αυτό εμπεριέχει τον κίνδυνο να ρωτήσεις πχ πώς να μεγαλώσεις το παιδί σου και να πάρεις απάντηση για το πώς να μεγαλώσεις φούντα. Οπότε το να έχεις μία στοιχειώδη σχέση με την πραγματικότητα προαπαιτείται.
Τις περισσότερες φορές βέβαια, οι γονείς φέρνουμε στον κόσμο τα παιδιά μας και οι γνώσεις που έχουμε για το μεγάλωμά τους δεν είναι περισσότερες από αυτές που έχουμε για το μεγάλωμα της φούντας. Το κόβω εδώ γιατί θα βγουν οι πουριτανοί να μου πουν ότι παρομοιάζω τα παιδιά με τη φούντα και θα ‘χουμε άλλα…
Ασφαλώς και δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Όμως έτυχε πρόσφατα να βρεθώ σε συζητήσεις με γονείς που πραγματικά πιστεύουν πως ότι χρειάζεται να ξέρουν σήμερα σχετικό με την ανατροφή του παιδιού τους θα το βρουν on line. Δεν θα σου κρυφτώ, αγαπώ την ψηφιακή εποχή, αγαπώ αυτή την τεράστια ανοιχτή βιβλιοθήκη. Αλλά θα ήθελα να υπάρχουν ορατοί νόμοι χρήσης. Ας πούμε ότι ένα απλό κρυολόγημα του παιδιού μπορεί να σε στείλει εύκολα να διαβάζεις αναλύσεις και pdf που προορίζονται για τελειόφοιτους ιατρικής και μόνο.
Αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο πάρτυ που γίνεται σε ότι αφορά σε θέματα ψυχολογίας και ανατροφής. Κάπως έφερε η τύχη τα πράγματα έτσι και βρέθηκα να συναναστρέφομαι έναν παιδοψυχολόγο. Αν έχεις φίλο παιδοψυχολόγο ή κοινωνικό λειτουργό ή αναπτυξιολόγο ή οποιαδήποτε τέτοια ειδικότητα είσαι τυχερός άνθρωπος. Να το εκμεταλλευτείς. Θα σε βοηθήσει να μην γκουγκλάρεις άδικα. Γενικά είναι ωραίο να νιώθεις ότι δεν χρειάζεσαι καθοδήγηση και να βασίζεσαι στο αλάνθαστο ένστικτό σου και όχι στο google. Όμως πως θα ποτίσεις το δεντράκι σου αν δεν ξέρεις τον τρόπο; Μία σοφή κουβέντα που μου είπε και μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι η εξής: πρέπει να βλέπουμε τα παιδιά μας σαν βέλη. Η δουλειά μας σαν γονείς είναι να πετάξουμε αυτά τα βέλη μακριά. Να βρούμε τον τρόπο να φτάσουν στον προορισμό τους. Δεν ωφελεί κανέναν αν κρατά τα βέλη του αγκαλιά. Τρομακτική παρομοίωση. Αφενός γιατί έπιασα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει εσωτερικά ‘’το παιδάκι μου σιγά μην το πετάξω εγώ μακριά, εγώ το θέλω αγκαλίτσα γούτσου γούτσου’’ ή ‘’ναι σιγά που είναι βέλη τα παιδιά που ξέρεις εσύ επειδή διάβασες και 5 βιβλία κομπογιαννίτη..’’. Αφετέρου δε γιατί δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Όχι ότι το παιδί μου, μου ανήκει και πρέπει να κάνει ότι θέλω εγώ αλλά γιατί αυτομάτως ο ρόλος σου βαραίνει εντυπωσιακά πολύ ενώ μέχρι χθες έκανες πλακίτσα με το κόψιμο της πάνας.
Ήθελα πάρα πολύ να απαντήσω στον παιδοψυχολόγο ότι εγώ τοξότης είμαι δυστυχώς μόνο στο ζώδιο και όποτε προσπάθησα κάποιο άθλημα με συγκεκριμένο στόχο (μπάσκετ, τέννις) απέτυχα οικτρά και μάλιστα σπάνια έως καθόλου πετυχαίνω το τσαλακωμένο χαρτί στο καλαθάκι των αχρήστων στο γραφείο. Επειδή δεν γεννήθηκα άνδρας στην εποχή του Ρομπέν των δασών, την έχω βγάλει καθαρή μέχρι τώρα αλλά αυτό με το παιδί-βέλος με τσάκισε.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά μη νομίζεις ότι έχω κανένα φοβερό συμπέρασμα και ηθικό δίδαγμα να σου πασάρω. Εγώ απλώς ήθελα να μοιραστώ αυτή την πληροφορία και να σου πω, μια και πλησιάζουν Χριστούγεννα, ότι το δικό μου βέλος ζητάει επίμονα από τον Άγιο Βασίλη να του φέρει δώρο…κλειδιά. Όταν επιχειρείς να τον ρωτήσεις το αυτονόητο ‘’τι κλειδιά’’ παίρνεις την αποστομωτική απάντηση ‘’αυτά που ανοίγουν πόρτες’’ …!!!…%$#@$…!!! Έχω καταλάβει ότι προφανώς το εννοεί αυτό που λέει γιατί δοκίμασα να τον ρωτήσω μέρες μετά και η απάντηση ήταν: ‘’ε, δεν είπαμε μαμά; θέλω ΚΛΕΙΔΙΑ’’. Έχει γίνει δε οικογενειακό αστείο κι έτσι όποτε κάποιος συγγενής ή φίλος ρωτήσει τι δώρο θέλει το παιδί, του πούμε κλειδιά και απορήσει ‘’τι κλειδιά;’’ τον κοιτάμε με λίγο boring ύφος και του λέμε ‘’που ανοίγουν τις πόρτες φυσικά! Άκου τι κλειδιά! Τι ερώτηση..’’
Αναλύοντας λίγο παραπάνω την επιθυμία του καταλήγω στα εξής:
Ή το παιδί μου έχει μπει στην προεφηβεία πρόωρα και θέλει να μπαινοβγαίνει στο σπίτι όποτε γουστάρει, πράγμα που μου φαίνεται τρομακτικό.
Ή το παιδί είναι φιλόσοφος και το αίτημά του είναι μεταφορικό, συμβολικό, τύπου ‘’κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες της ζωής’’, πράγμα που μου φαίνεται ακόμη πιο τρομακτικό…
Πι.Ες. Το γκούγκλαρα φυσικά και μου βγήκαν κάτι εταιρίες με θωρακισμένες πόρτες, 2-3 άρθρα με τα 3 κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες του πανεπιστημίου κι ένα άρθρο που έλεγε ότι το κλειδί έχει βαριά συμβολική κληρονομιά, από το πιο μακρινό παρελθόν. Είναι σύμβολο που ανοίγει και κλείνει τις δυνάμεις, αναπαριστά την γνώση, την μύηση και το μυστήριο, την περιέργεια και την κατάκτηση, την ιδιοκτησία. Το έκλεισα αμέσως..
Πι.Ες.2 (άσχετο) Στην Κίνα ο νόμος απαγορεύει στα ζευγάρια που ζουν στα αστικά κέντρα να κάνουν δεύτερο παιδί. Αν κάνουν τότε του στερούν βασικά δικαιώματα όπως παιδεία, περίθαλψη κλπ. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοιος νόμος. Είμαστε πολιτισμένο δυτικό κράτος. Δεν τολμούν ωστόσο τα περισσότερα ζευγάρια που ζουν στα αστικά κέντρα να κάνουν δεύτερο παιδί. Με το μνημόνιο έχουμε μετατραπεί στους ιδανικούς κινέζους πολίτες, η χαρά του Μάο…
Πι.Ες.3 (σχετικότατο) Μη γκουγκλάρεις ότι σκεφτείς, θα γίνεις νευρωτική και μίζερη. Είπαμε βέλος-πετάω-μακριά! Φόκους φόκους!
Πι.Ες.4 (σχετικό με παλιό ποστ) Η παιδοψυχολόγος είπε ότι δεν πρέπει να μιλάμε αγγλικά μεταξύ μας μπροστά στο παιδί γιατί ‘’σκεφτείτε πως νιώθει εκείνη την ώρα το παιδί΄΄……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………crazy bitch…..!@#$:@#$!!
23.10.13 Q & A
Posted on: October 23, 2013
Βάζω αυτόν τον τίτλο για να σκεφτείς ότι θα διαβάσεις πολύ σοβαρά θέματα και θα ξεχάσεις πως εξαφανίστηκα τόσον καιρό και δε θα με βρίσεις. Ντρέπομαι ναι. Να το ξεπεράσουμε τώρα να συνεχίσουμε γιατί έχουμε θέματα; ευχαριστώ.
Ανακαλύπτω στην πορεία της μητρότητας ότι χρειάζονται πολλά παραπάνω για να γίνεις γονιός εκτός από καρότσι, κούνια, πάνες και λεφτά. Δεν εννοώ την αγάπη, άμα δεν έχεις αγάπη δεν κάνεις παιδί είναι απλό, άσε που δεν θα σου ‘λεγα ποτέ τέτοια κλαφτερά, τόσο facebook τι το ‘χεις; εδώ σκάσανε οι drama queens και στο twitter κι έχουμε links με τραγουδάκια και ατακούλες ‘’καλημέρα αγάπες μου’’ ετσέτερα ετσέτερα. Τέλος πάντων, μακρηγορώ και σε μπερδεύω. Χρειάζεσαι και πολύ πιο συγκεκριμένα πράγματα όπως γνώσεις. Γενικές και ειδικές. Για παράδειγμα πρέπει να ξέρεις από τι αποτελείται η οδοντόκρεμα και να το εξηγείς με τέτοιον τρόπο ώστε να μην επιδέχεται περαιτέρω ερωτήματα όπως:
– μαμά τι έχει μέσα η οδοντόβουτσα;
– η οδοντόκρεμα εννοείς;
– ναι η οδοντόκρεμα
– ε, κοίτα είναι μια κρέμα που έχει μέσα διάφορα υλικά για να καθαρίζουν τα δόντια μας
– γιατί;
– για να καθαρίζουν τα δόντια μας
– ναι, τι είναι αυτά;
Αυτό μπορεί να συνεχιστεί για μέρες. Ενώ αν πεις φθόριο, γλυκερίνη, σόδα, άλατα ψευδαργύρου, triclosan και αρωματικά –προσοχή, το αρωματικά στο τέλος, πάντα στο τέλος- η συνέχεια θα είναι μάλλον η εξής:
– αρωματικά;;; τι αρωματικά; μωρομάντηλα; χαχαχαχα
– α γελάς με τα αρωματικά; τώρα θα δεις …
Ακολουθεί γαργάλημα και αίσιο τέλος της συζήτησης χωρίς πρόβλημα.
