φουλ τάιμ μαμ: ”Θα κάνω ό,τι θέλω!”
Posted on: March 20, 2012
by: φουλ τάιμ μαμ!
Νομίζω πως όλες έχετε περάσει αυτή τη φάση- ή κάπως έτσι-εκτός κι αν κάνω λάθος.
Δαμιανέ,πάμε προς τις κούνιες,όχι προς την παραλία!’, ‘έλα αγάπη μου (@#$%^%$*$#@… κακομαθημένο κλπ κλπ κλπ – όχι μωρέ το παιδάκι μου!) ‘έλα, από δω είναι οι κούνιες… ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΟΤΣΙ, Ε Ν Ν Ο Ε Τ Α Ι! …όχι Δ. γύρνα, πάμε από δωωωω!!!,’πρόσεχε,εδώ είναι δρομος περνάνε αυτοκίνητα,πάμε από το πεζοδρόμιο’, πάμε να δούμε τη γατούλα,τη βαρκούλα,τη μπετονιέρα,τη φαγάνα,τα προβατάκια, τις κοτούλες,τη Φαίδρα…κ.ο.κ (πού μπορεί να μένουν θα σκέφτεστε τώρα… τέλος πάντων δεν είναι εκεί το θέμα μας!).
ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ δεν πάμε (με τη μία όμως) προς την επιθυμητή κατεύθυνση,πάντα πάμε προς τα εκεί που θα επιλέξει (το ένστικτο…χαχαχα) του ‘αφεντικού’. Και άντε,όταν βγαίνεις βόλτα χωρίς προορισμό και σκοπό και πιεση χρόνου πάει και το παλιαμπελο.Όταν όμως πρέπει να συναντήσουμε τα μοναδικά παιδάκια που κυκλοφορούν συγκεκριμένες ώρες στον Πλ.Γυαλό (στη Σίφνο – εκεί μένουμε) ή σε οποιαδήποτε μέρος, ή έχουμε μια δουλειά και πρέπει να είμαστε συγκεκριμένη ώρα κάπου (τέ σπα) τότε σε πιάνει και ένας εκνευρισμος,ενα κάτι. Αντίστοιχα όταν θέλεις να επιστρέψεις στο σπίτι (για το μπάνιο κλπ κλπ) ΜΟΥΛΑΡΩΝΕΙ και δεν γυρνάει, παρ΄όλο που είναι δυο ώρες έξω και χοροπηδάει,σκαρφαλώνει,τσιρίζει,γελάει,τρέχει….και έχει γίνει ένα πτώμα (χωνί σου λέω)…μόνο αν πεινάει,διψάει (και δεν παίζει παγουράκι,μπισκοτάκι στη βόλτα) τότε κάτι γίνεται. ‘Έλα αγάπη μου, πάμε να πλύνουμε χεράκια,να φάμε, να πιούμε νερό, να κάνουμε μπάνιο……. Α! και να δούμε τί κάνει (αυτή η ψυχή) ο Μίκυ (και η Μίνι μην ξεχνιόμαστε!), ο Μαστοράκος,τα παιδάκια από τους Μικρούς Αινστάϊν…’πατ πατ πατ πατ !’
Ή εντός σπιτιού, όταν είναι π.χ. να αλλάξουμε πάνα, και αυτός δεν θεωρεί ότι ΠΡΕΠΕΙ παρ’όλο που η πάνα κοντεύει να εκραγεί τα ίδια! ‘έλα μωρό μου πάμε να αλλάξουμε πανούλα να πάρει αέρα ο ποπός σου, να δούμε το πιπί τι κάνει…’, πρέπει να το συζητήσουμε ή απλά με συνοπτικές διαδικασίες να τον αρπάξω και να τον ακινητοποιήσω για να μπορέσω να του αλλάξω πάνα.
Το θέμα δεν είναι να γίνει ‘το δικο μου’, αυτό πιστεύω το αντιλαμβάνεστε,γιατί μιλάμε για φάσεις που απλά δεν σηκωνει να γινει κατι διαφορετικα, πως να το κανουμε. Δεν συζητάμε να επιβληθούμε στο παιδί,συζητάμε για το ποιος τρόπος υπάρχει να το φέρεις στα νερα σου-αν ταιριάζει η εκφραση-με καλό τρόπο και ‘ξεγελώντας το’ ώστε να κάνει το ‘σωστό’…? το να το ξεγελάσεις από μια ηλικία και μετά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ και σίγουρα δεν είναι ωραίο να τους λες ψεμματα για το οτιδήποτε,έστω και για το παραμικρό.Του λες πάμε να πλύνουμε χέρια, να φάμε….και αυτά πρέπει να κάνεις. ‘Θα πάμε παιδική χαρά…’ αυτό ακριβώς κάνεις.
