mama’s log 25.5.12 Over-Parenting
Posted on: May 25, 2012
over-parenting
Σε κούφανα; Κι όμως υπάρχει. Είναι καινούριος όρος και μη βιαστείς να κρίνεις εσύ επαγγελματία μαμά. Αφορμή μου έδωσε ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα στο Marie Claire. Μην τρελλαίνεσαι, δεν πάω για καφέ με περιοδικά στο χέρι, βρέθηκε το τεύχος στην τουαλέτα κι έπεσε στα χέρια μου. Να ‘ναι καλά το αγόρι μου, που μου φέρνει γυναικεία περιοδικά συνέχεια (#pestenamefate)
Θα σου μεταφέρω κάποια κομμάτια του άρθρου αυτούσια, για να προβληματιστείς. Επειδή ξέρω πως έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο και τελευταία στερείσαι προβληματισμών και βαθιάς σκέψης πάρε αυτό για να ‘χεις να διαλογίζεσαι ανάμεσα σε άλλαγμα πάνας και τάισμα.
Ξεκινά λοιπόν η Γαλάτεια Λασκαράκη ως εξής:
Πριν κάνω παιδιά, είχα μια πολύ σαφή εικόνα του πως θέλω να γίνουν τα δικά μου. Την είχα αποκτήσει με τα χρόνια χάρη σε κάθε σύντομη συναναστροφή με κάποιο παιδί γνωστών, συγγενών ή απλά της άγνωστης οικογένειας που έτρωγε δίπλα μου στην ταβέρνα. Ήταν μια απλή ιδέα: το δικό μου παιδί δεν θα γίνει ποτέ ένα από αυτά τα σατανικά νήπια που κάνουν το φαγητό τους σφεντόνα, χτυπάνε υστερία σε δημόσιο χώρο ή διακόπτουν τους μεγάλους όταν μιλάνε. Πίστευα ότι δεν πρόκειται να το αφήσω να εξαφανίσει αυτό που είμαι τοποθετώντας στη θέση μου μια κουρασμένη γυναίκα που φωνάζει. Και ότι οι άνθρωποι που μετατρέπουν το διαμέρισμά τους σε ένα προστατευτικό σύμπαν από αρμαφλέξ είναι απλώς υπερβολικοί.
Έχω νέα για σένα, μελλοντικέ γονιέ, που έχεις κάνει παρόμοιες δηλώσεις. Την στιγμή που γράφεται αυτό το κομμάτι, η μισή επίπλωση στο σαλόνι μου αποτελείται από ένα τραμπολίνο, δύο καρότσια για κούκλες, μία ροζ κουζίνα της Μπάρμπι σε μέγεθος καλοριφέρ, ένα καβαλέτο ζωγραφικής και κομμάτια παζλ που δεν θα βρουν ποτέ τον προορισμό τους. Η 3χρονη κόρη μου βέβαια αδιαφορεί για όλα αυτά τα πλαστικά αγαθά με τα οποία την τροφοδοτεί ακατάπαυστα η αγάπη παππούδων και θείων και προτιμά να ασχοληθεί με κάτι πιο ενδιαφέρον, όπως το να καθίσει στην καρέκλα μου απαιτώντας να σηκωθώ εγώ. ‘’Απαιτεί’’ είναι βασικ΄ατο ρήμα που περιγράφει την έκφραση κάθε επιθυμίας αυτού του μικρού ξανθού ατόμου που λατρεύω να υπηρετώ, όπως ας πούμε να παίξει angry birds στο i-phone ενώ μιλάω στο τηλέφωνο για δουλειά ή να πιει το γάλα της με τρία καλαμάκια συγκεκριμένου χρώματος.