Η οδοντόκρεμα είναι το λιγότερο που πρέπει να γνωρίζεις. Περίμενε να δεις τι συμβαίνει όταν αρχίζει να σε ρωτάει πιο σοβαρά πράγματα. Το ‘χω αναφέρει αρκετές φορές στο facebook οπότε δεν πειράζει και να σου το ξαναπώ. Έχω την τύχη να μένω κοντά στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Εσύ μπορεί να θυμάσαι μόνο τη μέρα που έκλεισε αιφνιδιαστικά. Ίσως ακόμα να θυμάσαι τις διαδηλώσεις και κάποιες συναυλίες. Εμείς οι τυχεροί όμως τη θυμόμαστε κάθε βράδυ. Για να είμαι ακριβής πλέον όχι κάθε βράδυ αλλά το φεστιβάλ συνεχίστηκε μέχρι και τον Σεπτέμβριο. Δυνατά. Πάρα πολύ δυνατά. Έχουν φροντίσει ώστε παρόλο που δεν είμαστε δίπλα της να την ακούμε σα να είναι μέσα στο σαλόνι μας. Επομένως το παιδί δε γίνεται να μην το προσέξει. Και φυσικά δε γίνεται να μη ρωτήσει. Αποφάσισα να είμαι λακωνική και να ελπίζω ότι δεν θα ασχοληθεί.
– μαμά γιατί φωνάζουν αυτοί οι άνθρωποι;
– είναι από την ΕΡΤ αγάπη μου
(πρόσεξες ότι δεν διευκρινίζω τι είναι η ΕΡΤ και πάω να το περάσω μουλωχτά ότι εννοείται πως αυτό το πράγμα το ΕΡΤ έχει ανθρώπους που φωνάζουν)
– στην ΕΤ που δουλεύει η μαμά του Αριστείδη;
(αντιλαμβάνομαι ότι το παιδί θυμάται που δουλεύει η μαμά του φίλου του και μάλλον δεν θα τη βγάλω καθαρή)
-ναι εκεί στην ΕΡΤ
– και γιατί τραγουδάνε;
– ε, γιατί βρε αγοράκι μου θέλουν να κάνουν μια διαμαρτυρία
– είναι στεναχωρημένοι ε;
(το χοντραίνει)
– ναι είναι λίγο
– γιατί όμως;
– γιατί έχασαν τη δουλειά τους
– γιατί την έχασαν, ποιος τους την πήρε;
(πες εσύ…!)
– ε, κοίταξε αγάπη μου..ε.. το κράτος…
– ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;; και γιατί γιατί γιατί;; (έξαλλος…!!!$#@%$ !!!)
– δεν είναι τόσο απλό το θέμα βρε αγάπη μου
– μαμά εγώ θα πάω και θα το διώξω το κράτος, θα του δώσω μια να φύγει και να φύγουν όλα τα κράτη!
(Τι έγινε ρε παιδιά; είπαμε να είμαστε λίγο πιο εναλλακτικοί, να αμφισβητούμε ναι δε λέω, λίγο αγανακτισμένοι –με χάρη όμως-, όχι κατευθείαν Τσε! )
– κάτσε βρε αγάπη μου πως θα διώξεις τα κράτη; τι είναι τα κράτη μπάλες να τους δώσεις μια;
– καλά άμα δε φύγει αφού δεν είναι μπάλα θα φύγω εγώ!
Και έτσι, μέσα σε ένα σύντομο διάλογο, με απλά λόγια, το παιδί μαθαίνει, να κατανοεί έννοιες όπως ‘’αναρχία’’ και ‘’μεταναστευτικό’’.
Άλλο θέμα:
Παίρνει αγκαλιά το ελεφαντάκι του τον Σωτήρη (έτσι τον λέμε, αν σε λένε Σωτήρη δεν είναι προσωπικό) και λέει:
– αυτό είναι το μωράκι μου μαμά, τον γέννησα, τον είχα στην κοιλίτσα μου
– Δε γίνεται αγάπη μου να γεννήσεις εσύ! Τι είναι αυτά που λες;
– γιατί δε γίνεται;
– Γιατί δε γεννάνε τα μικρά αγοράκια
– Γιατί δε γεννάνε;
– Γιατί μόνο οι μαμάδες γεννάνε και έχουν μωρό στην κοιλίτσα τους!
– …….παύση – σκέψη
– Κι εσύ τότε γιατί δεν έχεις;;;;;
…………………@#$%@#$%@#$β ………………….
Άλλο θέμα:
– Δε θέλω γάλα μαμά
– Καλά μην πίνεις. Αλλά να ξέρεις θα μείνεις κοντός. (Τι να κάνω αυτό μου ‘ρθε που λέγανε οι γιαγιάδες. Βλακεία μπορεί, αλλά να ξέρεις ότι η ετοιμολογία είναι πολύ σημαντικό άσετ αν είσαι μαμά. Αν καταλάβει ο εχθρός ότι καθυστερείς να απαντήσεις την έβαψες)
2 μέρες μετά ίδια ώρα
– Μαμά για να ξέρεις: εγώ σήμερα λέω να μείνω κοντός.
…………………@#$%@#$%@#$β ………………….
(Εκτός από την ετοιμολογία που πρέπει να έχεις, καλό είναι να αποφεύγεις και την μπουρδολογία. Σκέψου το…)
Δε φταις εσύ αγοράκι μου, εγώ φταίω που δεν απαντάω με την απάντηση που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, χωρίς κανένα πρόβλημα. Τη μαγική απάντηση που κολλάει σε κάθε ερώτηση. Δεν είναι εύκολο, θέλει πρόβες, θέληση και ισχυρό χαρακτήρα.
– Μαμά να φάω γλυφιτζούρι;
– Όχι!
– Γιατί;
– Γιατί ‘’Ε Τ Σ Ι’’!
…….
– Μαμά γιατί δεν πάμε για ποδήλατο;
– Γιατί είναι 11 το βράδυ!
– έλα ρε μαμά γιατί δεν πάμε γιατί γιατί γιατί γιατί γιατί γιατίιιιιιιιιιιιιιιιιιι αααααααααααααα
– Γιατί ‘’ Ε Τ Σ Ι ‘’ !!!!
………
Προσοχή: δεν πιάνει πάντα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο στους παιδικούς σταθμούς τους έχουν μάθει την εξωφρενική κουβέντα: ‘’το ΕΤΣΙ δεν είναι απάντηση!’’ Άρα τα νήπια απαιτούν μια διαφορετική απάντηση που θα τα ικανοποιήσει. Αν δεν έχεις, την έβαψες. Εναλλακτικά μπορείς να χρησιμοποιήσεις το: ‘’επειδή το λέω εγώ!’’. Δεν το μαθαίνουν στα σχολεία και θα τους πάρει λίγο καιρό μέχρι να βρουν μια απάντηση. Ως τότε, θα ‘χουμε βρει κάτι άλλο, υπομονή.
Από την άλλη, πως νόμιζες ότι θα τη βγάλεις καθαρή με το ‘’έτσι’’; Το παιδί σου ανοίγει το tablet, βρίσκει το youtube, βάζει και βλέπει καρτούν και όλα αυτά ενώ οι μόνες λέξεις που ξέρει στα αγγλικά είναι οι excellent, goodmorning, high five και no. Πως σου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα του φτάνει το ‘’έτσι’’;
Θα μου πεις, δεν είναι και κανένα σούπερ σκιλ να ανοίγεις το tablet ενώ δεν ξέρεις αγγλικά. Εδώ υπάρχουν στρατιές ολόκληρες επαγγελματιών, διευθυντών, πολιτικών που κάνουν καριέρες χρόνων και οι λέξεις που ξέρουν στα αγγλικά είναι ακριβώς αυτές που ξέρει και το παιδί μου. Περιορίσου στα καλά ελληνικά προς το παρόν αφού κι αυτό, όπως μαθαίνω, θα θέλει σε λίγο ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι.
Πι.Ες.1 (άσχετο) το instagram είναι το νέο facebook. Πως είχαν οι γονείς μας μικροί το λεύκωμα, και ξαφνικά ερχόταν ένα καινούριο παιδάκι που είχε λεύκωμα γυαλιστερό απ’ έξω με αυτοκόλλητα και λουκετάκι να κλείνει; Αυτό. Σάινι χάπι πίπολ παντού… #instamom…#imarton !
Πι.Ες.2 Εσύ που δεν έχεις κάνει παιδί και λες ότι κουράζεσαι στη δουλειά με κουράζεις. Κυρίως γιατί μου θυμίζεις εμένα πριν κάνω παιδί. Θα κάνω το χρέος μου λοιπόν και θα σου πω ότι όταν εσύ κουράζεσαι ξαπλώνεις και ξεκουράζεσαι. Όταν κουράζεται η μάνα η δικιά σου κούραση κρύβεται σε κάποια σκοτεινή σπηλιά από ντροπή. Αφιερωμένο στην κουμπάρα μου που έχει μια μικρούλα 23 ημερών και αρχίζει να καταλαβαίνει ακριβώς αυτό. Τα καλά νέα είναι ότι αυτό το συνηθίζεις κάποια στιγμή. Α, και φυσικά ότι πολλαπλασιάστηκες με επιτυχία!
Πι.Ες.3 Μου φαίνεται συναρπαστικό που κάνω ολόκληρες συζητήσεις με το παιδί μου. Μάλλον δεν το εκφράζω σωστά. Εννοώ ότι μου φαίνεται συναρπαστική η ταχύτητα με την οποία περνάς από το ‘’μι τάρζαν, γιου τζέιν’’ στο ‘’μαμά πολύ ωραία επιλογή να βάλεις αυτό το κάδρο εδώ’’. Μου δίνει μία άλλη προοπτική…γελάω..
Πι.Ες. 4 Τόσα λάικ στα σόσιαλ μίντια που τα βρήκες πια; Γίνεται να σου αρέσουν όλα; μα ΟΛΑ; Λάικ λάικ λάικ! Αφού δεν υπάρχει το ‘’δε μ’ αρέσει’’ μη λες τίποτα. Η σιωπή είναι χρυσός. Κι έχουν ανέβει εξαιρετικά τα μέταλλα τώρα να ξέρεις…
Πι.Ες. 5 Δεν ξέρω πως κατάφερε ο Μπενίνι να κάνει ολόκληρο πόλεμο να φαίνεται παιχνίδι για το παιδί του. Εγώ πάντως πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά να μη μπορεί να κάνει μια κακή μέρα στη δουλειά να φαίνεται παιχνίδι. Πως είπες; ντροπή μου; Έγινε! Να δεις εγώ πόσες συμβουλές ξέρω να δίνω… Εσύ θα ‘σαι απ’ αυτούς που μπαίνουν στο σπίτι και ”τα κλείνουν όλα απ’ έξω”. Μπράβο βρε! γατόνι!
18.7.13 Xenes Glosses
Posted on: July 19, 2013
- In: Babakita | mama's log
- 24 Comments
Πόσο πολύ μισώ τα γκρίκλις στο ‘χω πει νομίζω ε; Επίσης μισώ το ίδιο και αυτόν τον χίπστερ τρόπο εκμάθησης ελληνικών στα σχολεία όπου τα παιδιά μας σα βλαμμένα μαθαίνουν την αλφαβήτα με κραυγές και αντί για Άλφα Βήτα Γάμα Δέλτα ετσέτερα λένε Α, Βου, Γου, Δου κλπ Τραγικό βλαχοκίτς. Προς το παρόν κάποιος μου το σφύριξε ότι έτσι συμβαίνει. Αλλά όταν έρθει εκείνη η ώρα με το καλό θα σε πρήξω αναλόγως. Ε, ρε κάτι ποστ με τους τσακωμούς με τις δασκάλες από τώρα τα σκέφτομαι και τρίβω τα χέρια μου με ενθουσιασμό #kakotati
Ααααχ, ωραία που ‘ναι να είσαι γονιός!