Όταν για κάποιον λόγο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να ακολουθησεις αυτο που τους λες, τότε πρέπει να τους εξηγήσεις ΓΙΑΤΙ δεν μπορεί να γίνει. Δεν θα σε καταλάβει με τη μία ένα 2χρονο, αλλά σίγουρα θα νιώσει ότι για κάποιο λόγο δεν γίνεται. Στην αρχή μπορεί να αντιδράσει γιατί ΄φυσικά και θέλει να πάει να παίξει και του το στερείς (ειδικά αφού του το εταξες κιολας) αν όμως το χειριστείς ήρεμα και του ‘τάξεις’ κάτι άλλο πραγματοποιήσιμο,και σύντομα! τότε μπορεί και να το ‘κερδίσεις το παιχνίδι’.
……Υπάρχουν φορές λοιπόν,που όταν συμβαίνει κάτι και απλά ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ νιώθω ότι ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΝΑ που δεν μπορεί να ‘κουμαντάρει’ το παιδί της.Ειδικά όταν είναι κουρασμένος (κι εγώ φυσικά,όλως τυχαίως) τότε μου κάνει τα νεύρα σμπαράλια!
Πότε μαθαίνουν να ακούνε?
και Πώς τελικά πρέπει να χειριζόμαστε αυτή τους την άρνηση-αντίδραση-…..?
για πες,για πες….εσείς οι έμπειρες ειδικά!!!
P.S. Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι έχω ένα πολύ βολικό παιδάκι και διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά πιστεύω ότι αν δεν έκανε κι αυτά τότε τι ‘παιδάκι’ θα ήτανε? εμείς άλλωστε ως μεγάλοι και πιο εμπειροι και ‘σοφοι,’ καλούμαστε να τους μάθουμε ολα οσα μπορουμε και να τα αναθρέψουμε όσο πιο καλα γίνεται, ωστε καποια στιγμη να μην γυρισουν να μας πουν κάτι του στυλ : ‘τίποτα δεν μου έμαθες/τιποτα δεν έκανες για μενα’ …και άλλα τετοια
….αλλά και για να γίνουν σωστοί,ευγενικοί και δίκαιοι άνθρωποι.
ευχαριστώ
12 Responses to "φουλ τάιμ μαμ: ”Θα κάνω ό,τι θέλω!”"
March 20, 2012 at 6:35 pm
Μέσα στο θέμα είσαι! Και παρόλο που ζω αυτήν ακριβώς τη φάση κάτι χρονάκια τώρα ένα μόνο μπορώ να πω. Ή ότι δεν τελειώνει (τουλάχιστον όχι σύντομα) ή ότι είμαι το ίδιο αν όχι περισσότερο ανίκανη να κουμαντάρω τα μικρά μου!
Έχω όμως μια παρατήρηση να κάνω… Μήπως, λέω μήπως, υπάρχει διαφορά στο πως βιώνεται αυτό το διάστημα από μια φουλ τάιμ μαμά σε σχέση με μια εργαζόμενη?? Γιατί μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι φουλ τάιμ μαμάδες όλο και κάπως “παραγνωρίζονται” με τα μπουμπούκια τους σε αντίθεση που τις εργαζόμενες, που δεν τρώει ο ένας τον άλλον όλη μέρα στην μάπα και άρα βιώνουν το όλο θέμα πιο χαλαρά?
March 20, 2012 at 9:45 pm
Σίγουρα τρώμε ο ένας τον άλλον στην μάπα πολύ αλλά παίζει ρόλο και η σταθερότητα με την οποία αντιμετωπίζεις τον κάθε ‘όχι’ τους.
Οχι, δεν νομίζω πως φταίει αυτό, γιατί ομολογώ πως μερικές φορές νιώθω πολύ “μπιτς” (παραλία εννοώ φυσικά!! χαχα) δεδομένου ότι ειναι μονακριβος (ακομη) κλπ κλπ.Δεν υπάρχει χαλαρότητα σε τετοια θέματα θελω να πω.