Πως σου φαίνεται μέχρι στιγμής; Κάτι σου θυμίζει ε; Αρχίζεις λίγο λίγο να στραβοκοιτάς το πρωτότοκό σου; Μη βιάζεσαι έχει κι άλλο ακόμα στην αρχή είσαι:
Μια παρόμοια θορυβώδη μέρα η Πάμελα Ντράκερμαν, Αμερικανίδα δημοσιογράφος που ζει στο Παρίσι με τον άνδρα της, είχε μια επιφοίτηση. Στο μικρό παραλιακό μέρος όπου έκαναν διακοπές εκείνο το καλοκαίρι και ενώ έτρωγαν βιαστικά, αφήνοντας τεράστια απολογητικά πουρμπουάρ στα γκαρσόνια για τις φωνές, τα λεκιασμένα τραπεζομάντιλα και το καλαμάρι που είχε σκορπίσει η ενάμισι έτους κόρη τους στο πάτωμα, πρόσεξε ότι οι άλλες οικογένειες γύρω της δε βίωναν την ίδια πραγματικότητα. Τα νήπια κάθονταν στα καρεκλάκια τους περιμένοντας το γεύμα τους και έτρωγαν τα ψάρια και τα λαχανικά τους. Οι γονείς δεν κυνηγούσαν τα παιδιά τους φωνάζοντας ούτε υπήρχαν πεταμένες τροφές γύρω από τα τραπέζια τους. Περιέργως, έμοιαζαν να κάνουν διακοπές. Ξαφνικά είχε πολλές ερωτήσεις: Γιατί στις εκατοντάδες ώρες που είχε περάσει σε γαλλικούς παιδότοπους, ποτέ δεν είχε δει ένα παιδί εκτός από το δικό της, να χτυπιέται υστερικά στο δρόμο; Γιατί οι Γάλλοι φίλοι της δεν χρειάζεται ποτέ να κλείσουν το τηλέφωνο επειδή ένα νήπιο ουρλιάζει δίπλα τους απαιτώντας κάτι;
…Η οικογενειακή ζωή στη Γαλλία έχει πολύ λιγότερη γκρίνια και κλάματα. Ως δημοσιογράφος ήταν περίεργη να εξετάσει το γιατί. Ως μητέρα ήθελε απεγνωσμένα να μάθει.
Σε βλέπω μέχρι τώρα έτοιμη να βγάλεις νύχια και δόντια και ως άλλη μάνα λέαινα να σπεύσεις να κατασπαράξεις και τη Ντράκερμαν και εμένα επειδή τολμήσαμε να κρίνουμε το άτακτο λιονταράκι σου και τον τρόπο ανατροφής του. Μη βιάζεσαι βρε, σκέψου το λίγο. Για να σε προλάβω να ξέρεις πως η περιέργεια της Ντράκερμαν έγινε τελικά το βιβλίο Bringing Up Bebe, One American Mother Discovers the Wisdom of French Parenting. Όχι για να μη λες ότι τα βγάζω απ’ το μυαλό μου! Και υπόψιν ότι σου τα λέω αυτά εγώ. Που άλλαζα παραλία αν υπήρχε νήπιο που τσίριζε σε απόσταση 10 μέτρων (Θεία Δίκη!). Πάμε πάλι:
Η Ντράκερμαν κάνει την σύγκριση με την σύγχρονη, αγχωμένη αμερικανική οικογένεια, η οποία θα έλεγε κανείς ότι εμφανίζει αρκετές ομοιότητες με την ελληνική: τα παιδιά βρίσκονται στο επίκεντρο της ζωής των γονιών τους, μονάκριβα και ξεχωριστά, καρποί ωριμότητας και επιλογής παρά κοινωνικής συνθήκης. Επίσης ποτέ πριν στην ιστορία η παιδική ηλικία δεν αντιμετωπιζόταν ως κάτι τόσο πολύτιμο.
...Νήπια που πρέπει να απασχολούνται ακατάπαυστα με δημιουργικές δραστηριότητες και γονείς που γυρίζουν με ενοχές από τη δουλειά τους για να περάσουν πάση θυσία ποιοτικό χρόνο με τα βλαστάρια τους. Αυτή η καινούρια ιδέα, ότι ΚΑΘΕ στιγμή πρέπει να είναι σημαντική, τείνει να μετράει πλέον τόσο πολύ ώστε να ξεχνάμε την σημασία που έχουν τα βασικά, όπως μια αγκαλιά κι ένα φιλί. Στην Αμερική λοιπόν αυτό έχει νόημα και λέγεται ‘’over-parenting’’. Και όπως φαίνεται, δεν κάνει ευτυχισμένο κανέναν.
