i-mom: Ιστορία γέννας Μέρος Πρώτο

Posted by: γονείς με κολικούς on: March 9, 2012

• In: έγκυος | mama's log
• 8 Comments

Μια και πριν λίγες μέρες είχαμε τα γενέθλια του Billy the kid, μου ‘ρθε στο μυαλό μοιραία, η περίοδος της γέννας. Είπα λοιπόν να τη μοιραστώ μαζί σου, εδώ λέμε άλλα κι άλλα πως γέννησα να μη σου πω;

Να κάνω μια εισαγωγή και να σου πω ότι ένα τρομακτικά βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό του μπαμπά μου, μας είχε κάνει οικογενειακώς θαμώνες σε όλα τα νοσοκομεία Θεσσαλονίκης-Λονδίνου. Θα έλεγες λοιπόν ότι είμαι εξοικειωμένη με οτιδήποτε ιατρικό.

Απατάσαι οικτρά. Έχω αναπτύξει τέτοια αποστροφή σε οτιδήποτε φορά άσπρη ποδιά (όχι στον χασάπη, αμέσως άρχισες τις εξυπνάδες..μιλάμε σοβαρά εδώ!) η οποία ήταν ικανή να με κρατήσει μακριά από γιατρούς για χρόνια. Η γυναικολόγος ήταν η μόνη που είχε την τιμή να την επισκέπτομαι συχνά. Ως εκ τούτου καταλαβαίνεις ότι στη θέα της σύριγγας έβγαζα σπυριά. Όταν λοιπόν έμεινα έγκυος, έπρεπε να κάνω εξετάσεις αίματος κάθε μήνα. Στον προγεννητικό έλεγχο πήγα μετά από μια νύχτα αϋπνίας-διαλογισμού για να ξεπεράσω το θέμα ‘’σύριγγα’’. Εις μάτην of course. Περιμένοντας την σειρά μου κι επειδή πρόσεξα ότι η μικροβιολόγος που έπαιρνε αίμα φαινόταν αρκετά πρόσχαρη και φιλική, την ρώτησα με το ύφος (και την ελπίδα) της ξανθιάς:

–          Mήπως μπορούμε να κάνουμε ολική αναισθησία για να μου πάρετε αίμα;

–          Βεβαίως! (με εξέπληξε). Μια στιγμή να ψάξω τον αναισθησιολόγο και έρχομαι.

Ξεκινά να φύγει, κοντοστέκεται και επανέρχεται:

–          Βέβαια, και για την αναισθησία ξέρετε, πάλι ένεση θα σας κάνουμε..

–          Α, ναι ε;

–          Ναι, ναι. Αν βέβαια δεν θέλετε αυτόν τον τρόπο, υπάρχει πάντα και το σφυρί….

Υποκλίνομαι ακόμη και τώρα και στην ευφυέστατη αυτή κοπέλα που αντιμετώπισε την κουλοσύνη μου με χιούμορ αντί να με στείλει σπίτι μου. Απεδείχθη δε, ιδιαιτέρως ελαφροχέρα με αποτέλεσμα μέχρι τον ένατο να έχω πάρει ντοκτορά στις σύριγγες και τώρα το θεωρώ ευκολάκι.

Με βάση τα παραπάνω και επειδή είσαι πολύ έξυπνη έχεις καταλάβει με τι ζαβό έχεις να κάνεις. Ναι, δεν θα ‘θελες να είσαι ο γιατρός μου το ξέρω. Ούτε κι εγώ θα ‘θελα να σου πω την αλήθεια. Στο θέμα μας:

Όπως έχω ξαναπεί γέννησα με καισαρική. Είχαμε φτάσει 2 μέρες πριν την ημερομηνία τοκετού κι ενώ ο Billy the kid ήταν με το κεφάλι προς τα κάτω από τον 8^ο, δεν έλεγε να πάρει θέση. Η μήτρα και ο τράχηλος είχαν την όψη γυναίκας που δεν είναι καν έγκυος. Ζήτησα από την (θεότητα) γιατρό μου να μου δώσει πιθανότητες φυσιολογικού τοκετού αν πηγαίναμε για πρόκληση. Δεν ήταν καλές και ευτυχώς μας έκοψε να αποφασίσουμε την καισαρική. Θα δεις γιατί στο δεύτερο μέρος. Μεσολάβησε ένα Σαββατοκύριακο πριν την τελική ημερομηνία μέσα στο οποίο ήλπιζα να βρει την άκρη μου ο μικρός αλλά τίποτα. Δευτέρα απόγευμα στη γυναικολόγο καταλήγουμε σε καισαρική. Μου λέει ‘’να το κανονίσουμε για αύριο το πρωί;’’ Παθαίνω μικρό εγκεφαλικό. Αποκλείεται της λέω με χειλάκι τρεμάμενο. Δεν είμαι έτοιμη.

Παύση. Κοιτά την κοιλιά μου και κρατιέται να μη γελάσει.

–          Εντάξει. Πότε πιστεύεις θα είσαι τελικά έτοιμη;

–          Εεε, να το κάνουμε Τετάρτη που είναι και 3/3/10 εύκολη ημερομηνία (τι σου ‘λεγα προχθές για τα καλά της καισαρικής;)

Ανακουφισμένη η γυναίκα που μπορεί 9 μήνες εγκυμοσύνης να μην ήταν αρκετοί, αλλά μέσα σε μια μέρα θα ήμουν επιτέλους έτοιμη, έκλεισε το Λητώ για Τετάρτη πρωί.

Συμβουλή: να φάω καλά την προηγούμενη μέρα και να μη βάψω νύχι.

Η Τρίτη δεν θυμάμαι πως πέρασε, δεν έχω ιδέα. Τρίτη βράδυ μας βρίσκει με τον καλό μου σε αγαπημένο μπαράκι. Μια σερβιτόρα με ρώτησε πότε με το καλό και της είπα ‘’αύριο το πρωί’’ αλλά έφυγε γελώντας, προφανώς δε με πίστεψε.

Γυρνώντας στο σπίτι θυμήθηκα το ‘’να φας καλά την προηγούμενη’’.

Αυτή ήταν και η καταδίκη μου. Διότι μπορεί  πίτσα να μην έχω λιμπιστεί ποτέ στη ζωή μου αλλά εκείνη την κρίσιμη στιγμή για το πεπτικό μου σύστημα, εγώ επέλεξα να παραγγείλουμε πίτσα και μάλιστα με φέτα και κρεμμύδια. Ω, ναι. Και έφαγα τη μισή. Και με άκουσε όλο το Χαλάνδρι. Η εφιαλτική νύχτα ήταν άνευ προηγουμένου. Δεν ξέρω ποια διαστροφή συντελείται στα εγκεφαλικά κύτταρα της ετοιμόγενης και με ποιον τρόπο συνδέεται με τους γευστικούς κάλυκες αλλά εμένα με διέλυσε. Ένιωθα τα συστατικά της πίτσας να κάνουν ύπτιο στον οισοφάγο μου και να κατευθύνονται ένα ένα προς όλες τις κατευθύνσεις του στομαχιού. Όσο στομάχι βρίσκανε δηλαδή με την κοιλιά αυτή. Έκανα ένα συναρπαστικό ταξίδι στον κόσμο της αυτομαστίγωσης, της αυτολύπησης και της καούρας.

Και ήρθε το πρωί….

To be continued μη στα πω όλα σήμερα, τι post είναι αυτό; Μπεν Χουρ; κι αύριο μέρα είναι….

i-mom

Tags: προσωπική εμπειρία, γέννα, εγκυμοσύνη, καισαρική, μαιευτήριο, life change