Εγώ ξέρω γονείς που δουλεύουν όλη μέρα και επειδή δεν βλέπουν τα παιδάκια τους αρκετά,τα ‘καλομαθαίνουν’ λέγοντάς τους ‘όχι’ και αμέσως μετά ΄ναι΄μόνο και μόνο για να μην τα ακούνε να κλαίνε ή να γκρινιαζουν και νιώσουν οτι τα στεναχωρούν.Δεν πιστεύω ότι εκεί ειναι το θέμα.Στους γονείς γενικά και χωρίς περιορισμούς, ναι.
Έχει να κάνει με τη φύση των παιδιών τελικά ? και απλά κάποια στιγμή ΠΡΕΠΕΙ να έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και να αλλάζουν συμπεριφορά…?
σ ευχαριστω Debby
March 20, 2012 at 8:58 pm
Γεια και πάλι! Όπως βλέπεις, έγινα μια καθημερινή επισκέπτρια! Και όχι μονο σε επισκέπτομαι, αλλά έχω και άποψη (!!!!!). Μόλις βάλεις ερώτηση, τσουπ! εγώ να απαντήσω!!! Στο σημερινό θέμα που σε απασχολεί λοιπόν, ως μαμά ενός 8 χρονου αγοριού και ενός 5 χρονου ταλιμπαν, εεεεεε κοριτσιού ήθελα να πω, θα σου πω πως αν εγώ αποφάσιζα να αποκτήσω τρίτο παιδί, θα το υιοθετούσα και θα ζητούσα να είναι τουλάχιστον 5 ετών !!! Εγώ την φάση 2 – 4 ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΑΝΑΠΕΡΝΑΩ !!!! Πολύ ζόρι!!!! Πως το αντιμετώπισα εγώ; Εξαρτάται. Υπάρχουν φορές που το “όχι” είναι “όχι” και θα γίνει αυτό που λέω εγώ (δημοκρατικές διαδικασίες…) γιατί, αν σου δώσω το ψαλίδι που τοοοοοσο πολύ θέλεις, θα βγάλεις τα μάτια σου!!!! Δεν έπεσαν ποτέ στο πάτωμα να χτυπηθούν κλαίγοντας, γιατί ήξεραν πως δεν θα τους περάσει! Αυτά, για πράγματα που θεωρώ σημαντικά. Σε θέματα που δεν είναι και τόοοοοοσο σημαντικά, μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια. Δεν πειράζει αν μια φορά, δεν φάει όοοοοοολο το φρούτο. Δεν πειράζει αν δεν θέλει να φορέσει το κίτρινο μπλουζάκι που του πηγαίνει τοοοοοοοσο πολύ!!!! Πιστεύω πως το σημαντικότερο είναι να τους βάζεις όρια. Να μάθουν πόσο “τα παίρνει”. Τα πιτσιρίκια, πιάνουν στον αέρα τις αδυναμίες σου και τις εκμεταλλεύονται! Οπότε, προσπάθησε όταν του λες να κάνει ή να μην κάνει κάτι, να το εννοείς και να μην κάνεις πίσω με το κλάμα ή το πείσμα. Μην του λες “όχι”σε κάτι που ξέρεις πως δεν θα το τηρήσεις. Και κάτι τελευταίο. Μην προσπαθείς να εξηγήσεις κάτι όταν είναι τέζα από την κούραση. Δεν θα καταλάβει τίποτα και το πείσμα και η γκρίνια θα χειροτερεύουν. Μόλις αρχίσει να παραντουράει, βάλτον για ύπνο για να ηρεμήσετε όλοι!
March 20, 2012 at 9:31 pm
Με βρίσκεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ, ΜΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΜΦΩΝΗ!
σ ευχαριστώ Μαρία μου
March 21, 2012 at 1:39 pm
Αχ αυτά τα όρια ρε Μαρία. Να ‘ταν σαν το αλάτι να έμπαιναν εύκολα, αλλά δεν είναι τα άτιμα…Και με παιδεύουν! πολύ με παιδεύουν!