ΧΩΡΙΣ ΤΥΨΕΙΣ λοιπόν. Η ενοχή και το πως την αντιμετωπίζουμε: αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στη Γαλλίδα μάνα και σ’εμάς τις υπόλοιπες, σύμφωνα με την Πάμελα. Η Αμερικανίδα ασπάζεται την ενοχή. Είναι ένα είδος συναισθηματικού φόρου που πρέπει να πληρώσει επειδή λείπει στη δουλειά ή αφήνει τα παιδιά να δουν τηλεόραση για να βρει λίγο χρόνο για τον εαυτό της. Οι Γαλλίδες πιστεύουν ότι η ενοχή είναι ανθυγιεινή. Πιστεύουν επίσης ότι ένα σπιτικό που βασίζει ολόκληρη την ύπαρξή του στα παιδιά είναι εξαιρετικά ανισόρροπο.
…Οι Γάλλοι πιστεύουν ότι τα παιδιά είναι λογικά από τη μέρα που γεννιούνται. Το πιστεύουν στ’ αλήθεια. Ότι ένα μωρό μπορεί να μάθει πράγματα από μερικών εβδομάδων, όπως το να κοιμάται όλη τη νύχτα στην κούνια του ή ότι δεν πρέπει να ρίξει κάτω όλα τα πράγματα από το τραπέζι αν του το εξηγήσεις με λόγια.
Και για να κλείσω με τα αποσπάσματα σου άφησα το καλύτερο για το τέλος:
ΟΜΟΡΦΕΣ ΛΕΧΩΝΕΣ. Οι Γαλλίδες πιστεύουν ότι ο αμερικανικός νεολογισμός MILF είναι γελοίος. Δεν υπάρχει αντίστοιχη έννοια στα γαλλικά γιατί εκεί δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάψει μια γυναίκα να είναι σέξι αφότου κάνει παιδιά. Οι Γαλλίδες δεν αποπνέουν αυτό το μείγμα κούρασης, ανησυχίας και οριακής νευρικής κρίσης που εμφανίζουν πολλές Αμερικανίδες –και Ελληνίδες μη σου πω εμού συμπεριλαμβανομένης-
Τα σχόλια κάτω από τα άρθρα για το βιβλίο είχαν φυσικά τις πολύ σωστά διατυπωμένες αντιρρήσεις με κορυφαία την εξής: ‘’Εύκολο να περιφέρεσαι ξεκούραστη και αισθησιακή με τόσες παροχές από τη γαλλική κυβέρνηση: η μεγάλη άδεια λοχείας, η δωρεάν δημόσια φύλαξη μωρών και τα δημόσια νηπιαγωγεία για όλους, αφαιρούν πολλές ρυτίδες άγχους από το μέτωπο μιας Γαλλίδας’’
Παρ’ όλα αυτά ένα point το ‘χει η Ντράκερμαν δεν μπορείς να πεις ε; Προφανώς η αλήθεια και εδώ, δεν απαρνιέται την γνωστή της συνήθεια και δεν παίρνει θέση. Είναι κάπου στη μέση. Για παράδειγμα: το θεωρώ ανθρωπίνως αδύνατο να πείσω μόνο με τα λόγια τον Billy the kid να μη ρίξει τα πράγματα κάτω αν το ‘χει βάλει σκοπό να το κάνει. Εννοώ ότι σαφώς και προσπαθώ. Απλά κάπου στην 427ή προσπάθεια λυγίζω η δειλή… Θα ‘θελα λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις να έχω την Ντράκερμαν πρόθυμη και διαθέσιμη γειτόνισσα, έτοιμη να επέμβει σε κάθε μου κάλεσμα συμμόρφωσης του τέκνου.
Από την άλλη, αν μια μέρα ξυπνήσω το πρωί και το παιδί μου έρθει στην κρεββατοκάμαρα και μου πει ‘’καλημέρα μητέρα θα ήθελα να πιω το γάλα μου’’ πιστεύω πως θα τρέξω με τις πυτζάμες στους δρόμους ουρλιάζοντας…!! scary λέμε….