Τι λέγαμε; Α, ναι για τις ξένες γλώσσες. Λοιπόν αυτό το ποστ το σκέφτομαι καιρό αλλά δεν το γράφω γιατί δεν είχα βρει εκείνη την κατάλληλη φρασούλα ή λεξούλα ή παράγραφο που θα το γελοιοποιήσει αρκετά ώστε να μπορώ να σου το πω. Γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν υπάρχουν ιδιαίτερες οικογένειες και ιδιαίτεροι γονείς. Όλοι φυσιολογικοί (εντάξει όχι όλοι) άνθρωποι είμαστε και όλοι αντιμετωπίζουμε διάφορες καταστάσεις. Το πως τις αντιλαμβανόμαστε και το πως επιλέγουμε να τις περάσουμε μας διαφοροποιεί. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ το ζω το παραμύθι μου και πολύ το απολαμβάνω. Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή μιλώντας στο τηλέφωνο με τη νύφη μου σχετικά με τους καβγάδες στο σπίτι γενικώς πώς να τους αντιμετωπίζουμε, πώς να μην επηρεάζονται τα παιδιά κλπ κλπ μου λέει την καταπληκτική ατάκα: ‘’το θέμα παιδί μου δεν είναι να μην μας ακούσει το παιδί και η γειτονιά, αυτό δυστυχώς δύσκολα το αποφεύγεις, το θέμα είναι ότι οι γείτονες αναρωτιούνται σίγουρα ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι ηλίθιοι που μαλώνουν συνέχεια στα αγγλικά; ‘’. Έχω γελάσει τόσο πολύ με την φάτσα των γειτόνων που σκέφτηκα ότι πρέπει να σου τα πω όπως ακριβώς έχουν.
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια αγαπητή. Όλοι μαλώνουμε. Κάποια στιγμή όλοι μαλώνουμε. Και κάποια στιγμή είναι και τα παιδιά μπροστά. Και τότε, όλοι ανεξαιρέτως, έχουμε την σούπερ καταπληκτική ιδέα να τα πούμε στα αγγλικά για να μην καταλάβει τίποτα το παιδί. Μιλάμε φυσικά για την υπέρτατη βλακεία. Ειδικά όταν το παιδί είναι 3 και αγγλικά κάνουν πια σε όλους τους παιδικούς σταθμούς, δε λέω ότι θα καταλάβει τι λέμε μια και σπάνια χρησιμοποιούμε τις λέξεις ‘’very good! Excellent!’’ ή ‘’let’s go!’’ αλλά σίγουρα καταλαβαίνει ότι μαλώνουμε και φυσικά εξοργίζεται που δε μιλάμε ‘’ενηλλικά’’ και δεν καταλαβαίνει. Το παιδί το ‘χει πιάσει το νόημα. Εσύ πιστεύεις ότι το ‘’ενηλλικά’’ είναι ένας απλός αναγραμματισμός; Όχι, χρυσό μου. Είναι η σκληρή πραγματικότητα. Το παιδί έχει καταλάβει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ο μόνος ενήλικας στο σπίτι. Δεν ξέρω βέβαια αν εσύ έχεις αυτή την τύχη ο σύντροφός σου να σε συναγωνίζεται σε χιούμορ όπως εγώ. Ομολογουμένως θα μπορούσε να έχει ο ίδιος ένα πολύ επιτυχημένο blog εάν το αποφάσιζε ποτέ αλλά βέβαια θα είχε να κάνει αποκλειστικά με τον ΠΑΟΚ…Δεν εννοώ ότι είναι μονοδιάστατος! Είναι ο πιο πολυδιάστατος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ένιγουέι, έχουμε και λέμε:
Μάθημα αγγλικών #1
(οι χαρακτήρες που συμμετέχουν Πέπα και Γουίνι είναι εντελώς συμβολικοί. Οι διάλογοι είναι φανταστικοί και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικούς διαλόγους ή καταστάσεις δεν είναι και πολύ συμπτωματική…ιφ γιου νόου γουάτ αι μιν 😉 )
Πέπα: (φεύγοντας απ’ το σπίτι) If you don’t take him out for a walk he will start major γκρίνια να ξέρεις
Γουίνι: Ρε do your job τώρα και άσε μας -μετάφραση: κάνε τη δουλειά σου-
the kid: (παπαγάλος) ΜΑΜΑ ΑΣΕ ΜΑΣ!
Πέπα: ok!!! Don’t say I didn’t tell you. And if the kid speaks βλάχικα English αύριο μεθαύριο it’s your fault…”do your job”!
Γουίνι: Ναι εσύ η καθηγήτρια..
Πέπα: Me βρε; Βρε when I was watching GoT χωρίς υπότιλους όλο τον πρώτο και τον δεύτερο κύκλο you were on the trees βρε! Χα! -ελεύθερη μετάφραση-
Μάθημα αγγλικών #2
(όλα αυτά με προφορά Βούλγαρου μεσαίου στελέχους σε πολυεθνική που μαθαίνει εντατικά αγγλικά για να κάνει μια παρουσίαση εξπρές στους μετόχους επειδή λείπει ο διευθυντής του. Δεν είμαι ρατσίστρια, πως θα μπορούσα άλλωστε με τους Βούλγαρους όντας Θεσσαλονικιά; Προσπάθησέ το κι εσύ και θα δεις. Μη γίνεσαι αμερικανάκι και μάθε ότι και ο Ιταλός και ο Ρουμάνος και ο Πορτογάλος την ίδια προφορά έχουν στα αγγλικά. Ειδικά αν είσαι εκνευρισμένος, ολίγον από Ντοθράκι #GoT σου βγαίνει πάντα στην προφορά)
the kid: (τραγουδιστά-μουλωχτά-πετάρισμα βλεφάρου καρτούν) μαμά σε παρακαλώ μπορώ να έχω λίγη σοκολατίιιιτσααα;;
Πέπα: (χαμογελαστά-τραγουδιστά) Όοο-χιιι!
the kid: (γύρισμα σε τσιρίδα) ΕΛΑΑΑ ΜΑΜΑΑΑΑ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩ ΣΟΚΟΛΑΑΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Πέπα: Δεν υπάρχει περίπτωση τα ‘χουμε πει αυτά
Billy: ΜΑΜΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΩΡΑ;; ΘΕΛΩ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΑΦΟΥ ΘΕΛΩ! ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΑ!
Πέπα: (ατάραχη μετά την τρομακτική απειλή, λίγο πιο δυνατά) ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΕΦΑΓΕΣ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΦΤΑΝΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΠΙΕΙΣ ΓΑΛΑ ΚΑΙ ΥΠΝΟ
Γουίνι: Ten minutes I’m not in the room and YOU have him screaming ! How you do that I don’t know!
Πέπα: Are you serious?? ARE YOU SERIOUS??
the kid: ΜΑΜΑ ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ ΑΓΓΛΙΚΑ ΕΓΩ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΘΕΛΩ ΑΝΤΕ!! ΕΙΠΑ!
Γουίνι: (ανοίγει ντουλάπι με σοκολάτες) Τι θες αγοράκι μου;
Πέπα: (screaming) IF YOU GIVE HIM CHOCOLATE NOW YOU ARE FULL OF BULLSHIT!
Γουίνι: (screaming too) ME? YOU ARE! -μετάφραση: εγώ; εσύ είσαι!- WHY? IT’S SUNDAY! HE IS ALLOWED TO EAT CHOCOLATE ON SUNDAYS!
Πέπα: YES! OF COURSE! AND WITH YOU (τραγουδιστά), EVERY DAY IS LIKE SUNDAYYYY…!!! Lala la la!
the kid: (τσιρίδα, κλάμα, δεν ξέρω τι μου γίνεται) ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ ΑΓΓΛΙΚΑΑΑΑΑ MAMA MHN ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ! ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΣΟΚΟΛΑΤΑΑΑΑΑ
Πέπα: OK! EAT ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ BOTH OF YOU AND BE FAT! I say no you say yes, very good that you are doing μπράβο! -μετάφραση: πολύ σωστό αυτό που κάνεις μπράβο!-
Γουίνι: Ναι ενώ you and your screaming are better you think! -μετάφραση: ναι ενώ εσύ με τις φωνές σου είσαι καλύτερη νομίζεις;-
Μάθημα αγγλικών #3
(Μ’ αυτά και μ’ αυτά το παιδί κοντεύει να μισήσει τα αγγλικά)
Γουίνι: Αγοράκι μου σ’ αρέσουν τα αγγλικά;
Billy the kid: όχι! Ούτε η Μαρία η αγγλική μ’ αρέσει (η δασκάλα των αγγλικών)
Γουίνι: Why? Γιατί?
Billy the kid: Δε μ’ αρέσουν καθόλου!
Γουίνι: Καλά μη φωνάζεις. Τα ιταλικά;
Billy the kid: ΟΧΙ
Γουίνι: τα γαλλικά;
Billy the kid: ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ
Πέπα: you make him furious, let him ρε παιδί μου -μετάφραση: άστον ρε παιδί μου-
Γουίνι: ok ok! Και τι σ’ αρέσει τέλος πάντων;
Billy the kid: (paid answer –πληρωμένη απάντηση-) ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ!
Πέπα-Γουίνι: Ποια ρώσικα βρε, ξέρεις εσύ ρώσικα;;;
Billy the kid: Ντα! -μπιτ δατ!-
Πέπα: (φιλοσοφημένη ψύχραιμη) Κοίτα να δεις, δε ‘ν κακό…στο κάτω κάτω το μέλλον ποιο είναι; Είδες εσύ χαΐρια απ’ τη Γαλλία πχ;
Γουίνι: Σοβαρά μιλάς; Ρώσικα μια χαρά! Μακάρι κιόλας.
Πέπα: Ρώσικα και Αραβικά μπορεί να μάθει το παιδί; Σωθήκαμε!
Γουίνι: Μη σου πω και κινέζικα!
Πέπα: ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ!
(* δεν είπα ότι είναι καλές,
δεν είπα ότι είναι σωστές
λέω μόνο ότι είναι δωρεάν.
ότι δίνεις, παίρνεις…!)