φιλιά πολλά
Εύα i-mom
πι.ες. γράφε όσο μπορείς καλέ, εδώ δεν είναι τουίτερ να’χεις 140 χαρακτήρες! 🙂
March 20, 2012 at 9:28 pm
Λύση? σίγουρα όχι.Υπάρχουν όμως διαφορετικές απόψεις και βιώματα και στα πρακτικά ζητήματα απλά καλό είναι να παίρνεις και μια δεύτερη γνώμη για το πως καποιες άλλες -πιο έμπειρες-μανες αντιμετωπίζουν πάγιες συμπεριφορές ώστε να λες τουλάχιστον ‘συμβαίνει και σε άλλες (στις καλύτερες) οικογένειες!!’ και ίσως να ακολουθείς και το παράδειγμά τους.
Και τελικά – είναι σοφότερα σίγουρα εν γένει γιατί πραγματικά περνάνε απίστευτα μηνύματα ζωής χωρίς καλά καλά να έχουν ζήσει αρκετά- αλλά π.χ. όταν περνάς τον δρόμο και ΔΕΝ σου δίνει με ΤΙΠΟΤΑ το χέρι ή όταν πάει να πέσει από ένα ψηλό τοιχάκι και του λες θα χτυπήσεις γιατί είναι ψηλά αγάπη μου κι αυτό τραβιέται και γκρινιάζει γιατι έχει άγνοια κινδύνου ( και από απλή στραβίλα της στιγμής),τότε τι κάνεις? προσευχή? εννοείται του υποδεικνύεις με ομορφο τροπο και με δρακοντεια υπομονη οτι αυτό ειναι επικυνδυνο ή απλά δεν ειναι σωστο.Το αφήνεις να καταπιεί ένα κέρμα και λες ‘ε! θα βγει στα κακά…?
Υπάρχουν διαβαθμίσεις και στο πόσο ήσυχα ή άτακτα είναι κάποια παιδάκια (αν και έχω ακούσει και για ήσυχα που έχουν κάνει διαφορα) γι αυτό και προβληματίζομαι για το πότε ΘΑ ΑΚΟΥΝΕ.
Έχει να κάνει κυρίως με το παιδί (το κατά ποσο ακουει), με την ηλικία του, ή με τους γονείς τελικά.
Εμείς τα μεγαλώνουμε έτσι, ή ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ από μόνα τους? ……..έτσι κι αλλιώς!
θενκ γιου Aggelina
καλό βράδυ σε όλες!
March 20, 2012 at 9:55 pm
Καλησπέρα! Νομίζω ότι έχει να κάνει με το παιδι….ουπς μάλλον το πως τα μεγαλωνουμε….. και μάλλον τελικά με την ηλικία!!!!! Χιχιχι άρα τελικά όπως όλες οι καταστάσεις είναι τόσο πολυ αρρηκτα συνδεδεμενες που δεν ξέρεις που ξεκινούν και που τελειώνουν! Ασε δε που νομίζω ότι είναι και οι μέρες, που είμαστε πιο ανεκτικες εμείς πιο ηρεμες πιο υπομονετικες, ή μέρες που είναι τα παιδια πιο απορροφημενα πιο υπακουα πιο ήρεμα. Όπως υπάρχουν και άλλες μέρες που και οι δυο πλευρές είναι καλο να κλειστουν ο καθένας στο δωμάτιο του (γονείς και παιδια) Έλα όμως που δεν γίνεται…και εδω αρχίζουν τα ωραια! Στο νεογγενητο όταν κλαίει το κρατάς αγκαλιά για να ηρεμήσει δεν σε νοιάζει(άποψη μου) Εάν κακομαθει αυτό που σε νοιάζει είναι να νοιώσει την αγάπη σου. Ίσως και στο νήπιο πρέπει με κάποιο τροπο να καταλάβει ότι είναι αγάπη κάποιες φορές και το όχι. Ίσως εκει κρύβεται η λύση. Αλλα στην τελική ας φωνάξουν και καμία φορά ας γκρινιαξουν καμία φορα παραπάνω τώρα που μπορούν (μια φορα το μήνα όχι παραπάνω 🙂 γιατι όταν θα μεγαλώσουν θα πρεπει να σκέφτονται ενα σωρό πραγματ πριν λειτουργήσουν!!! Καληνύχτα
5 | nadine (@malliouda)
March 21, 2012 at 12:32 pm
Καλησπέρα! Γω είμαι φαν των δημοκρατικών διαδικασιών (όπως προείπε η Μαρία…): Το όχι είναι όχι!!!! Δεν έχει γίνει ποτέ ως σήμερα κάτι άλλο (η κοράκλα πλέον 10χρονη). Το θα δούμε είναι μάλλον θα κάνεις το δικό σου παιδί μου. Και το θα το συζητήσω με τον πατέρα σου είναι ΑΥΤΗ τη φορά ας βγάλει άλλος το φίδι απο την τρύπα! Είμαι Ψ στο επάγγγελμα και θέλω να βεβαιώσω όλες τις μανούλες ότι μαγική συνταγή δεν υπάρχει, ούτε καν για τα παιδιά της ίδιας οικογενείας! You just go with the flow…μια ακούνε, μια όχι και ούτω καθεξής. Κ μετά έρχεται εκείνη η εποχή που σε έχουν εντελώς “γραμμένη”. Άντε βρε και εις ανώτερα… (ή να πω κατώτερα?)