Πι.Ες. Εσύ που διαβάζεις το άρθρο και μασουλάς τα ποπ-κορν να τα αφήσεις κάτω αμέσως. Τροφή για σκέψη είπαμε, θες μετά να χάσεις και τα κιλά της εγκυμοσύνης…λίγο κράτει… 😉
Πι.Ες.2 Φάε αγάπη μου όσο θες, στο κάτω κάτω τι μας έμεινε σ’ αυτή τη ζωή; Αγάπη, στοργή, ποπ κορν…
Πι.Ες.3 Όντως ο αμερικάνικος νεολογισμός MILF είναι γελοίος. Εν αντιθέσει με τον νεολογισμό DILF που είναι ευφυέστατος και απαραίτητος καθώς περιγράφει μία στρατιά ανδρών με κύριους εκπρόσωπους τους Μπραντ Πιτ, Μάθιου Μακόναχι…Ντέιβιντ Μπέκαμ….ετσέτερα ετσέτερα… Πως αλλιώς να τους πεις αυτούς δηλαδή;
15 Responses to "mama’s log 25.5.12 Over-Parenting"
May 25, 2012 at 1:28 pm
Για την στάση κ το πως είναι η Γαλλίδα μάνα έχω εμπειρικά ενστάσεις!
Έχω γεννηθεί κ έχω μεγαλώσει σε γαλλικό περιβάλλον κ όλα αυτα είναι μύθος!
Κατ αρχάς! Το επιδομα λοχειας διαρκεί 16 εβδομάδες για πρώτο παιδι (όπου η αρχη της άδειας είναι απο 6 βδομάδες πριν κ 10 μετα όπου αν το θέλει κ μπορει η μάνα μπορει να την ξεκινήσει 3 βδομάδες πριν για κέρδος μετα τον τοκετο).
Κ παει 36 μήνες μεγιστο χρόνο αν κανείς τρίδυμα!!!!
Εκει που υπάρχει βοήθεια είναι στο που τα αφήνουν. Κ στην επιλογή κ δωρεάν παιδικού όπου απο 3χρονων θα μπορει να παει.
Τώρα για την στάση των μαναδων, σιγα που τα γαλλακια δεν είναι τερατακια!
Είδα κ την ανιψιά μου…. Απο Γαλλίδα μάνα, ο αδελφός μου (ετεροθαλής) γάλλος κ αυτός στην ουσία… Κ είναι τερατακι που δε υπακούει κανέναν! (ζουν εκει άρα δεν υπάρχει έστω κ άτυπα η τάση η αμερικανική ή η μεσογειακή που λέει η αμερικανίδα κυριούλα ή το marie Claire)
Συνεπώς το θέμα ανυπακοή κ ζωηράδα απ αλλου κρατά κατα την γνώμη μου… Όχι την εθνικότητα της μάνας. Είναι κ στο παιδάκι… 😉
May 25, 2012 at 2:15 pm
Πες τα πες τα Αγγελική μου να πέσουν οι μηνύσεις στην σκατοΝτράκερμαν που θα μας πει εμάς τα παιδιά μας άτακτα!!! 😉
Πάντως για να λέμε του στραβού το δίκαιο, Γαλλάκια ή όχι, έχω δει κι εγώ τέτοια παιδάκια που ναι θα παίξουν, θα τρέξουν θα κάνουν και καμιά ζημιά αλλά δεν θα πατήσουν την τσιρίδα με την παραμικρή προτροπή του μπαμπά ή της μαμάς. Αυτό είναι το θέμα. Πως να μη χάσουμε τη μπάλα και να μη μας πάρει η μπάλα με παιδιά που χαρακτηρίζονται εύκολα ”κακομαθημένα”. Εδώ φτάνουμε στο άλλο άκρο, να θεωρούμε το άτακτο παιδί που κάνει ότι θέλει πιο ”ζωντανό” και με ”προσωπικότητα” από ένα παιδί που θα ακούσει τους γονείς του. Εκείνο το λέμε ”βούδα”. Προφανώς όπως λες λοιπόν, καλή η καταγωγή αλλά η ανατροφή δεν έχει εθνικότητα.
