mama’s log 30.3.12 mission: daycare

Posted by: γονείς με κολικούς on: March 30, 2012

• In: mama's log
• 19 Comments

Είμαι τρελλά τρελλά ανανεωμένη. Έχω κοιμηθεί ολόκληρη νύχτα συνεχόμενα από τις 2 έως τις 9. Το τελευταίο δίμηνο αυτό μου συνέβη 3-4 φορές. Βέβαια τώρα που σου το ‘πα και το ομολόγησα δημόσια ξέρω θα το πληρώσω. Αλλά δεν κρατιέται αυτό το νέο.

Κι έτσι ανανεωμένη και χαρούμενη σκέφτηκα σήμερα  να αρχίσω να βλέπω παιδικούς σταθμούς. (Λάθος) Δηλαδή να κάνω έρευνα στο internet μη φαντάζεσαι κάτι άλλο. Είδα κάτι forums, μπήκα σε καναδυό sites και πήρα 3 τηλέφωνα. Ευτυχώς ήμουν τυχερή και ο ένας στους 3 σταθμούς, τουλάχιστον τηλεφωνικά, φάνηκε να είναι νορμάλ.

Θα μου πεις το νορμάλ είναι υποκειμενικό. Σωστά. Αλλά εδώ στην Ελλάδα, η εκπαίδευση από τα γεννοφάσκια μας τρέφει την υπογεννητικότητα.

 

Αρχίζω από το πολύ απλό: ποιες είναι οι ώρες λειτουργίας των παιδικών σταθμών;

Ξεκινούν στις 06.30. Τρομερά έξυπνο. Πολύ προνοητικό. Εύγε! Διότι ως γνωστόν, από τα 5.000.000 των κατοίκων της Αθήνας, τα 3.000.000  τουλάχιστον δουλεύουν στα χωράφια. Ε, κι όταν πας από νωρίς να μαζέψεις τις ελιές, ποιος θα σου κρατήσει το παιδί; Το άλλο 1.000.000 είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι οποίοι είναι στα γραφεία πριν ξημερώσει διότι ως γνωστόν το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι. Μένει κι ένα εκατομμυριάκι ακόμη που δεν ξέρει τι έχει και δεν έχει ανάγκη από σταθμούς διότι έχει πάρει για εσωτερική τον πρύτανη του πανεπιστημίου και την Νταντά αμέσου δράσης οπότε λίγο σκοτίζεται για τα ωράρια των σταθμών.

 

Τι ώρα κλείνουν; 16.00 με 17.00 ανάλογα τον σταθμό. Σοφό. Σοφότατο. Αφού μέχρι τις 16.00 ο μέσος Αθηναίος αγρότης, (ισχύει το ίδιο και για τον Θεσσαλονικιό-Πατρινό-Σερραίο-Καβαλιώτη κλπ κλπ) έχει ήδη γυρίσει σπίτι, έχει φάει, έχει κάνει σιεστάκι κι είναι μέσα στην ενέργεια να παραλάβει το τέκνο. Ο δε δημόσιος υπάλληλος τα ίδια, έχει πιει και καφεδάκι. Οπότε τι πιο λογικό;

 

Τώρα εσύ, που είσαι στην τραγική μειοψηφία του PSI, καημένη μου, γιατί να σε σκεφτούν οι άξιες παιδαγωγοί-ιδιοκτήτριες παιδικών σταθμών ε; Που στο κάτω κάτω, σου παίρνουν και τα ωραία σου λεφτά για να σου κρατήσουν το παιδί και να του κάνουν διαπαιδαγώγηση. Αχάριστη!

 

Συνεχίζουμε έτσι και με το νηπιαγωγείο-δημοτικό ετσέτερα ετσέτερα. Με τις κότες τα παιδιά στο σχολείο μη τυχόν και τους φύγει η πρωινή ενέργεια. Στην πρώτη δημοτικού, μου λέει μια συνάδελφος, τα παιδιά σχολάνε στις 12.20.

…………
…………

Πόσες ντομάτες Θεέ μου, πόσα γιαούρτια και πόσα αυγά να έχει κανείς, ώστε να του περισσέψουν να τα ρίξει στο υπουργείο παιδείας και στην ΟΛΜΕ ολόκληρη;;

 

Άρα, για να κάνεις παιδί σ’ αυτή την χώρα πρέπει απαραιτήτως να το κάνεις νωρίς, ώστε οι γονείς σου να ζουν, αλλά όχι πολύ νωρίς ώστε να έχουν βγει στην σύνταξη (χαχαχα) και να έχουν χρόνο να σου πηγαινοφέρνουν το παιδί σε σταθμούς-σχολεία και μετά να το κρατάνε μέχρι να τελειώσεις εσύ από την σπάνια αυτή δουλειά του ιδιωτικού υπαλλήλου.