Κουράγιο μάνες
March 21, 2012 at 1:37 pm
Καλώς ήρθες nadine. Συμφωνώ κι εγώ και μ’εσένα και με τη Μαρία. Το όχι θα πρέπει να είναι όχι. Έχω ένα μικρό προβληματάκι στην πράξη βέβαια…Δεν είναι τόσο εύκολο αυτό όταν απευθύνεσαι σε δίχρονο. Αλλά από την άλλη άμα δε μπορώ να του πω όχι στο kinder μήπως θα μπορέσω να του το πω αργότερα που θα ζητάει vespa;; Και άντε πες ότι εγώ θα το πω, άμα δεν το πούμε ταυτόχρονα μαμά και μπαμπάς, το παιχνίδι το χάνουμε. Οι συμβουλές σου είναι ευπρόσδεκτες και μακάρι να μπορείς να μας τις δίνεις συχνότερα. Να μας μιλήσει επιτέλους κι ένας ειδικός γιατί κι εγώ έχω στιγμές που νιώθω ότι το χάνω εντελώς. Θα ‘θελα λοιπόν να ακούω συχνότερα αυτό το ”κουράγιο μάνες” και το you just go with the flow αφού μαγική συνταγή δεν υπάρχει. Οπότε feel free να μας λες την επαγγελματική σου γνώμη σε κάθε θέμα.
Ευχαριστούμε για το σχόλιο
Εύα i-mom
πι.ες. Ψ-αράς δεν είπες ότι είσαι…;;; 🙂
March 21, 2012 at 1:43 pm
Έναν ψαρά τον χρειαζόμασταν είναι αλήθεια!!
Να μας ‘ψαρευει’ οταν ξεφευγουμε λίγο…….
Σταθερότητα,συνέπεια,ειλικρίνεια,υπομονή,(σε τυχαία σειρά) και ΑΓΑΠΗ ΠΟΛΛΗ ΜΑ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ νομίζω αυτο χρειάζεται τελικά.
Ευχαριστουμε Nadine!
welcome!!!
γονείς με κολικούς 
March 20, 2012 at 3:14 pm
Super θέμα συμβαίνει σε όλους και μάλλον η σωστή απόλυτη λύση υπάρχει δεν υπάρχει; Μια πλατωνικη ερώτηση … Και ποιος λέει ότι αυτά που τους μαθαίνουμε είναι τα σωστα, ή ότι δεν είναι τα παιδιά μας οι σοφοί και εμείς απλά έχουμε στα γρανάζια της κοινωνίας και νομίζουμε ότι κανουμε το σωστο, που μας έχει επιβληθεί ή καλυτερα διδαξει καποιος μεγάλος όταν είμασταν και εμείς παιδάκια. Φιλιά
March 20, 2012 at 4:14 pm
Σωστό Αντζελίνα, προφανώς δεν υπάρχει συνταγή. Απλώς καμιά φορά τα ‘χάνουμε -εγώ τουλάχιστον- και δεν είμαστε σίγουρες. Κι αυτό φυσιολογικό είναι και προφανώς έτσι γινόμαστε σοφότεροι. Ποιος είναι πιο σοφός, τα παιδιά ή εμείς; δεν ξέρω. Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;;
ευχαριστούμε για το σχόλιο
φιλιά!
i-mom