φιλιά πολλά
May 25, 2012 at 10:59 pm
Λοιπόν… αν και πραγματικά δεν ξέρω αν αυτό το θέμα με τις Γαλλίδες ισχύει και στην πλειονότητα τους είναι έτσι “cool” αλλά για το αν η ενοχή της μάνας κάνει τα παιδιά ατίθασα και ανυπάκουα, από καθαρά προσωπική εμπειρία θα συμφωνήσω. Όταν κάθε κανόνας που θέτεις στο παιδί σου συνοδεύετε από ενοχή είναι σίγουρο ότι το παιδί θα την αντιληφθεί και θα επιδιώξει μέχρι τελικής πτώσεως να τον καταρρίψει. Όταν αυτό και μόνο από όλους μέσα στην οικογένεια είναι το επίκεντρο που καθορίζει τι θα κάνουν όλοι οι άλλοι φανταστείτε τι σοκ θα πάθει όταν αντιληφθεί ότι η πραγματικότητα δεν είναι αυτή, και αρχίζει να το αντιλαμβάνεται από την πρώτη σας έξοδο όπου ξαφνικά όσα κάνει σπίτι δεν επιτρέπονται. Σε καμιά περίπτωση δεν είμαι η υποδειγματική μαμά. Έχω φερθεί σκληρά και ορισμένες φορές ακόμα και βάρβαρα στα παιδιά μου όταν έπρεπε και όταν δεν έπρεπε και δεν αισθάνομαι καμιά ενοχή γι’ αυτό (οκ, ελάχιστες έως αμελητέες) γιατί απλά θεωρώ ότι με αυτόν τον τρόπο τα βάζω εγώ η μαμά τους λίγο λίγο στο πνεύμα του πραγματικού κόσμου εκεί έξω που μόνο αγγελικά πλασμένος δεν είναι. Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά μου να με ακούνε όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο, χωρίς να χρειάζεται να τους φωνάζω, να τα μαλώνω και να ακούω τα κλάματα τους όταν τους αρνούμαι κάτι. Είμαι σαν τις Γαλλίδες ένα πράγμα που πάω τα μικρά εστιατόριο και κάθονται υπομονετικά στις καρεκλίτσες τους και περιμένουν να έρθει το φαΐ τους! Οκ, ανυπομονούν λιγο αλλά τα “τρέφω” με λόγάκια μέχρι να έρθει το φαγητό οπότε όλα καλά! Στο ιδιωτικό χώρο βέβαια γίνεται το έλα να δεις αλλά εκεί γίνομαι Ελληνίδα (χωρίς ενοχές όμως πάντα!), Αντε.. Πως το λέτε στο twiter? #pestenamefate ? E! Αυτό!
May 28, 2012 at 9:27 am
Λοιπόν Δέσποινα το σχόλιό σου είναι καταπληκτικό. Και ήρθε σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή διότι χθες το βράδυ ο Billakos έφαγε την πρώτη του τιμωρία και μάλιστα εις διπλούν. Όταν λοιπόν ο μπαμπάς του γκρίνιαζε και λύγιζε (έχω δύο μωρά βλέπεις, που χρόνος για τρίτο…) του είπα ακριβώς αυτό που μου έγραψες: ότι το παιδί θα πάθει σοβαρό σοκ όταν αντιληφθεί ότι η πραγματικότητα δεν είναι να είναι το κέντρο του σύμπαντος. Ατράνταχτο επιχείρημα. Εκεί ο μπαμπάς πήγε κάτι να πει αλλά τον απείλησα ότι θα μπει κι αυτός τιμωρία στο άλλο δωμάτιο. Μου είπε ”τουλάχιστον βάλε μας μαζί…” με ψεύτικα κλάματα… ;-).
Όμως πραγματικά, το έχεις θέσει στην σωστή του διάσταση, νομίζω δεν έχω να προσθέσω κάτι συμφωνώ 100%.