Όταν ήμουν φανταστικός single και πίστεψέ με έμεινα έτσι πολύ καιρό γι’ αυτό τώρα τραβάω αυτά που τα τραβάω στα γεράματα, είχα μία πάρα πολύ ξεκάθαρη άποψη για το πώς –πρέπει- να μεγαλώνουν τα παιδιά, για το τι πρέπει να φοράνε, για το πώς πρέπει να τους μιλάνε οι γονείς τους, γενικά ήμουν εξπέρ στην ανατροφή και απορούσα με τους άχρηστους γονείς που έτρεχαν πίσω απ’ τα παιδιά τους για να τα ταΐσουν ή τα άφηναν να τσιρίζουν σαν υστερικά στα σουπερμάρκετ. Θεωρούσα επίσης δεδομένο το γεγονός ότι το να μου τσιρίξει παιδάκι εμένα απλά δεν παίζει. Ότι δεν είναι δυνατόν να πω εγώ ‘’σκασμός’’ με αυστηρό ύφος και να μην υπακούσει. Μάλλον για να το πω καλύτερα, στο φανταστικό αυτό σενάριο δεν έφτανα ποτέ στο σημείο να πω ‘’σκασμός’’, δε νευρίαζα καν. Αρκούσε ένα έντονο βλέμμα τύπου ‘’δεν-θυσίασα-εγώ-την-ζωή-του-φανταστικού-single-για-να-σε-φέρω-στον-κόσμο-και-ν’ακούω-την-τσιρίδα-σου-φύγαμε-για-daquiri-τώρα-και-σβέλτα-χαμογελαστά’’. Και η ζωή κυλούσε έτσι με υπέροχες φαντασιώσεις και νες καφέ φραπέ ατέλειωτη ευχαρίστηση. (ψέμματα δεν πίνω φραπέ αλλά μ’ αρέσει πολύ αυτό το σλόγκαν)
Τα σενάρια ανατράπηκαν στην αυγή της τρέχουσας δεκαετίας. Ένα από τα σοκαριστικά πράγματα που ανακάλυψα μετά την έλευση του πελαργού είναι ότι όλα τα advanced night repair και τα absolue night premium και τα cellular repair cream, ενώ δρουν με καταπληκτικά αποτελέσματα όσο είσαι φανταστικός single, σταματούν ακαριαία μόλις αρχίσει να εκκρίνεται η μητρότητα. Είναι τόσο σοκαριστική αποκάλυψη που απορώ γιατί δεν ασχολούνται μ’ αυτό όλη μέρα στο twitter και τα forums και γιατί δεν φιγουράρει σε 300×250 μπανεράκι στα απανταχού γυναικεία sites με τη λεζάντα: mom reveals terrible secret – dermatologists hate her. Μπορείς να συνεχίσεις να παστώνεσαι όσο θες αλλά να ξέρεις ότι οι ‘’μικρές λεπτές γραμμές’’ θα είναι πια παρελθόν. Γιατί στην θέση τους έχουν έρθει οι ρυτίδες, όχι έκφρασης μην ξεγελιέσαι. Υπάρχει η σκέψη να βάλω όλη τη νύχτα το κεφάλι μου σε σακούλα γεμάτη με prairie αλλά ψάχνω το πώς θα αναπνέω…τι είπες; πως θα το πληρώσω; έλα δε θέλω αηδίες τώρα που άρχισε η ανάκαμψη..πλιζ
Σχετικά με την ανατροφή. Γιατί τσιρίζουν ρε παιδιά; ok είναι μικρά δεν ξέρουν, δεν καταλαβαίνουν αλλά γιατί πρέπει να ΤΣΙΡΙΖΟΥΝ;; Τσίριζα κι εγώ;; Τόσο πολύ δηλαδή; έσπαγα α^$%#δια;; Όχι ρωτώ γιατί τώρα για νορμάλ περνιέμαι, δηλαδή πως γίνεται να τσίριζα έτσι και να μην έχω πονοκέφαλο συνέχεια από τότε; Αν τσίριζα ζητώ συγγνώμη, καθυστερημένα το ξέρω και κρίμα που δεν είναι εδώ κι ο μπαμπάς μου να το ακούσει αλλά σόρυ ρε παιδιά! Χίλιες φορές! Αν είναι να σταματήσει, να βγω να το φωνάξω να το πω: Συγγνώμη! Δε μπορώ να φανταστώ το μέγεθος του δράματος που περνάει όταν πέσει ένα αυτοκόλλητο στο πάτωμα. Στο κάτω κάτω βρε αγοράκι μου, ΜΑΖΕΨΕ ΤΟ! Κι όλα γυρίζουν πάλι στην κανονική τους ροή. Αυτοκόλλητο, πάτωμα, χέρι. Πάμε όλοι μαζί δυνατά (τύπου Ντόρα) ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΟ….ΠΑΤΩΜΑ….ΧΕΡΙ.
Τι άλλο να θυμηθώ….α, ναι: Παλιά δεν υπήρχαν τόσες έγκυες στους δρόμους ούτε τόσα καροτσάκια, ούτε τόσα ζευγάρια με μωρά. Ο λόγος που δεν υπήρχαν ενώ σήμερα είναι παντού είναι ότι δεν είχα εγώ παιδί. Έτσι, ενώ εντόπιζα με καταπληκτική ευκολία το 10 εκατοστών κενό στο γεμάτο ασφυκτικά μπαρ από μεγάλη απόσταση, τα παιδάκια μπορεί και να τα πατούσα στο πέρασμά μου. Και σχολίαζα νοερά διάφορα τσιτάτα τύπου ‘’εντάξει κυρά μου έκανες παιδί, μάζεφ΄το τώρα’’ #glykoula !! Τώρα σταματάω ακαριαία με το αυτοκίνητο για να περάσει καρότσι, στο μετρό ψάχνω διαρκώς την έγκυο και το θύμα που θα σηκώσω άρων άρων για να κάτσει, πάντα με διάφορα τσιτάτα στο μυαλό ‘’την κοιλιά δεν την βλέπετε τς..τς..τς..γαϊδουριά…’’ #once α glykoula always α glykoula ! Αλλά εκεί που λυγίζω κυριολεκτικά είναι αν δω στο δρόμο έγκυο… δεν υπάρχει… Θέλω να τρέξω, να την αγκαλιάσω και να της πω ‘’κουράγιο, θα περάσει’’!! Αλλά μετά σκέφτομαι το σοκ της καημένης που περιμένει όλο χαρά το σπλάχνο της και κρατιέμαι. Στα δε δίδυμα, τρίδυμα που κυκλοφορούν τι να πω, δε λέω τίποτα. Καμιά φορά η άγνοια κινδύνου σώζει..
Κρίση προσωπικότητας. Παλιά είχες τη δουλειά σου (και τώρα εύχομαι), είχες το γυμναστήριο (και τώρα ελπίζω), είχες τους φίλους σου, κάθε μέρα κι άλλο πάρτυ ετσέτερα ετσέτερα. Πήγαινες σε συνέδρια, έκανες μίτινγκ, ενημερωνόσουν για τη δουλειά σου, διάβαζες, διάβαζες, διάβαζες… Τώρα νομίζεις ακόμα πως δεν άλλαξε τίποτα και μπορείς να κάνεις όλα τα παραπάνω μαζί με παιδιά; έλα πες την αλήθεια, θα ‘θελες πολύ να είναι έτσι. Τόσο πολύ που όταν περνάς 10 λεπτά στο twitter ενώ ταυτόχρονα βάζεις πλυντήριο, βάφεις νύχι και φτιάχνεις λουλουδάκια με πλαστελίνη το λες multitasking ενώ στην πραγματικότητα είναι σχιζοφρένεια. Και σκέφτεσαι και γκρινιάζεις λίγο ότι ‘’εγώ δεν ήμουν έτσι μπουχουχου και αν δεν τα κάνω όλα αυτά που έκανα τι θα κάνω; Ποια θα είμαι αν δεν είμαι αυτή που ήμουν μπου χου χου….κλπ κλπ’’. Θα σου πω 3 συμβουλές που μπορεί να σε βοηθήσουν:
Πρώτον: Αν δεν ξέρεις ποια είσαι πλέον, μπορείς να σταματήσεις να λειτουργείς μέσα στα πλαίσια του ποια υποτίθεται πως πρέπει να είσαι. Πιο απλά: Αν δεν είσαι πια αυτό που φαίνεσαι, καιρός ν’ αρχίσει να φαίνεται αυτό που είσαι. Και έτσι, μαγικά, όλα θα γίνουν πιο ωραία. Όχι πιο απλά, μην παίρνεις θάρρος, αλλά πιο ωραία.
Δεύτερον: Η αυτολύπηση μας παίρνει πολύ χρόνο μου είπε μια σοφή φίλη. Το καλό με τη μητρότητα είναι ότι δεν έχεις ποτέ πολύ χρόνο. Άρα δεν προλαβαίνεις να μυξοκλαίς πολλή ώρα. Αν το κάνεις το πιθανότερο είναι ότι θα ξεχάσεις το γάλα στο μπρίκι και όλοι ξέρουμε τι γίνεται όταν ξεχάσεις πολύ ώρα το γάλα στο μπρίκι……φρίκη…
Και Τρίτον: Τα καλαμάκια ΔΕΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΙ. Είναι σοκ, το ξέρω και για ‘μένα ήταν. Αλλά το έμαθα από έγκυρη πηγή σ’ ένα φεστιβάλ ανακύκλωσης για παιδιά που έγινε πριν 2 μήνες περίπου στην πλατεία Αγίας Παρασκευής. Μην πετάς τα καλαμάκια στην ανακύκλωση, δεν ξέρεις που δεν ξέρεις ποια είσαι, μη γίνεσαι γαϊδούρα και με τα καλαμάκια. Συγγνώμη που σου φόρτωσα κι αυτή την ενοχή και τώρα θα πρέπει κάθε φορά που πετάς τον καφέ να ξεχωρίζεις το καλαμάκι αλλά δε θα το περνάω εγώ μόνη αυτό το μαρτύριο.
Νιώθεις καλύτερα τώρα;; Είδες βρε κουτό; Δωρεάν δωρεάν αλλά δουλίτσα κάνουν οι συμβουλές τελικά..
Πι.Ες. Είναι συγκλονιστικό αλλά σήμερα ΔΕΝ ΕΧΕΙ Πι.Ες. Σκέψου ότι από χθες θέλω να αναρτήσω το κείμενο και δεν το έχω κάνει γιατί κόλλησα στα Πι.Ες. Σκέφτηκα δεν πειράζει, θα τα βρω αύριο. Αλλά ήρθε το αύριο χωρίς Πι.Ες. Φοβερό ε; Όμως αν έχεις γράψει ένα τόσο άρτιο ποστ δεν έχεις ανάγκη ρε παιδί μου τα Πι.Ες…ΤΟΣΟ τέλεια!!! #synelthe…
- In: Babakita | mama's log
- 19 Comments
Πρόλογος (δικός μου)
Τι έγινε ρε παιδί;; έτσι κάνει ο κόσμος;; είπαμε έχεις δουλειές ok, αλλά δεν κάνουν έτσι. Γράφουν και κάτι, μια γραμμή έστω… Όπως κατάλαβες σου την πέφτω γιατί λένε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αυτό το ξέρουν πάρα πολύ καλά και τα τρίχρονα έχω να παρατηρήσω. Σου ήρθα σήμερα για καλό μήνα μ’ ένα άρθρο που δεν είναι δικό μου (και καθυστερημένη και χωρίς πρωτότυπο κείμενο, αν ήμουν εκδότης θα με είχα διώξει) αλλά είναι πολύ ωραίο και επίκαιρο για δικούς μου λόγους. Μάλλον θα σε κάνει να συγκινηθείς αλλά κι αυτά μες στη ζωή είναι. Από την στιγμή που το διάβασα δε μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο αστείο, δε μπορούσα να γράψω λέξη και στο τέλος είπα να το ανεβάσω να τελειώνω να προχωρήσω κι εγώ μπροστά στη ζωή μου. Υπόσχομαι να μη μείνει πολύ στη home page και σύντομα να αντικατασταθεί από άλλο ένα δικό μου αριστούργημα. Ευχαριστώ το Μάνο Μίχαλο και το oneman για το κείμενο. Το παραθέτω αυτούσιο:
Δυτικό αεροδρόμιο, Ελληνικό, αρχές δεκαετίας του ’90: δίπλα στον ιμάντα που φέρνει τις βαλίτσες από τα αεροπλάνα, ένας ξανθός πιτσιρικάς στέκεται μόνος του και κοιτάζει δεξιά και αριστερά. Έχει αφήσει τη μητέρα του, έχει πείσει τον αστυνομικό να περάσει με την αφοπλιστική ατάκα “θέλω να δω τον μπαμπά μου” και περιμένει μια ακόμη επιστροφή από ένα ταξίδι, ένα τουρνουά, ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, δεν έχει καμία σημασία. Αυτά ήταν για τις εφημερίδες. Ο μικρός σπανίως έδινε σημασία στο πού πήγαινε ο μπαμπάς του. Τον ένοιαζε μόνο, πότε θα γυρίσει, μέχρι να φύγει ξανά.