 

Να περάσω στο επόμενο σημείο που εντόπισα σ’ αυτή τη μίνι έρευνα:

Το καλοκαίρι, επειδή στην Ελλάδα έχουμε πολύ ζέστη, ήλιο, καλαμαράκι, κρασί, θάλασσα και τ’ αγόρι μας, οι ιδιωτικοί αυτοί σταθμοί ΚΛΕΙΝΟΥΝ για ένα μήνα ή 40 μέρες. Επαναλαμβάνω γιατί έχεις συνηθίσει να είσαι θύμα και μπορεί να μην κατάλαβες: οι ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ σταθμοί, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΕΣΥ, κλείνουν για ένα μήνα. Αν είσαι τυχερή μπορεί να πετύχεις κάποιον που κλείνει μόνο λίγες μέρες τον Αύγουστο. Συζήτηση με ιδιοκτήτρια ενός τέτοιου σταθμού:

 

–          Θα ήθελα κάποιες γενικές πληροφορίες για τον σταθμό σας

–          Ναι, καλό είναι να κλείσουμε ένα ραντεβού να τα πούμε από κοντά.

–          Ναι, θα γίνει κι αυτό όμως σε πρώτη φάση κάνω μια μικρή έρευνα για να καταλήξω ποιους σταθμούς θα επισκεφθώ. Αν για παράδειγμα κλείνετε εσείς ένα μήνα το καλοκαίρι εγώ δεν….(δεν προλαβαίνω να τελειώσω)

–          Κλείνουμε ένα μήνα το καλοκαίρι ναι.

–          (σοκ) κλείνετε ολόκληρο μήνα;

–          Για την ακρίβεια κλείνουμε 20 Ιουλίου και ανοίγουμε 1 Σεπτεμβρίου

–          (γέλια) Μάλιστα. Βλέπω το εννοείτε. Και τι προτείνετε να κάνω εγώ το παιδί μου 40 μέρες το καλοκαίρι; Να το παίρνω στο γραφείο ας πούμε;

–          Ε, μα κι εσείς δεν έχετε καθόλου άδεια; Δε μπορείτε να φροντίσετε να μαζέψετε τις μέρες της άδειας όλες για το καλοκαίρι;

–          (κοίτα να δεις ρε παιδί μου πως μια δασκάλα που δε με έχει γνωρίσει ποτέ της, μου κάνει time management απ’ το τηλέφωνο για την άδειά μου! Βρε πόσο εξυπνούλα είναι βρε!) Με συγχωρείτε, νομίζω έχουμε διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Έχω 31 μέρες άδεια το χρόνο επειδή δουλεύω 18 χρόνια και δεν έχω καταφέρει μέσα σε ένα χρόνο να τις πάρω όλες ΠΟΤΕ. Μου κάνετε πλάκα;

–           Τι να σας πω, εμείς 34 χρόνια που λειτουργεί ο σταθμός μας αυτό το ωράριο έχουμε.

–          Ε, βέβαια, άμα 34 χρόνια βρίσκετε πελάτες που το δέχονται, γιατί να το αλλάξετε;

 

Το δραματικό στην ιστορία αυτή είναι ότι η ιδιοκτήτρια εννοούσε ότι έλεγε. Ο κόσμος της είναι φτιαγμένος από οικογένειες στις οποίες προφανώς δουλεύει μόνο ο ένας ή που η ενεργή παρουσία συγγενών είναι δεδομένη. Λογικό λοιπόν εφόσον η ζήτηση είναι τέτοια, να έχει προσαρμόσει έτσι την λειτουργία της. Μου επιτρέπεις απλά να έχω μια μικρή υποψία ότι η ‘’ζήτηση’’ πολύ συχνά δεν ζητάει αυτά που πρέπει. Δεν ασχολείται. Δεν γκρινιάζει. Δέχεται και προσαρμόζεται.  Υπάρχει θα μου πεις το συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο που ορίζει έτσι την λειτουργία των σταθμών και γι’ αυτό δε μπορούν να κάνουν διαφορετικά . Μα η ένστασή μου είναι και σ’ αυτό το πρωτόγονο νομικό πλαίσιο. (Σιγά μην το άφηνα αφού άμα μ’ ενοχλεί κάτι μ’ ενοχλεί ολοσχερώς !)