ευχαριστώ πολύ
May 26, 2012 at 12:02 pm
Aυτή η Ντράκερμαν μου ‘χει ανάψει μεγάλες φωτιές. Δεν ξέρω τι είναι το σωστό τελικά ούτε αντιλαμβάνομαι αν το παρακάνω ή όχι. Ενα είναι σίγουρο: η ενοχή κάνει μεγάλη ζημιά! (by the way για τα δυο τσιγαράκια μην κάνεις έτσι, η ενοχή πρωταγωνιστεί εδώ όχι η νικοτίνη!)
May 28, 2012 at 9:29 am
Σωστή, είσαι σωστή Παναγιώτα μου. Ρε συ όμως χθες σε ανύποπτη στιγμή πήρε το πακέτο μου, έβγαλε ένα τσιγάρο κι έκανε πως το βάζει στο στόμα όπως εγώ. Είμασταν έξω και δεν το κατάλαβα αμέσως πότε το άρπαξε. Αλλά όταν τον είδα έπαθα φρίκη. Εκεί κατάλαβα ότι δε θα μου άρεσε καθόλου να δω το παιδί μου μια μέρα να καπνίζει και μάλιστα να μου τη λέει ”αφού κι εσύ κάπνιζες..”. Θα έχει δίκαιο! Από την άλλη δυο ρημαδοτσιγάρα πρέπει να τα κάνω και σαν τον κλέφτη, υποτίθεται το απολαμβάνεις!
φιλάκια πολλά
May 26, 2012 at 3:03 pm
Μα όλοι να λένε για τα Γαλλάκια; Και τα Κινεζάκια!
Ας αφήσουμε τις ενοχές λίγο στην άκρη κι ας κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε λέω! Ελεύθερα και χωρίς κανόνες, όπως θεωρεί ο καθένας πιο καλά..
Το ποπ-κορν άστο φιλενάδα..έχω να φάω μακαρόνια 3-4 μήνες (έχω χάσει το λογαριασμό..), αυτό σου λέω μόνο! (τσατάλια τα νεύρα..παλιουδατάνθρακες!)
May 26, 2012 at 9:25 pm
Εγώ δεν θα γίνω ποτέ Γαλλίδα γιατί το δικό μου παιδί είναι Γαλλάκι από μόνο του χαχαχαχα (εδώ γελάμε, ΟΛΟΙ). Θα σταθώ όμως στο επίμαχο θέμα: Μακαρόνια. Μα πώς δεν έχεις φάει μακαρόνια 3-4 μήνες? Υπνωτισμός? Βελονισμός? Πώς?Πώς?Πώς?
May 28, 2012 at 9:31 am
Αυτά της λέω κι εγώ! Ήταν τρομερό σοκ! Βέρα φάε. Το λένε όλοι! ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ
May 28, 2012 at 9:30 am
3-4 ΜΗΝΕΣ???? ‘Έχεις τρελλαθεί; φάε βρε κορίτσι μου σαν άνθρωπος και χέσε την Κάρλα Μπρούνι!
May 28, 2012 at 1:05 pm
‘’καλημέρα μητέρα θα ήθελα να πιω το γάλα μου’’ αχαχχαχαχαχχαχαχαχχαχχ αχαχχαχαχαχχαχαχαχχαχχ αχαχχαχαχχαχχ
αν μου το έλεγαν αυτό τα παιδιά μου, το πιθανότερο είναι πως θα τα πήγαινα στο Παίδων ως έκτακτο περιστατικό !!!!!!!
Οφείλω να ομολογήσω πως ορισμένους “στόχους” τους έχω πετύχει σαν γονιός (δεν δέχτηκα ποτέ το “πέφτω κάτω και χτυπιέμαι για να μου κάνεις αυτό που θέλω – δεν πας να χτυπιέσαι, μόνο πήγαινε μέσα σε παρακαλώ να το κάνεις, γιατί με ζάλισες), αλλά ορισμένους άλλους τους έχω χάσει (έχω τα πιο δύσκολα παιδιά του κόσμου στο θέμα “φαγητό”). Έχω διδάξει στα παιδιά μου βασικούς κανόνες και αρχές, αλλά σίγουρα έχω κάνει και λάθη που οφείλονται κυρίως στις ενοχές της εργαζόμενης μαμάς (έλα μωρέ ας δουν λίγη τηλεόραση, έλα μωρέ ας κοιμηθούν μισή ώρα αργότερα, ε δεν πειράζει που σκόρπισαν όλες τις ξυλομπογιές, ……).