Για να του πει τι έκανε στο σχολείο, να του καταθέσει τα παράπονα του ότι “η μαμά με έβαλε τιμωρία”, να τον πάρει με το μέρος του στις διαφορές που είχε με τον μεγάλο αδελφό του. Κι όταν τον βλέπει, να βγαίνει από την αίθουσα αφίξεων; Τρέξιμο κατά πάνω του και μετά κολλημένο το χέρι μέχρι το σπίτι. Ποιες βαλίτσες και ποια δώρα. Ούτε να τα φτύσει αυτά (εντάξει, για τις πρώτες ώρες, μετά ωραίες ήταν οι κασέτες του GameBoy). Ο μπαμπάς είχε γυρίσει.
Fast Forward >>> 3 Ιανουαρίου 2010, 21:30, Γλυφάδα: Ο “αγώνας” έχει τελειώσει, έστω και με καθυστέρηση ετών, σε κόντρα των ιατρικών προβλέψεων και εκτιμήσεων, το “θηρίο” έχει νικηθεί και το τέρας της αρρώστιας έχει νικήσει. Ο ξανθός πιτσιρικάς έχει μεγαλώσει (και ούτε καν ξανθός δεν είναι πια), στα 27 του και κάτι, δεν μπορεί ούτε να μιλήσει στον πατέρα του, αφού δεν τον ακούει, το να του κρατήσει το χέρι δεν έχει μεγάλη σημασία, αφού δεν μπορούν να πάνε βόλτες. Το να του πει όσα δεν πρόλαβε, δεν γίνεται, αφού δεν είναι επί της (φαιάς και μη) ουσίας εδώ. Λίγα λεπτά αργότερα, ο μπαμπάς έχει φύγει. Ο “μικρός” συνειδητοποιεί, ότι δεν θα γυρίσει άλλη φορά…
Η απώλεια του πατέρα είναι εντελώς μοναδική για τον καθένα, ξεχωριστή, διαφορετική. Για άλλους είναι πιο γρήγορη, πιο νωρίς από όσο έπρεπε, για λίγους, όπως ο Σταύρος ή ο Αλέξανδρος, πιο νωρίς ακόμη και από αυτό που νόμιζαν ότι έπρεπε. Άλλοι τον χάνουν στα γεράματα, αλλά κλαίνε περισσότερο και από παιδιά που ίσως δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τι έχασαν. Κάποιοι τον χάνουν, χωρίς να τον θυμούνται, γιατί όταν εκείνος έφευγε, αυτοί ακόμη μπουσουλούσαν. Και ο καθένας έχει μια ιστορία να πει, μια ιστορία να γράψει, ένα κείμενο σαν αυτό. Και ο Ηλίας Ε. ή ο Μάνος Χ. που έγιναν λίγο αργότερα από μένα μέλη, ο Αντώνης ή ο Λευτέρης που έκαναν την αρχή από την παρέα και εγώ έλεγα από μέσα μου “για να μπορούν αυτοί, όταν έρθει η ώρα, κάτι θα κάνω κι εγώ”, ο Ηλίας που είναι φρέσκος και δεν ξέρει τα κόλπα για να διαχειριστεί την κατάσταση και νομίζει ότι ο κόσμος και η ζωή τελείωσε.
Τρία χρόνια και έξι μήνες μετά, μπορώ να πω, τουλάχιστον για την περίπτωση μου, ότι καμία ζωή δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει εντελώς.
Σταματάς να είσαι το παιδί του μπαμπά, σταματάς να έχεις την ασφάλεια όταν κάτι πάει στραβά (από ένα τρακάρισμα μέχρι το ότι θα ξυπνήσει πρωί, για να πάει αυτός το αμάξι για service λες και είσαι ο πρίγκιπας του Μονακό και πρέπει να το βρεις, έτοιμο με καινούρια μπουζί όταν ξυπνήσεις για τη δουλειά), σταματάς να πετάς τις ευθύνες αλλού και κοιτάς να τις μαζέψεις πάνω σου, σταματάς να είσαι μικρός και μεγαλώνεις. Αν με ρωτήσεις, δηλαδή, τι άλλαξε από τις 3 Ιανουαρίου 2010 μέχρι τώρα στη ζωή μου, αυτό θα σου πω: μεγάλωσα. Μυαλό δεν πολυέβαλα, αλλά αυτό είναι διαφορετική κουβέντα, μην την κάνουμε τώρα.
Και προς Θεού, μην παρεξηγηθούμε, δεν λέω ότι όλα είναι ωραία. Η στενοχώρια είναι εδώ, κανονικά στη θέση της. Με την απουσία πίνεις μέχρι και ποτό, πιάνεις κουβέντα. Κλάμα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Νεύρα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Αναμνήσεις που δεν καλείς εσύ, χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Απλώς, με τον καιρό μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι. Δεν μπορείς να είσαι σε πένθος, επ’ αόριστον, στο φινάλε, αν ήταν εδώ, θα ήταν το πρώτο που θα (σου) έλεγε: “έλα ρε βλάκα, πώς κάνεις έτσι; Και τι έγινε;”. Ε κάτσε ρε Τάκη, τι εννοείς και τι έγινε; Κάτσε να βρω λίγο τα πατήματα μου. Αυτά τα “πατήματα” είναι τα όσα τρέχουν και εσύ καλείσαι να προλάβεις. Δουλειές, γυναίκες, φίλοι, η υπόλοιπη οικογένεια αν είσαι τυχερός και έχεις αποθέματα. Να έχεις για παράδειγμα τη μητέρα σου, που αντέχει τα πάντα εκτός από το να χάσει το παιδί της, να έχεις τον αδερφό σου, που συνέχεια ο πατέρας σου έλεγε “ο αδερφός σου είναι πιο σημαντικός από τους γονείς σου, γιατί αυτόν θα έχεις μετά”.
Δεν ξέρω, πάντως, για τον δικό σου πατέρα, αυτόν που έχεις ακόμη ή αυτόν που έχεις χάσει κι εσύ, αλλά ο δικός μου ήταν πολύ ωραίος τύπος.
Δεν το λέω εγώ, από τους φίλους του το έχω ακούσει και αν θυμάμαι καλά (γιατί δεν θυμάμαι και πολλά), την ημέρα της κηδείας ήταν γύρω στα 1000 άτομα πάνω στο Πανόραμα Βούλας και τώρα που πέρασε ο καιρός, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως είχε εκλεγεί πρωθυπουργός σε καμία από τις χώρες που ταξίδευε και δεν το πήραμε ποτέ χαμπάρι. Θα μου πεις, επειδή ήρθαν πολλοί, σημαίνει ότι ήταν ωραίος τύπος; Δεν ξέρω, αλλά δεν θα ήθελα στη δική μου να είναι τρεις κι ο κούκος, γιατί μάλλον κάτι δεν θα έχω κάνει καλά. Σε άδειο γήπεδο παίζουν οι ομάδες που δεν έχουν κερδίσει τον κόσμο τους, αυτό έχω μάθει στη δουλειά και στα γήπεδα, οπότε προχωράω με αυτό.
Με αυτό και με μερικά πράγματα που έβλεπα και κόπιαρα καθώς περνούσαν τα χρόνια με εκείνον εδώ. Γιατί, την επομένη της “ήττας” πρέπει να ξαναμπείς στο γήπεδο, να συνεχίσεις την προπόνηση και τα όπλα που έχεις, είναι αυτά που σου άφησε ο “προπονητής” σου (στην περίπτωση μου, ο πατέρας μου ήταν και προπονητής, οπότε μια χαρά μου έκατσε). Οπότε παίρνεις ό,τι μπορείς ή ότι καταφέρεις να υποστηρίξεις και συνεχίζεις. Αν ήταν δίκαιος και δεν ήταν λαμόγιο, είναι μια καλή βάση για να ξεκινήσεις. Αν είχε φίλους και είχε προλάβει να σου μάθει την αξία τους στη ζωή ενός άντρα, προσπαθείς να έχεις κι εσύ. Αν ήταν καλός με τη γυναίκα του, ποιος ο λόγος να γίνεις εσύ μαλάκας; Αν τα παιδιά του λένε ότι ήταν ο καλύτερος, τι πιο ωραίο μπορείς να “διεκδικήσεις” εσύ από τα δικά σου;
Το θέμα είναι, να καταλάβεις ότι η ζωή συνεχίζεται. Το λέω σε σένα, γιατί από κάπου πρέπει να το ακούσω κι εγώ.
Γιατί, μη νομίζεις, στα τρία χρόνια που έχουν περάσει, η δική μου πρόοδος είναι πολύ μικρή. Και στη διαχείριση της απουσίας και στη διαχείριση της συνέχειας. Να, τώρα που γράφω, δεξιά μου είναι μια φωτογραφία του, όπου καπνίζει ένα ναργιλέ και λογικά –δεν φαίνεται- κάτι τρώει (ήταν πρωταθλητής σε αυτό). Και κάθε φορά που την κοιτάζω, πιστεύω ότι αύριο ή σε μια ώρα θα πάω σπίτι να τον δω, να με δει, να τα πούμε. Καμία σχέση. Το σενάριο αυτό δεν θα το γυρίσει κανείς σκηνοθέτης, άπατο θα πάει. Το γιατί μην το ψάχνεις, το έχουν κάνει άλλοι, πριν από σένα και από μένα και απάντηση δεν πήραν. Οπότε, άσε τα “γιατί;” και ασχολήσου με ερωτήσεις που μπορείς να δώσεις εξήγηση.
Ακόμη καλύτερα ασχολήσου με αυτά που έχεις και όχι αυτόν που έχασες, γιατί το μεγαλύτερο μάθημα που παίρνεις όταν χάνεις τον πατέρα σου, είναι ότι τα δεδομένα είναι απλά μια λέξη που χρησιμοποιείται στα μαθηματικά, όχι στη ζωή σου. Είναι, άλλωστε, κλασική περίπτωση βλάβης λόγω του πένθους, το να σταματάς μετά να δίνεις τη σημασία που πρέπει, στα πρόσωπα που σου έχουν μείνει και συνεχίζεις να κυνηγάς φαντάσματα (#diplis) με καθολική αποτυχία. Αν είσαι τυχερός και στα 20, 30, 50 χρόνια που τον είχες, έκανες αυτά που έπρεπε και ήταν εκείνος που ήθελες, μπορείς να πανηγυρίσεις, γιατί υπάρχουν άλλοι που είτε δεν είχαν τον πατέρα που ονειρεύονταν, είτε δεν ήταν οι γιοι που είχαν υποχρέωση να είναι.
