mama’s log 27.9.12 Λάθος δουλειά κάνω

Posted by: γονείς με κολικούς on: September 27, 2012

• In: mama's log
• 30 Comments

 

Λοιπόν πολύ ωραίες αυτές οι συναντήσεις γονέων στα σχολεία. Να σου πω την αλήθεια όταν είδα την ειδοποίηση στο βιβλιαράκι που συμπληρώνουν τι κάνει κάθε μέρα, για την επερχόμενη συνάντηση γονέων, το κοίταξα σα να μην απευθύνεται σ’ εμένα και το έβαλα στην άκρη. Εξάλλου είχα χρόνο να ασχοληθώ με το θέμα, δηλαδή να συνειδητοποιήσω για άλλη μια φορά ότι ναι έχω παιδί κι εγώ, το παιδί μεγαλώνει, πάει σε παιδικό σταθμό και φυσικό είναι οι δασκάλες κάποια στιγμή να θέλουν να μας μιλήσουν.

Μετά την συνειδητοποίηση έρχεται το γέλιο: πλάκα μου κάνεις τώρα; τι να πούμε δηλαδή για τα δίχρονα;;;

 

Τι να πούμε; Θα σου πω εγώ.

Καταρχάς οι συναντήσεις αυτές είναι ψυχοθεραπείες για τους γονείς. Πηγαίνουν εκεί και είναι ευκαιρία να πει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του.

Έμαθα κι εγώ κάτι, μη νομίζεις. Θα σου πω μήπως ταυτιστείς:

 

Ο Billy πάει στον παιδικό από την αρχή του μήνα περίπου. Αν εξαιρέσουμε τις 3 μέρες που έλειψε λόγω της ιστορίας με το ματάκι του (πάει καλά, θα σου πω), το ωράριό του είναι 9μιση περίπου με 16.30. Το πρωί ξεκινάμε με τα γνωστά ‘’δε θέλω να πάω – όχι θα πας – δε θα πάω κολείο – έλα βρε αγόρι μου πως δε θα πας – δε θα πάω – και που θα πας – πουθενά’’ κλπ κλπ μέχρι που φτάνουμε στο σχολείο, ευτυχώς είναι κοντά γιατί δεν έχω κι άλλες ηλίθιες αιτίες να του προτείνω για να πάει. Επειδή προφανώς περνάει καλά, δεν έχει το κουράγιο να το παίξει πολύ κλάμα. Έτσι απλά κρεμάει χειλάκι κάτω και μιλάει τρεμάμενα.

Μέχρι εκεί είναι και η μόνη ενημέρωση που έχουμε από το παιδί για τον σταθμό. Μετά μούγγα. Η σφίγγα. Γυρίζουμε απ’ τη δουλειά, κι έχουμε την εξής συζήτηση:

 

–          τι έγινε αγάπη μου πως πέρασες στο σχολείο σήμερα;

–          Μαμάκα, εγώ πήλα μια καλαμέλα και την έδωσα στο Μίκυ

 

Σκέφτομαι, δεν πειράζει δεν θα άκουσε καλά

 

–          Ναι, αλλά στο σχολείο πως πέρασες, τι κάνατε; Παίξατε;

–          Μαμάκα έλα να σου ντίξω το τλενάκι έλα να σου ντίξω τι κάνει

 

Σκέφτομαι, το παιδί δεν καταλαβαίνει τι του λέω, Θε μου τι έχει το παιδί μου και δεν καταλαβαίνει…!!!

 

–          Βρε αγόρι μου, να δούμε το τραινάκι αλλά στο σχολείο τι έγινε σήμερα;;;;

 

Κάπου εδώ πιστεύω πως θα γυρίσει και θα μου πει ‘’ε, αι σιχτίρ με το σχολείο ρε μάνα’’ !!!

 

Και όπως αποδείχτηκε με την ‘’ομάδα ψυχανάλυσης γονέων’’ μάλλον το παιδί αυτό θέλει να πει στην πραγματικότητα αλλά δεν το κάνει γιατί το παιδί μου εμένα μεγαλώνει με αρχές και δεν βρίζει τη μανούλα. Συγκεκριμένα, η παιδοψυχολόγος μας είπε πως αυτό είναι μία φυσιολογική αντίδραση γιατί το παιδί, όταν το ρωτάς πως πέρασε θα πρέπει να ξαναζήσει νοερά όλη την ημέρα που πήγε στο σχολείο χωρίς εσένα και αυτό δεν του είναι ευχάριστο αλλά κυρίως το βαριέται τρομερά.

Αυτό ήταν μία μεγάλη αποκάλυψη για ‘μένα. Βαριέται; τι πάει να πει βαριέται; Άμα βαριέται από τώρα τι κάνουμε, το χάσαμε!

Εσείς, συνεχίζει η παιδοψυχολόγος, δοκιμάσατε ποτέ να του πείτε πως περάσατε στην δουλειά σας σήμερα;

Δοκίμασα, απαντώ. Του είπα κάτι μπούρδες του τύπου: να σήμερα αγοράκι μου εγώ πήγα στη δουλειά και δεν πέρασα πολύ ωραία γιατί κόλλησε το σύστημα και μετά δεν είχαμε ούτε mail, ήρθαν από το IT αλλά μας είπαν ότι δεν φταίει ο δικός μας server, έχει πρόβλημα ο ΟΤΕ οπότε θα πρέπει να περιμένουμε κι έτσι δε μπορέσαμε να τελειώσουμε με τα μερίδια, άσε που χάσαμε οι μισοί και το pivot γιατί δεν το είχαμε σώσει.