Νομίζω πως σαν γονείς πάντα θα κάνουμε λάθη, αρκεί να τα παραδεχόμαστε και να προσπαθούμε να διορθωνόμαστε μέσα από αυτά.
Με αυτό το “τουλάχιστον βάλε μας μαζί”, με αποτελείωσες !!!!!!!!!!! Δάκρυσα από το γέλιο !!!!!
May 31, 2012 at 11:12 am
Όταν έκανα το βλαστάρι μου…δεν είχα ιδέα πώς θα ήθελα να είμαι, πώς είναι το σωστό, ποιό το ιδανικό. Μεγαλωμένη άνευ μαμάς…δεν γνώριζα πώς είναι όλο αυτό το σκηνικό. Μέχρι και σε ψυχολόγο πήγα στην αρχή για να μου πει ότι όλο αυτό που σκεφτόμουν (περι ευθύνης για το μεγάλωμα του παιδιού μου) είναι απολύτως φυσιολογικό. Μέχρι σήμερα το πάω με το ένστικτο…κ άντε με μικρή χρήση των προσωπικών μου γνώσεων λόγω αντικειμένου (Ψ η κυρία!!!). Το μόνο που έχω να αναγνωρίσω μετά απο την πρώτη δεκαετία με την κόρη μου είναι ότι τα λάθη μου είναι μονόδρομος, ότι ενοχές δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσω, γιατί θα νιώσει κι αυτή όταν κάποτε θα έρθει η ώρα της, και δεν θέλω. Επίσης εδώ και χρόνια της λέω: για τη μάμι είσαι ό,τι πιο σπουδαίο υπάρχει στον κόσμο, για τους υπόλοιπους εκεί έξω θα πρέπει μόνη σου να κερδίσεις τη θέση σου. Ο κόσμος είναι σκληρός.
Τέλος, βρείτε μου μία γαλλίδα…εδώ στην Ελλάδα που να είναι τόσο cool!!!!!!!!!!!!!!! Εγώ μία που τυγχάνει να γνωρίζω….cool δεν θα την έλεγα! Κάτι σε “δώστε μου μία να συνέλθω” θα την έλεγα…
June 9, 2012 at 6:25 am
Ωραίο το ποστ σου, θέλω να σου πω κάτι σοβαρό και παντελώς άσχετο. Εξαφάνισε το τραμπολίνο, είναι πάρα μα πάρα πολύ επικίνδυνο για ατυχήματα, δεν μας περνάει από το μυαλό τι μπορεί να συμβεί. Συγνώμη για το άσχετο σχόλιο, αλλά αισθάνθηκα ότι έπρεπε να το πω…
γονείς με κολικούς 
May 25, 2012 at 1:23 pm
Για την στάση κ το πως είναι η Γαλλίδα μάνα έχω εμπειρικά ενστάσεις!
Έχω γεννηθεί κ έχω μεγαλώσει σε γαλλικό περιβάλλον κ όλα αυτα είναι μύθος!
Κατ αρχάς! Το επιδομα λοχειας διαρκεί 16 εβδομάδες για πρώτο παιδι (όπου η αρχη της άδειας είναι απο 6 βδομάδες πριν κ 10 μετα όπου αν το θέλει κ μπορει η μάνα μπορει να την ξεκινήσει 3 βδομάδες πριν για κέρδος μετα τον τοκετο).
Κ παει 36 μήνες μεγιστο χρόνο αν κανείς τρίδυμα!!!!
Εκει που υπάρχει βοήθεια είναι στο που τα αφήνουν. Κ στην επιλογή κ δωρεάν παιδικού όπου απο 3χρονων θα μπορει να παει.
Τώρα για την στάση των μαναδων, σιγα που τα γαλλακια