Και όπως λέει ο φίλος μου ο Αντώνης, έχει μεγάλη σημασία, λίγο πριν “φύγει”, να πάρεις κάτι, μια επιβεβαίωση ότι δεν ήσουν κακό παιδί, γιατί αν θυμάσαι το “να είσαι καλό παιδί” που μας λένε όταν είμαστε μικροί, δεν έχει ημερομηνία λήξης και κυρίως στο λένε για να το εφαρμόσεις σε βάθος χρόνου, όχι στα 10 και τα 12 που στην τελική τι κακό μπορείς να κάνεις, πέρα από το να σπάσεις μια λάμπα παραπάνω, επειδή παίζεις μπάσκετ μέσα στο δωμάτιο; Εγώ, νιώθω ότι την πήρα και ίσως για αυτό, τρία χρόνια, να είμαι περισσότερο ήρεμος από όσο περίμενα κι εγώ ο ίδιος. Ναι, οκ, είχα και το υπέρ-ατού ότι είναι πολύ καλύτερα να χάνεις τον πατέρα σου από το να τον βλέπεις να τρώει ξύλο από μια ασθένεια που δεν κοιτάζει ονόματα και διευθύνσεις. Αλλά, κάποιες πληροφορίες που πήρα από τη μητέρα μου (ο Τάκης ήταν ίδιος με μένα, όχι λάθος εγώ είμαι ίδιος με τον Τάκη – δηλαδή δεν εξέφραζε εύκολα συναισθήματα) είναι αυτά που με έκαναν να συνεχίσω όρθιος από εκεί που με άφησε.
Και πλέον με την απόλυτη πίστη ότι καλύτερο πατέρα δεν θα μπορούσα να είχα και με ένα καθαρό όνομα (παρότι το έκανε σε χώρους που εύκολα βρωμίζουν τα ονόματα) και τίποτα περισσότερο σαν κληρονομιά, ετοιμάζομαι πλέον για την επόμενη πίστα.
Εκείνο το βράδυ που έφυγε, καμιά ώρα μετά το σφύριγμα της λήξης, είπα στον εαυτό μου και τη μητέρα μου ότι θέλω να γίνω καλύτερος μπαμπάς από εκείνον.
Αυτό θα είναι το ευχαριστώ μου προς εκείνον. Και αν όλα πάνε καλά, από την επόμενη εβδομάδα, θα πιάσω δουλειά. Και όσο και αν με πονάει που σε κανένα αεροδρόμιο δεν θα γυρίσει ο παλιός, ο νέος Τάκης (Πάνο θα τον φωνάζουμε βέβαια) Μίχαλος θα με κάνει πάλι να κοιτάζω δεξιά και αριστερά, για να δω από πού και πώς θα βγει…
Πι.Ες. O Billy the kid δεν πρόλαβε να γνωρίσει το μπαμπά μου. Όταν ο ένας έφευγε, ο άλλος ερχόταν. Ανακάλυψα τα τελευταία 4 χρόνια ότι ο Θεός το κάνει συχνά αυτό. Δεν έδωσα στο παιδί το όνομα του μπαμπά μου. Ήταν δική μου επιλογή και δεν το μετάνιωσα. Πάντοτε έλεγα πως είναι πιο δίκαιο ο παππούς που ζει να ακούει το όνομά του από τα εγγόνια του. Ευτυχώς με τον αδερφό μου περιμέναμε παιδί ταυτόχρονα (2 στα 2 ρε μπαμπά τζακ ποτ…) και θα έδινε εκείνος το όνομά του. Μου λείπει λίγο να ακούω που και που μες στο σπίτι, να φωνάζει κάποιος ”Θωμάαα”. Μ’ αρέσει που ο μικρός έχει αντιληφθεί πως η μαμά μου νιώθει μόνη παρόλο που ζούμε σε άλλες πόλεις και μου δηλώνει τσατισμένος: “μαμά εγώ θα πάω στον ουρανό, θα μπω μέσα θα πάρω τον παππού Θωμά και θα τον πάω στη γιαγιά Κοκό να μην είναι μόνη!” Τι να πεις;
Πι.Ες.2 Λέει και κάτι άλλα πιο spooky από μικρός τύπου “μαμά εγώ τον παππού Θωμά τον ξέρω. -ναι; -ναι τον έχω δει το Πάσχα που ήμουνα μικρός, ήρθε και μου είπε καλή Ανάσταση και να είμαι καλά”….I see dead people……με μουσική x-files….Μακάρι βρε αγόρι μου, και το ‘χα βάρος που δεν συναντηθήκατε..!!
Πι.Ες.3 Άσε που είχε δει μια φωτογραφία μόνο του γάμου μου με τον παππού του αλλά τον αναγνώριζε σε όσες άλλες έβλεπε από κει και πέρα ακόμη κι αυτές που είναι 40 χρόνια πριν….ψιλοανατριχιάζω…ν’ ανησυχήσω;;
Πι.Ες.4 Και τώρα που το λες, προχθές ήμασταν στο αυτοκίνητο με μια καλή μου φίλη και παραλίγο νονά Νο2. Τη ρωτάει λοιπόν ο μικρός ”Μαρίνα ο μπαμπάς σου που είναι;” Την προλαβαίνω εγώ να μην απαντήσει επειδή ξέρω ότι έχει πεθάνει κι αυτός και λέω: στον ουρανό είναι αγάπη μου με τον παππού Θωμά. ”Εγώ τον ξέρω!” λέει ο Billy. ”Που τον ξέρεις βρε” ρωτάει η Μαρίνα. ”Τον ξέρει παιδί μου σου λέω, πες κι εσύ εντάξει, μη φέρνεις αντίρρηση μιλάμε για χάρισμα” ..!
Πι.Ες.5 Σταματάω εδώ γιατί σε βλέπω να μου στέλνεις μηνύματα τύπου: η γιαγιά μου μας άφησε σε βαθιά γεράματα και δεν είπε που έβαλε τη διαθήκη, μπορεί να κάνει κάτι ο μικρός..;;
- In: mama's log
- 5 Comments
Τώρα εσύ περιμένεις όλο αγωνία την συνέχεια με τις μαμάδες και τις μανουλίτσες ε;
Εμ, δε μου φταίει κανείς, εγώ φταίω που τάζω… Άντε να σου πω να δω τι θα καταλάβεις:
Θα ξεκινήσω μ’ ένα σχόλιο της Νάντιας από το προηγούμενο ποστ πολύ εύστοχο που της είπα εξάλλου ότι δεν της απαντώ γιατί σκοπεύω να το συμπεριλάβω αυτούσιο το σχόλιο σ’ αυτό το ποστ. Αυτό δεν σημαίνει, προς Θεού, ότι δεν θεωρώ εύστοχα όλα τα σχόλια. Ευστοχότατα και μάλιστα ψάχνω τον τρόπο να κάνω ένα blog που θα έχει μόνο σχόλια και όχι ποστ! Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό αλλά τα περισσότερα σχόλια που διαβάζω κι εγώ σε άλλα μπλογκς είναι πιο ενδιαφέροντα από το ίδιο το ποστ. Λέει λοιπόν η Νάντια:
“Άλλη δεν έκανε παιδί, μόνο η Μαριώ το Γιάννη” …ή για να συμφωνήσω με το ποστ…τον Ιωάννη – Μάξιμο!!!!!!!!!! Καλά τα λες. Προς υπεράσπιση βέβαια των “μανουλίτσων”: η σημαντικότητα που δίνουμε σε κάτι τέτοια γεγονότα ή πιο εξελληνισμένα σε κάτι τέτοια events έχει να κάνει με την επίφαση ότι όσο πιο πολύ θα κάνω…τόσο πιο πολύ θα δείξω ότι αγαπάω! Αλίμονο! Δυτικός πολιτισμός λέγεται. Βέβαια (δυστυχώς) κάποιες φορές δεν δίνουμε την ίδια σημασία στο τέκνον όταν θα μας φέρει τη ζωγραφιά του και θα θέλει να μας την εξηγήσει με γλαφυρά λόγια και ζωηρές περιγραφές, την ώρα που εμείς θα ασχολούμαστε με κάτι άλλο ή δεν θα δώσουμε την ίδια σημασία και προσοχή (στην λεπτομέρεια) όταν η ατάκα του σπλάχνου θα είναι: “Μαμά έχω ένα σοβαρό πρόβλημα!!!!” και θα ζητά την αμέριστη προσοχή μας (ναι οκ, το πρόβλημα μπορεί να είναι ότι η τάδε στο σχολείο φορούσε ίδιο μπλουζάκι άλλο χρώμα και πώς θα ξαναεμφανιστεί με το ίδιο outfit, ωιμέ, ωιμέ!) αλλά εμείς θα το προσπεράσουμε στα γρήγορα γιατί είχαμε μια πολύ δύσκολη μέρα! Όπως με τους γάμους, έτσι και με τις βαπτίσεις δυστυχώς (το λέω και θα το ξαναλέω) εξαντλούμε την ενέργειά μας στο φαίνεσθαι και ξεχνάμε ότι στην πορεία θα μας χρειαστεί τούτη η ενέργεια στο είναι. Είπα πολλά και έχω ακόμα περισσότερα, αλλά σταματώ εδώ. Γιατί αν μη τί άλλο την καταλαβαίνω και την συμπονώ τη μανουλίτσα. Ίσως και κείνη να είχε ανάγκη μία κορώνα…στη δική της βάφτιση, να νιώσει η πριγκίπισσα κάποιων γονέων και να μην το ένιωσε ποτέ. Και έτσι τώρα να επιδιώκει να το ζήσει μέσα από το σπλάχνο. Έστω και έτσι.
Εσύ γέλασες με το προηγούμενο ποστ. Κι εγώ όταν το ‘γραφα αυτό σκεφτόμουν. Αλλά έφαγα και πολύ κράξιμο, live όμως, αγαπητή να το ξέρεις. Γιατί λέει είμαι λίγο απότομη καμιά φορά, και ποια είμαι εγώ να κράζω έτσι, και τι φταίει η άλλη που θέλει να κάνει τσίρκο τη βάφτιση ετσέτερα ετσέτερα… Τι να κάνεις; Θα επιβιώσω νομίζω. Ε;; ..ναι ναι..
Πάντως το θέμα μου δεν ήταν να μην κάνεις βάφτιση υπερθέαμα. Το θέμα μου είναι πιο πολύ αυτό που περιγράφει η Νάντια πιο πάνω και χαίρομαι που ούτως ή άλλως το πιάσατε όλες. Η αλήθεια είναι ότι ένα μπλογκ με στόχο το χιούμορ –και την επιστημονική έρευνα και ενημέρωση βεβαίως βεβαίως- δε μπορεί να μην αναφερθεί στα παιδικά πάρτυ παντός είδους. Ε, και τα βαφτίσια έτσι όπως γίνονται είναι βούτυρο στο ψωμί μου.