 

Πριν στραβομουτσουνιάσεις αν είσαι καθηγήτρια ή δασκάλα ή δημόσιος υπάλληλος, να σε ενημερώσω πως και η μαμά μου είναι. Και της τρέφω τεράστιο σεβασμό. Μεγάλωσα με τη μαμά μου σπίτι τα καλοκαίρια επειδή η λειτουργία του λυκείου της το επέτρεπε. ΄Ηταν τυχερή γιατί μπόρεσε έτσι να κάνει 3 παιδιά και μάλιστα ξεκινώντας στα 38 της. Το θέμα δεν είναι αυτό ακριβώς. Το θέμα είναι πως ευθύνη έχει ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα, όχι μόνο ένα υπουργείο. Διότι όταν είσαι εκπαιδευτικός, σε πληρώνει το κράτος, δηλαδή εγώ, δε μπορεί αγάπη μου να θέλεις να δουλεύεις 8 με 12.20 + τα Χριστούγεννά σου + τα καλοκαίρια σου και συγχρόνως το παιδί μου να μη μαθαίνει τίποτα. Δε μπορεί. Τόσο απλά. Δεν αρμενίζω μόνο εγώ στραβά. Είναι κι ο γυαλός στραβός. Θεόστραβος.

 

Καλώς ή κακώς υπάρχει και αυτή η σιωπηλή τάξη των ιδιωτικών υπαλλήλων, των παραλίγο στελεχών, των ένα βήμα πριν την πηγή, εργαζόμενων. Και είναι μεγάλη. Αλλά όπως είπα σιωπηλή. Αυτή η τάξη δυστυχώς (και το λέω για να το ακούσω) δεν έχει χρόνο να βγει στους δρόμους να διαδηλώσει. Γιατί ποτέ δεν είχε ωράριο. Το ωράριό της παραβιάζεται διαρκώς από τότε που εφευρέθηκε ο όρος ‘’ιδιωτικός υπάλληλος’’. Αυτή η τάξη συνεχίζει να κάνει παιδιά και αναγκάζεται να βρει τρόπους να τα μεγαλώσει συντηρώντας μία στρατιά γυναικών-babysitters γιατί δε μπορεί να κάνει διαφορετικά. Κρίμα που σε χώρες τις οποίες όχι πολύ παλιά αποκαλούσαμε ‘’πρώην ανατολικό μπλοκ’’ και τις κοιτούσαμε υποτιμητικά σε κάθε eurovision, η μάνα ιδιωτική υπάλληλος μπορεί να καθίσει στο σπίτι και 1 και 2 και 3 χρόνια ακόμα αν θέλει ώστε να μεγαλώσει το νεογέννητό της, να γυρίσει μετά στη δουλειά της και να την βρει εκεί ακριβώς που την άφησε. Κρίμα που εδώ δεν παραδειγματιζόμαστε. Και κυρίως κρίμα που μια και είμαστε μάνες, δεν τραβάμε κανένα αυτί ποτέ και δεν δίνουμε κανένα χαστούκι σ’ αυτούς που πρέπει για να το βουλώσουν επιτέλους και να μάθουν την έννοια της λέξης ‘σεβασμός’. Be afraid όμως, γιατί εμείς μεγαλώνουμε τη νέα γενιά. Be very afraid..

 

Τσάο μάνες κουράγια! Μόλις βρω παιδικό σταθμό θα σ’ ενημερώσω γιατί μετά θ’ αρχίσω να ψάχνω γυναίκα για τις ώρες που σχολάει ο παιδικός… 😉   Τζίσαζ τελειωμό δεν έχει το ψάξιμο…

 

Πι.ες. Έλα μωρέ μη γκρινιάζεις (μιλάω στον εαυτό μου μη δίνεις σημασία). Στο κάτω κάτω πολύ δύσκολα τα ‘χεις κάνει όλα. Γιατί τι θέλει μωρέ ένα παιδί για να μεγαλώσει; Ε; Τίποτα δεν θέλει βρε. Αγάπη θέλει, μόνο αγάπη! Αγάπη και καμιά 60αριά χιλιάδες ευρώ….  😉

i-mom

Tags: προσωπική εμπειρία, παιδικός σταθμός, νήπια