………

Παύση από την παιδοψυχολόγο. Όπως καταλαβαίνετε, της λέω για σπάσω τον πάγο, το παιδί με ρώτησε: ‘’στη μάνα σου το’πες;’’ και γελάω…………………..μόνο εγώ…………………….οπότε σκάω……………………..

 

Καταλαβαίνω ότι το θέμα είναι να λέμε στο παιδί πράγματα που να έχουν σχέση με τα ενδιαφέροντά του. Καταλαβαίνω επίσης πόσο απίστευτα βαρετή αλλά κυρίως ακατανόητη δουλειά κάνω για ένα δίχρονο. Το ίδιο απίστευτα βαρετή και ακατανόητη είναι και για έναν 80άχρονο αφού η μαμά μου δεν καταλαβαίνει τι κάνω. Για χρόνια προσπαθούσα να εξηγήσω περιφραστικά τι σημαίνει client service σε ΜΜΕ στους γονείς μου και τους φίλους τους. Τώρα θα πρέπει να προσπαθώ να το εξηγήσω και στο παιδί μου. Φαντάστηκα τον Billy στο δημοτικό να πρέπει να ζωγραφίσει τη μαμά του στη δουλειά της. Πως θα το κάνει; Να ήμουνα δασκάλα, θα με έβαζε σε έναν πίνακα, γιατρός θα μου έβαζε ακουστικά, τώρα τι; Και δε βοηθάει και η δουλειά του μπαμπά που είναι marketing manager. Το δυσκολεύει περισσότερο θα έλεγα.

 

Ενώ αν ήμουν κασκαντέρ! Αυτό ναι! Αυτό μάλιστα! Κάθε μέρα θα είχαμε την εξής συζήτηση:

 

–          Σήμερα αγοράκι μου κουράστηκα πολύ. ΄Επρεπε να κρεμαστώ από κάτι σχοινιά και να κατέβω μια πολυκατοικία με το κεφάλι κάτω. Μέχρι εδώ καλά, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να κοπούν τα σχοινιά και να πέσω σ’ ένα δίχτυ λίγο πιο πάνω απ’ το έδαφος!

–          Μετά μαμάκα μετά;;;;

–          Μετά έπρεπε να φιλήσω τον Ryan Gosling αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο επικίνδυνο κι έτσι βάλανε τη Mila Kunis στην θέση μου

–          Άσχημη είναι αυτή μαμάκα

–          Άσχημη αγόρι μου πολύ άσχημη, και ατάλαντη, τι να κάνεις..

 

Το παιδί θα πήγαινε ευτυχισμένο στον παιδικό σταθμό και θα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των συμμαθητών του αφού όλες οι άλλες μαμάδες θα ήταν δικηγόροι, γιατροί, λογιστές και άλλα τέτοια βαρετά.

 

Κι επειδή δεν είμαι κασκαντέρ, πρέπει να σκεφτώ κάτι άλλο να σωθώ. Έτσι όταν σήμερα τον έντυνα καθιστό πάνω στην συρταριέρα του συνοδεία γκρίνιας κάτι έπρεπε να κάνω για να σταματήσει. Σε δευτερόλεπτα περνούν απ’ το μυαλό μου όλες οι παραπάνω σκέψεις περί κασκαντέρ. Λέω κάτι χαζά τραγουδάκια, αλλά δεν πιάνουν, η γκρίνια εκεί. Οπότε μου ‘ρχεται το εξής:

 

–          Μπιλάκο, ξέρεις τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς;;;;;;

 

To παιδί σταματάει ακαριαία τη γκρίνια και με κοιτάει με απορία…

 

–          O ΜΠΑΜΠΑΣ ΕΙΝΑΙ SPIDERMAN !!!!

 

Με ορθάνοιχτα μάτια και στόμα ο μικρός αναζητά με το βλέμμα του το μπαμπά του προφανώς για να επιβεβαιώσει αυτή την φανταστική πληροφορία που λίγο αντιλαμβάνεται αλλά του φαίνεται τρομερά εντυπωσιακή και ψιθυρίζει:

 

–          Ο μπαμπάκας είναι πάντιαμ !!!!

 

Στην πόρτα της κρεββατοκάμαρας ο μπαμπάς προσπαθεί να φορέσει τη μπλούζα του όταν τον πιάνει το ραντάρ του Billy που περιμένει τουλάχιστον μία μάσκα από κόκκινο-μπλε λύκρα αν όχι ολόσωμη φόρμα.  Με κοιτάει με απορία τύπου: ‘’τι να κάνω τώρα, τι σαχλαμάρα σκέφτηκες να πεις’’ κι εγώ αντίστοιχα τον κοιτάω με ύφος: ‘’εγώ είπα κάτι, έσωσα την κατάσταση ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΓΙΑ 2 ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ Ο SPIDERMAN’’!!!  😉

 

 

Πι.Ες. Σας ευχαριστώ πολύ όλες για την συμπαράσταση. Είναι πολύ συγκινητικό να την λαμβάνεις και από ανθρώπους που δεν γνωρίζεις προσωπικά. Ο μικρός πάει πολύ καλά. Η ενημέρωση αυτή την στιγμή είναι πως θα αποκατασταθεί πλήρως γιατί προλάβαμε ευτυχώς τα χειρότερα. Να ‘μαστε καλά, να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας.

Tags: παιδικός σταθμός, σχολείο, ψυχολογία μητέρας, μπαμπάς, νήπια