Επομένως, ξεκόλα λίγο αγαπητή μου που ξύνισες με την βάφτιση. Κρέμασε όσα μπαλόνια θέλεις. Τύπωσε τη φατσούλα του παιδιού σου επάνω κι άφησέ τα να αιωρούνται στο ταβάνι (ιδεάρααααα 😉 ) Άλλο είναι το θέμα μας.
Ποιο είναι; ότι μας λείπει τόσο πολύ το περασμένο lifestyle προ παιδιού που κάθε τι που έχει να κάνει με το παιδί μας, το βλέπουμε ως ευκαιρία για γιορτή; Αναλωνόμαστε ευχαρίστως σε αναζήτηση της καλύτερης κορδέλας και του φθηνότερου κουφέτου, τα βρίσκουμε, τα βάζουμε κι όταν έρθει η ώρα στο facebook να το συζητήσουμε, στέλνουμε φωτογραφίες κι από κάτω σχολιάζουμε:
Εγώ δεν είχα κανένα στολισμό μόνο 2 γλάστρες με ελιές έξω από την εκκλησία, κορδέλες στο δέντρο απ’ έξω και φαναράκια, απλά πράγματα…
Όσο πιο πολλά κάνω, τόσο πιο πολύ ‘’θα δείξω’’ ότι αγαπάω, λέει η Νάντια. Οι λέξεις κλειδιά εδώ είναι το ‘’θα δείξω’’. Πέρασα μια βόλτα από πολύ γνωστές σελίδες στο fb όπου μαζεύονται όλες οι μανουλίτσες κατά καιρούς και συζητάνε για πολύ ενδιαφέροντα πράγματα όπως είναι ο δημόσιος θηλασμός, οι πιπίλες από σιλικόνη, το attachment parenting (στο πολύ ιντελεκτουέλ όμως), η ΑΠΕΡΑΝΤΗ αγάπη στα ζουζουνάκια τους και άλλα τέτοια σημαντικά που πραγματικά αλλάζουν τον κόσμο. Έψαξα αρκετά, όσο μου επιτρέπει ο λίγος χρόνος μου, μέσα σε εκατοντάδες ποστ να βρω μια ουσία. Μπορεί και να υπάρχει. Απλώς δεν πρόλαβα να τη βρω. Όταν είχε ακουστεί αυτή η ιστορία με τον δημόσιο θηλασμό είχα γελάσει πάρα πολύ ιδίως όταν μαζεύτηκαν ένα σωρό μάνες να θηλάσουν δημόσια κάπου, δεν θυμάμαι καν που πήγαν και γιατί. Μη με παρεξηγείς (ή παρεξήγησέ με αν θέλεις), δεν κοροϊδεύω τον θηλασμό παρ’ όλο που δεν τον ευχαριστήθηκα καθόλου. Κι εγώ θήλαζα δημόσια αλλά, σοβαρά τώρα, είναι θέμα το που θα θηλάσω; Γιατί δεν πάνε όλες μαζί να θηλάσουν έξω από τη Βουλή; έξω από το υπουργείο παιδείας; Να πιάσει και τόπο. Η δύναμη είναι στα χέρια τους, δεν είναι; Τα ζουζουνάκια στα καρότσια είναι το μεγαλύτερό μας επίτευγμα, δεν είναι; Αλλά η εφευρετικότητά μας περιορίζεται στο καλύτερο παιδικό πάρτυ.
Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω μάι ντίαρ, όχι. Αν και είχα επιχειρήσει να βρω τρόπο για συγκέντρωση μαμάδων με παιδιά την εποχή των Αγανακτισμένων. Δυστυχώς αυτή η ανωμαλία της διπλής προσωπικότητας δε με άφησε να μεγαλουργήσω σε αυτόν τον τομέα και ο εαυτός μου με την ταμπέλα του ήσυχου στελέχους με έκλεισε τελικά στο σπίτι και κλείδωσε την πόρτα.
Η Νάντια πιάνει την ουσία, εξαντλούμε την ενέργειά μας στο φαίνεσθαι και δεν δίνουμε την ίδια σημασία στο τέκνον όταν θα μας φέρει τη ζωγραφιά του και θα θέλει να μας την εξηγήσει με γλαφυρά λόγια και ζωηρές περιγραφές, την ώρα που εμείς θα ασχολούμαστε με κάτι άλλο ή δεν θα δώσουμε την ίδια σημασία και προσοχή. Από τότε, έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να μην απαντάει όπως θα έπρεπε στο παιδί κι έχω ακούσει πολλές φορές το ‘’μαμά’’ μέχρι να γυρίσω να κοιτάξω τι θέλει να μου πει επειδή εκείνη την ώρα έκανα κάτι άλλο.
Μ’ αυτή την σοβαρή διαπίστωση και παραδοχή θα σε αφήσω και λυπάμαι που σου αλλάζω την άποψη γιατί ξέρω πως πίστευες μέχρι τώρα ότι είμαι η ΤΕΛΕΙΑ ΜΗΤΕΡΑ. Το ομολογώ. Το ζουζουνάκι μου, μου σπάει τα νεύρα μερικές φορές. Επίσης μια φορά που οδηγούσα πέταξα την τσίχλα απ’ το παράθυρο. Συγγνώμη….
Πι.Ες.1 Άμα ξαναπιάσω εγώ σοβαρό θέμα να με χ€$εις…
Πι.Ες.2 Έκανες ένα παιδί, μπράβο, έκανες και δεύτερο, τέλεια. Και πιστεύεις αυτομάτως ότι ξέρεις πως πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά; Μπράβο! Πες το μας κι εμάς ρε μεγάλε που παιδευόμαστε με το τρίχρονο…
Πι.Ες.3 Δε μας φτάνει που ξυπνάμε εμείς στραβά κι έχουμε τις μέρες μας, ξυπνάει στραβά και ο σπόρος. Και μας διαλύει στη γκρίνια
Πι.Ες. 4 Όταν ήμουν νιάτο κι έβγαινα έξω και ξενυχτούσα νευρίαζα πάρα πολύ το πρωί γιατί η μαμά μου είχε ένα κουσούρι. Ερχόταν αθόρυβα στο δωμάτιο στις 7.30 το πρωί που μόλις με είχε πάρει ο ύπνος, καθόταν στην άκρη του κρεββατιού κι άρχιζε να μου μιλάει δυνατά σα να είχαμε συζήτηση πριν λίγο: ‘’Αυτό που λες το φόρεμα, της το πήγα πίσω, βέβαια, γιατί της είχα πει ότι θα είναι μεγάλο και δεν ταιριάζει στην περίπτωση αλλά αυτή τίποτα! Εσύ τι λες;..κλπ κλπ’’ Κάθε φορά μα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ απορούσα γιατί το έκανε αυτό ενώ ήμουν σα μισοπεθαμένη. Το συζητήσαμε πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Εξάλλου το κάνει ακόμη, με παίρνει 12 το βράδυ σα να είναι 11 το πρωί ‘’έλα παιδί μου τι κάνετε;;’’ Τώρα δε με ενοχλεί. Γιατί τώρα έχω τον Βασίλη. Ο οποίος έρχεται το ίδιο αθόρυβα στις 7.30 το πρωί, ανεβαίνει στο κρεββάτι, κολάει τη μούρη του στη δική μου και με δυνατή φωνή λέει: ‘’αυτά δεν είναι τα δικά μου ακουσικά, τα δικά μου ακουσικά είναι μπλε, τα πήγαμε με το αυτοκίνητο και τα αφήσαμε στο σχολείο, θυμάσαι;;; ΜΑΜΑ…;;;; ΜΙΛΑ ΜΟΥ!!’’
Έχω μια φίλη καλή, που είναι γραφίστρια. Όταν βάφτισα τον Billy the kid, όπως όλες οι μαμάδες άρχισα να σκέφτομαι το προσκλητήριο. (όχι δεν είναι αυτό που βλέπεις στην φωτογραφία…τζίσαζ!!!) Την πήρα λοιπόν τηλέφωνo και της είπα:
– Χριστίνα μου σκέφτηκα το θέμα για το προσκλητήριο να είναι μία κορώνα.
– Αααα! Τι πρωτότυπο! Κορώνα ε; πως το σκέφτηκες βρε θηρίο! Δηλαδή σα να λέμε, γέννησες τον πρίγκιπα και άρα που οδηγούμαστε συνειρμικά; να τον βαφτίσεις με κορώνα!
– έχω μία αμυδρή εντύπωση ότι με ειρωνεύεσαι…
– Γιατί το λες;
– θες να μου πεις ότι είναι πολυφορεμένο;
– Όχι καλέ! Μόνο 9 στις 10 ζητάνε κορώνα!
– οι άλλες τι ζητάνε;
– Α, έχουμε μεγάλη γκάμα. Αν είναι κορίτσι και αποφύγουμε τη ροζ κορώνα, έχουμε νεράιδες. Αν είναι αγόρι, έχουμε ποδοσφαιριστές και πειρατές. Πάντα βέβαια παίζει το επίσης πρωτότυπο να βάλουμε κάπου και μια φωτο του παιδιού μπας και μπερδευτεί ο κόσμος και πάει σε βάφτιση άλλου 8μηνου
– παύση
– Μπερδεύτηκες ε;
– Δεν το ‘χα σκεφτεί να σου πω την αλήθεια
Λοιπόν δεν ξέρω τι παθαίνουμε οι μάνες και ως επί το πλείστον πιστεύουμε πράγματι ότι στο μαιευτήριο το αίμα μας από κόκκινο γίνεται γαλάζιο. Αν είναι δε πρωτότοκο μιλάμε για μεγαλεία παροιμιώδη. Αυτό το επιστημονικό, μάλλον, φαινόμενο που συντελείται στη γέννα, μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη βάφτιση υπερθέαμα. Γινόμαστε λίγο ”μανουλίτσες”. Αν δεν είχες κάνει δεξίωση στο γάμο, στη βάφτιση θα τα δώσεις όλα. Ότι είσαι 10 κιλά πιο χοντρή απ’ το γάμο καθόλου δεν σε πειράζει αφού έξω από την εκκλησία έχεις στήσει μια μίνι Disneyland και πιστεύεις ότι τα κιλά σου δεν θα απασχολήσουν κανέναν.
Τρέχεις σαν τρελλή να βρεις μίνι παγωτατζίδικο, μαλλί της γριάς, cupcakes, popcakes, παπαροcakes, τέντες, κιόσκια, αμαξάκια με γλάστρες και λουλούδια, μίνι carousel….μόνο κοκορέτσι δεν ψήνουν πια έξω απ’ τις εκκλησίες. (βάζω ιδέες το ξέρω…)
Γιατί εκείνες τις 2 ώρες το σύμπαν (σου) θα υποκλιθεί στο μεγαλείο του διαδόχου σου.
Αν δεν έχεις καταλάβει ακόμη ποια είναι η διαφορά μεταξύ μαμάς και μανουλίτσας συνεχίζω:
Επειδή δεν σου φτάνουν οι 2 ώρες και εδώ που τα λέμε γλυκάθηκες, πας και μεταφέρεις όοοολη αυτή την υστερία στο facebook, στο twitter και το pinterest. Και δωσ’ του οι τίτλοι:
(Να πω εδώ ότι όλα τα ονόματα θα πρέπει να είναι αντάξια της βάφτισης. Για Γιάννη, Γιώργο, Κώστα δε θέλω κορώνες και χαζά εκτός αν φωνάζεις το παιδί στον παιδότοπο Ιωάννη, Γεώργιο και εννοείται Κωνσταντίνο, άντε Κωσταντή. Α, και ο Νίκος, είναι πάντα Νικόλας έτσι; αυτά είναι must δεν θα στα λέω εγώ…σκέψου και κάτι μόνη σου)
Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ (ένα καλό θέμα για τη βάφτιση είναι λεγεωνάριος)
Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΗΣ ΑΟΥΡΕΛΙΑΣ (ότι το παιδί μ’ αυτό το όνομα μοιάζει με πρωταγωνίστρια βραζιλιάνικου δεν σε πτοεί ε; Εξάλλου λατρεύεις να λες την ιστορία για το πώς διάλεξες το όνομα: είχαμε πάει στην Οία, κι ένα βράδυ που χαζεύαμε την καλντέρα με πανσέληνο, γνωρίσαμε μια Μεξικάνα που έκανε όλη μέρα γιόγκα και φώναζε έτσι το χάμστερ της)
Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (και διπλό και αρχαίο, μιλάμε για το απόλυτο τζακ-ποτ)
Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ-ΕΜΜΑΝΟΥΕΛΑΣ (δίπλα στην υπερπαραγωγή κοτσάρεις και το όνομα της γιαγιάς για να μην έχουμε δράματα αλλά ας τελειώσει η βάφτιση και το παιδί θα το λες Εμμανουέλα και να πάνε να πνιγούνε όλοι)
Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΙΟΥ (τι εννοείς δεν ξέρεις το θέμα; Βυζάντιο, είναι ξεκάθαρο. Παλαιολόγοι Κατακουζηνοί ετσέτερα ετσέτερα)
Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΤΙΝΑΣ (Η γιαγιά εδώ ήταν αμείλικτη και το παιδί στην πραγματικότητα το λένε Γραμματικούλα αλλά αφού πληρώνει τη βάφτιση το κάνεις γαργάρα και λανσάρεις την πριγκίπισσα Ματίνα)
Μετά τον τίτλο ακολουθούν φωτογραφίες της υστερίας. Επειδή είμαι ευγενικός άνθρωπος δεν θα σου κάνω κόπι-πέιστ (πολύ γουστάρω τα engliκά) εδώ. Κυρίως γιατί είμαι βέβαιη ότι μετά θα #pestenamefate μανουλίτσες και μη. Μα και βέβαια φοβάμαι. Οι ‘’μανουλίτσες’’ φαίνονται αρχικά αθώες αλλά είναι πάρα πολύ τρομακτικές.
Πάντως οι φωτογραφίες είναι παντού. Όσο πιο καλός ο φωτογράφος, τόσο πιο τίγκα στο ροζ και το γαλάζιο οι φωτογραφίες. Και δώσ’ του κοντινά στα cupcakes και δωσ’ του ασπρόμαυρες με τη μαμά να κοιτάζει στοργικά το μωρό που σκάει στο κλάμα και δείξε και το λουλουδικό στην κολυμπήθρα και πάρε και μία με όλο το σόι και το μονάκριβο στη μέση.
Γιατί η μανουλίτσα ξέρει πολύ καλά πως όλα αυτά ενδιαφέρουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ όλο τον κόσμο. Και κυρίως τις άλλες μάνες. Κι έτσι τα ποστάρει όλα. Γιατί η μανουλίτσα έχει κάνει την ΠΙΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΦΤΙΣΗ και αυτό δεν κρατιέται κρυφό. Επιπλέον, έχει πάει και στο στούνιο του φωτογράφου κι έχει σκάσει τόσα λεφτά που θα αγόρασες τις πάνες για όλο το ΠΙΚΠΑ Πεντέλης για ένα χρόνο, μόνο και μόνο για να φωτογραφηθεί-ρετουσαριστεί με το σπλάχνο σε στυλ ρομαντικό ή χίπστερ ανάλογα τη διάθεση. Και αυτό άλμπουμ μεταφέρεται αυτούσιο στο διαδίκτυο. Εξάλλου γι’ αυτό το ‘κανε.
‘Ελα τώρα δε γίνομαι κακιά. Απλώς είμαι πολύ ζηλιάρα. Τη μανουλίτσα τη ζηλεύω τρελλά #minxeraso. Να σε ενημερώσω εξάλλου ότι το παιδί το βαφτίσαμε πριν 2 χρόνια και κάτι και τις φωτογραφίες δεν τις έχουμε πάρει ποτέ. Ντροπή θα μου πεις. Δίκαιο έχεις. Τι θα δείχνω στο παιδί αύριο μεθαύριο; Άσε που ρωτάει ήδη σε κάθε βάφτιση: μαμά εγώ βαφτίστηκα ε; Και σε ρωτώ εσένα τι να του πω; και κυρίως τι να του δείξω; πώς να δικαιολογήσω το χτένισμα αυγό-άλιεν που κάτι με κυρίευσε και έκανα στο κεφάλι μου 2 ώρες πριν τη βάφτιση; Άσε που σε όλες τις φωτό με κοιτάνε οι φίλες με ύφος ‘’πως-το ‘κανες-αυτό-αλλά-τι-να-γίνει-τώρα-δεν προλαβαίνουμε-μη-στο-πω-και-στεναχωρεθείς’’. Να μη μιλήσω που επίσης σε όλες τις φωτο η τιράντα του σουτιέν είχε κατέβει στον αγκώνα αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν σκέφτηκε να μου το πει για να την σηκώσω. Δεν θα σχολιάσω τα κιλά. Τέλος πάντων θα πάρω μόνο αυτές με το παιδί και τη νονά που ήταν θεά και αν σε καμία φαίνομαι εγώ θα λέω ‘’δεν είμαι εγώ αγάπη μου, είχε έρθει μια ξαδέρφη μεγαλοκοπέλα απ’ την Αυστραλία, έτσι ντύνονται εκεί. Εγώ είμαι πίσω από την κολώνα δεν φαίνομαι καλά’’.
Ξεφύγαμε όμως απ’ το θέμα που είναι φυσικά οι μανουλίτσες. Έχω πολλά να σου πω. Γι’ αυτό θ’ αφιερώσω μάλλον στο θέμα και το επόμενο ποστ.
Προς το παρόν σε αφήνω με το εξής:
Γιατί κάνει όλο αυτό το καρακιτσαριό η μανουλίτσα; Γιατί ‘’το παιδί της είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε ποτέ’’. Εννοείται πως είναι. Για όλους μας είναι. Το θέμα είναι με τι το συγκρίνεις και το λες αυτό. Το παιδί είναι ευλογία. Δεν είναι επίτευγμα που κάνουμε και λέμε πως είναι σημαντικότερο από την προηγούμενη άχαρη ζωή μας ή από τις ατέλειωτες ώρες στο γραφείο ή από τον ύπνο μέχρι το μεσημέρι ή από το παστίτσιο….εξαρτάται τι έχει να συγκρίνει κανείς.. 😉
Πι.Ες. Δεν έβαλα κορώνα στη βάφτιση. Το πιο ωραίο επίθετο που άκουσα ποτέ να αποδίδεται σε παιδί το έχει πει ο αγαπημένος μου. Τον λατρεύω γι’ αυτό. Απ’ όταν γεννήθηκε τον λέει ”πολύτιμο”. Είναι η λέξη που περιέχει όλα αυτά που θέλουμε να πούμε. Μας είναι πολύτιμος!
Πι.Ες.2 Να ξέρεις πως αυτή η φωτο με το κεφάλι του παιδιού σου μέσα σ’ ένα λουλούδι και γύρω γύρω πέταλα, δεν είναι ωραία. Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά δεν είναι. Βρες κάτι άλλο
Πι.Ες.3 Να πω επίσης ότι όλοι αυτοί οι γραφίστες και οι event planners και τα ανθοπωλεία και τα τυπογραφεία δεν φταίνε σε τίποτα που φτιάχνουν αυτές τις αθλιότητες. Μπορούν μόνο να προτείνουν. Από κει και πέρα τι να σου κάνουν κι αυτοί; αφού ο πελάτης το εγκρίνει;;;
Πι.Ες.4 Έχεις μια ιδέα. Πολύ ωραία! Πρέπει να την κάνεις μόνη σου;; Αφού δεν πιάνουν τα χέρια σου. Θες να τρέχεις από μαγαζάκι σε μαγαζάκι να σου λένε πόσο κάνει το τούλι επειδή πιστεύεις ότι θα σου βγει πιο φθηνά; Θες να μιλάς με τον τυπογράφο να σου λέει πόσα γραμμάρια είναι το χαρτί που θα τυπώσεις; Πόσο χρόνο έχεις πια διαθέσιμο; Σου’χω νέα: δεν είμαστε όλοι γραφίστες. Τόσες συμβουλές diy πια, μπουκώσαμε. Μου θυμίζουν κάτι μίζερα θέματα στα μεσημεριανά: ”πάρτε το παλιό σας t-shirt και κάντε το trendy κολιέ”! Πολύ trendy!! Άμα ζεις ακόμα στα Μάταλα…
Πι.Ες.5 Για να μην παιδεύεσαι πήγαινε εδώ: bam κι εδώ hapiness. Θα βρεις ότι θες και επιπλέον θα συνεννοηθείς. Καλύτερα να πας από κοντά. Δεν θα σου σπάσουν τα νεύρα ούτε θα προσπαθήσουν να σου πουλήσουν αυτό που δεν θες. Έχουν ΚΑΙ κορώνες. Πολλές. Και ωραίες.
Πι.Ες.6 Στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης έχουν ανάγκη από πάνες και όχι μόνο, όλο το χρόνο. Όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Οι άνθρωποι δεν ζητούν λεφτά. Ζητούν αναλώσιμα και τρόφιμα για τα παιδάκια. Αν θέλεις να κάνεις κάτι μπορείς να επικοινωνήσεις στο 213-2059800 με την υπεύθυνη κα Γουρνάκη Ιωάννα
Πι.Ες.7 Με συγχωρείς αν σου έθιξα τη βάφτιση. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Υπάρχουν και βαφτίσεις υπερπαραγωγές που τις ζηλεύεις πραγματικά. Δεν εννοώ να πετάξεις το παιδί στην κολυμπήθρα να τελειώνουμε. Κάνε ότι θέλεις. Αλλά μην το κάνεις βούκινο στα σόσιαλ. Δείξε κάτι αφαιρετικό, λίγο πιο στυλάτο. Το παιδί δεν θα χαρεί στο μέλλον με το δικό σου τέταρτο δημοσιότητας. Είναι βέβαιο.
Πι.Ες.8 Πάω τώρα γιατί πρέπει να μαζέψω το παιδί για ύπνο. Βασίλειεεεε, που είστε your grace ;;;….Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώώώώ..Που με βάαααζεις;; Σ’ ένα πύργο ψηλόοοοο να διατάαααζεις..!!! λα…λα …..λα λα….λα …. 😉
γονείς με κολικούς 